"What is love - Cos baby I don't know
I got a funny feeling in my heart
If this is love - it feels like butterflies
So tell me baby, is this how it starts"Als je deze muziektekst zou googlen, zou je uitkomen bij de groep S Club 7.
Heel erg kwalijk kan ik het jullie (als er nog enigszins mensen overschieten) niet nemen als jullie nu denken dat ik beter was weggebleven uit blogland. Qua comeback is dit alleszins één in mineur.
Maar het was sterker dan mezelf. Gisteren dacht ik plots aan CD's uit mijn jeugd en ik wist dat er zoiets in mijn collectie zat. S Club 7, jawel, in 1999 kocht ik de fameuze CD met titels als "Everybody wants ya", "Viva la fiesta" en "I really miss you". Dan al, zowat 12 jaar geleden, was ik precies bezig met liefdesgevoelens en het proberen identificeren van vlinders (heel erg overrated trouwens, als je het mij vraagt).
Dat het nog 12 jaar zou duren vooraleer ik overvallen werd door vlinders, had ik dan toch ook niet bepaald gedacht. Maar mij hoor je niet klagen, perfecte vlinder, perfecte timing.
Het is wel zo dat mijn blog daardoor wat minder activiteit vertoont, maar dat is met reden. Ik kan namelijk niet meer zo heel neutraal schrijven. Alles is waw en prachtig en rozengeur en maneschijn. Ik ben dus nog een beetje op zoek naar een schrijfstijl waar ik niet iedere vijf woorden een verwijzing maak naar ene Ridder.
Qua algemene update kan ik jullie wel vertellen dat alles geweldig goed gaat met mij. Er is enkel het fenomeen "grote beslissingen" dat mij wat schrik aanjaagt voor de toekomst maar ze moeten gemaakt worden, geen ontkomen aan. Als alles goed gaat staat er een drukke reis 3maandse op het programma (met onderbrekingen weliswaar).
Verder slijt ik mijn dagen met wat werken hier en daar en ook "het openbaar vervoer nemen" wordt bijna een fulltime job. Aan het treingebeuren ga ik niet veel woorden vuil maken, de vertragingen worden erger met de dag. Het bus-en tramverkeer daarentegen, vind ik heel gezellig. Niet alleen omdat de marginaaltjes dan als wormen uit de grond komen, of jawel, eigenlijk wel alleen daarom.
Gisteren had ik weer een heel fijne tramrit waar er voor mij een topmarginaal uitbundig zat mee te bonken met de muziek (?) die uit zijn iPod kwam, zag er niet zo gezond uit. Even later stapte een op het eerste zicht klassedame de tram op, gekleed in een zwart mantelpakje en netjes gegeld haar. Spijtig van de rampzalige Buffalo's aan haar voeten. Ik was er nu toch echt van overtuigd dat die al uitgestorven waren.
De tram valt eigenlijk wel goed mee, bussen zijn een pak erger. (Hoewel ik ongewild, langzaam maar zeker, "een van hen" aan het worden ben... help o help). Daar had ik deze week gezelschap van een brillende man die zijn outfit zonder bril had bijeen gekozen. Hij zag er wat verward uit, wat ook bevestigd werd toen ie belde om te stoppen aan een halte en erna gewoon bleef zetten. Na wat commentaar van een oud vrouwtje, zo eentje die de naam van de chauffeur kent en hem een dagelijkse of wekelijkse update van haar leven bezorgt, stond ie recht en bleef ie wachten tot we nog eens stopten.
Geen idee waar die ergens beland is.
Hopelijk kan ik daar dus nog wat inspiratie halen voor nieuwe stukjes. Mijn nieuw schoonmaakavontuur kan ook altijd helpen.
Ik beloof dat ik mijn best ga doen, maar wil het ook niet helemaal verknallen, vandaar dat ik wat aarzelend herbegin ;-)
Als er dus nog lezers zouden overblijven, respect, om te beginnen, en laat eens weten als je dit gelezen hebt graag! :) (om te zien hoeveel eeuw er tussen het posten van dit stuk en de eerste lezer zit :D)
Aan alle blokkers: geef er een lap op.
Tot een volgende!
