Oordeel niet over dingen waar je nog geen ervaring mee hebt.

Op 1 dag tijd zag ik op Facebook twee leeftijdsgenoten grote mededelingen lanceren: een verloving en een gekocht huis. Wat vliegt de tijd! En wat staan we toch voor zoveel uitdagingen.

Willens nillens kreeg ik begin oktober een ticket richting Volwassenland. Kleine Lien wordt groot (in de figuurlijke zin dan, de letterlijke heb ik al even opgegeven) en is nu al even aan het werk. Het overgrote deel van de week woon ik in Gent met een Ridder (niet zomaar een Ridder zelfs, maar De Ridder!)
Heel wat grote wijzigingen die ervoor zorgen dat ik nog nauwelijks blogstukken kan schrijven :) Maar ik dacht, ik laat toch even weten dat ik nog leef.

De grote mensen wereld vind ik tot nu toe best wel meevallen. Ik heb het eerst en vooral sterk getroffen met mijn eerste job. Na een zoektocht van nauwelijks drie dagen kwam ik terecht bij een biotechnologisch bedrijf vol fijne mensen :) De goede sfeer zorgt er dus voor dat de werkdagen heel vlug voorbij gaan. Na een werkdag ben ik wel altijd heel enthousiast om naar huis te gaan, wetende dat er een geweldig lieve jongen op mij zit te wachten :)

Ondertussen zijn we een goede zwangerschap samen (die zwangerschap louter als tijdsaanduiding, updates daarover volgen hoogstwaarschijnlijk toch eerst via het niet te omzeilen netwerk Facebook ;-)) en ben ik vastberadener dan ooit.

Niet alleen omdat ik bij een relatiebreuk al mijn paswoorden zou moeten veranderen en 3/4 van mijn muziek zou moeten schrappen wegens 'te emotioneel gebonden aan de persoon in kwestie', gewoon omdat ik in heel emotionele buien, Sinterklaasboekjes doorbladerend, over kleine Riddertjes droom :) 

Eigenlijk vind ik de timing van onze relatie perfect. We zijn allebei volwassen en moeten niet meer vrezen voor een overgang van puber naar volwassene en we zijn ook op een moment dat we de toekomst samen kunnen uitstippelen en checken of we op dezelfde golflengte zitten (check!).

Een klein bericht voor single vriendjes en vriendinnetjes: Geen paniek, het is helemaal nog niet te laat, integendeel, nu is het perfecte moment om iemand toe te laten en te leren kennen! Komt allemaal voor de bakker! :)

Algemeen gaat het dus geweldig goed met mij :) De centen die ik langs de kant kan zetten zijn integraal bedoeld voor de wereldreis die in 2013 op de planning staat. Met zulke vooruitzichten gaat alles nog vlotter uiteraard.

Het grappige vind ik wel dat het weken, maanden of een jaar kan duren voor er iemand dit stuk leest :) Tenzij ik mij niet kan inhouden en stiekem verklap dat ik iets nieuws geschreven heb. Alhoewel, gezien de lage spectaculairheidsgraad van dit bericht hou ik het misschien beter stil :) Maar mijn missie was een teken van leven geven, daarin ben ik normaal geslaagd.

O ja, misschien nog even mijn titel verklaren. Ik heb een elfde gebod dat ik graag officieel zou laten opnemen. “Oordeel niet over dingen waar je nog geen ervaring mee hebt.”

Ik heb altijd verklaard dat een vriendje er nooit zou in slagen om al mijn tijd in beslag te nemen en dat ik best wel even zonder zou kunnen als dat nodig is.

Afgelopen donderdag zat ik voor het eerst alleen op kot en was het toch aftellen geblazen tot ik een lieve stem hoorde zeggen “liefje, ik ben thuis!”.

Daarom heb ik mezelf ook voorgenomen om geen uitspraken meer te doen over dingen waar ik eigenlijk nog geen bal verstand van heb. Alvast mijn excuses voor de reeks eerder gedane uitspraken, ik neem een groot deel van mijn woorden terug :)

Waar ik nog geen uitspraken ga over doen, is over de toekomst van deze blog.

We zien wel! :)

One life.... Let's live it now!

Nu vraag ik mij toch echt af...
Als Pasen al te lang geleden is, en Sinterklaas nog te ver af is, hoe noem je dan de zogeheten Paashazen of Klaaskoeken die je bij de bakker kan kopen?
Geen idee dus, maar fijn dat ze al terug (of nog) te vinden zijn.

We zijn donderdag vandaag. Op zich niet zo'n spectaculaire gebeurtenis, ware het niet dat de afgelopen twee donderdagen mijn leven bedreigd hebben. Daarom blijf ik vandaag heel wijselijk binnen en haal ik geen grotere stoten uit dan het maken van pudding.

Exact twee weken geleden keerde ik terug van een 6weeks avontuur in Kenia. Het is nauwelijks te geloven dat dit nog maar zo lang geleden is. De zes weken in Kenia die heel leerrijk, emotievol en intens waren, zijn behoorlijk overschaduwd door de gebeurtenissen die erop volgden. De dag na mijn terugkomst was ik al bijna niet meer in staat om te bezinnen over Kenia en het leven daar doordat ik mij te veel bezighield met het feit dat ik nog in leven was...

In de aansluitingsvlucht van Ethiopië naar Milaan zat het vliegtuig na een halfuur met een technisch defect. Niet echt iets waar je op dat moment zit te wachten. Het was na middernacht dus iedereen was naar een goede slaappositie aan het zoeken. Wanneer plots de zuurstofmaskers naar beneden vielen werd het heel surrealistisch. Een krakende radio, de bevestiging van Riet dat we aan het dalen waren (gewoon dalen dalen of neerstorten dalen?), een angstige steward die een paar keer "Just breath normally!" herhaalde. Al vlug had ik door dat er eigenlijk geen zuurstof uit de maskers kwam want normaal ademen lukte mij niet bepaald. Riet, die naast mij zat, forceerde ik tot uitspraken dat "alles goed zou komen". Enkel wanneer de captain het vliegtuig toesprak met de mededeling dat er geen reden tot paniek was maar dat we moesten terugkeren naar Ethiopië, kon ik iets rustiger worden. Het meest emotionele vond ik het wakker bellen van Corneel en navertellen van de gebeurtenis. Tot overmaat van ramp hoorden we na een reeks hoopgevende berichten dat onze vlucht verplaatst werd naar de volgende dag 11u. Dat betekende dat ik 12u later dan verwacht ging thuis zijn, een grote klap.

Uiteraard was het weerzien des te blijer en was ik op dat moment al de miserie vergeten. :)

Snel werd ik terug gewoon aan het Belgische leventje en kreeg Kenia maar weinig de kans om in mijn hoofd te vertoeven.

Exact een week later zat ik op Pukkelpop. Hoe dat is afgelopen hoef ik ondertussen niet meer te vertellen.

Sinds 23 juni was ik welgeteld 1 volledige dag thuis geweest. Het kon dan ook niet anders dat mijn lichaam mij een teken zou geven dat ik nood had aan rust. Dat deed het in de vorm van een speekselklierontsteking. Geweldig, er zijn leukere dingen. Gezwollen klieren, een dikoor, flauwvallen, lusteloos zijn, de dagen die volgden op Pukkelpop waren behoorlijk slopend. Er is maar 1 reden te noemen waarom ik niet verder gezakt ben en nu, ondanks een dikoor, toch nog kan lachen en weer wat moed gevonden heb: "Corneel De Ridder."

Tussen mijn slaapbuien door stond ie steeds klaar om mij in de huilbuien de troosten. Ondanks herexamens kwam ie mee naar mij thuis, mee naar de dokter en bleef tot de kans bijna uitgestorven was dat ik na vijf minuten opnieuw zou uitbarsten. Ik had zes geweldige weken beloofd nadat ik zes weken niet in het land was. Meer dan miserie heb ik nog niet kunnen brengen. Toch loopt hij niet weg en steunt hij mij geduldig in werkelijk alles. Bedankt om er voor mij te zijn! :) Ik maak het goed! (ja, nu voor echt.)

Toevallig genoeg ben ik op reis in een boek begonnen over "bijna dood ervaringen", geschreven door Pim van Lommel ("eindeloos bewustzijn" heet het). Heel interessant allemaal, maar ik vind het nu niet bepaald nodig om het in de praktijk te blijven toepassen.
De ervaringen, hoe negatief ze ook waren, hebben mij ergens wel enigszins veranderd. Ik ben mij nu nog meer bewust van de eindigheid van het bestaan (op deze wereld) en besef nog meer hoe vlug het kan afgelopen zijn. Klinkt niet positief, besef ik bij het herlezen, maar dat is het eigenlijk wel. Het is nu dat het allemaal moet gebeuren. Niet morgen of overmorgen (of goed ja, misschien nog even wachten tot het dikoor weg is). Alles wat niet uitgesteld hoeft te worden, wil ik nu doen als het binnen mijn mogelijkheden ligt.
Groepen zien voor ze splitten, landen bezoeken voor ze wegspoelen, met vrienden afspreken voor ik niet meer welkom ben, een doos pralines kopen in Leonidas met enkel van die vierkante witte met een nootje in en een soort botervulling enkel en alleen voor mij, ...Werk aan de winkel. Maar ik ben er klaar voor. Ik wil nergens spijt van hebben later en tevreden kunnen terugblikken. Ik ben wakker geschud en kan er nu weer tegen, extra goed zelfs (hopelijk :)).

Of er nog een afsluitend verslag volgt van Kenia en een verhaal over mijn safari, ik heb geen idee, maar ik hoop dat mijn volgend stuk iets luchtigs wordt :)

[Update: in mijn nieuw levensenthousiasme moet ik misschien ook iets doen aan de lay-out van mijn blog, lijkt werkelijk nergens naar, mijn excuses]

Kenia part 4

Beste lezertjes. Het lukt niet meer. Ik slaag er niet meer in om te bloggen. Ik heb ontdekt (behoorlijk vlug trouwens) dat ik alles een beetje onderschat heb. De reis is emotioneel een pak zwaarder uitgevallen dan verwacht. Fulltime als vrijwilliger werken is precies niet te onderschatten. Vorig jaar was het nog anders, dan gingen we af en toe eens naar de school wanneer het ons uitkwam om hier en daar wat te helpen, maar nu moeten we er dagelijks staan op de vastgelegde uren en kunnen we sommige ellende niet ontlopen.


Wat mij vooral het zwaarst valt is de manier waarop er hier met kinderen wordt omgegaan. De relatie ouder-kind is COMPLEET anders dan bij ons. Wij zouden als het ware ons leven geven om onze kinderen te kunnen laten opgroeien. Hier zit die relatie helemaal anders in elkaar. Het moedergevoel is hier helemaal afwezig. Een kind komt ter wereld omdat dit nu eenmaal de natuur is maar liefde staat daar echt mijlenver van. Moeders die het niet meer zien zitten, beslissen om hun kinderen gewoon maar aan hun lot over te laten zonder echt na te denken over de gevolgen. Affectie is ook een onbestaand begrip, wat erg te merken is aan de aandacht die de kleuters op school opeisen en het hoge knuffelgehalte. Ik weet dat de middelen hier beperkt zijn en dat het soms erg moeilijk kiezen en overleven is, maar een beetje liefde zou het misschien leefbaar kunnen maken, en dat is hier echt helemaal niet. Erg pijnlijk.

Daarbij komen dan nog wat andere spanningen of moeilijke situaties waardoor het soms even op de tanden bijten is. Gelukkig doet een lach van een kindje wonderen en vergeten we zo even de zorgen (en beseffen we weer waarom we hier zijn).

In detail ga ik niet meer schrijven wat hier allemaal gebeurd is, het dag per dag schrijven leek mij ook niet zo’n geweldig succes :) In grote lijnen kan ik wel wat gebeurtenissen noemen.

Vorige week woensdag tot vrijdag waren er dus examens, wat wil zeggen dat het nu de laatste week van het trimester is. De examens zijn soms grappig verlopen waarbij er moslimkinderen in een groepje buiten moesten wachten op een juf (alleen) maar nog geen antwoorden mochten opschrijven! (over overleggen was er precies geen afspraken gemaakt). Morgen (donderdag) houden we (als alles goed gaat) een soort schoolfeest waarbij de kinderen kunnen dansen en ’s middags een uitgebreidere maaltijd krijgen dan normaal (waarvoor we morgenochtend nog 300 tomaten, 100 ajuinen en 100 paprika’s moeten snijden :)) Er wordt ook een serieuze portie fruitsla geleverd voor alle kinderen, een feestje dus! :) In de late namiddag gaat dan iedereen naar het strand. Op vrijdag is er proclamatie. Hopelijk duurt die iets minder lang dan vorig jaar want die was echt hels :) Vooral omdat er grote delen in het Swahili verteld worden (aangezien de ouders van de kinderen daar zijn en een deel daarvan geen Engels spreekt) en wij daar dan redelijk voor piet snot bij zitten. Tegen de middag is de school dan officieel gedaan en zien we dus de meeste van de kindjes niet meer terug… :(

Sinds januari sponsor ik een kindje uit klas 2, Mariam Kombo. In het begin was ik wat aarzelend om haar op te zoeken omdat ik wat moeite had om er naartoe te gaan in de gedaante van “sponsor”. De klastitularis heeft mij dan toch overtuigd omdat de kindjes echt heel trots en blij zijn als hun sponsor er is. Wat een lief meisje :) Ik had een briefje geschreven met wat info over mezelf en wat vraagjes :) De dag erop kreeg ik al enthousiast een antwoord terug met ook de mededeling dat ik officieel bij haar thuis uitgenodigd was door haar ouders :) Als het goed gaat kan ik volgende week zaterdag dus eens bij haar thuis gaan :) Het is wel leuk om haar vaak enthousiast te zien zwaaien, wanneer ze leuke anekdotes komt vertellen of stiekem ergens in mijn buurt ronddraait :D

Verder hebben we ons poppenkastspel in het 2de en 3de kleuterklas opgevoerd en in klas 1 tem 4. Het enthousiasme was groot, hopelijk is de boodschap ook goed doorgekomen. Er bestaat een filmpje van dat ik dan ooit wel eens ergens post :) De analyse van de enquêtes is bijna af, niet dat het zo’n gigantisch werk is, maar we vinden er niet altijd de tijd voor.

Ondertussen zijn ook mijn ouders en broer toegekomen. Die kunnen zich hier ook goed bezighouden en af en toe ga ik eens langs (om iets te eten :p) met wat vertelseltjes of om te horen wat ze al allemaal uitgespookt hebben.

Vanaf volgende maandag wordt er op school een speelpleinwerking georganiseerd waar we af en toe eens gaan meehelpen (maar dan zonder dagelijkse verplichting). En voor de rest begint het avontuur best wel te korten nu.

Ik heb geen flauw idee of ik nog eens op mijn blog geraak, ik wil proberen maar zal zien hoe het hier verder allemaal nog evolueert. Ik kan bij deze dus wel bevestigen dat ik nog leef :)

Doet mij trouwens denken aan het aantal beesten/vuile insecten dat hier rondloopt. Went toch wat moeilijk hoor. Het is en blijft Afrika maar we hebben hier met z’n allen best al wat afgegild.

Kenia Trivia

Meest geslaagde uitspraken


In school

“Are we together?” Dat vraagt de leerkracht aan de leerlingen als ze net een hele uitleg gegeven hebben over iets, waarop dus een enthousiaste “yes” verwacht wordt. (varianten: “Are you with me?” “Isn’t it?”

Wanneer ze bij Engels de nieuwe woorden overlopen zegt de juf: “You must know the…” en dan moeten de kinderen roepen “SPELLING!” Dat zo twee keer na elkaar, waarna er niets meer gezegd wordt over de spelling :p

Op de speelplaats komen de kindjes van de 2de kleuterklas heel enthousiast aangelopen en klappen ze dan op je hand met de woorden “high 5, high 2, I LOVE YOUUU!” :D (en bij I love you moet je kriebelen :p)

Iedere ochtend en avond zijn er speeches van de leerkrachten. Mme Bernice heeft sowieso de geniaalste, zoals “You must always smile. If you see that your friend next to you is not smiling, than you just give him a smile from you!” :)

Buiten school

Bij het afsluiten van een gesprek met een beachboy of andere Keniaan die iets wil verkopen: “okay, bye, I see you when you see me!” Euh ja, dat is een feit :D

“You can’t eat rice everyday” (heel ironisch) context: ik moest zogezegd naar Kenia gaan wonen en mij een Afrikaan zoeken om mee te trouwen. Toen ik zei dat ik in België de perfecte jongen had rondlopen zei ie lachend: “nooo, you have to change sometimes in life, You can’t eat rice everyday” waarop ik enthousiast reageerde “if it’s necessary, I’ll eat rice for the rest of my life!” (I will, Ridder! ;-))

Intense droomactiviteit

Er wordt hier heel wat afgedroomd. Van absurd tot extreem absurd. Maar allemaal angstaanjagend realistisch anderzijds. Het is gewoon doordat veel echte verhaallijnen samen komen dat het heel vreemd wordt. Een voorbeeld ?

Even geleden ben ik bevallen van 2 kindjes, en dat op 1 jaar tijd :p Heel straf. Ik was leerkracht maar ik kan mij niet goed herinneren waar ik juist lesgaf. Aja, de papa, Corneel, een dikke proficiat! ;-) Doordat we allebei werkten gingen de kinderen dus naar de “crèche” waar ik over de middag wel eens langsging. Nu, het vreemde van die crèche was dat die in de Blokker was (de winkel :p) Heel vreemd! Onder de middag was die dus niet open natuurlijk maar ik bleef kloppen op de deur en zeggen dat ik mijn kindjes wou zien. Begripvol deed mijn thesisbegeleidster de deur open die instond voor de verzorging van de kindjes :p Ik kreeg een update van alles wat ze gedaan hadden en kon met een gerust hart terug naar school vertrekken. En ze leefden nog lang en gelukkig :p Want verder ben ik (gelukkig denk ik) niet geraakt.

Top 3 van dingen die ik begin te missen (of al even mis)

- Een boterham met choco/hagelslag

- Een warme douche waar ik bij voorkeur het water niet zelf moet wegtrekken

- In slaap vallen en wakker worden naast het liefje (alsook om-nooit-los-te-laten knuffels en alles dat verder nog bij het Corneelpakket hoort :))

Kenia part 3! :)

Vrijdag beloofde een druk dagje te worden. In de voormiddag was de juf van class 1 (Mme Bernice) afwezig en werden wij (= Phaedra, Riet en ik) gevraagd om de lessen over te nemen. Kiswahili vervingen we al vlug door een creatief moment :) Dan bleef er nog wiskunde, Engels, sport en een ander creatief moment over. Was best wel spannend! Ik mocht het woord voeren dus met de gezegende woorden “Good morning class” – “Good morning teacher!” – “How are you today?” – “I’m fine and how are you teachers?” – “We’re fine too, thank you, you can sit down” kon ik de les laten beginnen. We bedachten om ze eerst een creatief naambordje te laten maken zodat we nog even rustig konden bezinnen over het vervolg van de lessen :p. Jammer genoeg moest Phaedra om 10u naar de dokter en bleven Riet en ik alleen over. (het weer valt hier wat tegen trouwens, niet koud, zeker niet, maar enOrm veel wind, echt, België is er niets tegen! We waaien bijna weg. Vandaar dat zowel Phaedra als Riet al met een keel ontsteking gezeten hebben.)


Wat in Kenia zeer opvallend is, is het enthousiasme voor de leerlingen. Nog nooit heb ik een bende zo enthousiast weten zijn om naar het bord te komen om een oefening te maken of iets voor te lezen. Dat was vandaag dus niet anders voor de herhalingsoefeningen van wiskunde (optellen en aftrekken) en een hoofdstuk Engels. Best vermoeiend wel soms als een volle klas “teacher teacher, me me!!” zit te roepen… Kies er dan maar 1 uit :) Maar leuker dan het omgekeerde geval natuurlijk. Voor ons creatief moment beslisten we iets uit papier te vouwen. Het is moeilijk uit te leggen maar iedereen kent het zeker en heeft het ook nog gedaan. Een soort spelletje waar je 4 vingers in het papiertje moet steken en dan naargelang het nummer dat gezegd wordt moet openvouwen. Dan zie je bijvoorbeeld gekleurde bollen en zit er daaronder een vraag of iets dergelijks. Dat dus. Dat was een beetje een soep :) Het ging redelijk goed maar we kwamen net wat tijd tekort waardoor we beslisten om de volledige hoop mee naar huis te nemen :p Aan de hectische maar leuke voormiddag kwam rond half 1 een eind. In de namiddag was er om 14u een meeting met de directeur, mijn tante en alle vrijwilligers. Op zich wel interessant om te horen waar iedereen dan mee bezig was en wat iedereen van plan was en ook om de regeling van de komende weken te horen. Iets erna was het tijd voor the beach! Class 4 tot 8 gaat iedere vrijdag naar het strand voor spelletjes en voetbal en allerhande, best wel leuk. Het probleem is dat er traditiegewijs wel niet in bikini gezwommen wordt. Sowieso niet door de kinderen aangezien die dat uiteraard niet hebben, maar dan wordt wel hetzelfde verwacht van de vrijwilligers… Het zout en het zand hier is echt zeer hardnekkig om uit je kleren te krijgen, maar goed, ik heb mij toch opgeofferd om in het water te gaan met de zwemliefhebbers (waarvan er eigenlijk hoogstens 2 kunnen zwemmen… niet erg praktisch dus).

’s Avonds hadden we afgesproken met mijn tante en de bende van 10 om in Ushago iets te gaan eten. Wat een idee, met 15 man ergens gaan eten in Kenia… Het heeft enorm lang geduurd (uiteraard) en de rekening klopte langs geen kanten. Maar goed. Daarna gingen we iets drinken in Tropicana waar er de vrijdagavond een reggae-avond is. Niet volledig mijn ding eigenlijk… Goed voor een kwartiertje maar als ze dan nog eens de nummers waar enthousiast op gereageerd wordt 2 tot 3x na elkaar afspelen, heb ik het wel helemaal gehad. Tegen 1u zijn we daar dan toch weggeraakt en gingen mijn tante, Wouter, Phaedra en ik nog eens naar de plaatselijke discotheek: Shakatak :-) Niets veranderd tegenover vorig jaar (en ik weet niet of dat iets positiefs is). Keniaanse meisjes die oude Europese venten verleiden of naïeve jonge jongens, moeders minst mooiste die dolblij zijn met de aandacht van jongens en zo een grote zelvertrouwen boost krijgen en dan wij, die daar gewoon even willen dansen zonder dat er iemand rond ons draait. Alhoewel, ik vergeet een categorie, die van de Kenianen onderling die best wel zwoel met elkaar kunnen dansen :) Maar toch, er is 1 iets wat ik hier echt maar nergens kan vinden en dat is Liefde. Pijnlijke vaststelling maar liefde tussen twee mensen is ver te zoeken. En dan heb ik het niet over vriendschappelijk of hulpvaardig zijn, maar echt Liefde met de grote L. Misschien vind ik nog een tegenvoorbeeld.

Over het weekend kan ik kort zijn (ja echt!). Totaal niet veel uitgestoken. Luilekker geslapen, gegeten, af en toe eens gewandeld, inkopen gedaan, wat gelezen, mijn kleren gewassen, meer had het echt niet te bieden. Maar dat vond ik niet zo erg, het blijft vakantie en er staat alweer een nieuwe schoolweek voor de deur. Op maandag en vrijdag moeten we er om half 8 zijn dus dat is de wekker nog iets vroeger zetten, hoera!

Maandag is een dag om te wissen. Een hele emotionele dag waarbij ik mij fysiek en mentaal in een dieptepunt bevond. Had wel helemaal niets met het vrijwilligerswerk te maken, op dat vlak was het een heel productieve dag. De eerste bijlesjes Engels gingen van start. Ik heb 3 leerlingen uit class 2 en 3 uit class 3. Niet evident aangezien er bij die 3 telkens 1 slimmere tussen zit, 1 gemiddelde en 1 iemand die ver achter komt (en dus niet kan lezen bijvoorbeeld). Wordt dus nog wat zoeken naar een goede strategie. In de namiddag was het dan tijd voor de grote enquêtes. Ik nam class 6 voor mijn rekening, Wouter class 7 en Phaedra class 8. Ik had het getroffen… Respectievelijk 35, eind de 20 en 18 leerlingen. Het was dus een hele opdracht om mijn groep onder controle te houden :) Zeker gezien de onderwerpen… De ene vraag na de andere volgde en ik bleef maar hollen van de ene naar de andere kant. Of het opzet geslaagd is, is nog de vraag. Soms was het meer een groepswerk dan iets anders, maar we zullen zien, enkele hebben het toch serieus genomen. Een uitgebreide analyse van de goede 80 enquêtes volgt zodra die af is ;-)

De volgende dag kwam ik voor het eerst in aanraking met de Keniaanse dokters en het ziekenhuis. Het is zo dat ik in Azië en in Afrika (of toch zeker in Thailand en Kenia :p) redelijk allergisch kan reageren op muggenbeten. Nu was er iets op mijn kuit dat er wel behoorlijk groot begon uit te zien. Op aanraden van Phaedra vroeg ik aan James (de directeur van school die geneeskunde gestudeerd heeft) wat het zou kunnen zijn. Die zei mij dat het sowieso geen muggenbeet was en dat ik naar de dokter moest. Ok dan. Het deed ook wel pijn om te stappen en de helft van mijn kuit zat erg gezwollen en rood. Liever toch geen risico’s hier :) Niet heel gerust ging ik mee naar het ziekenhuisje (gelukkig was Phaedra mee). Toen ik hoorde dat ik bloed moest laten trekken begon mijn hart wel wat sneller te slaan :p Sowieso al geen fan van, en zeker niet hier… Volgens Phaedra verliep alles wel heel steriel (want ik heb niet durven kijken :p). Uit de labotesten bleek dat het een bacteriële infectie was. 5 dagen antibiotica en iets tegen het zwellen en het zou moeten verdwijnen. (geloof ik best want na 2 pillen ziet het er al veel minder gezwollen uit en gaat het al veel beter). Goed dat we op woensdag niet moeten werken zodat ik kan rusten. Tegen morgen ben ik wel weer de oude, nu nog wat suf en mijn eetlust moet nog wat opgewekt worden maar dat komt dik in orde. Morgen weer vol energie ons op het poppenkastspel gooien en de bijles!

Kenia part 2! :)

Onze tweede dag op school, eerste dag vroeg opstaan. Rond 7u, om tegen 8u op school aan te komen. De voormiddag was heel productief. Daar hebben Phaedra en ik 4 lessen bijgewoond en de grote lijnen van ons poppenkast idee uitgewerkt. Oja, 1 les duurt hier maar 35min trouwens. Ze hebben dus meestal 2 lessen na elkaar en dan 25min pauze :D wat voor een voormiddag van 5u zorgt. Tegen de middag waren we dus best wel tevreden over onze productiviteit en gingen we naar de vrijwilligerswoning voor een boterhammetje. ’s Middags hebben we ongeveer een uur pauze, maar zoals al eerder vermeld, de uren worden niet altijd even strikt genomen.


Tegen 14u stonden we terug op school. We merkten al bij het eerste lesje dat we iets te enthousiast aan de dag begonnen waren. Ik kon niet stoppen met geeuwen (wat ergens ook wel aan het vak, wetenschappen, kon liggen) en de warmte maakte ons alleen maar lomer. Nog een les volgen zat er niet direct in dus gingen we wat verder met ons script en vooral met de vragen die we nog zouden moeten stellen. Om alles zo duidelijk mogelijk over te brengen en vooral herkenbaar, moeten we eigenlijk goed weten hoe het er hier aan toe gaat in Kenia. Dan hebben we het niet alleen over het thuiskomen na school en de activiteiten, maar zelfs over de relatie tussen de ouders en intieme momenten. U begrijpt, niet evident om de eerste de beste daar mee lastig te vallen, dus daar moet wel goed over nagedacht worden. Al vlug hadden de kleutertjes weer gedaan met school en kwamen ze enthousiast aangelopen om onder andere vlechtjes in mijn haar te leggen (hmm.. gelukkig was dat maar 1 iemand die niet verder dan 2 vlechtjes geraakte :D). Juma Muli, een ongelofelijke deugniet, kreeg plots het idee om te koprollen met een aanloop. Het begon goed, eerst lag er nog een schooltas op de grond (dan was het wel serieus mikken om net daarop de koprol te doen, maar dat lukte prima) Maar even later was de schooltas niet meer nodig en rolde hij aanlopend met zijn hoofd op de grond. AWWW. Maar ie gaf geen kik…

Tegen half 6 konden we de dag afronden en keerden we terug. Avondeten deden we naast ons, in het weeshuis Kebene. Op het menu stond “pilau” een rijstgerecht met kruiden als gember, look, (kruidnagel vond ik ook terug) een beetje vanalles dus :) Leuk om de weeskindjes terug te zien! En er zijn ook heel leuke vrijwilligers aan het werk daar, waaronder een oude bekende: Lianne :)

Op woensdag moeten we dus niet werken. Veel woorden hoef ik hier dus niet aan te besteden :) Uitslapen en erna naar de zee gaan :) Rustig op het strand liggen is wel nooit een optie. De ene beachboy na de andere komt je lastigvallen met zijn zelfgemaakte ebbenhouten sleutelhangers of het verkopen van safari’s. Een keer was ik wel serieus op mijn tenen getrapt toen er iemand reageerde op mijn uitspraak “no thx, I don’t need that” (het ging over een armband). De commentaar was dat ik helemaal niet zo hoefde te reageren en dat kwetsend was en ik gewoon moest zeggen “neen bedankt”, ik moet mij namelijk aanpassen aan de Afrikaanse cultuur. Come again!? Aanpassen? Dat doen we niet dan? Tssss. Als ik ze zou wegkrijgen met enkel “neen bedankt” zou ik er niet veel meer woorden aan vuilmaken, maar dat is zelden het geval. Hoe je hen moet duidelijk maken dat ze als Keniaan niet kunnen weten hoe het voelt om hier als Europeaan rond te lopen zonder je ook maar 2 seconden te kunnen verstoppen, ik heb het alleszins nog niet gevonden. Dit moest ik even kwijt :p

Donderdag volgden we nog een laatste keer wat Engelse lesjes in class 2 en 3 om volgende week dan te kunnen beginnen met wat bijlesjes. Daarna kregen we te horen dat er een meisje van school was gestuurd omdat aan het licht is gekomen dat ze zich prostitueerde met een jongen van class 8 geloof ik (zij zat in class 6…, 13 jaar of zo). De problematiek wordt dus met de dag groter. Daardoor kreeg Phaedra het geniale idee om een soort enquête te maken voor de hogere klassen met algemene tot heel persoonlijke vragen zodat we een beter zicht hebben op de situatie en het probleem beter kunnen in kaart brengen. Onze lijst van 20 vragen zijn we in de namiddag met de directeur en mama Rainbow gaan bespreken. Niet evident allemaal maar de lijst is erdoor geraakt. Maandag hopen we die te kunnen laten invullen. Tussendoor kregen we ook de kans om nog wat vragen te stellen aan de leerkrachten. De ene reageerde al iets enthousiaster dan de andere, wat niet onlogisch is als je hen indirect vraagt om uit het bed te klappen. Het grootste probleem is en blijft wel dat de kinderen in dezelfde ruimte slapen van de ouders en alles zien, willens nillens. De culturele verschillen zijn zeker in dergelijke gevallen ongezien groot en na iedere stap vooruit heb je de indruk dat je er twee achteruit gaat. Best wel frustrerend dus. Maar goed, het emotionele slagveld proberen we wel (nog) wat te onderdrukken. Vorig jaar leerde Wouter het liedje “We are the world” aan op school. Dit jaar is het “Heal the world” geworden :) De dag dat ze het allemaal samen gaan zingen, wordt weer een tranendal :) (positief dan). Enorm ontroerend gebeuren! Verder verloopt alles behoorlijk Afrikaans. Zuinig omspringen met het water (je kan best niet met 2 het idee hebben om in hetzelfde kwartier naar het toilet te gaan en de straaltjes van de douche zijn ook niet om de shampoo uit je haar te krijgen). De grote beestenboel word ik stilletjes aan gewoon. Kevers die in mijn haar vliegen, vreemde beestjes die over mijn bed rijden, mieren die onze boterpot gijzelen, hagedisjes die op het plafond van het toilet zitten waardoor ik niet durf gaan uit schrik dat er een het idee krijgt om naar beneden te komen :D en uiteraard, spinnen ter grote van een bijna tennisbal (nog geen Keniaanse duizendpoten gespot). Wat ik heel grappig blijf vinden is dat de Kenianen zich excuseren als jij lomp over een steen struikelt :)

Shit. Weeral zo’n lang stuk. Maar zes weken hou ik dit niet vol hoor ;-) en over een week is het nieuwe er wel af ;-) (dan zijn het ook bijna examens en begin augustus is er geen school, speelpleinwerking of zo).

Kenia part 1! :)

Vrijdag 1 juli: D-day. Vliegtuig om 19.40u. Emotionele toestanden. Goed, heel goed bijgestaan door Wouter & Phaedra.

Het moet echt van de bosklassen in het 6de leerjaar geweest zijn dat een afscheid mij nog zo ongelofelijk zwaar gevallen is. Maar het was een grote lach door een traan op het einde wat mij toch nog op het vliegtuig heeft gekregen :) en ergens is het natuurlijk een goed teken, dus ik trek mij er wel aan op :)

Vreemd: in ons hoofd zat het schema dat we ook nog in Milaan zouden stoppen, wat niet het geval was bleek na dik 2u. Minder goed nieuws voor onze vervolgvlucht die pas om 10u lokale tijd vertrok in Ethiopië. Wou dus zeggen 6u wachten in de luchthaven. Gelukkig was er wifi :) Ideaal om uitleg bij de reisfoto’s van Frankrijk/Spanje te zetten die Corneel lief had opgeladen, mails te sturen en blog bij te houden. Aangezien die 6u van 3u ‘s nachts tot 9u ‘s morgens vielen, was het best wel een vermoeiende bedoening. Op de 2^de vlucht heb ik gelukkig nog 2,5u kunnen slapen. Eens aangekomen in Mombasa Airport kregen we direct te horen dat het visum sedert 1 juli was verdubbeld, hupla :) Verder ging alles relatief vlot. Mijn maag lag wel wat in de knoop (misschien omdat ze weer het geweldig idee hadden om ontbijt om half 2 ’s nachts te brengen, waar ik uiteraard voor gepast heb) Maar de geur van het eten was soms al voldoende om wat misselijk te worden. Mijn eerstvolgende maaltijd is er trouwens pas ’s avonds rond 21u gekomen.

In Mombasa geraken is 1 iets, in Diani Beach iets anders. We waren in totaal met 14, er was dus wel sprake van een “bende”. Wouter, Phaedra en ik als vrijwilligers, mijn tante en nog een ex-collega van mijn tante met nog 9man/vrouw familie e.d. Daarom was er een busje voorzien om het laatste stuk nog af te leggen. Ondertussen was het middag, goed warm, niet 100% op en top, redelijk lastig dus. Zeker omdat het aanschuiven voor de ferry wel een eeuw leek te duren. Aangezien Mombasa eigenlijk een schiereiland is, moeten we er dus op 1 of andere manier van geraken. Er was geld voor een brug (want we spreken echt over een oversteek van 5à10min) maar de corrupte wereld is er mee gaan lopen natuurlijk. Nog even omslachtig als anders dus, maar goed. We zijn er geraakt. Na een glaasje in Rainbow (waar ik normaal altijd verbleef, maar nu dus voor het eerst niet) trokken we naar de vrijwilligerswoning om ons valiezen te droppen en dan nog vlug naar de winkel te gaan voor de eerste inkopen.

Uit een eerste onderzoek is gebleken dat de plaatselijke bevolking drastisch minder JAMBO roept :) Grappig fenomeen wel. Maar ik durf mij er nog niet volledig over uitspreken, komt wel goed. In plaats van vroeg te gaan slapen zijn we dus nog iets gaan eten, wat wel welkom was. We hebben het zelfs nog volgehouden tot half 12. Als gevolg heb ik dan ook wel tot half 1 geslapen de volgende dag. Geweldig. En zeker nodig, want als de school begint, is het gedaan met uitslapen. Na een laat uitgevallen ontbijt en wat rusten, trokken we naar het strand om wat te wandelen en iets te gaan drinken. Veel meer heeft de zondag, rustdag, niet gebracht, behalve koken, eten en verder rusten :D

Onze eerste schooldag. Spannend! We hadden geluk en werden wat later op school verwacht (9u). Na een kennismaking met de nieuwe leerkrachten en een klein wandelingetje met de vernieuwingen, was het wachten geblazen op de bende van 10. Alle kinderen en leerkrachten waren verzameld om liedjes te zingen en voor een warm onthaal te zorgen. Good memories. Daarna gingen we op zoek naar de lessenroosters. Het plan is dus om de eerste week wat te observeren in verschillende klassen tijdens verschillende lessen en daarna een klas te kiezen, er de zwakste leerlingen uit te halen en die persoonlijk te begeleiden. Phaedra en ik gingen na het ontrafelen van de lessenroosters eerst een les science gaan bijwonen uit class 7. Nog even ter verduidelijking, het gaat dus om een lagere school waar er 3 kleuterklassen zijn en dan 8 classes (dus eigenlijk zijn de laatste 2 al het 1^ste en 2^de middelbaar en heb je nog 4 jaar vervolg in het secundair onderwijs). In class 7 werd ik al direct geconfronteerd met mijn gaten in de kennis van de wetenschap, lieve help. Het was vooral revisie van class 5 (nog gênanter) en van de 50 vragen kon ik er waarschijnlijk geen 10 beantwoorden :p Nu goed, details, ik ben hier niet om kennis op te doen op wetenschappelijk gebied. Het was eigenlijk al vlug middag (die lessen verlopen niet bepaald strict volgens de planning…)dus gingen we een boterham gaan eten en (tevergeefs) internet gaan “zoeken”. In de namiddag hebben we ons wat op het Engels gestort in class 1. Daar was het vooral zelfstudie waarbij ze woordzoekers moesten oplossen. Een continue stroom van “teacher” “teacher” bracht ons dus van de ene bank naar de andere om te controleren of ze het juiste woord hadden aangeduid. Heel surreëel om 1 stift per kind te zien uitgedeeld worden en af en toe een kindje te zien dat vriendelijk komt vragen of je hun ene potlood kan slijpen met die ene slijper die er in de klas te vinden is. Na 15u valt er ook zoveel les niet meer te geven, dan gaat het vooral om zelfstudie en de klas opruimen. Dan gingen we wat buiten naar de dolenthousiaste kleutertjes die naar je toe stormen en op je arm wrijven om te zien of dat wit nu echt wel helemaal echt is :) Mijn festivalbandjes zijn ook al uitvoerig bestudeerd :)

Rond half 5 hebben we vriendelijk gevraagd om al te vertrekken aangezien het toch begon te kriebelen voor het internet en ik het speciaal vandaag wel graag gehad had :) Met succes! (hopelijk als het straks nog lukt om dit te posten…) Ondertussen is er ook een nieuwe vrijwilligster toegekomen, Riet, die ’s avonds dan in onze woning is komen eten. Gezellig allemaal. Natuurlijk is het hier nog steeds om 7u, stekker uit in de hemel, pikdonker. Heel lange avonden zullen het dus niet worden, ook omdat we vanaf morgen om 8u op school verwacht worden… (we hebben wel 1 dag vrij, de woensdag, dus moeten maar 4 dagen werken).

Een bijkomend probleem waarop we ons toch goed gaan moeten concentreren is de volgende situatie: een tijd geleden heeft er een meisje van class 1 enkele meisjes uit het 2^de of 3^de kleuter behoorlijk toegetakeld. Met toegetakeld bedoel ik met vingers en zelfs met een stok in de vagina zitten boren. Een groot probleem dus. Van waar komt het geen idee, maar het mag uiteraard absoluut niet meer gebeuren in de toekomst. Daarom zijn we nu aan het denken over een soort poppenspel dat we kunnen gebruiken om aan de jongste uit te leggen dat zoiets echt niet kan. De oudere kan je met feiten en theorieën uitleggen wat of hoe, maar voor kleinere kinderen is dat uiteraard geen optie. Dat wordt dus nog een hele opdracht.

Ik zie in Word dat ik weeral aan bijna 2 pagina’s zit, ik probeer in de toekomst minder grote stukken in 1x te posten of wat meer essentie in minder woorden uit te drukken :p To be continued (uiteraard :))