2011.
Het wordt een goed jaar, ik voel het.
Niet alleen omdat 2x11=22 en ik nog een kleine 9 maand 22 jaar ben.
Gewoon, omdat mijn kleine teen dat liet weten.
(Meer betrouwbare bronnen zijn niet te vinden)
Voor ik 2011 laat knallen, misschien toch even een overzichtje van 2010 en als er nog wat plaats over is, enkele wensen.
Ik weet dat ik wat voorbarig ben met mijn verslag en heel de wereld nog op zijn kop kan staan in de 14 dagen die volgen, maar indien nodig zorg ik wel voor een "Jaaroverzicht-bis"
Algemeen verliep 2010 behoorlijk probleemloos. Het was een leuk jaar met hier en daar een muzikale topper, leuke reisjes, toffe mensen en ook wel unieke gebeurtenissen.
Zo heeft het tot 2010 geduurd vooraleer ik eens slaagde in eerste zit, hoera! :D
Wat normaal niemand is ontgaan, is het eerste trouwfeest waar ik in november naartoe mocht samen met de eerste vrijgezellenavond die enkele weken ervoor werd georganiseerd. In de zomer van 2010 ging ik voor het eerst niet met het gezin op reis en geraakte ik voor de eerste keer op de festivalweide van Pukkelpop. Ik nam voor het eerst alleen een vliegtuig en niet onbelangrijk, ik schreef op zaterdag 6 februari mijn eerste blogstuk :)
Qua concerten volgde in 2010 een klein dieptepunt. Het contrast met 2009 was groot waar er in november alleen al 9 concerten waren (terwijl ik in 2010 amper aan 9 geraak, festivals buiten beschouwing uiteraard.) De indruk van die paar concerten was toch wel behoorlijk groot. Als absolute topper was er Jónsi, gevolgd door Florence + the Machine, Phoenix en Graffiti 6. Qua verslagen wil ik niet in vervelende herhaling vallen aangezien die hier normaal al ergens te vinden zijn :) De volgorde van festivals verliep als volgt: naar goede gewoonte starten met Novarock, daarna een eerste maal Dunk!festival, les nuits botanique (de dag van Selah Sue-Errors-Rox-Ellie Goulding) en de zomer bracht Werchter, Werchter boutique en Pukkelpop.
Madrid - Londen - Kenia - Barcelona - Londen. Meer van dat in 2011 aub. :) Mijn eerste bezoek aan Londen was wel memorabel. Wat een stad. Als de mogelijkheid bestaat, wil ik ook in 2011 terug want ik heb nog lang niet alles gezien en het is gewoon te fantastisch om er te zijn. Kenia is de enige zekerheid die ik heb voor 2011 (hoewel het boeken nog moet gebeuren) maar in mijn hoofd is er toch al een week of 6 voor gereserveerd. Gisteren had ik mijn allerlaatste les. Waw. Met nog 1 examen en een thesis voor de boeg, kom ik wel aardig in de buurt van een diploma. Toch staat mijn hoofd nog niet direct naar vast werk en hoop ik nog zeker een jaar wat mooie reizen te kunnen maken.
Wat minstens even belangrijk is als (reizen+muziek)² zijn vrienden. Met veel ups en slechts enkele downs ben ik er toch redelijk in geslaagd om de vriendschapsbanden in 2010 te behouden of zelfs te verbeteren :) Opvallend vond ik de nieuwe opflakkering van 'de vrienden' :) Door de vele voorbereidingen van de trouw of de vrijgezellenavond kwam er toch het besef dat ik ze gemist had.
Op vriendschapsvlak wordt 2011 wel een uitdaging aangezien ik zelfs mijn vaste waarden op school minder zal zien, wat verdorie toch een serieuze aanpassing zal worden, Elsofiellen! :)
Nog opvallend was het toch wel emotionele terugzien van de Kenia people, het opduiken van een hilarisch iemand met een extreem goeie muzieksmaak en voorkeur voor witte picknicken en het geruststellende gevoel dat je sommige mensen niet iedere week/maand hoeft te zien maar waarvan je weet dat alles ondertussen gewoon perfect blijft verder gaan. Bedankt vrind en Fie.
Ik ga niet iedereen persoonlijk bedanken, sorry, want als ik iemand zou vergeten zou 2011 echt niet goed starten ;-) Zeker wel een algemene dankjewel om ook in 2010 mijn vriend te zijn :) 2011 wordt nóg beter, dus hou jullie vast ;-)
Of alles dan zo foutloos verliep, niet echt. Maar uit de mindere momenten heb ik heel veel geleerd en grote ontgoochelingen heb ik kunnen omzetten in levenslessen waardoor bepaalde visies wel lichtjes gewijzigd zijn. Mentaal ben ik dus weer een beetje sterker waardoor ik met wat meer vertrouwen 2011 kan starten. Goed zo! :)
Mijn wensen voor jullie, beste bloglezertjes, zijn enorm groot :)
Ik wens jullie een fantastisch 2011 vol leuke momenten, verrassingen waarvan je dagen gelukkig loopt, lieve mensen, muzikale ontdekkingen,een opperste gezondheid, af en toe eens een meet met mezelf! ;-), een kleine of grote wens die uitkomt, toffe blogstukjes in 2011 om te lezen (ik beloof mijn best te doen), kortom een jaar om later over te zeggen "dat was werkelijk een van de mooiste van mijn leven!".
Let's go for it! :)
10 kerstgroeten en 2000 nieuwjaarszoenen!
Lien xx
vrijdag 17 december 2010
woensdag 15 december 2010
Un flan aux abricots.
Les amis c’est comme les lunettes,
ça donne l’air intelligent,
mais ça se raye facilement et puis,
ça fatigue.
Heureusement,
des fois on tombe sur des lunettes vraiment cool !
ça donne l’air intelligent,
mais ça se raye facilement et puis,
ça fatigue.
Heureusement,
des fois on tombe sur des lunettes vraiment cool !
zaterdag 11 december 2010
I do but I don't.
Nu was het toch wel de tweede keer dat een dom kleed er bijna in slaagde om mijn avond te verknallen. Terwijl de rampsituatie bij de trouw gelukkig de avond ervoor plaatsvond, ging het deze keer een uur voor vertrek verkeerd. Er zijn welgeteld twee mogelijkheden om dergelijke situaties in de toekomst te vermijden:
1. ik pas gewoon en ga dolgelukkig verder in "jeansbroekstyle" :)
2. ik pas niet maar kan rekenen op een betrouwbaar rescue team dat mij zorgvuldig helpt :p
Goed ja, het klinkt wat overdreven maar eigenlijk zou een mens altijd moeten kunnen dragen wat ie leuk vindt, punt. Nu heb ik het er dus al even mee gehad :)
Gelukkig was het allemaal de moeite waard!
Gisteren was er een Motown event in het cultuurcentrum in Harelbeke. De 4 uitvinders van het project waren Brahim, Sandrine, Elke Bruyneel van Delavega en the one and only Jim Cole! :) Aangezien kaarten 65EUR kostten, zagen we dat niet direct zitten. Een vriendelijk mailtje naar Jim Cole zorgde voor 2 gratis kaarten aan de ingang. Nu moet je weten, Frauke en ik zijn wel behoorlijk grote fans van Jim Cole (die je kan kennen van nummers als "someday Charlotte" http://www.youtube.com/watch?v=1MT-xygdjJM&feature=related of het geweldige "things") Als ie in Gent optreedt, zijn we dus altijd van de partij waardoor we sinds kort toch geen onbekende meer zijn (Frauke al langer dan ik, maar zij kan dan ook zingen :D)
Vol spanning gingen we dus richting Harelbeke waar godzijdank 2 kaarten lagen en het overdreven decadente feest kon starten. Drank werd ons toegeschoven en allerhande hapjes werden geserveerd. Zoals gevreesd was het een zittende bedoening en was de sfeer dus niet echt uitgelaten. De ene geweldige song volgde de andere, wat bewees dat het echt fantastisch moet geweest zijn om die tijd meegemaakt te hebben. Wij hebben thuis heel wat CD's liggen en ik durf zelfs beweren dat ik aan de hand van een 3delige CD-box iedereen van het genre kan overtuigen! Desnoods met zotte danspasjes ;-)
Het Motownplaatje klopt gewoon perfect: iedereen kan effectief zingen, iedereen droeg dezelfde kostuumpjes, deed dezelfde danspasjes en ook de teksten waren opvallend. Niemand zal er ooit nog in slagen om Marvin Gaye, Stevie Wonder, The Temptations of Aretha Franklin te evenaren.
Gelukkig bestaan er nog projecten die de muziek in leven houden :)
Na het optreden was er nog walking dinner met koude visschotels, warme vleesschotels, warme bereidingen, whiskey degustatie, kortom, volledig ons ding ;-) Als een klein kind ben ik een ijsje gaan halen :p
Daarna was het er helemaal over. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog bij de "spetterende after-party" maar daalden heel vlug bij het lezen van de naam DJ D'époque. Wat.was.me.dat. De ene Franse chanson na de andere met af en toe een verdwaalde plaat van Stromae of the Black Eyed Peas. Enkel "wanna be startin' something" van Michael Jackson kreeg ons voor een paar liedjes op de dansvloer maar het was in kleine ups en grote downs. Waarom dat volk bij ieder (echt IEDER) liedje wou swingen, het blijft mij een raadsel. Een keer vloog ik ook, niet overdreven, 3 meter verder door een onervaren danskoppel.
Ergens na 2u hielden we het toch voor bekeken en trof ik thuis verrassend mijn broer aan met een grote pot Frankfurter worsten (40 stuks of zo!). Boefkicks, bizar fenomeen. Wanneer deze morgen dan nog de vraag kwam "van waar heb ik die pot gehaald?" werd duidelijk dat de situatie vergevorderd was.
Het was een leuke, bizarre avond met toch anderhalfuur goeie muziek en veel eten. :)
Lang leve motown!
By the way, is het fenomeen "als je neus jeukt, denkt er iemand aan jou" eigenlijk wetenschappelijk bewezen? :p
1. ik pas gewoon en ga dolgelukkig verder in "jeansbroekstyle" :)
2. ik pas niet maar kan rekenen op een betrouwbaar rescue team dat mij zorgvuldig helpt :p
Goed ja, het klinkt wat overdreven maar eigenlijk zou een mens altijd moeten kunnen dragen wat ie leuk vindt, punt. Nu heb ik het er dus al even mee gehad :)
Gelukkig was het allemaal de moeite waard!
Gisteren was er een Motown event in het cultuurcentrum in Harelbeke. De 4 uitvinders van het project waren Brahim, Sandrine, Elke Bruyneel van Delavega en the one and only Jim Cole! :) Aangezien kaarten 65EUR kostten, zagen we dat niet direct zitten. Een vriendelijk mailtje naar Jim Cole zorgde voor 2 gratis kaarten aan de ingang. Nu moet je weten, Frauke en ik zijn wel behoorlijk grote fans van Jim Cole (die je kan kennen van nummers als "someday Charlotte" http://www.youtube.com/watch?v=1MT-xygdjJM&feature=related of het geweldige "things") Als ie in Gent optreedt, zijn we dus altijd van de partij waardoor we sinds kort toch geen onbekende meer zijn (Frauke al langer dan ik, maar zij kan dan ook zingen :D)
Vol spanning gingen we dus richting Harelbeke waar godzijdank 2 kaarten lagen en het overdreven decadente feest kon starten. Drank werd ons toegeschoven en allerhande hapjes werden geserveerd. Zoals gevreesd was het een zittende bedoening en was de sfeer dus niet echt uitgelaten. De ene geweldige song volgde de andere, wat bewees dat het echt fantastisch moet geweest zijn om die tijd meegemaakt te hebben. Wij hebben thuis heel wat CD's liggen en ik durf zelfs beweren dat ik aan de hand van een 3delige CD-box iedereen van het genre kan overtuigen! Desnoods met zotte danspasjes ;-)
Het Motownplaatje klopt gewoon perfect: iedereen kan effectief zingen, iedereen droeg dezelfde kostuumpjes, deed dezelfde danspasjes en ook de teksten waren opvallend. Niemand zal er ooit nog in slagen om Marvin Gaye, Stevie Wonder, The Temptations of Aretha Franklin te evenaren.
Gelukkig bestaan er nog projecten die de muziek in leven houden :)
Na het optreden was er nog walking dinner met koude visschotels, warme vleesschotels, warme bereidingen, whiskey degustatie, kortom, volledig ons ding ;-) Als een klein kind ben ik een ijsje gaan halen :p
Daarna was het er helemaal over. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog bij de "spetterende after-party" maar daalden heel vlug bij het lezen van de naam DJ D'époque. Wat.was.me.dat. De ene Franse chanson na de andere met af en toe een verdwaalde plaat van Stromae of the Black Eyed Peas. Enkel "wanna be startin' something" van Michael Jackson kreeg ons voor een paar liedjes op de dansvloer maar het was in kleine ups en grote downs. Waarom dat volk bij ieder (echt IEDER) liedje wou swingen, het blijft mij een raadsel. Een keer vloog ik ook, niet overdreven, 3 meter verder door een onervaren danskoppel.
Ergens na 2u hielden we het toch voor bekeken en trof ik thuis verrassend mijn broer aan met een grote pot Frankfurter worsten (40 stuks of zo!). Boefkicks, bizar fenomeen. Wanneer deze morgen dan nog de vraag kwam "van waar heb ik die pot gehaald?" werd duidelijk dat de situatie vergevorderd was.
Het was een leuke, bizarre avond met toch anderhalfuur goeie muziek en veel eten. :)
Lang leve motown!
By the way, is het fenomeen "als je neus jeukt, denkt er iemand aan jou" eigenlijk wetenschappelijk bewezen? :p
maandag 6 december 2010
Onsamenhangend boeltje
Ik ben voor de afschaffing van paspoppen. Bij hen past alles, altijd! Wat niet zo onlogisch is gezien hun naam. Toch vind ik het een misleidend iets. Je ziet iets heel moois op een pop hangen, loopt de winkel af om de tenue terug te vinden, past het zelf, en merkt dat het verdacht veel mee heeft van een patattenzak. Afschaffen!
Men zegt wel eens "koude handen, warme liefde". Maar wat met "koude voeten"? Geen liefde, veronderstel ik, anders had je die koude voeten niet... Weg met die winter, en vooral, weg met die koude voeten!
Als er mensen zijn die misselijk worden bij verhalen over overgeven, dit stukje best overslaan ;-).
Zaterdag was er een beetje storm op zee toen we met de boot van Londen (Dover feitelijk) terugkwamen. Het gevolg was dan ook dat een behoorlijk aantal zat over te geven op de boot. Was het niet dat de twee vrouwen die naast mij zaten dat heel stiekem deden. Hoe doe je dat in hemelsnaam? Je kan het volume daar toch niet van regelen? Het spijt mij enorm, maar bij mij heeft heel het gebuurte het gehoord als ik moet overgeven. Misschien bestaat er wel een truc zoals bij niezen om het geluid weg te filteren... Vraag ik op een volgende boottocht eens.
Graffiti 6! Onthou de naam en verspreid de naam!! Dit LONDENS bandje slaagt er op ieder moment in om mij gelukkig te maken met hun dolenthousiaste songs "stone in my heart", "stare into the sun" of "Annie you save me". Soms voelt het wel alsof ik hun enigste en grootste fan ben in dit behoorlijk muzikaal landje. Tijdens hun optreden in het Depot bleek dit ook bijna waar te zijn :)
Het is nog warm vandaag! Geen sneeuwsporen meer! Good :)
Vandaag kreeg ik al 2 pakjes speculooskoeken. Laten we zeggen dat de Sint daar toch voor iets tussen zit... Chocolade lust ik ook wel hoor, by the way...
Ik ga weer te laat zijn... Die verkeerde planningen ook altijd!
Men zegt wel eens "koude handen, warme liefde". Maar wat met "koude voeten"? Geen liefde, veronderstel ik, anders had je die koude voeten niet... Weg met die winter, en vooral, weg met die koude voeten!
Als er mensen zijn die misselijk worden bij verhalen over overgeven, dit stukje best overslaan ;-).
Zaterdag was er een beetje storm op zee toen we met de boot van Londen (Dover feitelijk) terugkwamen. Het gevolg was dan ook dat een behoorlijk aantal zat over te geven op de boot. Was het niet dat de twee vrouwen die naast mij zaten dat heel stiekem deden. Hoe doe je dat in hemelsnaam? Je kan het volume daar toch niet van regelen? Het spijt mij enorm, maar bij mij heeft heel het gebuurte het gehoord als ik moet overgeven. Misschien bestaat er wel een truc zoals bij niezen om het geluid weg te filteren... Vraag ik op een volgende boottocht eens.
Graffiti 6! Onthou de naam en verspreid de naam!! Dit LONDENS bandje slaagt er op ieder moment in om mij gelukkig te maken met hun dolenthousiaste songs "stone in my heart", "stare into the sun" of "Annie you save me". Soms voelt het wel alsof ik hun enigste en grootste fan ben in dit behoorlijk muzikaal landje. Tijdens hun optreden in het Depot bleek dit ook bijna waar te zijn :)
Het is nog warm vandaag! Geen sneeuwsporen meer! Good :)
Vandaag kreeg ik al 2 pakjes speculooskoeken. Laten we zeggen dat de Sint daar toch voor iets tussen zit... Chocolade lust ik ook wel hoor, by the way...
Ik ga weer te laat zijn... Die verkeerde planningen ook altijd!
zondag 5 december 2010
Enjoy the silence
Schitterend vind ik het, wanneer mensen zich in alle bochten proberen te wringen om stiltes te doorbreken.
Toch een raar fenomeen als je het mij vraagt.
Vanaf een seconde of vijf zonder gebabbel geraakt er minstens 1 iemand in paniek die dan vlug een of ander vraag stelt of anekdote vertelt die vaak thuishoort in "het boek der onnozelste uitspraken".
Waarom toch die vreselijke schrik voor stille momenten? Onverklaarbaar.
Wat ik wel al kan zeggen, is dat ik daar zelf totaal geen last van heb en gemakkelijk minuten tot zelfs een uur stil kan zitten :p (Dat uur zullen er nog niet zo heel veel meegemaakt hebben, maar het kan!)
Ik denk zelfs dat het een kunst is om te kunnen zwijgen! Maar geen paniek, ik heb het hier niet speciaal op iemand gemunt die ik liever wat minder hoor praten ;-).
Ik wil gewoon maar zeggen, zwijgen is niet falen, integendeel, het is soms de beste oplossing. :D
Om van zwijgen direct over te gaan naar heel luid gebabbel: daarnet op de trein was het weer serieus de moeite van het volk. In het grootste West-Vlaams was ik omringd door drie verschillende conversaties. Op zo'n moment verkies ik dan toch wel mijn eeuwige steun en toeverlaat: de iPod. Jónsi bracht mij veilig tot in Gent. Jónsi is trouwens een uitzondering op mijn vorige alinea, die hoeft nooit te zwijgen. Nooit.
Eindigen doe ik deze keer met de titel van een lied van Starsailor: "Silence is easy!" ;-)
Toch een raar fenomeen als je het mij vraagt.
Vanaf een seconde of vijf zonder gebabbel geraakt er minstens 1 iemand in paniek die dan vlug een of ander vraag stelt of anekdote vertelt die vaak thuishoort in "het boek der onnozelste uitspraken".
Waarom toch die vreselijke schrik voor stille momenten? Onverklaarbaar.
Wat ik wel al kan zeggen, is dat ik daar zelf totaal geen last van heb en gemakkelijk minuten tot zelfs een uur stil kan zitten :p (Dat uur zullen er nog niet zo heel veel meegemaakt hebben, maar het kan!)
Ik denk zelfs dat het een kunst is om te kunnen zwijgen! Maar geen paniek, ik heb het hier niet speciaal op iemand gemunt die ik liever wat minder hoor praten ;-).
Ik wil gewoon maar zeggen, zwijgen is niet falen, integendeel, het is soms de beste oplossing. :D
Om van zwijgen direct over te gaan naar heel luid gebabbel: daarnet op de trein was het weer serieus de moeite van het volk. In het grootste West-Vlaams was ik omringd door drie verschillende conversaties. Op zo'n moment verkies ik dan toch wel mijn eeuwige steun en toeverlaat: de iPod. Jónsi bracht mij veilig tot in Gent. Jónsi is trouwens een uitzondering op mijn vorige alinea, die hoeft nooit te zwijgen. Nooit.
Eindigen doe ik deze keer met de titel van een lied van Starsailor: "Silence is easy!" ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)