Nu vraag ik mij toch echt af...
Als Pasen al te lang geleden is, en Sinterklaas nog te ver af is, hoe noem je dan de zogeheten Paashazen of Klaaskoeken die je bij de bakker kan kopen?
Geen idee dus, maar fijn dat ze al terug (of nog) te vinden zijn.
We zijn donderdag vandaag. Op zich niet zo'n spectaculaire gebeurtenis, ware het niet dat de afgelopen twee donderdagen mijn leven bedreigd hebben. Daarom blijf ik vandaag heel wijselijk binnen en haal ik geen grotere stoten uit dan het maken van pudding.
Exact twee weken geleden keerde ik terug van een 6weeks avontuur in Kenia. Het is nauwelijks te geloven dat dit nog maar zo lang geleden is. De zes weken in Kenia die heel leerrijk, emotievol en intens waren, zijn behoorlijk overschaduwd door de gebeurtenissen die erop volgden. De dag na mijn terugkomst was ik al bijna niet meer in staat om te bezinnen over Kenia en het leven daar doordat ik mij te veel bezighield met het feit dat ik nog in leven was...
In de aansluitingsvlucht van Ethiopië naar Milaan zat het vliegtuig na een halfuur met een technisch defect. Niet echt iets waar je op dat moment zit te wachten. Het was na middernacht dus iedereen was naar een goede slaappositie aan het zoeken. Wanneer plots de zuurstofmaskers naar beneden vielen werd het heel surrealistisch. Een krakende radio, de bevestiging van Riet dat we aan het dalen waren (gewoon dalen dalen of neerstorten dalen?), een angstige steward die een paar keer "Just breath normally!" herhaalde. Al vlug had ik door dat er eigenlijk geen zuurstof uit de maskers kwam want normaal ademen lukte mij niet bepaald. Riet, die naast mij zat, forceerde ik tot uitspraken dat "alles goed zou komen". Enkel wanneer de captain het vliegtuig toesprak met de mededeling dat er geen reden tot paniek was maar dat we moesten terugkeren naar Ethiopië, kon ik iets rustiger worden. Het meest emotionele vond ik het wakker bellen van Corneel en navertellen van de gebeurtenis. Tot overmaat van ramp hoorden we na een reeks hoopgevende berichten dat onze vlucht verplaatst werd naar de volgende dag 11u. Dat betekende dat ik 12u later dan verwacht ging thuis zijn, een grote klap.
Uiteraard was het weerzien des te blijer en was ik op dat moment al de miserie vergeten. :)
Snel werd ik terug gewoon aan het Belgische leventje en kreeg Kenia maar weinig de kans om in mijn hoofd te vertoeven.
Exact een week later zat ik op Pukkelpop. Hoe dat is afgelopen hoef ik ondertussen niet meer te vertellen.
Sinds 23 juni was ik welgeteld 1 volledige dag thuis geweest. Het kon dan ook niet anders dat mijn lichaam mij een teken zou geven dat ik nood had aan rust. Dat deed het in de vorm van een speekselklierontsteking. Geweldig, er zijn leukere dingen. Gezwollen klieren, een dikoor, flauwvallen, lusteloos zijn, de dagen die volgden op Pukkelpop waren behoorlijk slopend. Er is maar 1 reden te noemen waarom ik niet verder gezakt ben en nu, ondanks een dikoor, toch nog kan lachen en weer wat moed gevonden heb: "Corneel De Ridder."
Tussen mijn slaapbuien door stond ie steeds klaar om mij in de huilbuien de troosten. Ondanks herexamens kwam ie mee naar mij thuis, mee naar de dokter en bleef tot de kans bijna uitgestorven was dat ik na vijf minuten opnieuw zou uitbarsten. Ik had zes geweldige weken beloofd nadat ik zes weken niet in het land was. Meer dan miserie heb ik nog niet kunnen brengen. Toch loopt hij niet weg en steunt hij mij geduldig in werkelijk alles. Bedankt om er voor mij te zijn! :) Ik maak het goed! (ja, nu voor echt.)
Toevallig genoeg ben ik op reis in een boek begonnen over "bijna dood ervaringen", geschreven door Pim van Lommel ("eindeloos bewustzijn" heet het). Heel interessant allemaal, maar ik vind het nu niet bepaald nodig om het in de praktijk te blijven toepassen.
De ervaringen, hoe negatief ze ook waren, hebben mij ergens wel enigszins veranderd. Ik ben mij nu nog meer bewust van de eindigheid van het bestaan (op deze wereld) en besef nog meer hoe vlug het kan afgelopen zijn. Klinkt niet positief, besef ik bij het herlezen, maar dat is het eigenlijk wel. Het is nu dat het allemaal moet gebeuren. Niet morgen of overmorgen (of goed ja, misschien nog even wachten tot het dikoor weg is). Alles wat niet uitgesteld hoeft te worden, wil ik nu doen als het binnen mijn mogelijkheden ligt.
Groepen zien voor ze splitten, landen bezoeken voor ze wegspoelen, met vrienden afspreken voor ik niet meer welkom ben, een doos pralines kopen in Leonidas met enkel van die vierkante witte met een nootje in en een soort botervulling enkel en alleen voor mij, ...Werk aan de winkel. Maar ik ben er klaar voor. Ik wil nergens spijt van hebben later en tevreden kunnen terugblikken. Ik ben wakker geschud en kan er nu weer tegen, extra goed zelfs (hopelijk :)).
Of er nog een afsluitend verslag volgt van Kenia en een verhaal over mijn safari, ik heb geen idee, maar ik hoop dat mijn volgend stuk iets luchtigs wordt :)
[Update: in mijn nieuw levensenthousiasme moet ik misschien ook iets doen aan de lay-out van mijn blog, lijkt werkelijk nergens naar, mijn excuses]
