Dag 13: 29/07/2010
Als mijn wekker niet ook toevallig mijn gsm zou zijn, had ik hem deze morgen rond 8u waarschijnlijk tegen de muur gegooid. Voor het eerst heb ik hier niet zo geweldig geslapen. Rond 3u wakker geworden en sinds dat moment is het ‘slapen in stukjes’ geworden. Het heeft ook wel iets opgebracht, ik heb wat liggen bezinnen over mijn openingszin van mijn laatste stukje:
“Jeukend aan mijn leger muggenbeten is het al terug tijd voor een verslag”
De opmerkzame mensen onder jullie hadden wel al gezien dat muggenbeten kunnen jeuken, maar het werkwoord dat daar mee samengaat is toch eerder ‘scharten’ :) of ‘krabben’. In elk geval, ik heb mij bijna een ongeluk moeten krabben vorige nacht. Schijt beesten, die muggen, werkelijk waar.
Maar goed, the big day! Vandaag werden de ouders tegen 9u verwacht en uiteraard ook de leerlingen. Vóór het grote moment van de rapporten en het feliciteren van de beste leerlingen, was er de opening van de nieuwe toiletten. Dit was eigenlijk te danken aan een van de andere vrijwilligers, Wouter. Heel officieel mocht ie dan ook het lint doorknippen en werd er weer heel wat afgezongen.
Tegen 10u kwamen we toe in de eetzaal waar alle banken nu samen geplaatst waren voor de ouders. Het comité, de leerkrachten, en wij (de vier vrijwilligers) zaten allemaal op een rijtje in het zicht van AL die ouders. Gezellig. Eerst werden er wat algemene speeches gehouden (in het Swahili, enorm verstaanbaar dus) waarna er klas per klas (3 kleuterklassen + 8 lagere klassen) werd overlopen wat de algemene prestaties waren en een paar opvallende dingen (denk ik want ik begreep er uiteraard niets van). De beste vier studenten van iedere klas kregen een geschenkje (een schriftje en wat schrijfgerei en zo). Ze zijn hier wel behoorlijk prestatiegericht en alles verloopt met klassementen. Ik mocht de geschenkjes van klas 3 uitdelen, hip hoi!
Daarna brak een kleine hel los :). We hebben daar, alles samen, net geen drie uur gezeten, luisterend naar Swahili vertellingen. Ik dacht echt dat ik plots ‘wasimu’ (= zot) ging worden. Je kon ook niet stiekem in slaap vallen want er zat een volledige zaal ouders naar jou te kijken… Geheel onverwacht moesten we ons dan ook nog eens voorstellen en kort iets vertellen.
Na een verlossend gebed konden we dan toch eindelijk de zaal verlaten. Eten en drinken was het eerste dat ik kon bedenken, of eigenlijk vooral drinken. Iets later, dat moet tegen 14u geweest zijn, zijn we op school blijven eten bij de leerkrachten: de overheerlijke ugali met een soepje van een of ander vlees dat ik niet direct zou kunnen benoemen. Dan was het al redelijk emotioneel omdat iedere leerkracht apart iets zei om ons te bedanken en allerhande.
Eigenlijk vond ik dat algemeen een beetje onwennig. Vooral omdat wij hier maar twee weken geweest zijn en niet danig veel hebben kunnen uitsteken, toch zeker niet in vergelijking met Wouter en Phaedra. Daarom was het een beetje een dubbel gevoel, maar het waren uiteraard allemaal fantastische mensen .
Na het nemen van enkele foto’s besloten we om alle leerkrachten, de directeur en de manager Michael nog eens te trakteren in een plaatselijk “cafeetje” tegenover school. Grappig allemaal, we zijn daar dan ook een paar uur blijven zitten om rond 18u toch een stapje verder te gaan.
De afspraken die dan gemaakt werden, bleken achteraf niet zo duidelijk. Al de vrijwilligers waren terug naar huis gegaan (om iets te eten, dachten wij) terwijl de rest naar Ukunda ging, waar we rond 20u terug afspraken. Om 20u ontdekten we echter dat iedereen had gewacht met eten op ons! Het was voor mij al een behoorlijke opdracht geweest om 1 keer te eten, laat staan dat ik nog eens zou eten. (ugali trouwens, met hetzelfde vlees gok ik). Nu ja, duidelijke afspraken… :)
Al vlug zagen we alle leerkrachten bijna in slaap vallen. De vermoeidheid was wel enorm aanwezig. Ik hoorde dan ook van een van de leerkrachten dat ze ten laatste om 21u ging slapen. Dan was de 22.30u inderdaad wel een prestatie.
We besloten om met de vrijwilligers nog iets te gaan drinken, hoewel dat voor mij niet echt hoefde. Wat al die mensen gedronken hebben die dag, niet te schatten. Frisdranken wel é, maar ik heb het over hoeveelheid, een liter of 2-3 moet dat op zijn minst geweest zijn. Dat drink ik in 4 dagen.
Ik was dus niet bepaald ongelukkig om mijn bed te zien tegen middernacht!
Dag 14: 30/07/2010
Voor het zekerste had ik mijn wekker rond half 12 gezet (na mijn kwart voor 2 ervaring). Het was deze keer wel helemaal niet nodig aangezien ik mij rond 9u moest forceren om terug in slaap te vallen. Toch is het mij gelukt om te blijven liggen tot rond half 11.
Het doel van de dag was iets bescheidener: geld afhalen/wisselen en kaartjes posten. Daar zijn we dan (hopelijk) ook in geslaagd.
We hebben eerst heel op het gemak gegeten maar bedachten om half 3 dat je hier geen wijs geraakt uit de openingsuren, dus toch maar het zekere voor het onzekere nemen. Hup, de matatu in richting Barclays bank om geld af te halen. Op de weg terug kon ik mijn geld wisselen en de post is als het ware onze buur. We hadden al zitten denken hoeveel die postzegels ons gingen kosten. In totaal hadden we het ronde getal van 30 postkaarten (waarvan 18 voor mijn rekening, denk en hoop maar dat je ertussen zit! ;-)) Neen, eigenlijk wil ik iedereen nu even waarschuwen. We hebben fotobewijzen dat we kaartjes geschreven en gepost hebben, maar ergens hebben we toch onze twijfels over de postzegels van 40 cent. Zeker toen we even later die twee Nederlandse mensen tegenkwamen en hoorden dat ze 150 shilling hadden betaald voor 2 kaarten… Komt niet goed, dachten we direct. Maxim bedacht dan om terug naar de post te gaan om alles te checken.
Als we die man van de post mogen geloven zou het aan de grootte van de kaarten liggen… In elk geval, wij kunnen er niet aan doen als de kaarten niet toekomen.
Eigenlijk echt niet te geloven, die Kenianen. Voor een keer dat ze er ons nu kunnen opleggen en veel geld doen betalen, doen ze het niet. (In bijna alle andere gevallen dus wel :D)
Ergens tussen 4 en 5 uur heb ik voor de tweede keer de tijd gevonden om wat in mijn boek te lezen (‘the closed circle’ van Jonathan Coe, eindelijk het vervolg op ‘the Rotters Club!’ :)) Heel leuk.
Deze avond wordt er nog uitgegaan normaal, maar vraag mij niet naar waar. Ik pas deze keer wel voor een etentje ervoor, maar erna ben ik wel paraat. We zullen zien wat het wordt, maar de kans is niet zo groot dat het Shakatak zal zijn (ooooh).
To be continued!
vrijdag 30 juli 2010
woensdag 28 juli 2010
Dag 11 & 12.
Dag 11: 27/07/2010
Vandaag zouden ze ons toch niet zo ver krijgen om opnieuw zo vroeg op te staan. Dat was ook langs geen kanten nodig merkten we wanneer we rond half 10 toekwamen op school. De leerkrachten liepen een klein beetje doelloos rond, op zoek naar iets om zich mee bezig te houden. De meeste hadden al de paperassen al in orde gebracht en waren in principe klaar voor de grote dag (donderdag, wanneer ook de ouders naar school mochten komen). Dan maar een partijtje voetbal, dachten een paar leerkrachten. Ondertussen hebben wij een poging gedaan om een schommel te installeren. Zijn we op zich redelijk goed in geslaagd maar we waren op het einde 1 moer kwijt. :) Heel slim om ze op de grond te leggen, dachten we achteraf. We hebben heel de speelplaats meerdere keren afgestapt, tevergeefs. Maar normaal hebben we een oplossing gevonden, morgen eens gaan uittesten.
Het was al vlug middag en we werden uitgenodigd bij Wouter en Phaedra om daar iets van eten in elkaar te steken. (Pasta met wat groentjes en van die dingen, geen Keniaanse toestanden voor een keer :)). De tijd vloog en plots was het 15u en bedachten we dat de leerkrachten dan naar huis mochten. Toch gingen we nog even kijken en vonden we nog een paar verdwaalde leerkrachten die ‘kopieën’ aan het maken waren. Al vlug kreeg ik een namenlijst in mijn handen om mee te helpen ‘kopiëren’.
Daarna namen we voor de eerste keer de ‘matatu’. Het vervoersmiddel bij uitstek hier in Kenia. Eigenlijk gewoon een minibusje dat passeert en je voor 20 of 30 cent naar het volgend dorp brengt. We moesten in een nieuwe supermarkt zijn om onze gsmnummer te laten registreren. Weer iets nieuws dat ze bedacht hebben, maar het moest vóór 30 juli of we konden het niet meer gebruiken.
In Rainbow heb ik – noodgedwongen – wat kleren gewassen. Ik zat eigenlijk gewoon door mijn voorraad onderbroeken dus daar kon ik maar beter iets aan doen :) Dan maar nog wat andere kleren mee gewassen. De reacties van de mensen daar: ‘Waw, are you really doing the laundry?’ Euh, yes. ‘Waw, you know how to do that? Because I know you’re used to machines?’ Ja, neen, wij hebben ook twee handen inderdaad. De nachtwaker was gewoon onder de indruk, terwijl Athumani wij heel leuk vertelde dat het wel te zien was dat ik het niet gewoon was :p. Best ook, dacht ik na x-aantal onderbroeken en t-shirts. Amai uw rug zeg. Respect voor die vrouwen die hier hele dagen staan te wassen (en onze (over)grootouders die dat gebeuren ook nog hebben meegemaakt).
In elk geval, ik kan weer door het leven met verse onderbroeken, al dan niet professioneel gewassen.
’s Avonds hebben we wat gezwommen en op het gemak buiten gezeten. Ik zou toch ook wat last hebben van keel –en nekpijn waardoor ik liever niet direct zotte uitdagingen aanga. Alhoewel er sprake zou zijn van een African – mzungu competition morgen, tussen de leerkrachten en ons (of hoe je de tijd kan passeren :)). We zien wel!
Dag 12: 28/07/2010
Jeukend aan mijn leger muggenbeten is het al terug tijd voor een verslag! Hoe kan je in hemelsnaam de tijd heel eventjes doen stilstaan? Het gaat bijna aan ons voorbij. We staan op, doen vanalles en nog wat en voor we het goed en wel beseffen is het helemaal donker en heb ik niet veel nodig om in slaap te vallen. Echt, ik ben hier heel vlug moe. Het zal de warmte zijn :) Over warmte gesproken, ik kan jullie wel al meedelen dat die warmte niet noodzakelijk wil zeggen dat ik hyperbruin terugkeer. Integendeel, ik heb mijn zonnecrème hier nog niet open gedaan :D.
Deze morgen gingen we vóór ons traditioneel schoolmoment naar de ‘fruitmarchand’ op de hoek. We hadden namelijk een grote bestelling. Doordat we al eens in Kebene waren gaan eten, hadden we besloten om voor 600 shilling (6EUR dus) fruit te kopen. Toen ik eerst de prijs van een mango vroeg (25 shilling) en na de bestelling van zes mango’s zei dat hij mocht aanvullen met ander fruit tot 600 shilling zag ik de geldbiljetten glinsteren in zijn ogen. Dolenthousiast greep hij naar een appelsien of 15, zeker drie trossen bananen, twee ananassen en nog vijf passievruchten (bovenop die zes mango’s dus). Voor 6 EUR :) Aangezien ze zo slim waren om alles in één zak te steken, hebben we ons bijna een breuk moeten dragen tot Kebene, maar daar waren ze uiteraard heel tevreden.
Missie geslaagd!
We kwamen iets later dan verwacht toe op school, maar dat bleek helemaal geen probleem aangezien er eigenlijk nog steeds niet echt werk was. Daarom besloten we maar een partijtje basket te spelen, af en toe vergezeld door James, de directeur. Aangezien alle paperassen nu echt wel in orde waren, hebben we enkele leerkrachten kennis laten maken met spelletjes als 4 op een rij en UNO. Ik moet zeggen, ze hadden UNO nog vlug door.
’s Middags gingen Phaedra, Wouter, Maxim en ik iets eten in Ushago (een pizzaatje voor mij) maar mijn maag kon zelfs geen kleine pizza aan. Na het eten, dat redelijk laat was uitgevallen (ergens tussen 14u en 15u) gingen we met Jackson naar het bureau voor safari’s waar hij voor werkt. Hij had gezegd dat hij aan onze vooropgestelde prijs kon voldoen (250EUR voor drie dagen) En effectief, het is in de sacoche! Van maandag tot woensdag gaan we drie dagen op safari naar Tsavo West en Amboseli.
Tegen 16u konden we nog eens naar het strand waar ook Alex te vinden was met twee Nederlandse mensen die hij even geleden had leren kennen. Ongeveer onze leeftijd, heel sympathiek. Zij waren hier ook voor vrijwilligerswerk maar kwamen al van Tanzania en Zanzibar.
’s Avonds redelijk cliché scenario. Vandaag heb ik wel de bestemmelingen op mijn postkaarten geschreven. Stap 1. :) Ik heb mij er nu ook bij neergelegd dat ze er niet gaan geraken vóór wij terug zijn aangezien ze nog niet geschreven zijn :D
Maar alles komt in orde! :p
Morgen worden de ouders verwacht op school en is het de allerlaatste dag. Spannend.
Vandaag zouden ze ons toch niet zo ver krijgen om opnieuw zo vroeg op te staan. Dat was ook langs geen kanten nodig merkten we wanneer we rond half 10 toekwamen op school. De leerkrachten liepen een klein beetje doelloos rond, op zoek naar iets om zich mee bezig te houden. De meeste hadden al de paperassen al in orde gebracht en waren in principe klaar voor de grote dag (donderdag, wanneer ook de ouders naar school mochten komen). Dan maar een partijtje voetbal, dachten een paar leerkrachten. Ondertussen hebben wij een poging gedaan om een schommel te installeren. Zijn we op zich redelijk goed in geslaagd maar we waren op het einde 1 moer kwijt. :) Heel slim om ze op de grond te leggen, dachten we achteraf. We hebben heel de speelplaats meerdere keren afgestapt, tevergeefs. Maar normaal hebben we een oplossing gevonden, morgen eens gaan uittesten.
Het was al vlug middag en we werden uitgenodigd bij Wouter en Phaedra om daar iets van eten in elkaar te steken. (Pasta met wat groentjes en van die dingen, geen Keniaanse toestanden voor een keer :)). De tijd vloog en plots was het 15u en bedachten we dat de leerkrachten dan naar huis mochten. Toch gingen we nog even kijken en vonden we nog een paar verdwaalde leerkrachten die ‘kopieën’ aan het maken waren. Al vlug kreeg ik een namenlijst in mijn handen om mee te helpen ‘kopiëren’.
Daarna namen we voor de eerste keer de ‘matatu’. Het vervoersmiddel bij uitstek hier in Kenia. Eigenlijk gewoon een minibusje dat passeert en je voor 20 of 30 cent naar het volgend dorp brengt. We moesten in een nieuwe supermarkt zijn om onze gsmnummer te laten registreren. Weer iets nieuws dat ze bedacht hebben, maar het moest vóór 30 juli of we konden het niet meer gebruiken.
In Rainbow heb ik – noodgedwongen – wat kleren gewassen. Ik zat eigenlijk gewoon door mijn voorraad onderbroeken dus daar kon ik maar beter iets aan doen :) Dan maar nog wat andere kleren mee gewassen. De reacties van de mensen daar: ‘Waw, are you really doing the laundry?’ Euh, yes. ‘Waw, you know how to do that? Because I know you’re used to machines?’ Ja, neen, wij hebben ook twee handen inderdaad. De nachtwaker was gewoon onder de indruk, terwijl Athumani wij heel leuk vertelde dat het wel te zien was dat ik het niet gewoon was :p. Best ook, dacht ik na x-aantal onderbroeken en t-shirts. Amai uw rug zeg. Respect voor die vrouwen die hier hele dagen staan te wassen (en onze (over)grootouders die dat gebeuren ook nog hebben meegemaakt).
In elk geval, ik kan weer door het leven met verse onderbroeken, al dan niet professioneel gewassen.
’s Avonds hebben we wat gezwommen en op het gemak buiten gezeten. Ik zou toch ook wat last hebben van keel –en nekpijn waardoor ik liever niet direct zotte uitdagingen aanga. Alhoewel er sprake zou zijn van een African – mzungu competition morgen, tussen de leerkrachten en ons (of hoe je de tijd kan passeren :)). We zien wel!
Dag 12: 28/07/2010
Jeukend aan mijn leger muggenbeten is het al terug tijd voor een verslag! Hoe kan je in hemelsnaam de tijd heel eventjes doen stilstaan? Het gaat bijna aan ons voorbij. We staan op, doen vanalles en nog wat en voor we het goed en wel beseffen is het helemaal donker en heb ik niet veel nodig om in slaap te vallen. Echt, ik ben hier heel vlug moe. Het zal de warmte zijn :) Over warmte gesproken, ik kan jullie wel al meedelen dat die warmte niet noodzakelijk wil zeggen dat ik hyperbruin terugkeer. Integendeel, ik heb mijn zonnecrème hier nog niet open gedaan :D.
Deze morgen gingen we vóór ons traditioneel schoolmoment naar de ‘fruitmarchand’ op de hoek. We hadden namelijk een grote bestelling. Doordat we al eens in Kebene waren gaan eten, hadden we besloten om voor 600 shilling (6EUR dus) fruit te kopen. Toen ik eerst de prijs van een mango vroeg (25 shilling) en na de bestelling van zes mango’s zei dat hij mocht aanvullen met ander fruit tot 600 shilling zag ik de geldbiljetten glinsteren in zijn ogen. Dolenthousiast greep hij naar een appelsien of 15, zeker drie trossen bananen, twee ananassen en nog vijf passievruchten (bovenop die zes mango’s dus). Voor 6 EUR :) Aangezien ze zo slim waren om alles in één zak te steken, hebben we ons bijna een breuk moeten dragen tot Kebene, maar daar waren ze uiteraard heel tevreden.
Missie geslaagd!
We kwamen iets later dan verwacht toe op school, maar dat bleek helemaal geen probleem aangezien er eigenlijk nog steeds niet echt werk was. Daarom besloten we maar een partijtje basket te spelen, af en toe vergezeld door James, de directeur. Aangezien alle paperassen nu echt wel in orde waren, hebben we enkele leerkrachten kennis laten maken met spelletjes als 4 op een rij en UNO. Ik moet zeggen, ze hadden UNO nog vlug door.
’s Middags gingen Phaedra, Wouter, Maxim en ik iets eten in Ushago (een pizzaatje voor mij) maar mijn maag kon zelfs geen kleine pizza aan. Na het eten, dat redelijk laat was uitgevallen (ergens tussen 14u en 15u) gingen we met Jackson naar het bureau voor safari’s waar hij voor werkt. Hij had gezegd dat hij aan onze vooropgestelde prijs kon voldoen (250EUR voor drie dagen) En effectief, het is in de sacoche! Van maandag tot woensdag gaan we drie dagen op safari naar Tsavo West en Amboseli.
Tegen 16u konden we nog eens naar het strand waar ook Alex te vinden was met twee Nederlandse mensen die hij even geleden had leren kennen. Ongeveer onze leeftijd, heel sympathiek. Zij waren hier ook voor vrijwilligerswerk maar kwamen al van Tanzania en Zanzibar.
’s Avonds redelijk cliché scenario. Vandaag heb ik wel de bestemmelingen op mijn postkaarten geschreven. Stap 1. :) Ik heb mij er nu ook bij neergelegd dat ze er niet gaan geraken vóór wij terug zijn aangezien ze nog niet geschreven zijn :D
Maar alles komt in orde! :p
Morgen worden de ouders verwacht op school en is het de allerlaatste dag. Spannend.
maandag 26 juli 2010
Dag 9 & 10
Dag 9: 25/07/2010
Velen gaan de volgende zin drie keer moeten lezen, maar het is niets dan de waarheid: we zijn vandaag naar de kerk geweest. Ha! De weeskindjes van Kebene gaan iedere zondag naar de mis en ik wist dat het mogelijk was om mee te gaan. Kwart voor 9 waren we ter plaatse om even later richting kerk te vertrekken. Er waren twee soorten missen: een voor de ‘grote mensen’ en een voor de ‘kleintjes’. Die van de kleinere klonk best leuk, maar toch zijn we naar de andere geweest. Tot groot jolijt begon die zoals ik mij echt had voorgesteld: een soort gospel moment waarbij iedereen rechtstaat, zingt en in de handen klapt. Helaas bleek het tien minuten later in een redelijk gewone mis te eindigen. Vraag mij ook niet waarover de preek ging, ik heb er niets van begrepen. Het is daar ook de gewoonte om je voor te stellen als je nieuw bent of een lange tijd bent weggeweest. Fantastisch, we hadden het dus ‘aan onze rekker’. Grappig wel. Er was ook een Brit in de mis * Lien helemaal verkocht! * tot ik hoorde dat hij voor priester aan het leren was… Ik denk dat alles samen anderhalf uur geduurd heeft, wat ruim voldoende was :)
Daarna zijn we in Kebene blijven eten: eindelijk, eindelijk de befaamde ugali! (water + meel) met eitjes en spinazie. Ik moet zeggen, het heeft mij nog gesmaakt ook. :) Aangezien we al heel de dag op zwier waren met de Kebene kindjes, hebben we dat nog wat verlengd en zijn we allen samen naar het strand geweest. Heel tof. Vooral ook leuk dat we deze keer niet lastiggevallen werden om vanalles te kopen doordat we met bijna 20 Keniaantjes op baan waren. De oceaan was nog wild! En het is officieel: ik kan niet zwemmen in een zee met golven, het systeem van de golven maakt mij altijd gigantisch belachelijk. Het is mij ook nog een raadsel hoe er een kilo zand in mijn zwembroek is geraakt maar er dus niet meer uit wilt…
Daarna zijn wij met Elke nog iets gaan drinken en spraken we af om ’s avonds met drie plus Phaedra en Wouter nog iets te gaan drinken (Elke vertrok de volgende dag terug naar huis… Snif!) Dat was daar toch even een enorm grappige situatie. Het plan was om iets te drinken bij Kim4love op het strand, we komen toe: er zat geen kat, maar echt, niemand. We vroegen dus of het wel open was… Bizar genoeg wel. Het was eens iets anders, een volledig gereserveerd café :) maar tegen een uur of elf zijn we toch wel buiten gesmeten.
Op zich niet zo heel erg, de volgende dag gingen we namelijk een effort doen om de befaamde ‘parade’ op school te zien.
Dag 10: 26/05/2010
Die parade begon zo maar eventjes om half 8. Voor een vakantiedag is dat best wel vroeg. Maar goed, rien à faire, het was onze allerlaatste kans. We stonden daar rond 35 na 7 en het eerste wat ik dacht was: verdorie, ze hebben ons weer liggen é, het is weer een Keniaans tijdstip. Niet te voorspellen natuurlijk, soms zijn ze wel stipt, soms kan het behoorlijk uitlopen. Op zich was het niet zo heel anders dan het afscheid op andere dagen. Iedere morgen en avond zit heel de school dus op de speelplaats om nog wat mededelingen te overlopen, te bidden, eens te zingen, papiertjes te ruimen en voor het weekend en de maandag om de keniaanse vlag te hijsen. De voormiddag was dus uitzonderlijk enorm lang. Het moest dan nog eens lukken dat we eigenlijk niet veel werk hadden. Het was voor de leerlingen de laatste, echte schooldag. Wat ik nog heb kunnen doen is de rapporten invullen met de punten en wat puntenlijsten dicteren en gemiddeldes berekenen enzo. Moet ook gebeuren uiteraard. In de namiddag was het wat loom en de leerkracht waar ik bij stond wou per se dat ik ze liedjes leerde, ma ja, ook goed, mijn inspiratie van het moment was niet zo gigantisch. Ze hebben dan maar zelf gezongen en na een halfuur ben ik wel naar buiten gegaan. Mijn oren en mijn hoofd, jongens jongens. Ik heb mij dan wat bij de kleutertjes gezet, wat wel grappig was. Die blijven zo enorm onder de indruk van ‘mzungus’ :). Opnieuw heb ik mij laten doen door een schoen die open was, waardoor er al vlug een stuk of tien passeerden. Het was eigenlijk heel leuk zonder echt specifieke dingen gedaan te hebben. Gewoon de lach van die kindjes als je iets doet of vertelt, fantastisch. Het was uiteindelijk kwart voor 6 tegen dat we ’s avonds terug vertrokken. Wat best wel kan tellen, en wat best ook te merken was. Niet alleen qua vermoeidheid maar ook merkbaar in een behoorlijk uitgelopen down-moment waardoor ik best een avond verknald heb. Ik kom mijzelf hier ook weer dagelijks tientallen keren tegen, wat best gigantisch confronterend is, en het enige wat ik kan proberen is eruit leren en het voorkomen in de toekomst. Maar dat vraagt tijd. Tijd. En nog eens tijd. Hopelijk krijg ik die ook.
Hoewel het morgen geen school is, trekken we toch nog eens richting school om een schommel te proberen installeren. De leerkrachten moeten ook aanwezig zijn dus wij gaan ook nog eens langs é.
Velen gaan de volgende zin drie keer moeten lezen, maar het is niets dan de waarheid: we zijn vandaag naar de kerk geweest. Ha! De weeskindjes van Kebene gaan iedere zondag naar de mis en ik wist dat het mogelijk was om mee te gaan. Kwart voor 9 waren we ter plaatse om even later richting kerk te vertrekken. Er waren twee soorten missen: een voor de ‘grote mensen’ en een voor de ‘kleintjes’. Die van de kleinere klonk best leuk, maar toch zijn we naar de andere geweest. Tot groot jolijt begon die zoals ik mij echt had voorgesteld: een soort gospel moment waarbij iedereen rechtstaat, zingt en in de handen klapt. Helaas bleek het tien minuten later in een redelijk gewone mis te eindigen. Vraag mij ook niet waarover de preek ging, ik heb er niets van begrepen. Het is daar ook de gewoonte om je voor te stellen als je nieuw bent of een lange tijd bent weggeweest. Fantastisch, we hadden het dus ‘aan onze rekker’. Grappig wel. Er was ook een Brit in de mis * Lien helemaal verkocht! * tot ik hoorde dat hij voor priester aan het leren was… Ik denk dat alles samen anderhalf uur geduurd heeft, wat ruim voldoende was :)
Daarna zijn we in Kebene blijven eten: eindelijk, eindelijk de befaamde ugali! (water + meel) met eitjes en spinazie. Ik moet zeggen, het heeft mij nog gesmaakt ook. :) Aangezien we al heel de dag op zwier waren met de Kebene kindjes, hebben we dat nog wat verlengd en zijn we allen samen naar het strand geweest. Heel tof. Vooral ook leuk dat we deze keer niet lastiggevallen werden om vanalles te kopen doordat we met bijna 20 Keniaantjes op baan waren. De oceaan was nog wild! En het is officieel: ik kan niet zwemmen in een zee met golven, het systeem van de golven maakt mij altijd gigantisch belachelijk. Het is mij ook nog een raadsel hoe er een kilo zand in mijn zwembroek is geraakt maar er dus niet meer uit wilt…
Daarna zijn wij met Elke nog iets gaan drinken en spraken we af om ’s avonds met drie plus Phaedra en Wouter nog iets te gaan drinken (Elke vertrok de volgende dag terug naar huis… Snif!) Dat was daar toch even een enorm grappige situatie. Het plan was om iets te drinken bij Kim4love op het strand, we komen toe: er zat geen kat, maar echt, niemand. We vroegen dus of het wel open was… Bizar genoeg wel. Het was eens iets anders, een volledig gereserveerd café :) maar tegen een uur of elf zijn we toch wel buiten gesmeten.
Op zich niet zo heel erg, de volgende dag gingen we namelijk een effort doen om de befaamde ‘parade’ op school te zien.
Dag 10: 26/05/2010
Die parade begon zo maar eventjes om half 8. Voor een vakantiedag is dat best wel vroeg. Maar goed, rien à faire, het was onze allerlaatste kans. We stonden daar rond 35 na 7 en het eerste wat ik dacht was: verdorie, ze hebben ons weer liggen é, het is weer een Keniaans tijdstip. Niet te voorspellen natuurlijk, soms zijn ze wel stipt, soms kan het behoorlijk uitlopen. Op zich was het niet zo heel anders dan het afscheid op andere dagen. Iedere morgen en avond zit heel de school dus op de speelplaats om nog wat mededelingen te overlopen, te bidden, eens te zingen, papiertjes te ruimen en voor het weekend en de maandag om de keniaanse vlag te hijsen. De voormiddag was dus uitzonderlijk enorm lang. Het moest dan nog eens lukken dat we eigenlijk niet veel werk hadden. Het was voor de leerlingen de laatste, echte schooldag. Wat ik nog heb kunnen doen is de rapporten invullen met de punten en wat puntenlijsten dicteren en gemiddeldes berekenen enzo. Moet ook gebeuren uiteraard. In de namiddag was het wat loom en de leerkracht waar ik bij stond wou per se dat ik ze liedjes leerde, ma ja, ook goed, mijn inspiratie van het moment was niet zo gigantisch. Ze hebben dan maar zelf gezongen en na een halfuur ben ik wel naar buiten gegaan. Mijn oren en mijn hoofd, jongens jongens. Ik heb mij dan wat bij de kleutertjes gezet, wat wel grappig was. Die blijven zo enorm onder de indruk van ‘mzungus’ :). Opnieuw heb ik mij laten doen door een schoen die open was, waardoor er al vlug een stuk of tien passeerden. Het was eigenlijk heel leuk zonder echt specifieke dingen gedaan te hebben. Gewoon de lach van die kindjes als je iets doet of vertelt, fantastisch. Het was uiteindelijk kwart voor 6 tegen dat we ’s avonds terug vertrokken. Wat best wel kan tellen, en wat best ook te merken was. Niet alleen qua vermoeidheid maar ook merkbaar in een behoorlijk uitgelopen down-moment waardoor ik best een avond verknald heb. Ik kom mijzelf hier ook weer dagelijks tientallen keren tegen, wat best gigantisch confronterend is, en het enige wat ik kan proberen is eruit leren en het voorkomen in de toekomst. Maar dat vraagt tijd. Tijd. En nog eens tijd. Hopelijk krijg ik die ook.
Hoewel het morgen geen school is, trekken we toch nog eens richting school om een schommel te proberen installeren. De leerkrachten moeten ook aanwezig zijn dus wij gaan ook nog eens langs é.
zaterdag 24 juli 2010
Dag 6, 7 & 8.
Dag 6: 22/07/2010
Jambo Jamboooo.
Ik ben bijna verplicht om in herhaling te vallen wanneer ik onze voormiddag bespreek.
Ontbijten, wassen en richting school vertrekken om daar wat te werken. Eerst mocht ik de punten optellen van ‘social studies’ en ‘christian nog iets nog iets’ (het was een naam uit drie delen die als afkorting CRE had, als ik mij goed herinner, religion probably :D). In elk geval moest ik gisteren, toen ik dat godsdienst examen verbeterde bij iedere vraag polsen wat het juiste antwoord was. Namen uit de bijbel waar ik van mijn leven nog niet van gehoord had. En uit hoeveel delen al die dingen bestaan? Absoluut geen idee. Maar veel kinderen daar ook niet, zo bleek snel.
Vandaag stond er als examen mondeling Kiswahili en Engels op de planning. Ze kregen een blad met twintig woorden en vijf zinnen die ze leerling per leerling bij de leerkracht moesten voorlezen. Wanneer ik klaar was met tellen mocht ik de Engelse examens overnemen :) Leuk zeg :D Maar soms een beetje frustrerend. Er zaten echt kinderen bij die na drie minuten aarzelen enkel wisten te vertellen dat ze geen idee hadden hoe ze het woord moesten uitspreken. Één jongen had werkelijk alles mis en toen ik dat vertelde aan de leerkracht zei ze ‘alé, geef hem twee punten voor de moeite om zijn blad vast te houden.’ Geniaal. :)
Vandaag kregen we ook onze eerste portie ‘porridge’ te slikken. Viel eigenlijk nog heel goed mee. Een dikke brei die wel behoorlijk zwaar op de maag ligt. Onder de middag gingen we vlug iets kleins eten in Rainbow om erna een Keniaans gsmnr te halen. Als je dus een sms krijgt van een vreemd nummer ‘0700-246 151’(of met +254 ervoor), vrees niet, it’s me :). Maar ik raad jullie dus aan om niet naar die nummer te sms’en. Ik wissel zelf dus van simkaarten, het kan zijn dat ik pas ’s avonds eens mijn Belgische nummer check maar ik doe mijn best, jongens (als algemeen begrip, meisjes ook uiteraard ;-))!
Daarna trokken we terug schoolwaarts waar er een zangstonde was voor mijn tante die vandaag vertrok. Heel leuk om te zien en vooral om te horen (op het einde volgden er liedjes als ‘everywhere we go-o *herhaal*, people want to kno-ow ,*herhaal*’ en zelfs ‘who let the dogs out? Who who who-o!’ Hilarisch :p)
De kleutertjes waren daarna bijna onhandelbaar. Hyperactief en de ene bleiter na de andere. Maar ik leer ook bij. Er was een jongen van wie de schoen open was dus ik riep maar even ‘wewe! Uwe schoen!’. Plots kwamen er tien kinderen rond mij staan die ook een open schoen hadden (waarvan er zeker drie hun schoen gewoon losgemaakt hadden :p) Serieus.
Ik heb mijn arm dan bijna uit de kom gedraaid voor springtouwende kindjes waarna ik uiteraard ook zelf even een showke moest geven ;-) (Als master in de springtouwkunde).
Verder werd het een heel rustige avond in Rainbow. Die überactieve Keniaantjes vergen energie zeg :). Maar het is vol plezier en enthousiasme.
Morgen zijn er ‘games’ op school. Ik ben eens benieuwd.
Dag 7: 23/07/2010
Het verbeterwerk zat er zo goed als volledig op. Wat nu nog overbleef was de puntenlijsten. Gezellig werkje. Ahum. Vooral aangezien we ‘kopieën’ moesten hebben van de puntenlijsten en hoe maken ze hier kopieën? Alles in het dubbel schrijven uiteraard. Ik moest dus als een papegaai volgen wat de leerkracht schreef zodat we twee exemplaren hadden. Onmogelijk in te beelden bij ons natuurlijk :) Ik zou graag de proffen eens die manier zien gebruiken (het is ooit zo geweest natuurlijk).
In de namiddag was het dolle pret. De ‘uper classes’ (van 4 tot 8) gingen naar ‘the beach’. Wij dus ook :). O ja, het is enorm moeilijk om in te schatten welke leeftijd in welke klas zit. Het is sowieso allemaal lagere school en kleuterklas, maar er zit in class 8 een jongen van 23 jaar bijvoorbeeld… Dus ja, hij heeft nog een eindje voor de boeg en dan nog heeft hij nog maar enkel het middelbaar onderwijs afgelegd…
Nu, de zee dus. Wat een avontuur. Die kinderen gigantisch enthousiast, zijn daar het water ingecrosst met kleren en al. Ik uiteindelijk ook want ja ik had geen bikini aan, en gelukkig zo bleek, want het is daar eigenlijk not done om in bikini te zwemmen. Chance dat ik dat nu dus ontdekt heb. Op zich zijn er dus wel wat vestimentaire codes, ik ben er alleen niet echt van op de hoogte :).
Na wat gespetter in het water was het tijd voor een loopwedstrijdje. Eerst liepen we een stuk langs het strand om dan per klas terug te keren. Ik heb mij aangesloten bij de oudste klas samen met de lerares en nog een andere vrijwilligster. Ik zweer jullie, ik heb alles uit mijn lijf gelopen om niet te moeten onderdoen :p Maar die Kenianen, ja, geboren lopers é :) Maar ik zat toch ergens in de kopgroep (waarna ik wel zeker een kwartier niet heb kunnen babbelen natuurlijk :p). Er was dan plots alarm: er was een meisje te diep in de zee gegaan, kon eigenlijk niet zwemmen en ze bleek niet direct boven te komen… Mensenlief. Daarom dat het dus enkel met de hoogste klassen is, maar ook van hen kan volgens mij niet de helft zwemmen.
Vanavond is het zo ver: Shakatak time! :) Ik ben eens benieuwd :D De directeur en onderdirectrice gaan naar het schijnt ook mee, dus dat wordt helemaal geweldig! :D
Dag 8: 24/07/2010
Dit wordt ongetwijfeld een van mijn kortste verslagen ooit :D Gelukkig kan ik nog even leuteren over de Shakatak soirée van gisteren.
Rond half 10 kwam een deel van de andere vrijwilligers tot bij ons en ging er een ander deel door naar Ukunda om James (directeur) en Fatima (onderdirectrice) op te halen. We gingen eerst nog iets drinken in de Tropicana, een reggae bar waar de muziek na bijna twee uur plots uitviel. De reden om een stapje verder te gaan richting Shakatak. Er was ontzettend veel volk en het percentage blanken lag aanzienlijk hoger dan twee jaar geleden. De muziek had een bijna volledige make-over achter de rug en toen plots het liedje (waarvan ik de titel niet weet maar waar de zin ‘push me, and then just touch me, so I can get my, satisfaction’, laat ‘satisfaction’ de titel zijn :)) speelde keek James bij de ‘tududu tutududu tududu’ heel bizar en vroeg wat er aan het gebeuren was. Een storing in de muziek? Neen, zo gaat het liedje gewoon. We hadden het getroffen (ahum) want het was Diani Miss Verkiezing. Rond een uur of 2 was het begonnen, acht kandidates die één voor één het beste van zichzelf mochten geven. Dat bleef dus maar duren en ik hoor Jackson tot tweemaal toe nog zeggen ‘na deze ronde kiezen ze de winnaar’. Niet dus want dat kluchtje heeft iets meer dan een uur geduurd. Verschrikkelijk. Bikini, avondkledij, andere kledij, vanalles en nog wat. Op de eerste rij zat een bende Europese, oude vetzakken echt te geilen op die Afrikaanse meisjes, heel erg vuil. Dat was dan ook nog eens de jury, zo bleek later…
Daarna kon de muziek weer starten maar we zijn er nooit weer echt ingekomen waardoor we tegen een uur of vier toch zijn teruggekeerd.
Kwestie van dan toch iets nuttigs over vandaag te zeggen, ik heb geslapen tot kwart voor 2. :D
Echt waar. Nog nooit van mijn leven heb ik zo lang geslapen maar nu dus echt, om 9u eens wakker gekomen en dan: KWART VOOR 2.
Onze dag hebben we enkel nog aangevuld met naar de winkel gaan, en naar het strand gaan om ’s avonds te eten en wat op het gemak te zitten. :)
Op weg naar het strand was het weer de ene aanspreking na de andere en bij mij pakt dat dus niet. Ik schud ze gewoon in twee tellen af maar Maxim blijft soms wel eens babbelen waardoor ik de ‘boevrouw’ ben en ‘slechte mzungu’. Heel frustrerend. Maar de prijs voor origineelste openingszin gaat voorlopig naar ‘Idrios’ (nickname: Ngu) die ons zei ‘Pas op dat er geen kokosnoten op uw hoofd vallen é, ge zit onder een kokosboom’ :D Hij heeft het toch bijna een uur volgehouden bij ons en had uiteindelijk ook wel wat tochtjes en snorkelavonturen te verkopen maar zei dat de keuze bij ons lag.
Nu weet ik dus ook wat er gebeurt als ik mijn wekker niet zet :D Maar de volgende twee dagen is het sowieso vroeg opstaan geblazen! Waarvoor valt nog te lezen! ;-)
Hmm, precies toch niet zo kort uitgevallen, het verslag…
Jambo Jamboooo.
Ik ben bijna verplicht om in herhaling te vallen wanneer ik onze voormiddag bespreek.
Ontbijten, wassen en richting school vertrekken om daar wat te werken. Eerst mocht ik de punten optellen van ‘social studies’ en ‘christian nog iets nog iets’ (het was een naam uit drie delen die als afkorting CRE had, als ik mij goed herinner, religion probably :D). In elk geval moest ik gisteren, toen ik dat godsdienst examen verbeterde bij iedere vraag polsen wat het juiste antwoord was. Namen uit de bijbel waar ik van mijn leven nog niet van gehoord had. En uit hoeveel delen al die dingen bestaan? Absoluut geen idee. Maar veel kinderen daar ook niet, zo bleek snel.
Vandaag stond er als examen mondeling Kiswahili en Engels op de planning. Ze kregen een blad met twintig woorden en vijf zinnen die ze leerling per leerling bij de leerkracht moesten voorlezen. Wanneer ik klaar was met tellen mocht ik de Engelse examens overnemen :) Leuk zeg :D Maar soms een beetje frustrerend. Er zaten echt kinderen bij die na drie minuten aarzelen enkel wisten te vertellen dat ze geen idee hadden hoe ze het woord moesten uitspreken. Één jongen had werkelijk alles mis en toen ik dat vertelde aan de leerkracht zei ze ‘alé, geef hem twee punten voor de moeite om zijn blad vast te houden.’ Geniaal. :)
Vandaag kregen we ook onze eerste portie ‘porridge’ te slikken. Viel eigenlijk nog heel goed mee. Een dikke brei die wel behoorlijk zwaar op de maag ligt. Onder de middag gingen we vlug iets kleins eten in Rainbow om erna een Keniaans gsmnr te halen. Als je dus een sms krijgt van een vreemd nummer ‘0700-246 151’(of met +254 ervoor), vrees niet, it’s me :). Maar ik raad jullie dus aan om niet naar die nummer te sms’en. Ik wissel zelf dus van simkaarten, het kan zijn dat ik pas ’s avonds eens mijn Belgische nummer check maar ik doe mijn best, jongens (als algemeen begrip, meisjes ook uiteraard ;-))!
Daarna trokken we terug schoolwaarts waar er een zangstonde was voor mijn tante die vandaag vertrok. Heel leuk om te zien en vooral om te horen (op het einde volgden er liedjes als ‘everywhere we go-o *herhaal*, people want to kno-ow ,*herhaal*’ en zelfs ‘who let the dogs out? Who who who-o!’ Hilarisch :p)
De kleutertjes waren daarna bijna onhandelbaar. Hyperactief en de ene bleiter na de andere. Maar ik leer ook bij. Er was een jongen van wie de schoen open was dus ik riep maar even ‘wewe! Uwe schoen!’. Plots kwamen er tien kinderen rond mij staan die ook een open schoen hadden (waarvan er zeker drie hun schoen gewoon losgemaakt hadden :p) Serieus.
Ik heb mijn arm dan bijna uit de kom gedraaid voor springtouwende kindjes waarna ik uiteraard ook zelf even een showke moest geven ;-) (Als master in de springtouwkunde).
Verder werd het een heel rustige avond in Rainbow. Die überactieve Keniaantjes vergen energie zeg :). Maar het is vol plezier en enthousiasme.
Morgen zijn er ‘games’ op school. Ik ben eens benieuwd.
Dag 7: 23/07/2010
Het verbeterwerk zat er zo goed als volledig op. Wat nu nog overbleef was de puntenlijsten. Gezellig werkje. Ahum. Vooral aangezien we ‘kopieën’ moesten hebben van de puntenlijsten en hoe maken ze hier kopieën? Alles in het dubbel schrijven uiteraard. Ik moest dus als een papegaai volgen wat de leerkracht schreef zodat we twee exemplaren hadden. Onmogelijk in te beelden bij ons natuurlijk :) Ik zou graag de proffen eens die manier zien gebruiken (het is ooit zo geweest natuurlijk).
In de namiddag was het dolle pret. De ‘uper classes’ (van 4 tot 8) gingen naar ‘the beach’. Wij dus ook :). O ja, het is enorm moeilijk om in te schatten welke leeftijd in welke klas zit. Het is sowieso allemaal lagere school en kleuterklas, maar er zit in class 8 een jongen van 23 jaar bijvoorbeeld… Dus ja, hij heeft nog een eindje voor de boeg en dan nog heeft hij nog maar enkel het middelbaar onderwijs afgelegd…
Nu, de zee dus. Wat een avontuur. Die kinderen gigantisch enthousiast, zijn daar het water ingecrosst met kleren en al. Ik uiteindelijk ook want ja ik had geen bikini aan, en gelukkig zo bleek, want het is daar eigenlijk not done om in bikini te zwemmen. Chance dat ik dat nu dus ontdekt heb. Op zich zijn er dus wel wat vestimentaire codes, ik ben er alleen niet echt van op de hoogte :).
Na wat gespetter in het water was het tijd voor een loopwedstrijdje. Eerst liepen we een stuk langs het strand om dan per klas terug te keren. Ik heb mij aangesloten bij de oudste klas samen met de lerares en nog een andere vrijwilligster. Ik zweer jullie, ik heb alles uit mijn lijf gelopen om niet te moeten onderdoen :p Maar die Kenianen, ja, geboren lopers é :) Maar ik zat toch ergens in de kopgroep (waarna ik wel zeker een kwartier niet heb kunnen babbelen natuurlijk :p). Er was dan plots alarm: er was een meisje te diep in de zee gegaan, kon eigenlijk niet zwemmen en ze bleek niet direct boven te komen… Mensenlief. Daarom dat het dus enkel met de hoogste klassen is, maar ook van hen kan volgens mij niet de helft zwemmen.
Vanavond is het zo ver: Shakatak time! :) Ik ben eens benieuwd :D De directeur en onderdirectrice gaan naar het schijnt ook mee, dus dat wordt helemaal geweldig! :D
Dag 8: 24/07/2010
Dit wordt ongetwijfeld een van mijn kortste verslagen ooit :D Gelukkig kan ik nog even leuteren over de Shakatak soirée van gisteren.
Rond half 10 kwam een deel van de andere vrijwilligers tot bij ons en ging er een ander deel door naar Ukunda om James (directeur) en Fatima (onderdirectrice) op te halen. We gingen eerst nog iets drinken in de Tropicana, een reggae bar waar de muziek na bijna twee uur plots uitviel. De reden om een stapje verder te gaan richting Shakatak. Er was ontzettend veel volk en het percentage blanken lag aanzienlijk hoger dan twee jaar geleden. De muziek had een bijna volledige make-over achter de rug en toen plots het liedje (waarvan ik de titel niet weet maar waar de zin ‘push me, and then just touch me, so I can get my, satisfaction’, laat ‘satisfaction’ de titel zijn :)) speelde keek James bij de ‘tududu tutududu tududu’ heel bizar en vroeg wat er aan het gebeuren was. Een storing in de muziek? Neen, zo gaat het liedje gewoon. We hadden het getroffen (ahum) want het was Diani Miss Verkiezing. Rond een uur of 2 was het begonnen, acht kandidates die één voor één het beste van zichzelf mochten geven. Dat bleef dus maar duren en ik hoor Jackson tot tweemaal toe nog zeggen ‘na deze ronde kiezen ze de winnaar’. Niet dus want dat kluchtje heeft iets meer dan een uur geduurd. Verschrikkelijk. Bikini, avondkledij, andere kledij, vanalles en nog wat. Op de eerste rij zat een bende Europese, oude vetzakken echt te geilen op die Afrikaanse meisjes, heel erg vuil. Dat was dan ook nog eens de jury, zo bleek later…
Daarna kon de muziek weer starten maar we zijn er nooit weer echt ingekomen waardoor we tegen een uur of vier toch zijn teruggekeerd.
Kwestie van dan toch iets nuttigs over vandaag te zeggen, ik heb geslapen tot kwart voor 2. :D
Echt waar. Nog nooit van mijn leven heb ik zo lang geslapen maar nu dus echt, om 9u eens wakker gekomen en dan: KWART VOOR 2.
Onze dag hebben we enkel nog aangevuld met naar de winkel gaan, en naar het strand gaan om ’s avonds te eten en wat op het gemak te zitten. :)
Op weg naar het strand was het weer de ene aanspreking na de andere en bij mij pakt dat dus niet. Ik schud ze gewoon in twee tellen af maar Maxim blijft soms wel eens babbelen waardoor ik de ‘boevrouw’ ben en ‘slechte mzungu’. Heel frustrerend. Maar de prijs voor origineelste openingszin gaat voorlopig naar ‘Idrios’ (nickname: Ngu) die ons zei ‘Pas op dat er geen kokosnoten op uw hoofd vallen é, ge zit onder een kokosboom’ :D Hij heeft het toch bijna een uur volgehouden bij ons en had uiteindelijk ook wel wat tochtjes en snorkelavonturen te verkopen maar zei dat de keuze bij ons lag.
Nu weet ik dus ook wat er gebeurt als ik mijn wekker niet zet :D Maar de volgende twee dagen is het sowieso vroeg opstaan geblazen! Waarvoor valt nog te lezen! ;-)
Hmm, precies toch niet zo kort uitgevallen, het verslag…
woensdag 21 juli 2010
Dag 4 en 5
Dag 4: 20/07/2010
Ja het is al te doen. Dag 4 en ik zit achter op vertelschema :). Nu is dag 5 bijna ten einde dus de schade blijft nog beperkt (de verslagen wellicht iets korter ;-)).
In de voormiddag zijn Maxim en ik eigenlijk direct richting school vertrokken om de handen wat uit de mouwen te steken. We zijn allebei op verkenning getrokken en zijn klas per klas binnengevallen om werk te zoeken :). Bij mij was het in het eerste lokaal al prijs: class 2. Ik mocht direct beginnen met examens verbeteren.
A ja, ter info misschien: het zijn hier momenteel examens. In drie dagen krijgen ze al hun vakken te verwerken, een examen of drie per dag. Ik ben begonnen met wiskunde te verbeteren en werd direct geconfronteerd met mijn afwezigheid van wiskundige kennis. Er stond op het oplossingenblad: ’52 comes before 51’. Ik heb toch tien minuten geaarzeld om het te vragen maar uiteindelijk vroeg ik toch aan de ‘teacher’ of dat geen klein foutje was. Het probleem was dat ze bleef volhouden en er eigenlijk veel kinderen het antwoord juist waren. Ik heb dan met handen en voeten uitgelegd dat ik gelijk had en het is goed gekomen.
Eigenlijk zou iedere Belgische lastpak eens twee dagen in Kenia onderwijs moeten volgen. Het zou vlug gedaan zijn met moeilijk doen. Heel gedisciplineerde kinderen die heel wat regels moeten verwerken maar wel heel veel moeite hebben om hun aandacht te houden bij de examens en wakker te blijven.
Die examens verbeteren is echt geweldig. Ik lig ieder examenpapier plat van het lachen bij hun antwoorden. Bij het examen Engels stond er in de opgave ‘Use has or have’. Als er vier invuloefeningen waren schreven veel kinderen bij het eerste ‘use’ , bij het tweede ‘has’, bij het derde ‘or’ en bij het vierde ‘have’. :D Geniaal. En zo zijn er enorm veel creatieve antwoorden.
Ook dit nog
/ De directeur van de school, Mr. James, verdient 100EUR per maand. Een gediplomeerde leerkracht verdient 76EUR en een niet gediplomeerde in de 50 dacht ik. De kokkin en de bewaker verdienen 40EUR. Ik weet dat je dit alles in een Keniaans perspectief moet zetten, maar als je in een echt stenen huis woont betaal je ook huur en elektriciteit, wat al vlug 1/5 van hun maandloon is. Die mensen hebben dan ook allemaal nog eens gigantisch veel kinderen, maar wat wil je als je een condoom op een stok steekt natuurlijk… /
’s Middags ben ik heel vlug heen en weer gelopen naar Rainbow om iets te eten en gingen we nog tot 15/16u verder gaan verbeteren. Daarna gingen we het kersverse kindje van Athumani gaan bezoeken (4 dagen oud). Het was werkelijk een fantastische baby. Daar kregen we ook onze eerste kokosnoot van de reis te drinken.
Na een, voor de verandering, ferm regenbuitje trokken we terug huiswaarts om de avond wat voor te bereiden. Mijn tante had alle vrijwilligers uitgenodigd om te komen eten omdat ze bijna naar huis vertrekt. Nog even over die regen, het zou al sinds april aan het regenen zijn. Ze hebben het zelf nog niet vaak zo lang meegemaakt maar ja, wat doe je eraan é.
In totaal waren er vijf vrijwilligers van Rainbow aanwezig : Liane, Kristien, Karen, Phaedra en Wouter en één ongelofelijke wijze vrijwilligster van Kebene (het weeshuis): Elke. Karen vertrok de volgende dag naar huis, de rest is hier nog tot maandag of eind volgende week. Het was een enorm leuke avond waar we veel moeten lachen hebben, maar ook veel hebben kunnen babbelen over het grote avontuur want echt, ik zeg het nu maar ga het nog 100 keer zeggen, je kan het maar begrijpen als je hier geweest bent.
Alleen hierheen dus. :)
Dag 5: 21/07/2010
Ik kan vandaag, dag vijf, al zeggen dat vandaag een van de meest emotionele dagen was van de reis. Voormiddag een beetje zelfde scenario van gisteren: naar school om examens te verbeteren. Ik zat nog maar aan het tweede exemplaar of ik werd geflasht door Alex (‘flashen’ is hier een enorme trend en dat was ook twee jaar geleden het geval, het is eigenlijk gewoon laten rinkelen met de bedoeling om terug te bellen of ja, volgens dat je afspreekt natuurlijk. Ze hebben er hier dus een woord voor) Dan heb ik maar heel voorzichtig uitgelegd dat ik even terug moest naar Rainbow, maar met de woorden ‘ok, go, and greet him or her from me’ kreeg ik de toestemming om even te ontsnappen. Goed terugzien, niet zot veel veranderd en best wat bij te praten. O ja, bedankt voor al de links om een scoobidou (het kan mij even zwaar niet schelen wat de schrijfwijze is :p) te beginnen maar wonder boven wonder heeft Alex mij dus moeten uitleggen hoe dat moest. Niet te geloven. Daarna ging ik nog vlug wat gaan verbeteren om erna met dezelfde bende van gisteren in Ukunda iets te gaan eten. Ukunda is een dorpje vlak tegen Diani dat een pak drukker is en boordevol energie zit. We zijn daar iets gaan eten voor een prijs die je bij ons onmogelijk kan vinden. Mijn gerecht was ‘pilau’ vooral rijst met kruiden en hier en daar een stukje vlees, echt nog lekker. Samen met een cola moest ik 105 shilling betalen (dat komt neer op 1,05EUR :)) Een cola kostte daar 0,25EUR! Kan je dat nu geloven? Reken dus maar hoeveel winst er bij ons in die 2,10EUR zit :). En het was echt wel cola, I can tell ;-).
Vol goede moed gingen we terug naar school voor een nieuwe verbetersessie. Ik voel mij langzaamaan ook een beetje leerkracht worden :D De kindjes kwamen allemaal een handje geven en wat later kwamen ze vragen ‘Teacher, Can I go to the toilette please?’ Tuurlijk! (Ik had wel de indruk dat iedereen moest gaan als de echte lerares even weg was). Plots stond er een meisje aan de deur en ik verstond geen woord van wat ze zei maar ze wou maar niet dichter komen. Na even ontcijferen bleek dat ze vroeg ‘Teacher, can I come in please?’. Dan kwamen er ook meisjes super trots hun tekeningen tonen :) Heel koddig. Maar het allerbeste was toch die ene jongen die met een schriftje naar mij kwam en iets brabbelde waar ik geen woord van verstond. Toen ik in het schriftje keek om een antwoord te vinden, bleek dat hij een lijst was aan het opstellen van de ‘noise makers’. Er stonden al een kleine 20 namen in van leerlingen die dus lawaai aan het maken waren terwijl de lerares weg was! :p Klikspanen, dat is echt niet normaal. Als er gevraagd wordt wie er aan het zingen is in de les gaan er 35 van de 36 leerlingen die ene haar naam roepen. Dat ik denk, komaan, zwijg toch eens, dat is een van jullie! :)
Ook dit nog
/In Kenia is het officieel verboden om met stokken te slaan op de leerlingen. Dat is lang anders geweest en nu is het dus ook moeilijk om een dergelijke gewoonte weg te krijgen. Dat beleid is nu duidelijk gemaakt aan de ouders ook en er zijn echt wel wat ouders die gaan reclameren zijn. Zij vinden dat dat erbij hoort en nodig is. Er was zelf een ouder die de directeur eens voortoonde hoe het moest. Erg. Toen ik met een kindje dat gevallen was naar de directeur moest, zag ik dat daar een meisje wenend op haar knieën zat met haar handen op haar hoofd. Geen idee wat er gaande was en wat er verder ging gebeuren./
De verbetering van de examens liep vandaag tot 18u. Daarna zijn we bijna rechtstreeks naar het weeshuis Kebene geweest om daar opnieuw iets Keniaans te eten: chabati met bonen :) Daar zitten momenteel 28 kindjes die allemaal een sponsor hebben uit België of Nederland. Vóór het eten was er een gebed en tijdens het eten moest iedereen stil zijn.
Daarna was de stilte duidelijk over want iedereen stond behoorlijk hyperactief. Wat later was er een soort bezinningsmoment waarbij er eerst een vers uit de bijbel werd voorgelezen die daarna moest uitgelegd worden door drie jongens en drie meisjes. Dan mochten ze nog vragen stellen aan de bezoekers (wij dus). Grappig. Maar heel intens allemaal. En heel gelovig ook precies. Daar heb ik het persoonlijk wel wat moeilijker mee, maar hier doe ik er dan maar even volledig in mee…
Mijn voorlopig twee leukste swahili woordjes (die ik wel al lang ken) vind ik toch: sawa. Heel eenvoudig eigenlijk en qua betekenis moet je het niet ver zoeken (ça va). Tof om uit te spreken :D Een ander vaak gebruikt woordje is ‘wewe’. Op zich betekent het eigenlijk ‘jij’ maar het woord ook vaak gebruikt in de context ‘ei, gij daar!’. Dus bij mijn terugkomst ga ik dat proberen integreren é :D U weze gewaarshuwd!
Lala salama.
Ook dit nog
/De dagen gaan hier vliegensvlug voorbij. Om 19u ’s avonds is het echt pikdonker, alsof iemand de stekker uit de hemel heeft uitgetrokken. Straatverlichting is volledig onbekend dus in het dorp gaan lopen is ook geen aanrader als ‘wazungu’ (het meervoud van mzungu = blanke). Heel raar wel want dan lijkt het om 22, 23u alsof het al gigantisch laat is. Of het ’s morgens ook heel vroeg klaar is, kan ik niet bevestigen. :) Misschien na een avondje Shakatak binnenkort (de plaatselijke discotheek ;-)) En ik HAAAAAT muggen. Fucking shit. Echt ik zit mijn voet er hier bijna van te krabben door een gigantische muggenbeet. Het lijkt wel een familie-aanval, of het moet een olifant geweest zijn. Een ramp. Uitroeien die handel./
Ja het is al te doen. Dag 4 en ik zit achter op vertelschema :). Nu is dag 5 bijna ten einde dus de schade blijft nog beperkt (de verslagen wellicht iets korter ;-)).
In de voormiddag zijn Maxim en ik eigenlijk direct richting school vertrokken om de handen wat uit de mouwen te steken. We zijn allebei op verkenning getrokken en zijn klas per klas binnengevallen om werk te zoeken :). Bij mij was het in het eerste lokaal al prijs: class 2. Ik mocht direct beginnen met examens verbeteren.
A ja, ter info misschien: het zijn hier momenteel examens. In drie dagen krijgen ze al hun vakken te verwerken, een examen of drie per dag. Ik ben begonnen met wiskunde te verbeteren en werd direct geconfronteerd met mijn afwezigheid van wiskundige kennis. Er stond op het oplossingenblad: ’52 comes before 51’. Ik heb toch tien minuten geaarzeld om het te vragen maar uiteindelijk vroeg ik toch aan de ‘teacher’ of dat geen klein foutje was. Het probleem was dat ze bleef volhouden en er eigenlijk veel kinderen het antwoord juist waren. Ik heb dan met handen en voeten uitgelegd dat ik gelijk had en het is goed gekomen.
Eigenlijk zou iedere Belgische lastpak eens twee dagen in Kenia onderwijs moeten volgen. Het zou vlug gedaan zijn met moeilijk doen. Heel gedisciplineerde kinderen die heel wat regels moeten verwerken maar wel heel veel moeite hebben om hun aandacht te houden bij de examens en wakker te blijven.
Die examens verbeteren is echt geweldig. Ik lig ieder examenpapier plat van het lachen bij hun antwoorden. Bij het examen Engels stond er in de opgave ‘Use has or have’. Als er vier invuloefeningen waren schreven veel kinderen bij het eerste ‘use’ , bij het tweede ‘has’, bij het derde ‘or’ en bij het vierde ‘have’. :D Geniaal. En zo zijn er enorm veel creatieve antwoorden.
Ook dit nog
/ De directeur van de school, Mr. James, verdient 100EUR per maand. Een gediplomeerde leerkracht verdient 76EUR en een niet gediplomeerde in de 50 dacht ik. De kokkin en de bewaker verdienen 40EUR. Ik weet dat je dit alles in een Keniaans perspectief moet zetten, maar als je in een echt stenen huis woont betaal je ook huur en elektriciteit, wat al vlug 1/5 van hun maandloon is. Die mensen hebben dan ook allemaal nog eens gigantisch veel kinderen, maar wat wil je als je een condoom op een stok steekt natuurlijk… /
’s Middags ben ik heel vlug heen en weer gelopen naar Rainbow om iets te eten en gingen we nog tot 15/16u verder gaan verbeteren. Daarna gingen we het kersverse kindje van Athumani gaan bezoeken (4 dagen oud). Het was werkelijk een fantastische baby. Daar kregen we ook onze eerste kokosnoot van de reis te drinken.
Na een, voor de verandering, ferm regenbuitje trokken we terug huiswaarts om de avond wat voor te bereiden. Mijn tante had alle vrijwilligers uitgenodigd om te komen eten omdat ze bijna naar huis vertrekt. Nog even over die regen, het zou al sinds april aan het regenen zijn. Ze hebben het zelf nog niet vaak zo lang meegemaakt maar ja, wat doe je eraan é.
In totaal waren er vijf vrijwilligers van Rainbow aanwezig : Liane, Kristien, Karen, Phaedra en Wouter en één ongelofelijke wijze vrijwilligster van Kebene (het weeshuis): Elke. Karen vertrok de volgende dag naar huis, de rest is hier nog tot maandag of eind volgende week. Het was een enorm leuke avond waar we veel moeten lachen hebben, maar ook veel hebben kunnen babbelen over het grote avontuur want echt, ik zeg het nu maar ga het nog 100 keer zeggen, je kan het maar begrijpen als je hier geweest bent.
Alleen hierheen dus. :)
Dag 5: 21/07/2010
Ik kan vandaag, dag vijf, al zeggen dat vandaag een van de meest emotionele dagen was van de reis. Voormiddag een beetje zelfde scenario van gisteren: naar school om examens te verbeteren. Ik zat nog maar aan het tweede exemplaar of ik werd geflasht door Alex (‘flashen’ is hier een enorme trend en dat was ook twee jaar geleden het geval, het is eigenlijk gewoon laten rinkelen met de bedoeling om terug te bellen of ja, volgens dat je afspreekt natuurlijk. Ze hebben er hier dus een woord voor) Dan heb ik maar heel voorzichtig uitgelegd dat ik even terug moest naar Rainbow, maar met de woorden ‘ok, go, and greet him or her from me’ kreeg ik de toestemming om even te ontsnappen. Goed terugzien, niet zot veel veranderd en best wat bij te praten. O ja, bedankt voor al de links om een scoobidou (het kan mij even zwaar niet schelen wat de schrijfwijze is :p) te beginnen maar wonder boven wonder heeft Alex mij dus moeten uitleggen hoe dat moest. Niet te geloven. Daarna ging ik nog vlug wat gaan verbeteren om erna met dezelfde bende van gisteren in Ukunda iets te gaan eten. Ukunda is een dorpje vlak tegen Diani dat een pak drukker is en boordevol energie zit. We zijn daar iets gaan eten voor een prijs die je bij ons onmogelijk kan vinden. Mijn gerecht was ‘pilau’ vooral rijst met kruiden en hier en daar een stukje vlees, echt nog lekker. Samen met een cola moest ik 105 shilling betalen (dat komt neer op 1,05EUR :)) Een cola kostte daar 0,25EUR! Kan je dat nu geloven? Reken dus maar hoeveel winst er bij ons in die 2,10EUR zit :). En het was echt wel cola, I can tell ;-).
Vol goede moed gingen we terug naar school voor een nieuwe verbetersessie. Ik voel mij langzaamaan ook een beetje leerkracht worden :D De kindjes kwamen allemaal een handje geven en wat later kwamen ze vragen ‘Teacher, Can I go to the toilette please?’ Tuurlijk! (Ik had wel de indruk dat iedereen moest gaan als de echte lerares even weg was). Plots stond er een meisje aan de deur en ik verstond geen woord van wat ze zei maar ze wou maar niet dichter komen. Na even ontcijferen bleek dat ze vroeg ‘Teacher, can I come in please?’. Dan kwamen er ook meisjes super trots hun tekeningen tonen :) Heel koddig. Maar het allerbeste was toch die ene jongen die met een schriftje naar mij kwam en iets brabbelde waar ik geen woord van verstond. Toen ik in het schriftje keek om een antwoord te vinden, bleek dat hij een lijst was aan het opstellen van de ‘noise makers’. Er stonden al een kleine 20 namen in van leerlingen die dus lawaai aan het maken waren terwijl de lerares weg was! :p Klikspanen, dat is echt niet normaal. Als er gevraagd wordt wie er aan het zingen is in de les gaan er 35 van de 36 leerlingen die ene haar naam roepen. Dat ik denk, komaan, zwijg toch eens, dat is een van jullie! :)
Ook dit nog
/In Kenia is het officieel verboden om met stokken te slaan op de leerlingen. Dat is lang anders geweest en nu is het dus ook moeilijk om een dergelijke gewoonte weg te krijgen. Dat beleid is nu duidelijk gemaakt aan de ouders ook en er zijn echt wel wat ouders die gaan reclameren zijn. Zij vinden dat dat erbij hoort en nodig is. Er was zelf een ouder die de directeur eens voortoonde hoe het moest. Erg. Toen ik met een kindje dat gevallen was naar de directeur moest, zag ik dat daar een meisje wenend op haar knieën zat met haar handen op haar hoofd. Geen idee wat er gaande was en wat er verder ging gebeuren./
De verbetering van de examens liep vandaag tot 18u. Daarna zijn we bijna rechtstreeks naar het weeshuis Kebene geweest om daar opnieuw iets Keniaans te eten: chabati met bonen :) Daar zitten momenteel 28 kindjes die allemaal een sponsor hebben uit België of Nederland. Vóór het eten was er een gebed en tijdens het eten moest iedereen stil zijn.
Daarna was de stilte duidelijk over want iedereen stond behoorlijk hyperactief. Wat later was er een soort bezinningsmoment waarbij er eerst een vers uit de bijbel werd voorgelezen die daarna moest uitgelegd worden door drie jongens en drie meisjes. Dan mochten ze nog vragen stellen aan de bezoekers (wij dus). Grappig. Maar heel intens allemaal. En heel gelovig ook precies. Daar heb ik het persoonlijk wel wat moeilijker mee, maar hier doe ik er dan maar even volledig in mee…
Mijn voorlopig twee leukste swahili woordjes (die ik wel al lang ken) vind ik toch: sawa. Heel eenvoudig eigenlijk en qua betekenis moet je het niet ver zoeken (ça va). Tof om uit te spreken :D Een ander vaak gebruikt woordje is ‘wewe’. Op zich betekent het eigenlijk ‘jij’ maar het woord ook vaak gebruikt in de context ‘ei, gij daar!’. Dus bij mijn terugkomst ga ik dat proberen integreren é :D U weze gewaarshuwd!
Lala salama.
Ook dit nog
/De dagen gaan hier vliegensvlug voorbij. Om 19u ’s avonds is het echt pikdonker, alsof iemand de stekker uit de hemel heeft uitgetrokken. Straatverlichting is volledig onbekend dus in het dorp gaan lopen is ook geen aanrader als ‘wazungu’ (het meervoud van mzungu = blanke). Heel raar wel want dan lijkt het om 22, 23u alsof het al gigantisch laat is. Of het ’s morgens ook heel vroeg klaar is, kan ik niet bevestigen. :) Misschien na een avondje Shakatak binnenkort (de plaatselijke discotheek ;-)) En ik HAAAAAT muggen. Fucking shit. Echt ik zit mijn voet er hier bijna van te krabben door een gigantische muggenbeet. Het lijkt wel een familie-aanval, of het moet een olifant geweest zijn. Een ramp. Uitroeien die handel./
Dag 3
De eerste nacht in Kenia verliep heel rustig. :) Wat een bed zeg. Ik ben zeker dat er met gemak nog tien kleine negertjes naast mij konden slapen. Maar misschien probeer ik dat toch beter niet uit… Ik werd wakker van wat regen en besloot om rond het toch deftige uur half 10 op te staan. De eerste bekende Keniaan was een feit! Athumani was de blaren uit het zwembad aan het vissen. Geen haar veranderd (alleen een paar kinderen rijker) de typisch vriendelijke, goedlachse Athumani :) Leuk leuk. Ik dacht dat Maxim nog in een diepe slaap was maar al snel bleek dat hij al gedoucht was en toch al minstens anderhalf uur wakker was. Oeps. Ondertussen was mijn tante naar het dorp vertrokken maar wou ze terugkeren om ons mee te nemen want ze wou graag alles kunnen tonen en uitleggen (wat haar ook beter lukt dan mij natuurlijk :)). Na een ontbijtje met boterhammen en confituur en melk (hoe Belgisch klinkt dat niet?) trokken we dus richting het dorp Maweni waar het schooltje staat. Dat ligt eigenlijk simpelweg een straat verder dan waar wij logeren dus ver moesten we niet stappen. Beter nog, we waren decadent met de auto :) Maar ik geloof dat daar een reden voor was waar ik nu even niet meer kan op komen… Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna achterover viel toen ik de school zag. Echt een gigantisch gebouw. We passeerden langs alle klasjes, de refter en de plaats waar ze koken. De ‘kokkin’ was bezig met ‘porrage’ (geeeen idee hoe je dat schrijft :p) maar dat is dus wat de kinderen iedere dag te drinken/eten krijgen in de voormiddag. Een brei die bestaat uit maïs, suiker, water en ‘Blue Band’. Het woord boter is daar niet bekend, ze spreken altijd over dat merk. :)
Zoals jullie merken ben ik aan het spreken over ‘de school’ dus er is nog steeds les, tot eind juli namelijk. Dat wil zeggen dat we zeker gaan kunnen langsgaan om af en toe de handen uit de mouwen te steken.
A ja, ik kreeg plots een idee, namelijk om dingen die eigenlijk niet in het verhaal horen aan te duiden met ‘ook dit nog’ waaronder ik dan mijn anekdote zet, dan kan je erna gewoon verder lezen.
Ook dit nog! ;-)
/ De eerste mens die we op school tegenkwamen was Ibrahim, ik citeer hoe mijn tante mij voorstelde: “Ibrahim! This is Lien, my niece, she’s single!” Slecht plan, slecht plan. Maar gelukkig was de uitleg van mijn tante dat ze had beloofd om iedere single aan hem te tonen. Vanaf morgen hoop ik dus dat het laatste stuk wegvalt. /
Ja de school zeg. Ik vraag me ergens wel af hoeveel de kinderen daar leren want de gedachtegang van Kenianen is soms nauwelijks te volgen. Een geniaal voorbeeld hiervan: even geleden was er iemand in het dorp of op school geweest die ging proberen om het systeem van voorbehoedsmiddelen uit te leggen. In een continent als Afrika kan dat wel eens handig zijn natuurlijk. Hoe had ze dat nu aangepakt: ze had simpelweg een stok genomen om uit te leggen hoe je een condoom moet gebruiken. Een tijd later wou ze natuurlijk checken of iedereen wel begrepen had wat ze juist had uitgelegd en die meisjes knikten vol overgave en vertelden dat ze in de hoek van hun kamer een stok met een condoom over hadden gezet… Seriously! :D Te gek voor woorden toch. Dat is dus wel een groot probleem hier, je moet eigenlijk alle mogelijke stappen bedenken waar een Keniaan zou kunnen opkomen om te zorgen dat ze het niet verkeerd begrijpen. Werkelijk niet te geloven. Alles gebeurt dus ook letterlijk zoals ze het zien of horen.
Er zijn dan nog Franse toeristen toegekomen waar mijn tante een beetje rondleiding aan gaf. Al vlug was er het eerste überemotionele moment: we kwamen in een klas waar al die kinderen ‘we are the world’ begonnen zingen. Niet alleen mooi gedaan maar gewoon heel aangrijpend. Het was als een ketting dat de tranen vloeiden en ik ben eigenlijk een klein beetje verder gaan staan.
Halverwege ons bezoek aan de school zijn we ook even naar een steengroeve gaan kijken waar we dus zagen hoe de mensen werkelijk stenen uit de grond kappen waar later huizen van gebouwd worden. Heel indrukwekkend. Het duurt volgens mij een halfjaar om een huis zoals bij ons te kappen, als dat het systeem zou zijn. Heel absurd eigenlijk. Maar de huizen hier zijn dan ook niet uit steen, of toch niet in het dorp.
Na het schoolbezoek zijn wij in Rainbow (ons verblijf dat ik dus vanaf nu zo afkort) iets gaan eten om erna geld te gaan wisselen in de bank en vlees voor ’s avonds te kopen (haha). We zijn ook internetgegevens gaan kopen waardoor we nu dus kunnen posten :).
Terug aangekomen in Rainbow was er plots bezoek: Jackson! Ook hij was eigenlijk niet veel veranderd (en Michael die ik eerder die dag zag, nog minder.) Maar toch kreeg ik van allebei te horen dat ik wel veel veranderd was. Met de slag wist ik niet of het een compliment was of niet, maar laten we zeggen van ja :). Na een babbel waar we op de hoogte werden gebracht van de laatste nieuwtjes hier was het al te doen: powercut. Toen ik dat woord hoorde viel het mij in dat het inderdaad een van de meest gebruikte woorden van mijn vorige vakantie was. De elektriciteit valt heel erg vaak uit. Maar hé, wij hebben er hier in ons verblijf… Een straat verder is het nog wat anders…
Na een kleine wandeling hebben we heel even gezwommen en erna gekookt. Of toch geprobeerd :D Van de winkel hadden we ‘kippenburgers’ mee maar die hebben we wijselijk niet opgegeten. Het smaakte niet opperbest en Maxim had opgemerkt dat ze toch wel in februari verpakt waren (maar ze zouden nog goed zijn tot in augustus en de voedselinspectie had het goedgekeurd… Right.) We beslisten te overleven op rijst en tomaten.
Maxim vond het eerder een detail en niet echt noemenswaardig voor mijn blog, maar ik zou toch graag vermelden dat ik met 4-0 gewonnen heb in 4 op een rij. Ik ben een krak, werkelijk, daag mij maar uit! :)
Ik heb mij vandaag ook suf gezocht op het begin van ‘scoobiedoos’ , je weet wel, die draadjes die een rage waren bijna 10 jaar geleden :). Ik heb al het internet geraadpleegd, maar zonder succes.
Bon mijn verslagen zijn te lang jong :D Maar dat is nog het begin é. Ik denk dat het binnenkort wel zal minderen. Maar het moet nog leesbaar blijven ook uiteraard.
Hopelijk heb ik die grens nog niet overschreden :D
Tot de volgende!
Zoals jullie merken ben ik aan het spreken over ‘de school’ dus er is nog steeds les, tot eind juli namelijk. Dat wil zeggen dat we zeker gaan kunnen langsgaan om af en toe de handen uit de mouwen te steken.
A ja, ik kreeg plots een idee, namelijk om dingen die eigenlijk niet in het verhaal horen aan te duiden met ‘ook dit nog’ waaronder ik dan mijn anekdote zet, dan kan je erna gewoon verder lezen.
Ook dit nog! ;-)
/ De eerste mens die we op school tegenkwamen was Ibrahim, ik citeer hoe mijn tante mij voorstelde: “Ibrahim! This is Lien, my niece, she’s single!” Slecht plan, slecht plan. Maar gelukkig was de uitleg van mijn tante dat ze had beloofd om iedere single aan hem te tonen. Vanaf morgen hoop ik dus dat het laatste stuk wegvalt. /
Ja de school zeg. Ik vraag me ergens wel af hoeveel de kinderen daar leren want de gedachtegang van Kenianen is soms nauwelijks te volgen. Een geniaal voorbeeld hiervan: even geleden was er iemand in het dorp of op school geweest die ging proberen om het systeem van voorbehoedsmiddelen uit te leggen. In een continent als Afrika kan dat wel eens handig zijn natuurlijk. Hoe had ze dat nu aangepakt: ze had simpelweg een stok genomen om uit te leggen hoe je een condoom moet gebruiken. Een tijd later wou ze natuurlijk checken of iedereen wel begrepen had wat ze juist had uitgelegd en die meisjes knikten vol overgave en vertelden dat ze in de hoek van hun kamer een stok met een condoom over hadden gezet… Seriously! :D Te gek voor woorden toch. Dat is dus wel een groot probleem hier, je moet eigenlijk alle mogelijke stappen bedenken waar een Keniaan zou kunnen opkomen om te zorgen dat ze het niet verkeerd begrijpen. Werkelijk niet te geloven. Alles gebeurt dus ook letterlijk zoals ze het zien of horen.
Er zijn dan nog Franse toeristen toegekomen waar mijn tante een beetje rondleiding aan gaf. Al vlug was er het eerste überemotionele moment: we kwamen in een klas waar al die kinderen ‘we are the world’ begonnen zingen. Niet alleen mooi gedaan maar gewoon heel aangrijpend. Het was als een ketting dat de tranen vloeiden en ik ben eigenlijk een klein beetje verder gaan staan.
Halverwege ons bezoek aan de school zijn we ook even naar een steengroeve gaan kijken waar we dus zagen hoe de mensen werkelijk stenen uit de grond kappen waar later huizen van gebouwd worden. Heel indrukwekkend. Het duurt volgens mij een halfjaar om een huis zoals bij ons te kappen, als dat het systeem zou zijn. Heel absurd eigenlijk. Maar de huizen hier zijn dan ook niet uit steen, of toch niet in het dorp.
Na het schoolbezoek zijn wij in Rainbow (ons verblijf dat ik dus vanaf nu zo afkort) iets gaan eten om erna geld te gaan wisselen in de bank en vlees voor ’s avonds te kopen (haha). We zijn ook internetgegevens gaan kopen waardoor we nu dus kunnen posten :).
Terug aangekomen in Rainbow was er plots bezoek: Jackson! Ook hij was eigenlijk niet veel veranderd (en Michael die ik eerder die dag zag, nog minder.) Maar toch kreeg ik van allebei te horen dat ik wel veel veranderd was. Met de slag wist ik niet of het een compliment was of niet, maar laten we zeggen van ja :). Na een babbel waar we op de hoogte werden gebracht van de laatste nieuwtjes hier was het al te doen: powercut. Toen ik dat woord hoorde viel het mij in dat het inderdaad een van de meest gebruikte woorden van mijn vorige vakantie was. De elektriciteit valt heel erg vaak uit. Maar hé, wij hebben er hier in ons verblijf… Een straat verder is het nog wat anders…
Na een kleine wandeling hebben we heel even gezwommen en erna gekookt. Of toch geprobeerd :D Van de winkel hadden we ‘kippenburgers’ mee maar die hebben we wijselijk niet opgegeten. Het smaakte niet opperbest en Maxim had opgemerkt dat ze toch wel in februari verpakt waren (maar ze zouden nog goed zijn tot in augustus en de voedselinspectie had het goedgekeurd… Right.) We beslisten te overleven op rijst en tomaten.
Maxim vond het eerder een detail en niet echt noemenswaardig voor mijn blog, maar ik zou toch graag vermelden dat ik met 4-0 gewonnen heb in 4 op een rij. Ik ben een krak, werkelijk, daag mij maar uit! :)
Ik heb mij vandaag ook suf gezocht op het begin van ‘scoobiedoos’ , je weet wel, die draadjes die een rage waren bijna 10 jaar geleden :). Ik heb al het internet geraadpleegd, maar zonder succes.
Bon mijn verslagen zijn te lang jong :D Maar dat is nog het begin é. Ik denk dat het binnenkort wel zal minderen. Maar het moet nog leesbaar blijven ook uiteraard.
Hopelijk heb ik die grens nog niet overschreden :D
Tot de volgende!
maandag 19 juli 2010
Dag 1 en 2, 12982ste poging :)
Het is zover. De grote Keniareis is eindelijk aangebroken. Toch had ik totaal niet het gevoel dat ik ons Belgenland voor een grote drie weken verliet. Onze vlucht vertrok dus om 19.40u en om niets aan het toeval over te laten zijn we thuis om 15u vertrokken. Veel te vroeg uiteraard, maar voor hetzelfde geld waren er drie grote ongevallen met monsterfiles tot gevolg. Om kwart na 4 stonden we dus al in de vertrekhal waar Maxim rond 17u ook zou zijn. Vanaf dan ging alles relatief snel. Heel het gezin was komen opdraven waardoor het afscheid een tikkeltje emotioneel was maar tranen bleven bijna volledig uit. :)
Onze eerste vlucht was bijna te belachelijk voor woorden: het traject Brussel – Parijs telde welgeteld 32 minuten. Daar werd het vliegtuig verder aangevuld en gingen we één uur stilstaan (die uiteindelijk 2,5u werden wegens ‘file’ in het luchtverkeer). Geen probleem eigenlijk want we mochten blijven zitten. Daarna konden we eindelijk opnieuw vertrekken voor 5585km die we in 7u zouden afleggen. Het voordeel was wel dat het ondertussen 23u was en we boven de geweldige lichtstad vlogen met zicht op de Eiffeltoren en heel indrukwekkend, vuurwerk! Op twee plaatsen zelf, een droom voor mij als vuurwerkfreak
Die droom is helaas een paar uur later omgeslagen in een kleine nachtmerrie. Ook deze keer heb ik trouwens alle maaltijden gemist op de vlieger, maar twee daarvan bewust.
Om 12u ’s nachts kreeg ik een duw van Maxim met de vraag ‘kip of vis?’ what the HELL? Slaap! :) Dat was dus de snack/brunch die op onze papieren stonden (maar het wordt nog beter).
Om 2 u ’s nachts ging het helaas even mis. Ik kwam wakker en wist dat ik ofwel ging flauwvallen (wat al zittend eigenlijk nog praktisch is) ofwel ging overgeven, ofwel een combinatie. Het werd uiteindelijk het laatste. Met de woorden ‘Maxim! Kotszakje!’ die even later vervolgd werden met ‘Maxim! Water!’ begon een hels uur. Ik had zelf wel een kotszakje liggen maar aangezien het volledig zwart was voor mijn ogen kon ik het dus onmogelijk vinden. Nu niet om in details te treden over het braaksel, maar het was gelukkig niet met eten, maar eerder een combinatie van water en iets dat ik niet heb kunnen analyseren. Een halfuur later liep het helemaal fout. Ik had de kracht gevonden om het kotszakje te nemen, maar ik was plots volledig weg van de wereld waardoor ik er niets beters op had gevonden dan mijzelf onder te kotsen. Ik hoorde nog een echo van Maxims woorden ‘neem anders een zakje!’ Te laat helaas. Daarna ben ik een reserve zakjes gaan halen bij de stewardessen maar het was gelukkig niet meer nodig. Toen ik om kwart voor vier (!) naast mij keek en Maxim een croissant (!) zag eten, wist ik dat die maaltijd onder de noemer ‘ontbijt’ viel. Great. Ondertussen kan ik zeggen dat ik er een meer dan 30uurse heb opzitten zonder een volwaardige maaltijd maar daarnet (zondagavond +/- 19u) is het mij gelukkig gelukt om iets meer dan een halve pizza te eten. Mijn maag voelt nog niet volledig top maar ik voel dat het in orde gaat komen. Wat deftig slapen zal ook al helpen.
Na de tweede vlucht kwam dus een derde vlucht, het laatste deel: Ethiopië – Mombasa. Dat vliegtuig was heel klein als we het vergeleken met het vorige :) Ik kon vanaf mijn plaats zowel de piloot als de laatste stoel zien en er waren maar 2 rijen van 2 zetels. Ook daar was er een vertraging van bijna een uur bij het opstijgen dus we kwamen wel even later aan dan verwacht. Bij het landen zagen we dat het gigantisch aan het regenen was, maar werkelijk met bakken uit de lucht. Ethiopië was ook al een tegenvaller qua weersomstandigheden aangezien het vroeg in de ochtend 12° was. Daar stond ik dan in mijn kleedje en op slepers…
Daarna moesten we nog ons visum regelen en onze bagage ophalen natuurlijk. Ik hoopte dat de taxichauffeur ondertussen nog niet was weggelopen want we waren bijna anderhalfuur later dan verwacht, maar neen hoor, daar zag ik plots een bordje met ‘Lien’. Nog vlug even rondgekeken of er niet plots drie met een bordje met ‘Lien’ stonden te zwaaien, je weet maar nooit. Dan vertrok onze tocht richting Diani Beach. We waren dus gearriveerd in Mombasa waar Maxim al vlug geconfronteerd werd met de eerste indrukken van toch wel schrijnende toestanden. De ferry bracht ons aan de overkant waar we uiteindelijk na een kleine twee uur aankwamen in Rainbow Apartments. Tot grote verrassing waren mijn tante en nonkel al terug van safari en was er dus bekend volk bij onze aankomst. Voor de rest was het redelijk verlaten aangezien de werkkrachten van Rainbow Apartments niet ter plaatse waren. Athumani, die alles buiten verzorgt, was trouwens vandaag papa geworden. Er is ook een nieuwe nachtwaker waardoor ik dus voorlopig nog geen enkele bekende Keniaan gezien heb :D
Morgen komt daar wel verandering in want dan bezoeken we de school en Kebene. Voor de mensen die mijn vorig verslag van twee jaar geleden volgden, klinken de namen Jackson en Alex waarschijnlijk bekend in de oren. Jackson hangt hier nog steeds ergens rond en zal ik morgen wel zien. Alex zou vandaag vanuit Mozambique richting Kenia vertrokken zijn…
Rond een uur of 6 zijn Maxim, mijn tante & nonkel en ik naar de winkel geweest om de grootste dingen zoals water te kopen aangezien we met de auto waren. Daarna zijn we nog iets gaan eten en kwamen we de vrijwilligers tegen die bij mijn tante werken en in het weeshuis Kebene.
Nu is het hier kwart na 10 en denk ik toch dat ik mijn bed ga opzoeken. Sorry dat ik nog naar niemand een sms heb gestuurd maar we gaan ook eens kijken voor een Keniaans nummer (waar jullie dan wel beter niet naar sturen :) als je naar mijn Belgisch nummer stuurt blijft het voor jullie gratis, als ik naar jullie met een Keniaans nummer stuur, een keer of zeven goedkoper :))
Zo, tot zover de vertelling van onze aankomst. Nu eens heel goed slapen, maag nog wat laten rusten en daarna kan het avontuur echt beginnen! Xx
Onze eerste vlucht was bijna te belachelijk voor woorden: het traject Brussel – Parijs telde welgeteld 32 minuten. Daar werd het vliegtuig verder aangevuld en gingen we één uur stilstaan (die uiteindelijk 2,5u werden wegens ‘file’ in het luchtverkeer). Geen probleem eigenlijk want we mochten blijven zitten. Daarna konden we eindelijk opnieuw vertrekken voor 5585km die we in 7u zouden afleggen. Het voordeel was wel dat het ondertussen 23u was en we boven de geweldige lichtstad vlogen met zicht op de Eiffeltoren en heel indrukwekkend, vuurwerk! Op twee plaatsen zelf, een droom voor mij als vuurwerkfreak
Die droom is helaas een paar uur later omgeslagen in een kleine nachtmerrie. Ook deze keer heb ik trouwens alle maaltijden gemist op de vlieger, maar twee daarvan bewust.
Om 12u ’s nachts kreeg ik een duw van Maxim met de vraag ‘kip of vis?’ what the HELL? Slaap! :) Dat was dus de snack/brunch die op onze papieren stonden (maar het wordt nog beter).
Om 2 u ’s nachts ging het helaas even mis. Ik kwam wakker en wist dat ik ofwel ging flauwvallen (wat al zittend eigenlijk nog praktisch is) ofwel ging overgeven, ofwel een combinatie. Het werd uiteindelijk het laatste. Met de woorden ‘Maxim! Kotszakje!’ die even later vervolgd werden met ‘Maxim! Water!’ begon een hels uur. Ik had zelf wel een kotszakje liggen maar aangezien het volledig zwart was voor mijn ogen kon ik het dus onmogelijk vinden. Nu niet om in details te treden over het braaksel, maar het was gelukkig niet met eten, maar eerder een combinatie van water en iets dat ik niet heb kunnen analyseren. Een halfuur later liep het helemaal fout. Ik had de kracht gevonden om het kotszakje te nemen, maar ik was plots volledig weg van de wereld waardoor ik er niets beters op had gevonden dan mijzelf onder te kotsen. Ik hoorde nog een echo van Maxims woorden ‘neem anders een zakje!’ Te laat helaas. Daarna ben ik een reserve zakjes gaan halen bij de stewardessen maar het was gelukkig niet meer nodig. Toen ik om kwart voor vier (!) naast mij keek en Maxim een croissant (!) zag eten, wist ik dat die maaltijd onder de noemer ‘ontbijt’ viel. Great. Ondertussen kan ik zeggen dat ik er een meer dan 30uurse heb opzitten zonder een volwaardige maaltijd maar daarnet (zondagavond +/- 19u) is het mij gelukkig gelukt om iets meer dan een halve pizza te eten. Mijn maag voelt nog niet volledig top maar ik voel dat het in orde gaat komen. Wat deftig slapen zal ook al helpen.
Na de tweede vlucht kwam dus een derde vlucht, het laatste deel: Ethiopië – Mombasa. Dat vliegtuig was heel klein als we het vergeleken met het vorige :) Ik kon vanaf mijn plaats zowel de piloot als de laatste stoel zien en er waren maar 2 rijen van 2 zetels. Ook daar was er een vertraging van bijna een uur bij het opstijgen dus we kwamen wel even later aan dan verwacht. Bij het landen zagen we dat het gigantisch aan het regenen was, maar werkelijk met bakken uit de lucht. Ethiopië was ook al een tegenvaller qua weersomstandigheden aangezien het vroeg in de ochtend 12° was. Daar stond ik dan in mijn kleedje en op slepers…
Daarna moesten we nog ons visum regelen en onze bagage ophalen natuurlijk. Ik hoopte dat de taxichauffeur ondertussen nog niet was weggelopen want we waren bijna anderhalfuur later dan verwacht, maar neen hoor, daar zag ik plots een bordje met ‘Lien’. Nog vlug even rondgekeken of er niet plots drie met een bordje met ‘Lien’ stonden te zwaaien, je weet maar nooit. Dan vertrok onze tocht richting Diani Beach. We waren dus gearriveerd in Mombasa waar Maxim al vlug geconfronteerd werd met de eerste indrukken van toch wel schrijnende toestanden. De ferry bracht ons aan de overkant waar we uiteindelijk na een kleine twee uur aankwamen in Rainbow Apartments. Tot grote verrassing waren mijn tante en nonkel al terug van safari en was er dus bekend volk bij onze aankomst. Voor de rest was het redelijk verlaten aangezien de werkkrachten van Rainbow Apartments niet ter plaatse waren. Athumani, die alles buiten verzorgt, was trouwens vandaag papa geworden. Er is ook een nieuwe nachtwaker waardoor ik dus voorlopig nog geen enkele bekende Keniaan gezien heb :D
Morgen komt daar wel verandering in want dan bezoeken we de school en Kebene. Voor de mensen die mijn vorig verslag van twee jaar geleden volgden, klinken de namen Jackson en Alex waarschijnlijk bekend in de oren. Jackson hangt hier nog steeds ergens rond en zal ik morgen wel zien. Alex zou vandaag vanuit Mozambique richting Kenia vertrokken zijn…
Rond een uur of 6 zijn Maxim, mijn tante & nonkel en ik naar de winkel geweest om de grootste dingen zoals water te kopen aangezien we met de auto waren. Daarna zijn we nog iets gaan eten en kwamen we de vrijwilligers tegen die bij mijn tante werken en in het weeshuis Kebene.
Nu is het hier kwart na 10 en denk ik toch dat ik mijn bed ga opzoeken. Sorry dat ik nog naar niemand een sms heb gestuurd maar we gaan ook eens kijken voor een Keniaans nummer (waar jullie dan wel beter niet naar sturen :) als je naar mijn Belgisch nummer stuurt blijft het voor jullie gratis, als ik naar jullie met een Keniaans nummer stuur, een keer of zeven goedkoper :))
Zo, tot zover de vertelling van onze aankomst. Nu eens heel goed slapen, maag nog wat laten rusten en daarna kan het avontuur echt beginnen! Xx
zondag 18 juli 2010
U heeft uw bestemming bereikt
Jambo Jambo!!
Het heeft eventjes geduurd maar nu kan ik jullie melden dat ik (en Maxim ook wel) goed zijn aangekomen!
Ik kom dit eigenlijk heel vlug even posten zodat er niemand een slapeloze nacht tegemoet moet gaan :)
Ik heb op het thuisfront na geen enkele sms verzonden, mijn excuses, maar ik geraakte maar niet uit een prioriteitenlijst :)
Morgen typ ik het verslag van de vlucht, waar best wel wat over te typen valt :) Het was euhm, de moeite. Maar I survived en dat is voorlopig even het belangrijkste :)
Nu voel ik de muggen langs alle kanten bijten, maar geen paniek, net mijn malariapil genomen :)
Morgen gaan we dus kijken om een soort internetcode te bemachtigen en dan kan ik normaal af en toe wat posten, maar dit typ ik nu de moment zelf, wat normaal niet de bedoeling is.
Ik voel dat ik vanalles en niets aan het schrijven ben dus misschien moet ik gewoon afsluiten en zorgen dat het morgen de moeite wordt! :)
We zijn dus goed aangekomen, het regent hier niet normaal hard :) België kan er nog heel wat van leren, maar nu is het weer even een droog moment!
Tot morgen normaal!!
xx
Het heeft eventjes geduurd maar nu kan ik jullie melden dat ik (en Maxim ook wel) goed zijn aangekomen!
Ik kom dit eigenlijk heel vlug even posten zodat er niemand een slapeloze nacht tegemoet moet gaan :)
Ik heb op het thuisfront na geen enkele sms verzonden, mijn excuses, maar ik geraakte maar niet uit een prioriteitenlijst :)
Morgen typ ik het verslag van de vlucht, waar best wel wat over te typen valt :) Het was euhm, de moeite. Maar I survived en dat is voorlopig even het belangrijkste :)
Nu voel ik de muggen langs alle kanten bijten, maar geen paniek, net mijn malariapil genomen :)
Morgen gaan we dus kijken om een soort internetcode te bemachtigen en dan kan ik normaal af en toe wat posten, maar dit typ ik nu de moment zelf, wat normaal niet de bedoeling is.
Ik voel dat ik vanalles en niets aan het schrijven ben dus misschien moet ik gewoon afsluiten en zorgen dat het morgen de moeite wordt! :)
We zijn dus goed aangekomen, het regent hier niet normaal hard :) België kan er nog heel wat van leren, maar nu is het weer even een droog moment!
Tot morgen normaal!!
xx
zaterdag 17 juli 2010
Ready readyyyyy!
Internationaal paspoort: check
Gewone identiteitskaart: check
Vaccinatieboekje: check
Malariapillen: check
Geld om alles te kopen dat ik vergeten ben: check
Spannend toch allemaal! :D
Een kleine 3 uur voor ik naar Zaventem vertrek, besef ik eigenlijk nog altijd niet dat ik morgenmiddag (als alles goed loopt :p) in Kenia zit.
Het zal best wel lastig worden vandaag en morgenvoormiddag aangezien we gigantisch vaak moeten wachten en vliegen uiteraard :)
We zijn 17 uur onderweg (terwijl we daar toch rechtstreeks in negen uur kunnen geraken :)) maar we dachten, we stoppen nog even in Ethiopië, gezellig!
Neen uiteraard ligt 'geld' aan de basis van deze beslissing :)
Zijn er verder nog dingen die ik niet mag vergeten zeggen...
Ja iedereen die jarig is tussen 18 juli en 10 augustus waarvan ik het niet echt weet en door de afwezigheid van facebook door de mand val: een heel gelukkige verjaardag! :D
Verder zou ik nog willen vragen dat er iemand de concertnieuwtjes in de gaten houdt :D Spectaculaire meldingen over Pukkelpop en Leffingeleuren mogen wel genoteerd worden zodat ik weer volledig mee ben wanneer ik terugkeer.
Goed, dan neem ik bij deze afscheid :D
Leuk dat ik de meeste mensen nog eens heb kunnen zien voor ik vertrok, nu kan ik met een gerust hart vertrekken! ;-)
Ik ga mijn best doen hier zoveel mogelijk te passeren om al ons dolle avonturen te vertellen :)
Heel veel plezier hier, geniet van de zon, vakantie, alles!
En vóór iedereen het goed en wel doorheeft, ben ik al terug!
Dus geniet ervaaaan! :D
xx
Gewone identiteitskaart: check
Vaccinatieboekje: check
Malariapillen: check
Geld om alles te kopen dat ik vergeten ben: check
Spannend toch allemaal! :D
Een kleine 3 uur voor ik naar Zaventem vertrek, besef ik eigenlijk nog altijd niet dat ik morgenmiddag (als alles goed loopt :p) in Kenia zit.
Het zal best wel lastig worden vandaag en morgenvoormiddag aangezien we gigantisch vaak moeten wachten en vliegen uiteraard :)
We zijn 17 uur onderweg (terwijl we daar toch rechtstreeks in negen uur kunnen geraken :)) maar we dachten, we stoppen nog even in Ethiopië, gezellig!
Neen uiteraard ligt 'geld' aan de basis van deze beslissing :)
Zijn er verder nog dingen die ik niet mag vergeten zeggen...
Ja iedereen die jarig is tussen 18 juli en 10 augustus waarvan ik het niet echt weet en door de afwezigheid van facebook door de mand val: een heel gelukkige verjaardag! :D
Verder zou ik nog willen vragen dat er iemand de concertnieuwtjes in de gaten houdt :D Spectaculaire meldingen over Pukkelpop en Leffingeleuren mogen wel genoteerd worden zodat ik weer volledig mee ben wanneer ik terugkeer.
Goed, dan neem ik bij deze afscheid :D
Leuk dat ik de meeste mensen nog eens heb kunnen zien voor ik vertrok, nu kan ik met een gerust hart vertrekken! ;-)
Ik ga mijn best doen hier zoveel mogelijk te passeren om al ons dolle avonturen te vertellen :)
Heel veel plezier hier, geniet van de zon, vakantie, alles!
En vóór iedereen het goed en wel doorheeft, ben ik al terug!
Dus geniet ervaaaan! :D
xx
dinsdag 13 juli 2010
Lien op avontuur in Kenia.
Ik weet het, mijn titel klinkt als de nieuwe strip van Kuifje, maar veel origineler kon ik even niet bedenken.
24 dagen en 23 nachten wordt het verdacht stil op mijn facebookpagina en trek ik naar het apenland Kenia met een jongen van mijn klas.
Een jóngen?
Come again!?
(Kwestie van 78% van de reacties te imiteren wanneer ik mijn reisplannen uit de doeken doe)
Gewoon een jongen dus, als dat niet gewoon een vriend was geweest, dan hadden jullie dat toch allemaal al geweten, een beetje vertrouwen graag :D
Maar dus, terug naar de essentie, rust voor velen. ;-)
Onze plannen voor de komende weken zijn voorlopig wel heel Afrikaans: onbestaand en volledig 'hakuna matata'. Maar het idee is wel om daar eerst twee weken vrijwilligerswerk te doen en dan in de derde week op safari te gaan om the big five te spotten.
Mensen die drie jaar geleden mijn mailverslagen kregen, mogen zich nu dus aan iets dergelijks verwachten (hoewel een tweede keer uiteraard volledig anders is als een eerste bezoek...)
Deze keer smijt ik alles HIER zodat iedereen die het wil lezen, het kan lezen, en niemand hem moet geviseerd voelen om het verplicht te lezen :D
Natuurlijk lukt dit enkel als de Keniaanse technologie het toelaat, maar ik ga mijn best doen.
Ik vertrek pas zaterdag maar wil het toch al eens melden voor het geval ik daar niet echt de tijd meer voor heb :)
Verder wens ik iedereen hier ontzettend veel plezier, zon (hoewel ik die toch zeker ook wil meedoen naar Kenia, het zou daar toch al weken serieus aan het regenen zijn) en goeie moed aan thesismensen en tweedezitters, gooo for it!
Op naar het land van de eeuwig lachende zwartjes, smakelijke ugali (not), apen die uw eten stelen, mieren die driedubbel zo groot zijn, muggen met malariavriendjes en liedjes die drie jaar geleden een dikke hit waren in Europa.
LOVELY!
Kwaheri folks!
xx
24 dagen en 23 nachten wordt het verdacht stil op mijn facebookpagina en trek ik naar het apenland Kenia met een jongen van mijn klas.
Een jóngen?
Come again!?
(Kwestie van 78% van de reacties te imiteren wanneer ik mijn reisplannen uit de doeken doe)
Gewoon een jongen dus, als dat niet gewoon een vriend was geweest, dan hadden jullie dat toch allemaal al geweten, een beetje vertrouwen graag :D
Maar dus, terug naar de essentie, rust voor velen. ;-)
Onze plannen voor de komende weken zijn voorlopig wel heel Afrikaans: onbestaand en volledig 'hakuna matata'. Maar het idee is wel om daar eerst twee weken vrijwilligerswerk te doen en dan in de derde week op safari te gaan om the big five te spotten.
Mensen die drie jaar geleden mijn mailverslagen kregen, mogen zich nu dus aan iets dergelijks verwachten (hoewel een tweede keer uiteraard volledig anders is als een eerste bezoek...)
Deze keer smijt ik alles HIER zodat iedereen die het wil lezen, het kan lezen, en niemand hem moet geviseerd voelen om het verplicht te lezen :D
Natuurlijk lukt dit enkel als de Keniaanse technologie het toelaat, maar ik ga mijn best doen.
Ik vertrek pas zaterdag maar wil het toch al eens melden voor het geval ik daar niet echt de tijd meer voor heb :)
Verder wens ik iedereen hier ontzettend veel plezier, zon (hoewel ik die toch zeker ook wil meedoen naar Kenia, het zou daar toch al weken serieus aan het regenen zijn) en goeie moed aan thesismensen en tweedezitters, gooo for it!
Op naar het land van de eeuwig lachende zwartjes, smakelijke ugali (not), apen die uw eten stelen, mieren die driedubbel zo groot zijn, muggen met malariavriendjes en liedjes die drie jaar geleden een dikke hit waren in Europa.
LOVELY!
Kwaheri folks!
xx
maandag 12 juli 2010
de Werchter(s)
Ik heb zo'n donkerbruinvermoeden dat er niet echt mensen zitten te wachten op een uitgebreid Rock Werchter verslag. Ofwel was je erbij en weet je dus perfect hoe alles ging, ofwel was je er niet bij en heb je ook geen behoefte om te weten hoe het was, ófwel kan het je simpelweg niets schelen :).
Vandaar dat ik mij dus ga beperken tot een lijstje met opvallende acts of anekdotes en een mini verslagje van Werchter Boutique.
Top 5 beste acts:
1. Florence + the Machine
2. Phoenix
3. Balthazar
4. Empire of the Sun
5. Editors
Meest lachwekkende optreden: Green Day
Volledig uit de bol ging ik op: 'ONE' van Yeasayer
Beste dag: zaterdag
Slechtste dag: zonder twijfel de vrijdag, my god, om van te huilen
Leukste ontdekking: de 2 drummers bij Arcade Fire en het feit dat de ogen van het meisje op het grote doek van Vampire Weekend veranderden van kleur :)
Grootste verrassing: Skunk Anansie
Grootste ontgoocheling: Gossip en Them Crooked Vultures
Grootste dilemma: Phoenix - The xx
Er was onterecht weinig volk bij: Dirty Projectors
Het publiek: was opvallend kalm en aangenaam vond ik. Het zal die warmte geweest zijn. Toch bleven de trouwe Hollanders, aandachtshoeren en de nooit-ontgroeide-pubers-die-constant-'tetten'-willen-zien enorm aanwezig.
De camping: B1, een blijver. Ideaal gelegen en relatief rustig (als we er dus rekening mee houden dat we ons op een festival bevinden)
Het gezelschap: pakt dat die vréé goed meevielen! :D
Minst leuke ervaring: twee uur wachten in de broeiendhete zon om te douchen om dan te lezen dat de watermaatschapij (sic) geen water meer heeft. GODVER.
Leukste moment: de eerste stappen op de wei en denken "yes, het is eindelijk weer zover!"
Het was een editie met geen extreme muzikale hoogtepunten maar algemeen wel heel veel leuke optredens. De Werchter 4daagse is wel nog nooit zo rap voorbij gevlogen als dit jaar.
See you next year!
.
.
.
.
.
Wie had nu gedacht dat ik een week later opnieuw op de gigantische werchterwei zou staan?
Ik niet alleszins :)
Maar dankzij Frauke kon ik helemaal gratis naar Werchter Boutique om er de giga legend PRINCE aan het werk te zien!
Het toeval is dat mijn ouders sowieso gingen, dus qua vervoer zat het ook wel snor.
Onder druk van mij zijn we redelijk vroeg vertrokken (14u) om zeker niets te missen van het eerste voorprogramma dat om 18u begon.
Perfecte timing, al zeg ik het zelf.
De zeer ondankbare taak was aan de lovely Jamie Lidell die later op de avond nog het cactusfestival moest afsluiten.
Ik was enorm in de wolken :) Spijtig dat de rest van het publiek iets minder enthousiast was, maar hij heeft dat heel goed gedaan.
De volgende act, Mint Condition, was in momenten leuk om te horen maar mocht een halfuur vroeger gestopt zijn. Als derde voorprogramma was er Larry Graham, bekend van de groep Sly & the Family Stone. Very nice :D
De regen viel met bakken uit de lucht maar toch was ik heel enthousiast over de funky deuntjes.
Daarna waren we het er allemaal over eens dat het tijd was voor een plaspauze. Drie kwartier nog voor Prince zou aantreden.
Maar waaaaarom hoorde ik dan plots de magische woorden 'DEARLY BELOVED' terwijl ik nog op het toilet zat? Nadat ik mijn pipi aanspoorde om in een turbotempo te vloeien, gingen we in lichte looppas richting mensenmassa. Prince jongen, had ons even gebeld dat je vroeger begon!
Let's go crazy!
En het was vertrokken. De ene hit na de andere, het publiek was laaiend enthousiast.
Ironisch genoeg begon het opnieuw enorm te regenen tijdens het liedje 'purple rain'. Maar niemand die het iets kon schelen. Meebrullen!
Het publiek is erin geslaagd om meneer Prince 4x te doen terugkomen. Sterk. Vooral sterk dat Prince dat telkens deed met onbekende liedjes (hoewel ik niet echt in de positie ben om te oordelen wat bekend en onbekend is, maar ik kan wel een single van een niet-single onderscheiden :))
In elk geval, het was een reuze-ervaring en ik ben heel blij dat ik erbij was! :)
Over Werchter Classic ga ik geen uitspraken doen. Geldklopperij is dat :) Er staat niet eens één waardige classic tussen.
Maar dus, geen uitspraken :).
Vandaar dat ik mij dus ga beperken tot een lijstje met opvallende acts of anekdotes en een mini verslagje van Werchter Boutique.
Top 5 beste acts:
1. Florence + the Machine
2. Phoenix
3. Balthazar
4. Empire of the Sun
5. Editors
Meest lachwekkende optreden: Green Day
Volledig uit de bol ging ik op: 'ONE' van Yeasayer
Beste dag: zaterdag
Slechtste dag: zonder twijfel de vrijdag, my god, om van te huilen
Leukste ontdekking: de 2 drummers bij Arcade Fire en het feit dat de ogen van het meisje op het grote doek van Vampire Weekend veranderden van kleur :)
Grootste verrassing: Skunk Anansie
Grootste ontgoocheling: Gossip en Them Crooked Vultures
Grootste dilemma: Phoenix - The xx
Er was onterecht weinig volk bij: Dirty Projectors
Het publiek: was opvallend kalm en aangenaam vond ik. Het zal die warmte geweest zijn. Toch bleven de trouwe Hollanders, aandachtshoeren en de nooit-ontgroeide-pubers-die-constant-'tetten'-willen-zien enorm aanwezig.
De camping: B1, een blijver. Ideaal gelegen en relatief rustig (als we er dus rekening mee houden dat we ons op een festival bevinden)
Het gezelschap: pakt dat die vréé goed meevielen! :D
Minst leuke ervaring: twee uur wachten in de broeiendhete zon om te douchen om dan te lezen dat de watermaatschapij (sic) geen water meer heeft. GODVER.
Leukste moment: de eerste stappen op de wei en denken "yes, het is eindelijk weer zover!"
Het was een editie met geen extreme muzikale hoogtepunten maar algemeen wel heel veel leuke optredens. De Werchter 4daagse is wel nog nooit zo rap voorbij gevlogen als dit jaar.
See you next year!
.
.
.
.
.
Wie had nu gedacht dat ik een week later opnieuw op de gigantische werchterwei zou staan?
Ik niet alleszins :)
Maar dankzij Frauke kon ik helemaal gratis naar Werchter Boutique om er de giga legend PRINCE aan het werk te zien!
Het toeval is dat mijn ouders sowieso gingen, dus qua vervoer zat het ook wel snor.
Onder druk van mij zijn we redelijk vroeg vertrokken (14u) om zeker niets te missen van het eerste voorprogramma dat om 18u begon.
Perfecte timing, al zeg ik het zelf.
De zeer ondankbare taak was aan de lovely Jamie Lidell die later op de avond nog het cactusfestival moest afsluiten.
Ik was enorm in de wolken :) Spijtig dat de rest van het publiek iets minder enthousiast was, maar hij heeft dat heel goed gedaan.
De volgende act, Mint Condition, was in momenten leuk om te horen maar mocht een halfuur vroeger gestopt zijn. Als derde voorprogramma was er Larry Graham, bekend van de groep Sly & the Family Stone. Very nice :D
De regen viel met bakken uit de lucht maar toch was ik heel enthousiast over de funky deuntjes.
Daarna waren we het er allemaal over eens dat het tijd was voor een plaspauze. Drie kwartier nog voor Prince zou aantreden.
Maar waaaaarom hoorde ik dan plots de magische woorden 'DEARLY BELOVED' terwijl ik nog op het toilet zat? Nadat ik mijn pipi aanspoorde om in een turbotempo te vloeien, gingen we in lichte looppas richting mensenmassa. Prince jongen, had ons even gebeld dat je vroeger begon!
Let's go crazy!
En het was vertrokken. De ene hit na de andere, het publiek was laaiend enthousiast.
Ironisch genoeg begon het opnieuw enorm te regenen tijdens het liedje 'purple rain'. Maar niemand die het iets kon schelen. Meebrullen!
Het publiek is erin geslaagd om meneer Prince 4x te doen terugkomen. Sterk. Vooral sterk dat Prince dat telkens deed met onbekende liedjes (hoewel ik niet echt in de positie ben om te oordelen wat bekend en onbekend is, maar ik kan wel een single van een niet-single onderscheiden :))
In elk geval, het was een reuze-ervaring en ik ben heel blij dat ik erbij was! :)
Over Werchter Classic ga ik geen uitspraken doen. Geldklopperij is dat :) Er staat niet eens één waardige classic tussen.
Maar dus, geen uitspraken :).
dinsdag 6 juli 2010
The results.
Bedankt!
Enorm bedankt Kris, Ine & Niek om een heel deftige poging te doen om al mijn liedjes eruit te halen! :D
Ik moet zeggen, het was enorm leerrijk :D
Maar voor de volledigheid deel ik even al de juiste antwoorden mee :)
1. Music: Response - Chemical Brothers
2. Just one kiss - Basement Jaxx (verrassend dat daar 3 verschillende artiesten voor waren :D)
3. Just an ordinary day - Dennis Ferrer
4. Beat control - Tilly & the Wall
5. Time & space - James Morrison (ik beken, deze was gigantisch moeilijk :D ik denk dat er zelfs maar 1 iemand is die kon gokken dat het uit dit liedje kwam, maar het kan niet altijd gewoon de titel zijn natuurlijk ;-))
6. Lisztomania - Phoenix (ja Phoenix, de band voor ieder leuk en minder leuk moment, werkt altijd)
7. En ik weet ik moet dringend aan de arbeid - Yevgueni
8. Emotions - Mariah Carey (denk vooral niet dat Mariah Carey een valstrik was :p Of toch zeker dat liedje niet. Komt van een live CD die we thuis hebben liggen van een jaar of 15 geleden)
9. Maybe tomorrow - Stereophonics (herontdekt in de film 'crash', fantastisch lied)
10. I hate seagulls - Kate Nash ( La Kate Nash. Awesome. En om het met Ines woorden te zeggen: 'overduidelijk, één van je favoriete Britse female artists')
11. Dit is mijn huis - De Mens
12. Sinking Friendships - Jónsi
13. 1 2 Woop Woop - Bloody Beetroots
14. Hit me with lightning - Ellie Goulding (ze is hier heel vaak gepasseerd in blogland:))
15. Wake up it's a beautiful morning - Boo Radley's / The Drums (allebei goed, oorspronkelijk dacht ik aan de Boo Radley's tot ik even later ontdekte dat het ook de openingszin was van the Drums :D)
16. I see houses - the Verve
17. Deeper Underground - Jamiroquai (zag ik ook een videoclip van in Londen die opgenomen was in de metrostations)
18. Green Light - Jamie Lidell (de geweldige Jamie :) en de song met de grootste betekenisverschuiving ooit)
19. Later on - Kate Nash
20. My baby left me - Rox
21. Navy Taxi - Kate Nash
22. Barcelona - D-Kay & Epsilon ft Stamina MC
Dit waren ze :)
En eigenlijk was ik wel verrast van de vele juiste antwoorden!
Een foutloos parcours is er niet gevallen maar dat was ook bijna onmogelijk lijkt mij :)
Daarom heb ik besloten dat iedereen een troostprijs krijgt die ik wel nog moet bedenken :p
Op naar de volgende 50!
Neen, grapje ;-)
En zij die niet hebben meegedaan, niet erg é :p
Iedereen zou over ieder Lien-idee even enthousiast moeten reageren als ikzelf, het zou wat zijn :)
Enorm bedankt Kris, Ine & Niek om een heel deftige poging te doen om al mijn liedjes eruit te halen! :D
Ik moet zeggen, het was enorm leerrijk :D
Maar voor de volledigheid deel ik even al de juiste antwoorden mee :)
1. Music: Response - Chemical Brothers
2. Just one kiss - Basement Jaxx (verrassend dat daar 3 verschillende artiesten voor waren :D)
3. Just an ordinary day - Dennis Ferrer
4. Beat control - Tilly & the Wall
5. Time & space - James Morrison (ik beken, deze was gigantisch moeilijk :D ik denk dat er zelfs maar 1 iemand is die kon gokken dat het uit dit liedje kwam, maar het kan niet altijd gewoon de titel zijn natuurlijk ;-))
6. Lisztomania - Phoenix (ja Phoenix, de band voor ieder leuk en minder leuk moment, werkt altijd)
7. En ik weet ik moet dringend aan de arbeid - Yevgueni
8. Emotions - Mariah Carey (denk vooral niet dat Mariah Carey een valstrik was :p Of toch zeker dat liedje niet. Komt van een live CD die we thuis hebben liggen van een jaar of 15 geleden)
9. Maybe tomorrow - Stereophonics (herontdekt in de film 'crash', fantastisch lied)
10. I hate seagulls - Kate Nash ( La Kate Nash. Awesome. En om het met Ines woorden te zeggen: 'overduidelijk, één van je favoriete Britse female artists')
11. Dit is mijn huis - De Mens
12. Sinking Friendships - Jónsi
13. 1 2 Woop Woop - Bloody Beetroots
14. Hit me with lightning - Ellie Goulding (ze is hier heel vaak gepasseerd in blogland:))
15. Wake up it's a beautiful morning - Boo Radley's / The Drums (allebei goed, oorspronkelijk dacht ik aan de Boo Radley's tot ik even later ontdekte dat het ook de openingszin was van the Drums :D)
16. I see houses - the Verve
17. Deeper Underground - Jamiroquai (zag ik ook een videoclip van in Londen die opgenomen was in de metrostations)
18. Green Light - Jamie Lidell (de geweldige Jamie :) en de song met de grootste betekenisverschuiving ooit)
19. Later on - Kate Nash
20. My baby left me - Rox
21. Navy Taxi - Kate Nash
22. Barcelona - D-Kay & Epsilon ft Stamina MC
Dit waren ze :)
En eigenlijk was ik wel verrast van de vele juiste antwoorden!
Een foutloos parcours is er niet gevallen maar dat was ook bijna onmogelijk lijkt mij :)
Daarom heb ik besloten dat iedereen een troostprijs krijgt die ik wel nog moet bedenken :p
Op naar de volgende 50!
Neen, grapje ;-)
En zij die niet hebben meegedaan, niet erg é :p
Iedereen zou over ieder Lien-idee even enthousiast moeten reageren als ikzelf, het zou wat zijn :)
Abonneren op:
Posts (Atom)