Oordeel niet over dingen waar je nog geen ervaring mee hebt.

Op 1 dag tijd zag ik op Facebook twee leeftijdsgenoten grote mededelingen lanceren: een verloving en een gekocht huis. Wat vliegt de tijd! En wat staan we toch voor zoveel uitdagingen.

Willens nillens kreeg ik begin oktober een ticket richting Volwassenland. Kleine Lien wordt groot (in de figuurlijke zin dan, de letterlijke heb ik al even opgegeven) en is nu al even aan het werk. Het overgrote deel van de week woon ik in Gent met een Ridder (niet zomaar een Ridder zelfs, maar De Ridder!)
Heel wat grote wijzigingen die ervoor zorgen dat ik nog nauwelijks blogstukken kan schrijven :) Maar ik dacht, ik laat toch even weten dat ik nog leef.

De grote mensen wereld vind ik tot nu toe best wel meevallen. Ik heb het eerst en vooral sterk getroffen met mijn eerste job. Na een zoektocht van nauwelijks drie dagen kwam ik terecht bij een biotechnologisch bedrijf vol fijne mensen :) De goede sfeer zorgt er dus voor dat de werkdagen heel vlug voorbij gaan. Na een werkdag ben ik wel altijd heel enthousiast om naar huis te gaan, wetende dat er een geweldig lieve jongen op mij zit te wachten :)

Ondertussen zijn we een goede zwangerschap samen (die zwangerschap louter als tijdsaanduiding, updates daarover volgen hoogstwaarschijnlijk toch eerst via het niet te omzeilen netwerk Facebook ;-)) en ben ik vastberadener dan ooit.

Niet alleen omdat ik bij een relatiebreuk al mijn paswoorden zou moeten veranderen en 3/4 van mijn muziek zou moeten schrappen wegens 'te emotioneel gebonden aan de persoon in kwestie', gewoon omdat ik in heel emotionele buien, Sinterklaasboekjes doorbladerend, over kleine Riddertjes droom :) 

Eigenlijk vind ik de timing van onze relatie perfect. We zijn allebei volwassen en moeten niet meer vrezen voor een overgang van puber naar volwassene en we zijn ook op een moment dat we de toekomst samen kunnen uitstippelen en checken of we op dezelfde golflengte zitten (check!).

Een klein bericht voor single vriendjes en vriendinnetjes: Geen paniek, het is helemaal nog niet te laat, integendeel, nu is het perfecte moment om iemand toe te laten en te leren kennen! Komt allemaal voor de bakker! :)

Algemeen gaat het dus geweldig goed met mij :) De centen die ik langs de kant kan zetten zijn integraal bedoeld voor de wereldreis die in 2013 op de planning staat. Met zulke vooruitzichten gaat alles nog vlotter uiteraard.

Het grappige vind ik wel dat het weken, maanden of een jaar kan duren voor er iemand dit stuk leest :) Tenzij ik mij niet kan inhouden en stiekem verklap dat ik iets nieuws geschreven heb. Alhoewel, gezien de lage spectaculairheidsgraad van dit bericht hou ik het misschien beter stil :) Maar mijn missie was een teken van leven geven, daarin ben ik normaal geslaagd.

O ja, misschien nog even mijn titel verklaren. Ik heb een elfde gebod dat ik graag officieel zou laten opnemen. “Oordeel niet over dingen waar je nog geen ervaring mee hebt.”

Ik heb altijd verklaard dat een vriendje er nooit zou in slagen om al mijn tijd in beslag te nemen en dat ik best wel even zonder zou kunnen als dat nodig is.

Afgelopen donderdag zat ik voor het eerst alleen op kot en was het toch aftellen geblazen tot ik een lieve stem hoorde zeggen “liefje, ik ben thuis!”.

Daarom heb ik mezelf ook voorgenomen om geen uitspraken meer te doen over dingen waar ik eigenlijk nog geen bal verstand van heb. Alvast mijn excuses voor de reeks eerder gedane uitspraken, ik neem een groot deel van mijn woorden terug :)

Waar ik nog geen uitspraken ga over doen, is over de toekomst van deze blog.

We zien wel! :)

One life.... Let's live it now!

Nu vraag ik mij toch echt af...
Als Pasen al te lang geleden is, en Sinterklaas nog te ver af is, hoe noem je dan de zogeheten Paashazen of Klaaskoeken die je bij de bakker kan kopen?
Geen idee dus, maar fijn dat ze al terug (of nog) te vinden zijn.

We zijn donderdag vandaag. Op zich niet zo'n spectaculaire gebeurtenis, ware het niet dat de afgelopen twee donderdagen mijn leven bedreigd hebben. Daarom blijf ik vandaag heel wijselijk binnen en haal ik geen grotere stoten uit dan het maken van pudding.

Exact twee weken geleden keerde ik terug van een 6weeks avontuur in Kenia. Het is nauwelijks te geloven dat dit nog maar zo lang geleden is. De zes weken in Kenia die heel leerrijk, emotievol en intens waren, zijn behoorlijk overschaduwd door de gebeurtenissen die erop volgden. De dag na mijn terugkomst was ik al bijna niet meer in staat om te bezinnen over Kenia en het leven daar doordat ik mij te veel bezighield met het feit dat ik nog in leven was...

In de aansluitingsvlucht van Ethiopië naar Milaan zat het vliegtuig na een halfuur met een technisch defect. Niet echt iets waar je op dat moment zit te wachten. Het was na middernacht dus iedereen was naar een goede slaappositie aan het zoeken. Wanneer plots de zuurstofmaskers naar beneden vielen werd het heel surrealistisch. Een krakende radio, de bevestiging van Riet dat we aan het dalen waren (gewoon dalen dalen of neerstorten dalen?), een angstige steward die een paar keer "Just breath normally!" herhaalde. Al vlug had ik door dat er eigenlijk geen zuurstof uit de maskers kwam want normaal ademen lukte mij niet bepaald. Riet, die naast mij zat, forceerde ik tot uitspraken dat "alles goed zou komen". Enkel wanneer de captain het vliegtuig toesprak met de mededeling dat er geen reden tot paniek was maar dat we moesten terugkeren naar Ethiopië, kon ik iets rustiger worden. Het meest emotionele vond ik het wakker bellen van Corneel en navertellen van de gebeurtenis. Tot overmaat van ramp hoorden we na een reeks hoopgevende berichten dat onze vlucht verplaatst werd naar de volgende dag 11u. Dat betekende dat ik 12u later dan verwacht ging thuis zijn, een grote klap.

Uiteraard was het weerzien des te blijer en was ik op dat moment al de miserie vergeten. :)

Snel werd ik terug gewoon aan het Belgische leventje en kreeg Kenia maar weinig de kans om in mijn hoofd te vertoeven.

Exact een week later zat ik op Pukkelpop. Hoe dat is afgelopen hoef ik ondertussen niet meer te vertellen.

Sinds 23 juni was ik welgeteld 1 volledige dag thuis geweest. Het kon dan ook niet anders dat mijn lichaam mij een teken zou geven dat ik nood had aan rust. Dat deed het in de vorm van een speekselklierontsteking. Geweldig, er zijn leukere dingen. Gezwollen klieren, een dikoor, flauwvallen, lusteloos zijn, de dagen die volgden op Pukkelpop waren behoorlijk slopend. Er is maar 1 reden te noemen waarom ik niet verder gezakt ben en nu, ondanks een dikoor, toch nog kan lachen en weer wat moed gevonden heb: "Corneel De Ridder."

Tussen mijn slaapbuien door stond ie steeds klaar om mij in de huilbuien de troosten. Ondanks herexamens kwam ie mee naar mij thuis, mee naar de dokter en bleef tot de kans bijna uitgestorven was dat ik na vijf minuten opnieuw zou uitbarsten. Ik had zes geweldige weken beloofd nadat ik zes weken niet in het land was. Meer dan miserie heb ik nog niet kunnen brengen. Toch loopt hij niet weg en steunt hij mij geduldig in werkelijk alles. Bedankt om er voor mij te zijn! :) Ik maak het goed! (ja, nu voor echt.)

Toevallig genoeg ben ik op reis in een boek begonnen over "bijna dood ervaringen", geschreven door Pim van Lommel ("eindeloos bewustzijn" heet het). Heel interessant allemaal, maar ik vind het nu niet bepaald nodig om het in de praktijk te blijven toepassen.
De ervaringen, hoe negatief ze ook waren, hebben mij ergens wel enigszins veranderd. Ik ben mij nu nog meer bewust van de eindigheid van het bestaan (op deze wereld) en besef nog meer hoe vlug het kan afgelopen zijn. Klinkt niet positief, besef ik bij het herlezen, maar dat is het eigenlijk wel. Het is nu dat het allemaal moet gebeuren. Niet morgen of overmorgen (of goed ja, misschien nog even wachten tot het dikoor weg is). Alles wat niet uitgesteld hoeft te worden, wil ik nu doen als het binnen mijn mogelijkheden ligt.
Groepen zien voor ze splitten, landen bezoeken voor ze wegspoelen, met vrienden afspreken voor ik niet meer welkom ben, een doos pralines kopen in Leonidas met enkel van die vierkante witte met een nootje in en een soort botervulling enkel en alleen voor mij, ...Werk aan de winkel. Maar ik ben er klaar voor. Ik wil nergens spijt van hebben later en tevreden kunnen terugblikken. Ik ben wakker geschud en kan er nu weer tegen, extra goed zelfs (hopelijk :)).

Of er nog een afsluitend verslag volgt van Kenia en een verhaal over mijn safari, ik heb geen idee, maar ik hoop dat mijn volgend stuk iets luchtigs wordt :)

[Update: in mijn nieuw levensenthousiasme moet ik misschien ook iets doen aan de lay-out van mijn blog, lijkt werkelijk nergens naar, mijn excuses]

Kenia part 4

Beste lezertjes. Het lukt niet meer. Ik slaag er niet meer in om te bloggen. Ik heb ontdekt (behoorlijk vlug trouwens) dat ik alles een beetje onderschat heb. De reis is emotioneel een pak zwaarder uitgevallen dan verwacht. Fulltime als vrijwilliger werken is precies niet te onderschatten. Vorig jaar was het nog anders, dan gingen we af en toe eens naar de school wanneer het ons uitkwam om hier en daar wat te helpen, maar nu moeten we er dagelijks staan op de vastgelegde uren en kunnen we sommige ellende niet ontlopen.


Wat mij vooral het zwaarst valt is de manier waarop er hier met kinderen wordt omgegaan. De relatie ouder-kind is COMPLEET anders dan bij ons. Wij zouden als het ware ons leven geven om onze kinderen te kunnen laten opgroeien. Hier zit die relatie helemaal anders in elkaar. Het moedergevoel is hier helemaal afwezig. Een kind komt ter wereld omdat dit nu eenmaal de natuur is maar liefde staat daar echt mijlenver van. Moeders die het niet meer zien zitten, beslissen om hun kinderen gewoon maar aan hun lot over te laten zonder echt na te denken over de gevolgen. Affectie is ook een onbestaand begrip, wat erg te merken is aan de aandacht die de kleuters op school opeisen en het hoge knuffelgehalte. Ik weet dat de middelen hier beperkt zijn en dat het soms erg moeilijk kiezen en overleven is, maar een beetje liefde zou het misschien leefbaar kunnen maken, en dat is hier echt helemaal niet. Erg pijnlijk.

Daarbij komen dan nog wat andere spanningen of moeilijke situaties waardoor het soms even op de tanden bijten is. Gelukkig doet een lach van een kindje wonderen en vergeten we zo even de zorgen (en beseffen we weer waarom we hier zijn).

In detail ga ik niet meer schrijven wat hier allemaal gebeurd is, het dag per dag schrijven leek mij ook niet zo’n geweldig succes :) In grote lijnen kan ik wel wat gebeurtenissen noemen.

Vorige week woensdag tot vrijdag waren er dus examens, wat wil zeggen dat het nu de laatste week van het trimester is. De examens zijn soms grappig verlopen waarbij er moslimkinderen in een groepje buiten moesten wachten op een juf (alleen) maar nog geen antwoorden mochten opschrijven! (over overleggen was er precies geen afspraken gemaakt). Morgen (donderdag) houden we (als alles goed gaat) een soort schoolfeest waarbij de kinderen kunnen dansen en ’s middags een uitgebreidere maaltijd krijgen dan normaal (waarvoor we morgenochtend nog 300 tomaten, 100 ajuinen en 100 paprika’s moeten snijden :)) Er wordt ook een serieuze portie fruitsla geleverd voor alle kinderen, een feestje dus! :) In de late namiddag gaat dan iedereen naar het strand. Op vrijdag is er proclamatie. Hopelijk duurt die iets minder lang dan vorig jaar want die was echt hels :) Vooral omdat er grote delen in het Swahili verteld worden (aangezien de ouders van de kinderen daar zijn en een deel daarvan geen Engels spreekt) en wij daar dan redelijk voor piet snot bij zitten. Tegen de middag is de school dan officieel gedaan en zien we dus de meeste van de kindjes niet meer terug… :(

Sinds januari sponsor ik een kindje uit klas 2, Mariam Kombo. In het begin was ik wat aarzelend om haar op te zoeken omdat ik wat moeite had om er naartoe te gaan in de gedaante van “sponsor”. De klastitularis heeft mij dan toch overtuigd omdat de kindjes echt heel trots en blij zijn als hun sponsor er is. Wat een lief meisje :) Ik had een briefje geschreven met wat info over mezelf en wat vraagjes :) De dag erop kreeg ik al enthousiast een antwoord terug met ook de mededeling dat ik officieel bij haar thuis uitgenodigd was door haar ouders :) Als het goed gaat kan ik volgende week zaterdag dus eens bij haar thuis gaan :) Het is wel leuk om haar vaak enthousiast te zien zwaaien, wanneer ze leuke anekdotes komt vertellen of stiekem ergens in mijn buurt ronddraait :D

Verder hebben we ons poppenkastspel in het 2de en 3de kleuterklas opgevoerd en in klas 1 tem 4. Het enthousiasme was groot, hopelijk is de boodschap ook goed doorgekomen. Er bestaat een filmpje van dat ik dan ooit wel eens ergens post :) De analyse van de enquêtes is bijna af, niet dat het zo’n gigantisch werk is, maar we vinden er niet altijd de tijd voor.

Ondertussen zijn ook mijn ouders en broer toegekomen. Die kunnen zich hier ook goed bezighouden en af en toe ga ik eens langs (om iets te eten :p) met wat vertelseltjes of om te horen wat ze al allemaal uitgespookt hebben.

Vanaf volgende maandag wordt er op school een speelpleinwerking georganiseerd waar we af en toe eens gaan meehelpen (maar dan zonder dagelijkse verplichting). En voor de rest begint het avontuur best wel te korten nu.

Ik heb geen flauw idee of ik nog eens op mijn blog geraak, ik wil proberen maar zal zien hoe het hier verder allemaal nog evolueert. Ik kan bij deze dus wel bevestigen dat ik nog leef :)

Doet mij trouwens denken aan het aantal beesten/vuile insecten dat hier rondloopt. Went toch wat moeilijk hoor. Het is en blijft Afrika maar we hebben hier met z’n allen best al wat afgegild.

Kenia Trivia

Meest geslaagde uitspraken


In school

“Are we together?” Dat vraagt de leerkracht aan de leerlingen als ze net een hele uitleg gegeven hebben over iets, waarop dus een enthousiaste “yes” verwacht wordt. (varianten: “Are you with me?” “Isn’t it?”

Wanneer ze bij Engels de nieuwe woorden overlopen zegt de juf: “You must know the…” en dan moeten de kinderen roepen “SPELLING!” Dat zo twee keer na elkaar, waarna er niets meer gezegd wordt over de spelling :p

Op de speelplaats komen de kindjes van de 2de kleuterklas heel enthousiast aangelopen en klappen ze dan op je hand met de woorden “high 5, high 2, I LOVE YOUUU!” :D (en bij I love you moet je kriebelen :p)

Iedere ochtend en avond zijn er speeches van de leerkrachten. Mme Bernice heeft sowieso de geniaalste, zoals “You must always smile. If you see that your friend next to you is not smiling, than you just give him a smile from you!” :)

Buiten school

Bij het afsluiten van een gesprek met een beachboy of andere Keniaan die iets wil verkopen: “okay, bye, I see you when you see me!” Euh ja, dat is een feit :D

“You can’t eat rice everyday” (heel ironisch) context: ik moest zogezegd naar Kenia gaan wonen en mij een Afrikaan zoeken om mee te trouwen. Toen ik zei dat ik in België de perfecte jongen had rondlopen zei ie lachend: “nooo, you have to change sometimes in life, You can’t eat rice everyday” waarop ik enthousiast reageerde “if it’s necessary, I’ll eat rice for the rest of my life!” (I will, Ridder! ;-))

Intense droomactiviteit

Er wordt hier heel wat afgedroomd. Van absurd tot extreem absurd. Maar allemaal angstaanjagend realistisch anderzijds. Het is gewoon doordat veel echte verhaallijnen samen komen dat het heel vreemd wordt. Een voorbeeld ?

Even geleden ben ik bevallen van 2 kindjes, en dat op 1 jaar tijd :p Heel straf. Ik was leerkracht maar ik kan mij niet goed herinneren waar ik juist lesgaf. Aja, de papa, Corneel, een dikke proficiat! ;-) Doordat we allebei werkten gingen de kinderen dus naar de “crèche” waar ik over de middag wel eens langsging. Nu, het vreemde van die crèche was dat die in de Blokker was (de winkel :p) Heel vreemd! Onder de middag was die dus niet open natuurlijk maar ik bleef kloppen op de deur en zeggen dat ik mijn kindjes wou zien. Begripvol deed mijn thesisbegeleidster de deur open die instond voor de verzorging van de kindjes :p Ik kreeg een update van alles wat ze gedaan hadden en kon met een gerust hart terug naar school vertrekken. En ze leefden nog lang en gelukkig :p Want verder ben ik (gelukkig denk ik) niet geraakt.

Top 3 van dingen die ik begin te missen (of al even mis)

- Een boterham met choco/hagelslag

- Een warme douche waar ik bij voorkeur het water niet zelf moet wegtrekken

- In slaap vallen en wakker worden naast het liefje (alsook om-nooit-los-te-laten knuffels en alles dat verder nog bij het Corneelpakket hoort :))

Kenia part 3! :)

Vrijdag beloofde een druk dagje te worden. In de voormiddag was de juf van class 1 (Mme Bernice) afwezig en werden wij (= Phaedra, Riet en ik) gevraagd om de lessen over te nemen. Kiswahili vervingen we al vlug door een creatief moment :) Dan bleef er nog wiskunde, Engels, sport en een ander creatief moment over. Was best wel spannend! Ik mocht het woord voeren dus met de gezegende woorden “Good morning class” – “Good morning teacher!” – “How are you today?” – “I’m fine and how are you teachers?” – “We’re fine too, thank you, you can sit down” kon ik de les laten beginnen. We bedachten om ze eerst een creatief naambordje te laten maken zodat we nog even rustig konden bezinnen over het vervolg van de lessen :p. Jammer genoeg moest Phaedra om 10u naar de dokter en bleven Riet en ik alleen over. (het weer valt hier wat tegen trouwens, niet koud, zeker niet, maar enOrm veel wind, echt, België is er niets tegen! We waaien bijna weg. Vandaar dat zowel Phaedra als Riet al met een keel ontsteking gezeten hebben.)


Wat in Kenia zeer opvallend is, is het enthousiasme voor de leerlingen. Nog nooit heb ik een bende zo enthousiast weten zijn om naar het bord te komen om een oefening te maken of iets voor te lezen. Dat was vandaag dus niet anders voor de herhalingsoefeningen van wiskunde (optellen en aftrekken) en een hoofdstuk Engels. Best vermoeiend wel soms als een volle klas “teacher teacher, me me!!” zit te roepen… Kies er dan maar 1 uit :) Maar leuker dan het omgekeerde geval natuurlijk. Voor ons creatief moment beslisten we iets uit papier te vouwen. Het is moeilijk uit te leggen maar iedereen kent het zeker en heeft het ook nog gedaan. Een soort spelletje waar je 4 vingers in het papiertje moet steken en dan naargelang het nummer dat gezegd wordt moet openvouwen. Dan zie je bijvoorbeeld gekleurde bollen en zit er daaronder een vraag of iets dergelijks. Dat dus. Dat was een beetje een soep :) Het ging redelijk goed maar we kwamen net wat tijd tekort waardoor we beslisten om de volledige hoop mee naar huis te nemen :p Aan de hectische maar leuke voormiddag kwam rond half 1 een eind. In de namiddag was er om 14u een meeting met de directeur, mijn tante en alle vrijwilligers. Op zich wel interessant om te horen waar iedereen dan mee bezig was en wat iedereen van plan was en ook om de regeling van de komende weken te horen. Iets erna was het tijd voor the beach! Class 4 tot 8 gaat iedere vrijdag naar het strand voor spelletjes en voetbal en allerhande, best wel leuk. Het probleem is dat er traditiegewijs wel niet in bikini gezwommen wordt. Sowieso niet door de kinderen aangezien die dat uiteraard niet hebben, maar dan wordt wel hetzelfde verwacht van de vrijwilligers… Het zout en het zand hier is echt zeer hardnekkig om uit je kleren te krijgen, maar goed, ik heb mij toch opgeofferd om in het water te gaan met de zwemliefhebbers (waarvan er eigenlijk hoogstens 2 kunnen zwemmen… niet erg praktisch dus).

’s Avonds hadden we afgesproken met mijn tante en de bende van 10 om in Ushago iets te gaan eten. Wat een idee, met 15 man ergens gaan eten in Kenia… Het heeft enorm lang geduurd (uiteraard) en de rekening klopte langs geen kanten. Maar goed. Daarna gingen we iets drinken in Tropicana waar er de vrijdagavond een reggae-avond is. Niet volledig mijn ding eigenlijk… Goed voor een kwartiertje maar als ze dan nog eens de nummers waar enthousiast op gereageerd wordt 2 tot 3x na elkaar afspelen, heb ik het wel helemaal gehad. Tegen 1u zijn we daar dan toch weggeraakt en gingen mijn tante, Wouter, Phaedra en ik nog eens naar de plaatselijke discotheek: Shakatak :-) Niets veranderd tegenover vorig jaar (en ik weet niet of dat iets positiefs is). Keniaanse meisjes die oude Europese venten verleiden of naïeve jonge jongens, moeders minst mooiste die dolblij zijn met de aandacht van jongens en zo een grote zelvertrouwen boost krijgen en dan wij, die daar gewoon even willen dansen zonder dat er iemand rond ons draait. Alhoewel, ik vergeet een categorie, die van de Kenianen onderling die best wel zwoel met elkaar kunnen dansen :) Maar toch, er is 1 iets wat ik hier echt maar nergens kan vinden en dat is Liefde. Pijnlijke vaststelling maar liefde tussen twee mensen is ver te zoeken. En dan heb ik het niet over vriendschappelijk of hulpvaardig zijn, maar echt Liefde met de grote L. Misschien vind ik nog een tegenvoorbeeld.

Over het weekend kan ik kort zijn (ja echt!). Totaal niet veel uitgestoken. Luilekker geslapen, gegeten, af en toe eens gewandeld, inkopen gedaan, wat gelezen, mijn kleren gewassen, meer had het echt niet te bieden. Maar dat vond ik niet zo erg, het blijft vakantie en er staat alweer een nieuwe schoolweek voor de deur. Op maandag en vrijdag moeten we er om half 8 zijn dus dat is de wekker nog iets vroeger zetten, hoera!

Maandag is een dag om te wissen. Een hele emotionele dag waarbij ik mij fysiek en mentaal in een dieptepunt bevond. Had wel helemaal niets met het vrijwilligerswerk te maken, op dat vlak was het een heel productieve dag. De eerste bijlesjes Engels gingen van start. Ik heb 3 leerlingen uit class 2 en 3 uit class 3. Niet evident aangezien er bij die 3 telkens 1 slimmere tussen zit, 1 gemiddelde en 1 iemand die ver achter komt (en dus niet kan lezen bijvoorbeeld). Wordt dus nog wat zoeken naar een goede strategie. In de namiddag was het dan tijd voor de grote enquêtes. Ik nam class 6 voor mijn rekening, Wouter class 7 en Phaedra class 8. Ik had het getroffen… Respectievelijk 35, eind de 20 en 18 leerlingen. Het was dus een hele opdracht om mijn groep onder controle te houden :) Zeker gezien de onderwerpen… De ene vraag na de andere volgde en ik bleef maar hollen van de ene naar de andere kant. Of het opzet geslaagd is, is nog de vraag. Soms was het meer een groepswerk dan iets anders, maar we zullen zien, enkele hebben het toch serieus genomen. Een uitgebreide analyse van de goede 80 enquêtes volgt zodra die af is ;-)

De volgende dag kwam ik voor het eerst in aanraking met de Keniaanse dokters en het ziekenhuis. Het is zo dat ik in Azië en in Afrika (of toch zeker in Thailand en Kenia :p) redelijk allergisch kan reageren op muggenbeten. Nu was er iets op mijn kuit dat er wel behoorlijk groot begon uit te zien. Op aanraden van Phaedra vroeg ik aan James (de directeur van school die geneeskunde gestudeerd heeft) wat het zou kunnen zijn. Die zei mij dat het sowieso geen muggenbeet was en dat ik naar de dokter moest. Ok dan. Het deed ook wel pijn om te stappen en de helft van mijn kuit zat erg gezwollen en rood. Liever toch geen risico’s hier :) Niet heel gerust ging ik mee naar het ziekenhuisje (gelukkig was Phaedra mee). Toen ik hoorde dat ik bloed moest laten trekken begon mijn hart wel wat sneller te slaan :p Sowieso al geen fan van, en zeker niet hier… Volgens Phaedra verliep alles wel heel steriel (want ik heb niet durven kijken :p). Uit de labotesten bleek dat het een bacteriële infectie was. 5 dagen antibiotica en iets tegen het zwellen en het zou moeten verdwijnen. (geloof ik best want na 2 pillen ziet het er al veel minder gezwollen uit en gaat het al veel beter). Goed dat we op woensdag niet moeten werken zodat ik kan rusten. Tegen morgen ben ik wel weer de oude, nu nog wat suf en mijn eetlust moet nog wat opgewekt worden maar dat komt dik in orde. Morgen weer vol energie ons op het poppenkastspel gooien en de bijles!

Kenia part 2! :)

Onze tweede dag op school, eerste dag vroeg opstaan. Rond 7u, om tegen 8u op school aan te komen. De voormiddag was heel productief. Daar hebben Phaedra en ik 4 lessen bijgewoond en de grote lijnen van ons poppenkast idee uitgewerkt. Oja, 1 les duurt hier maar 35min trouwens. Ze hebben dus meestal 2 lessen na elkaar en dan 25min pauze :D wat voor een voormiddag van 5u zorgt. Tegen de middag waren we dus best wel tevreden over onze productiviteit en gingen we naar de vrijwilligerswoning voor een boterhammetje. ’s Middags hebben we ongeveer een uur pauze, maar zoals al eerder vermeld, de uren worden niet altijd even strikt genomen.


Tegen 14u stonden we terug op school. We merkten al bij het eerste lesje dat we iets te enthousiast aan de dag begonnen waren. Ik kon niet stoppen met geeuwen (wat ergens ook wel aan het vak, wetenschappen, kon liggen) en de warmte maakte ons alleen maar lomer. Nog een les volgen zat er niet direct in dus gingen we wat verder met ons script en vooral met de vragen die we nog zouden moeten stellen. Om alles zo duidelijk mogelijk over te brengen en vooral herkenbaar, moeten we eigenlijk goed weten hoe het er hier aan toe gaat in Kenia. Dan hebben we het niet alleen over het thuiskomen na school en de activiteiten, maar zelfs over de relatie tussen de ouders en intieme momenten. U begrijpt, niet evident om de eerste de beste daar mee lastig te vallen, dus daar moet wel goed over nagedacht worden. Al vlug hadden de kleutertjes weer gedaan met school en kwamen ze enthousiast aangelopen om onder andere vlechtjes in mijn haar te leggen (hmm.. gelukkig was dat maar 1 iemand die niet verder dan 2 vlechtjes geraakte :D). Juma Muli, een ongelofelijke deugniet, kreeg plots het idee om te koprollen met een aanloop. Het begon goed, eerst lag er nog een schooltas op de grond (dan was het wel serieus mikken om net daarop de koprol te doen, maar dat lukte prima) Maar even later was de schooltas niet meer nodig en rolde hij aanlopend met zijn hoofd op de grond. AWWW. Maar ie gaf geen kik…

Tegen half 6 konden we de dag afronden en keerden we terug. Avondeten deden we naast ons, in het weeshuis Kebene. Op het menu stond “pilau” een rijstgerecht met kruiden als gember, look, (kruidnagel vond ik ook terug) een beetje vanalles dus :) Leuk om de weeskindjes terug te zien! En er zijn ook heel leuke vrijwilligers aan het werk daar, waaronder een oude bekende: Lianne :)

Op woensdag moeten we dus niet werken. Veel woorden hoef ik hier dus niet aan te besteden :) Uitslapen en erna naar de zee gaan :) Rustig op het strand liggen is wel nooit een optie. De ene beachboy na de andere komt je lastigvallen met zijn zelfgemaakte ebbenhouten sleutelhangers of het verkopen van safari’s. Een keer was ik wel serieus op mijn tenen getrapt toen er iemand reageerde op mijn uitspraak “no thx, I don’t need that” (het ging over een armband). De commentaar was dat ik helemaal niet zo hoefde te reageren en dat kwetsend was en ik gewoon moest zeggen “neen bedankt”, ik moet mij namelijk aanpassen aan de Afrikaanse cultuur. Come again!? Aanpassen? Dat doen we niet dan? Tssss. Als ik ze zou wegkrijgen met enkel “neen bedankt” zou ik er niet veel meer woorden aan vuilmaken, maar dat is zelden het geval. Hoe je hen moet duidelijk maken dat ze als Keniaan niet kunnen weten hoe het voelt om hier als Europeaan rond te lopen zonder je ook maar 2 seconden te kunnen verstoppen, ik heb het alleszins nog niet gevonden. Dit moest ik even kwijt :p

Donderdag volgden we nog een laatste keer wat Engelse lesjes in class 2 en 3 om volgende week dan te kunnen beginnen met wat bijlesjes. Daarna kregen we te horen dat er een meisje van school was gestuurd omdat aan het licht is gekomen dat ze zich prostitueerde met een jongen van class 8 geloof ik (zij zat in class 6…, 13 jaar of zo). De problematiek wordt dus met de dag groter. Daardoor kreeg Phaedra het geniale idee om een soort enquête te maken voor de hogere klassen met algemene tot heel persoonlijke vragen zodat we een beter zicht hebben op de situatie en het probleem beter kunnen in kaart brengen. Onze lijst van 20 vragen zijn we in de namiddag met de directeur en mama Rainbow gaan bespreken. Niet evident allemaal maar de lijst is erdoor geraakt. Maandag hopen we die te kunnen laten invullen. Tussendoor kregen we ook de kans om nog wat vragen te stellen aan de leerkrachten. De ene reageerde al iets enthousiaster dan de andere, wat niet onlogisch is als je hen indirect vraagt om uit het bed te klappen. Het grootste probleem is en blijft wel dat de kinderen in dezelfde ruimte slapen van de ouders en alles zien, willens nillens. De culturele verschillen zijn zeker in dergelijke gevallen ongezien groot en na iedere stap vooruit heb je de indruk dat je er twee achteruit gaat. Best wel frustrerend dus. Maar goed, het emotionele slagveld proberen we wel (nog) wat te onderdrukken. Vorig jaar leerde Wouter het liedje “We are the world” aan op school. Dit jaar is het “Heal the world” geworden :) De dag dat ze het allemaal samen gaan zingen, wordt weer een tranendal :) (positief dan). Enorm ontroerend gebeuren! Verder verloopt alles behoorlijk Afrikaans. Zuinig omspringen met het water (je kan best niet met 2 het idee hebben om in hetzelfde kwartier naar het toilet te gaan en de straaltjes van de douche zijn ook niet om de shampoo uit je haar te krijgen). De grote beestenboel word ik stilletjes aan gewoon. Kevers die in mijn haar vliegen, vreemde beestjes die over mijn bed rijden, mieren die onze boterpot gijzelen, hagedisjes die op het plafond van het toilet zitten waardoor ik niet durf gaan uit schrik dat er een het idee krijgt om naar beneden te komen :D en uiteraard, spinnen ter grote van een bijna tennisbal (nog geen Keniaanse duizendpoten gespot). Wat ik heel grappig blijf vinden is dat de Kenianen zich excuseren als jij lomp over een steen struikelt :)

Shit. Weeral zo’n lang stuk. Maar zes weken hou ik dit niet vol hoor ;-) en over een week is het nieuwe er wel af ;-) (dan zijn het ook bijna examens en begin augustus is er geen school, speelpleinwerking of zo).

Kenia part 1! :)

Vrijdag 1 juli: D-day. Vliegtuig om 19.40u. Emotionele toestanden. Goed, heel goed bijgestaan door Wouter & Phaedra.

Het moet echt van de bosklassen in het 6de leerjaar geweest zijn dat een afscheid mij nog zo ongelofelijk zwaar gevallen is. Maar het was een grote lach door een traan op het einde wat mij toch nog op het vliegtuig heeft gekregen :) en ergens is het natuurlijk een goed teken, dus ik trek mij er wel aan op :)

Vreemd: in ons hoofd zat het schema dat we ook nog in Milaan zouden stoppen, wat niet het geval was bleek na dik 2u. Minder goed nieuws voor onze vervolgvlucht die pas om 10u lokale tijd vertrok in Ethiopië. Wou dus zeggen 6u wachten in de luchthaven. Gelukkig was er wifi :) Ideaal om uitleg bij de reisfoto’s van Frankrijk/Spanje te zetten die Corneel lief had opgeladen, mails te sturen en blog bij te houden. Aangezien die 6u van 3u ‘s nachts tot 9u ‘s morgens vielen, was het best wel een vermoeiende bedoening. Op de 2^de vlucht heb ik gelukkig nog 2,5u kunnen slapen. Eens aangekomen in Mombasa Airport kregen we direct te horen dat het visum sedert 1 juli was verdubbeld, hupla :) Verder ging alles relatief vlot. Mijn maag lag wel wat in de knoop (misschien omdat ze weer het geweldig idee hadden om ontbijt om half 2 ’s nachts te brengen, waar ik uiteraard voor gepast heb) Maar de geur van het eten was soms al voldoende om wat misselijk te worden. Mijn eerstvolgende maaltijd is er trouwens pas ’s avonds rond 21u gekomen.

In Mombasa geraken is 1 iets, in Diani Beach iets anders. We waren in totaal met 14, er was dus wel sprake van een “bende”. Wouter, Phaedra en ik als vrijwilligers, mijn tante en nog een ex-collega van mijn tante met nog 9man/vrouw familie e.d. Daarom was er een busje voorzien om het laatste stuk nog af te leggen. Ondertussen was het middag, goed warm, niet 100% op en top, redelijk lastig dus. Zeker omdat het aanschuiven voor de ferry wel een eeuw leek te duren. Aangezien Mombasa eigenlijk een schiereiland is, moeten we er dus op 1 of andere manier van geraken. Er was geld voor een brug (want we spreken echt over een oversteek van 5à10min) maar de corrupte wereld is er mee gaan lopen natuurlijk. Nog even omslachtig als anders dus, maar goed. We zijn er geraakt. Na een glaasje in Rainbow (waar ik normaal altijd verbleef, maar nu dus voor het eerst niet) trokken we naar de vrijwilligerswoning om ons valiezen te droppen en dan nog vlug naar de winkel te gaan voor de eerste inkopen.

Uit een eerste onderzoek is gebleken dat de plaatselijke bevolking drastisch minder JAMBO roept :) Grappig fenomeen wel. Maar ik durf mij er nog niet volledig over uitspreken, komt wel goed. In plaats van vroeg te gaan slapen zijn we dus nog iets gaan eten, wat wel welkom was. We hebben het zelfs nog volgehouden tot half 12. Als gevolg heb ik dan ook wel tot half 1 geslapen de volgende dag. Geweldig. En zeker nodig, want als de school begint, is het gedaan met uitslapen. Na een laat uitgevallen ontbijt en wat rusten, trokken we naar het strand om wat te wandelen en iets te gaan drinken. Veel meer heeft de zondag, rustdag, niet gebracht, behalve koken, eten en verder rusten :D

Onze eerste schooldag. Spannend! We hadden geluk en werden wat later op school verwacht (9u). Na een kennismaking met de nieuwe leerkrachten en een klein wandelingetje met de vernieuwingen, was het wachten geblazen op de bende van 10. Alle kinderen en leerkrachten waren verzameld om liedjes te zingen en voor een warm onthaal te zorgen. Good memories. Daarna gingen we op zoek naar de lessenroosters. Het plan is dus om de eerste week wat te observeren in verschillende klassen tijdens verschillende lessen en daarna een klas te kiezen, er de zwakste leerlingen uit te halen en die persoonlijk te begeleiden. Phaedra en ik gingen na het ontrafelen van de lessenroosters eerst een les science gaan bijwonen uit class 7. Nog even ter verduidelijking, het gaat dus om een lagere school waar er 3 kleuterklassen zijn en dan 8 classes (dus eigenlijk zijn de laatste 2 al het 1^ste en 2^de middelbaar en heb je nog 4 jaar vervolg in het secundair onderwijs). In class 7 werd ik al direct geconfronteerd met mijn gaten in de kennis van de wetenschap, lieve help. Het was vooral revisie van class 5 (nog gênanter) en van de 50 vragen kon ik er waarschijnlijk geen 10 beantwoorden :p Nu goed, details, ik ben hier niet om kennis op te doen op wetenschappelijk gebied. Het was eigenlijk al vlug middag (die lessen verlopen niet bepaald strict volgens de planning…)dus gingen we een boterham gaan eten en (tevergeefs) internet gaan “zoeken”. In de namiddag hebben we ons wat op het Engels gestort in class 1. Daar was het vooral zelfstudie waarbij ze woordzoekers moesten oplossen. Een continue stroom van “teacher” “teacher” bracht ons dus van de ene bank naar de andere om te controleren of ze het juiste woord hadden aangeduid. Heel surreëel om 1 stift per kind te zien uitgedeeld worden en af en toe een kindje te zien dat vriendelijk komt vragen of je hun ene potlood kan slijpen met die ene slijper die er in de klas te vinden is. Na 15u valt er ook zoveel les niet meer te geven, dan gaat het vooral om zelfstudie en de klas opruimen. Dan gingen we wat buiten naar de dolenthousiaste kleutertjes die naar je toe stormen en op je arm wrijven om te zien of dat wit nu echt wel helemaal echt is :) Mijn festivalbandjes zijn ook al uitvoerig bestudeerd :)

Rond half 5 hebben we vriendelijk gevraagd om al te vertrekken aangezien het toch begon te kriebelen voor het internet en ik het speciaal vandaag wel graag gehad had :) Met succes! (hopelijk als het straks nog lukt om dit te posten…) Ondertussen is er ook een nieuwe vrijwilligster toegekomen, Riet, die ’s avonds dan in onze woning is komen eten. Gezellig allemaal. Natuurlijk is het hier nog steeds om 7u, stekker uit in de hemel, pikdonker. Heel lange avonden zullen het dus niet worden, ook omdat we vanaf morgen om 8u op school verwacht worden… (we hebben wel 1 dag vrij, de woensdag, dus moeten maar 4 dagen werken).

Een bijkomend probleem waarop we ons toch goed gaan moeten concentreren is de volgende situatie: een tijd geleden heeft er een meisje van class 1 enkele meisjes uit het 2^de of 3^de kleuter behoorlijk toegetakeld. Met toegetakeld bedoel ik met vingers en zelfs met een stok in de vagina zitten boren. Een groot probleem dus. Van waar komt het geen idee, maar het mag uiteraard absoluut niet meer gebeuren in de toekomst. Daarom zijn we nu aan het denken over een soort poppenspel dat we kunnen gebruiken om aan de jongste uit te leggen dat zoiets echt niet kan. De oudere kan je met feiten en theorieën uitleggen wat of hoe, maar voor kleinere kinderen is dat uiteraard geen optie. Dat wordt dus nog een hele opdracht.

Ik zie in Word dat ik weeral aan bijna 2 pagina’s zit, ik probeer in de toekomst minder grote stukken in 1x te posten of wat meer essentie in minder woorden uit te drukken :p To be continued (uiteraard :))  

Deel 1: het zwanenmeer

Lieve bloglezertjes!
Zijn jullie klaar voor een nieuwe reeks reisverslagen? Zoja, blijf dan zeker lezen, zonee, verlaat gerust deze pagina.

Op het programma staat er van 23 tot 30 juni een heel gevarieerde week met het vriendje en van 1 juli tot 12 augustus 6 weken vrijwilligerswerk in Kenia.

Ik vuur eerst deel 1 op jullie af en probeer dat in chronologische volgorde te doen, gespreid over drie delen. Hopelijk is het niet te vervelend om te lezen, anders doe ik mijn best om nog eens te dromen over toiletten e.d. (juist ja, update: een paar dagen geleden was er weer iets met toiletten! Nu werden ze wél schoongemaakt! )

Voor het Kenia verslag ben ik wel nog wat aarzelend omdat sommige voor de 3de keer een verslag zullen lezen over een ongeveer zelfde reis. Ik weet dus nog niet zo goed hoe ik dat juist ga aanpakken, maar probeer jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Dat zal wel niet in de juiste volgorde staan en zal onderaan beginnen zijn met dag 1...

Here we go!

Deel 1: kampeeravontuur in Frankrijk.

Het oorspronkelijk decadente plan om 2 citytrips te doen, hebben we jammer genoeg moeten afvoeren omdat we ons financieel waarschijnlijk in de nesten zouden brengen. Toch hadden we niet veel zin om in België te blijven hangen, dus besloten we wat te gaan kamperen in de Lorraine streek in Frankrijk. Het plan was om donderdag 23/06 om 10u te vertrekken. Uiteraard zijn we daar niet in geslaagd en werd het kwart voor 12. De rit verliep perfect, enkele wegenwerken met wat rijvakversmallingen maar algemeen weinig verkeer en zo goed als geen file. Meebrullend met CD’s van Prince, Florence + the Machine, Graffiti 6 en een zelfgemaakte CD ging alles veel vlotter natuurlijk. Het is ons zowaar gelukt om in 1 keer, zonder verkeerd te rijden, aan te komen (rond een uur of 4). Een heel leuke camping aan een rivier met eendjes en prachtige zwanen die geregeld eens passeren. Lang leve de natuur! :) Door plotse regen moesten we wel even wachten met installeren.

Daarna hebben we kort de buurt verkend en gezellig en redelijk gemakzuchtig frietjes gegeten op de camping. Om onze energievoorraad niet te verspillen, zijn we vroeg gaan slapen.

Het kampeeravontuur was vooral bedoeld als ontspanning, lekker niets doen en geweldig lang slapen. Zijn we best in geslaagd :D Daardoor werd het ontbijt wel wat laat genomen (om niet te zeggen, na de middag). Actief bezig zijn deden we met een minuut of 3 durende badmintonsessie, maar er was te veel wind. Ping pong dan maar. Na een 4 op een rij competitie gingen we zelf een potje koken (letterlijk dan: een pot cassoulet op een vuurtje met stokbrood) Neutrale ervaring :) Daarna was het nog eens tijd om op stap te gaan: het historisch centrum van Metz vroeg om een kijkje met de vele prachtige gebouwen, romantische bruggetjes en marginale inwoners. Gezellig wat rondwandelen en nog iets drinken zorgde voor een perfect einde van de luilekkerdag.

Tijd voor luilekkerdag deel 2 bleek al vlug… Het plan om naar Nancy te gaan werd beetje bij beetje verlaat (maar we zijn er geraakt) Af en toe een regenbui hield ons meer in de tent dan erbuiten, maar in de namiddag kwam er verbetering. Nancy bevindt zich op een klein uurtje van Metz. Wat een verandering! Groot, levendig, modern (maar best wel evenveel marginalen). Slenteren door de winkelstraten, in een park kijken naar trouwende koppels die hun foto’s maakten, het befaamde Place Stanislas,… Daar waren wel verdacht veel vrijgezellenfeestjes aan de gang (als in, minstens 6 verschillende) Place to be om te trouwen precies. Bleek ook wel uit de vele winkels met trouwkleden, nu ik erover nadenk. Een niet zo geslaagde risotto kon de sfeer niet verbrodden. De zon vond de weg en nog even gingen we naar Place Stanislas voor we terug naar de camping trokken.

Deel 2: Rock A Field, de zomerfestivalopener!

Kwestie van ons vandaag wel eens aan de planning te houden. Rond 10u vertrekken (en dus de tent opgekraamd hebben) was het doel. Met succes! Een ontbijt in het zonnetje, de boel opruimen, betalen en hop, richting Luxemburg. We hadden een camping die op geen 10min van de festivalwei lag. Tegen 11u waren we daar al bijna geïnstalleerd. Er waren nog festivalgangers met dat idee, zoals een kalende Hollander (hoe kan het ook anders) met een Rock Werchter t-shirt die ons zelfs op het festival bleek te achtervolgen met zijn leuke bende mede Hollanders. Met de auto reden we naar de gratis Park and Ride waar er bussen naar het boeregat trokken. Wat niet de bedoeling bleek te zijn, was dat je gratis op die bus zat… Maar wij hadden dus werkelijk niemand bandjes zien uitdelen. Twee keer geluk gehad dus. Na nog een eindje wandelen kwamen we op de mini Werchter aan. Twee podia en een grote witte tent ertussen waar je kon zitten. Wij waren er eigenlijk al vroeg bij, rond 13u ofzo, terwijl de eerste goeie groep voor ons pas om 19.30u kwam. Daarvoor was het overleven bij groepen als Volbeat, Jimmy Eat World, Duitse hiphoppers, nog eens Duitse hiphoppers, Gaslight Anthem.

Om 19.30u kon het feest losbarsten met enthousiaste Wombats. Onverwacht veel nummers van de eerste plaat, erg leuke van de nieuwe. 2 liedjes voor het einde moesten we wel noodgedwongen naar het andere podium voor een goede plaats voor Arcade Fire. Schitterend als altijd. Geweldig talentvolle muzikanten die echt alles kunnen en best geslaagde bindteksten hebben. Door een eetpauze hebben we enkel een deel gezien van Elbow, maar wel een goed deel. Jammer genoeg weinig volk en interactie. (leuk trouwens dat de zanger plots iets zei als “I bet Belgium can do better” hihi. Uiteraard!) mijn grootste verwachtingen lagen toch bij de leukerds van Arctic Monkeys. Die werden grotendeels ingevuld. Goeie songkeuzes (4 CD’s al, het gaat vlug!) Helemaal niet saai zoals sommige al eens durven beweren, er waren zelfs bindteksten (“Luxemburg, ça va?”) Fijn optreden! Er is wel maar 1 groep die erin slaagde om het festival plat te spelen en dat waren niet ontoevallig Belgen: Goose! WOW wat een knallend optreden. En wat een geweldige setlist! Maar wat extreem weinig volk! De nog overgebleven opkomst kon je vergelijken met een goed geslaagde editie van de kasteelconcerten in Waregem (you get the picture) Alle punkers en emo’s waren waarschijnlijk al een paar uur terug in een donker hoekje gekropen. De eindanalyse van het festival: niet slecht, heel veel ruimte :) Wel te weinig waterkraantjes voor de gigantische temperaturen. Drinken en eten was echt wel duur: 3,75EUR voor frisdrank/bier en een gemiddeld gerecht (de frietbakjes waren trouwens maar half zo vol als bij ons) Veel Deutsche Leute en van dat soort dingen en de onvermijdelijke Hollanders natuurlijk. Sfeer was ook niet overdreven maar qua aantal mensen niet echt te vergelijken met een Rock Werchter of Pukkelpop. Wel voor herhaling vatbaar! Tegen 2u waren we terug op de camping voor een kort nachtje (dat achteraf gebleken eigenlijk nog korter moest zijn…)

Mijn planning was tot nu toe al heel strak verlopen. De routes ook. Tot nu toe nog nooit verdwaald en alles op tijd gevonden. Normaal ging ook vandaag zo’n dag worden. De planning in mijn hoofd: vliegtuig om 15u, in de luchthaven zijn om 13u, 2u rijden, rond half 11 vertrekken. Ging allemaal perfect. Douchen, ontbijten, alles netjes in de koffer proppen en off we went naar Charleroi Airport. Prima. Onderweg nog eens tanken en rustig verder bollen met de CD’s van Oasis en Ben Westbeech. Om 10 voor 12 stond mijn hart wel even stil. Ik keek naar de papieren en zag: gate closes 12.35u, dept time: 13.05u. WHAAAT. We moesten nog 55min rijden, parkeren, inchecken, kortom, ik moest mij tegenhouden om niet te hyperventileren en flauw te vallen :p. We hadden nog 45min. Op zich niet haalbaar dus. Aan een gemiddelde snelheid van 140 (of eerder een bijna constante van 160) raasden we over de autostrade om te redden wat te redden viel. Ik had het al opgegeven, Corneel hield vol. 12.35u stonden we op de parking, snelden we naar de vertrekhal waar ik de 1ste in fluovestje met “Valencia!” aanviel. “Gesloten” zei ze. “Maar we hebben enkel handbagage mee!” probeerde ik de zaak nog te redden. Na een telefoontje mochten we het nog proberen. Nog nooit heeft de security control zolang geduurd, maar 10min voor het opstijgen zaten we op het vliegtuig (niet eens als laatste :p). Help mijn hart! En bedankt Corneel voor je engelengeduld en volharding :)

Valencia, here we come!

Deel 3: Liefde is... samen pipi doen in de zee.

Na twee uurtjes vliegen kwamen we aan op de luchthaven van Valencia. Perfect overzichtelijk en niet overdreven groot. Nadat we onze Valencia Turist Card hadden opgehaald namen we de metro naar de hostal (of toch ergens in de buurt). Onze eerste zicht was dat van Plaza de los Torros. Behoorlijk indrukwekkend. Na wat toertjes verdwalen (toch nog) werden we uiteindelijk in de juiste richting gestuurd. “Russafa youth hostal”, gelegen in de Russafa buurt. Een heel lieve, oudere man gaf ons de nodige uitleg over Valencia en ons verblijf. Behoorlijk wat trappen brachten ons naar een gezellig kamertje met een gedeelde badkamer (voor 2 kamers). Na even uitrusten en bekomen van de stressvolle middag, gingen we op stap naar het oude stadsgedeelte. Een wandeling via winkelstraten en de plaza del ayuntamiento bracht ons in een klein straatje waar we een 3gangenmenu aten voor 12EUR. Het voorgerecht (paella!) was voor mij eigenlijk al voldoende :p Heel erg lekker allemaal. Nog even verder wandelen richting plaza de la Virgen en erna terug naar de hostal keren was het plan van de 1ste avond. (Ik had al mijn energie mee opgevreten met de stress)
De volgende dag hadden we goed voor ogen: iets voor de middag vertrekken naar ciutat de las ciencias y las artes (CAC). Na een behoorlijk typisch Spaans ontbijt (niet om te stoefen dus: cornflakes/muesli, koekjes, broodloos) gingen we te voet naar de spectaculaire gebouwen van CAC. Er zijn er dus 4 waarvan je er 3 kan bezoeken (museo de las ciencias, hemisferic, oceanografic). Het eerste hebben we niet gedaan omdat het qua tijd niet echt zou passen in de planning. We kochten een combiticket voor de oceanografic en hemisferic. Eerst maakten we kennis met het Valenciaans drankje “horchata” waarover ik nog altijd geen uitgesproken mening heb :) Hemisferic is eigenlijk een ronde bol waar er documentaires in worden afgespeeld die je over heel het plafond ziet afspelen. Onze voorstelling was om 19u en ging over “Hubble”, heel interessant en indrukwekkend. We trokken dus eerst naar de oceanografic waar we gemakkelijk 3,5u rondliepen. Wat een fijne diertjes allemaal :D Als kleine kindjes liepen Corneel en ik dolenthousiast rond en genoten we van een dolfijnenshow. Na dit parcours was het tijd voor “middageten” (om 18u :)) We trokken naar de Carrefour om stokbrood en beleg en hadden een uurtje voor we naar de hemisferic moesten. Na die voorstelling liepen we door het 9km lange park die door Valencia loopt naar het centrum. Dat park was vroeger een rivier en is ontzettend gevarieerd en gezellig om rond te lopen. Voor we naar Radio City trokken om een flamencoshow bij te wonen, aten we nog een ijsje op een van de biljoenen plazas. Er was heel veel volk in Radio City, wat vaak voor omvervallende flesje s/glazen zorgde waardoor de flamencosfeer even verstoord was. 1 gitarist, 2 hoofdzangers, 2 backings (ofzo) die vooral ook mee klapten en 1 danseres. Nadat er eerst 2 liedjes enkel gezongen werd, riep er een oude taart uit het publiek “Nena, baila!” waardoor het allemaal wat onwennig verliep. Maar dansen heeft ze gedaan, en hoe! Heel spectaculair!

Voor ons volgend dagje leek uitslapen ons wel een goed plan. Rond half 10 ontbijten (niet zo heel vreemd in Spanje :)) om erna nog een wandelingetje te maken. Deze keer trokken we naar de befaamde Mercado central: een grote overdekte markt waar enorm veel marktramers concurreren met krak dezelfde producten. We kochten er ons middagmaal dat we op een bankje bij onze hostal opaten (in het gezelschap van een manke duif, een half gebraden duif, een mooie witte duif en een grijze vechtersbaas duif) We gingen ook even kijken naar Lonja de la seda, maar langer dan 5min hebben we daar niet echt rondgelopen. Het was waarschijnlijk handiger met gids. Rond 16u trokken we naar het strand, hoera! Jammer genoeg had de zon niet volledig hetzelfde plan en na een 3dubbele zonnecrème laag besloot ze toch een uur weg te kruipen. We hielden vol en met succes. De zee was echt zalig warm en het was ontzettend leuk :) Rond 20u gingen we terug naar de hostal, even douchen, en op aanraden van de oude man uit de hostal gingen we naar een tapasbar in de buurt. NJAM. Heel erg lekker. We kozen 5 tapas, 1l cider en een dessertje en konden dus even weg. Enkel de caracolas waren wat te gewaagd maar voor de rest heel lekker gegeten. Het was al vlug laat aangezien we pas om 22u waren toegekomen om te eten. We maakten nog een laatavondwandeling naar de gehoopte verlichte CAC, maar helaas, dat was niet het geval. Dan maar via het park, terug naar de hostal.

Donderdag, de laatste dag stonden we rustig op en moesten we tegen 11u buiten zijn. We wandelden nog wat in de winkelstraten, kochten wat eten voor op de luchthaven, checkten 3x ons vertrekuur en zorgden dat we ruim op tijd ter plaatse waren. Alles ging goed :)

In Charleroi was het even zoeken naar de auto die daar 3 nachtjes overnacht had, maar we hebben hem gevonden :)

Valencia is echt een geweldig mooie stad, enorm leuk ook, heel gevarieerd, en voor mij zelfs geduchte concurrentie voor Barcelona. Als we de rest van de wereld gezien hebben, keren we zeker nog eens terug! Al was het maar voor de agua de valencia die we niet hebben kunnen drinken. Zeker een aanrader!

Freud, I need your help

Dromen. Iedereen doet het, maar niet iedereen kan het zich altijd herinneren.
Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen over mijn twee laatste dromen die ik mij kan herinneren.
Ik zoek nog even verder op het internet naar verklaringen van dromen, maar vreemd genoeg vind ik de mijne er niet tussen. Vallen, achtervolgd worden door beesten, mensen of geesten, vliegen, al de cliché dromen netjes verzameld.
Ik heb de laatste tijd last van een heel alledaags gebeuren in mijn dromen. Het gaat namelijk heel vaak over pipi doen of erger, geen pipi kunnen doen.
Mijn eerste pipi-droom, twee nachten geleden was echt heel absurd. Eigenlijk waren er zodanig veel verschillende verhaallijnen door elkaar gedraaid, dat ik het straf vind dat ik het nog kon na vertellen. Het ging over het meisje aan wie ik bijles geef maar dan vooral over haar huisgenoten, over een cobrashow (waar ik ook gebeten werd door een cobra maar iedereen mij heel rustig verzekerde dat ik niet zou doodgaan en enkel mijn been zou verliezen), een koffer vol champignons (die ik niet lust natuurlijk, maar er was iets vreemds, de koffer stond open en iedereen bleef maar zeggen dat ze vooral niet nat mochten worden, en dan plots, als bij wonder, begon het te regenen! Niemand reageerde om de koffer dicht te doen dus het champignon-probleem was vlug opgelost) Al die elementen hingen samen door toiletbezoeken. Na de regenbui van de champignons moest ik heel dringend plassen en gingen we naar een frietkot (nieuw element, Corneel! :D) om even te kunnen plassen. Dat frietkot was naast een zaaltje waar de cobrashow was. Het vreemde was dat ik direct opnieuw moest plassen toen ik terugkwam van het toilet. (te vlug weggegaan waarschijnlijk...)
Daardoor ben ik een kijkje gaan nemen naar de cobrashow en was ik mijn been kwijt (lomp genoeg ben ik, nadat ik dat aan Corneel was gaan vertellen in het frietkot, nog eens teruggegaan naar de zaal van de cobrashow en hoorde ik dat de cobra ontsnapt was! Na heel wat zoeken zag ik ze recht voor mij maar de moment dat ze mij wou aanvallen, heb ik iemand anders voor mij getrokken. Grof hoor ik jullie denken? Niets van, één been kwijt was al voldoende zeker?)

Qua absurditeit kan dat best wel tellen denk ik...
Ik sprak in het begin over twee dromen... Afgelopen nacht zat ik dus weer op het toilet!
Ik herinner mij niet precies waar het was, maar wel dat ik mijn deur helemaal had laten openstaan... Een van mijn neven kwam plots binnen en giechelde echt heel belachelijk (wat ik niet verwacht had van hem... Ik kan mij namelijk niet inbeelden dat hij gechoqueerd is van blote billen of er nog nooit gezien heeft...) Hij had ook een hoop vrienden/vriendinnen mee, die iets normaler reageerden. Het feit is nu, ik moest helemaal niet naar het toilet, ik zat daar gewoon, te kijken naar iets (geen idee meer wat). Het enige wat ik nog weet, is dat ik daar echt wel uren gezeten heb.

Vreemd toch?

Nu heb ik een site gevonden waar er gratis droomanalyses zijn. Tussen de voorbeelden staan dingen als "dromen over oude vriendschap, gevolgd worden door zwervers, oma steekt me neer, slaapkleedje". Het lijkt mij wel wat vriend om een nieuw topic "pipi doen of geen pipi kunnen doen" te starten...

Oh! Wat een geniale site heb ik gevonden! (www.droominfo.nl)

Toilet:  Als je droomt over een toilet, symboliseert dit de behoefte om bepaalde emoties los te laten of iets uit je leven waar je eigelijk niets aan hebt te laten gaan. Als je in je droom de wc schoonmaakt,betekent dit dat je je uit je oude vel losmaakt en je remmingen laat varen. Een verstopte wc duidt erop dat je je inhoudt en bepaalde gevoelens (te lang) hebt ingeslikt. Een overspoelend toilet vertegenwoordigt het verlangen om je emoties volledig te kunnen uiten.
Een droom waarin je in een openbaar toilet bent zonder deuren, geeft je frustratie weer over je gebrek aan persoonlijke ruimte en privacy. Het kan er ook op duiden dat je moeite hebt om sommige oude emoties los te laten. Als je deze emoties vrijgeeft, bent je mischien bang dat anderen je erop zullen aanspreken of bekritiseren.

Ik hoop dat ik volgende nacht geen wc's sta te kuisen of dat er verstopt zitten :)
Vreemd wel!

Hoewel het bij mij vooral over pipi ging, misschien toch interessant om eens te kijken naar "poep" (ja die Hollanders toch...)

Poep: Als je droomt over poep, verwijst dit naar (negatieve) eigenschappen van karakter, waarvan je zelf denkt dat ze onwenselijk en weerzinwekkend zijn. Je zou deze trekjes moeten erkennen en proberen ze een plaats in je leven te geven, zelfs als je je hiervoor schaamt. Laat de negativiteit in je leven los. Volgens Freud duidt poep op bezetenheid, trots, schaamte, geldzaken en agressiviteit. Wanneer je droomt dat je met poep speelt, symboliseert dit volgens Freud bezorgdheid over je financiën.
Dromen waarin je niet in staat bent om je van je ontlasting te ontdoen, suggereren dat je niet bereid bent om je emoties los te laten. Je bent misschien een binnenvetter die zijn/haar gevoelens liever voor jezelf houdt.


Met poep spelen? Jakkes. Dan vind ik mijn onschuldige champignons die niet regenbestendig zijn toch iets onschuldiger.
Ik zal even onderzoeken waar mijn los te laten gevoelens juist zitten :p Ik wil alvast melden dat jullie zich niet ongerust hoeven te maken, alles gaat prima! ;-)
Hoewel ik de twijfel zou begrijpen na deze bekentenissen...

Misschien heeft het wel te maken met ACA Cleaning en al het schoonmaakgedoe en blijf ik ook 's nachts aan toiletten denken.

Wie zal het zeggen!

Op naar een zorgeloze nacht graag :)

S Club Party

"What is love  - Cos baby I don't know

I got a funny feeling in my heart

If this is love - it feels like butterflies

So tell me baby, is this how it starts"

Als je deze muziektekst zou googlen, zou je uitkomen bij de groep S Club 7.
Heel erg kwalijk kan ik het jullie (als er nog enigszins mensen overschieten) niet nemen als jullie nu denken dat ik beter was weggebleven uit blogland. Qua comeback is dit alleszins één in mineur.
Maar het was sterker dan mezelf. Gisteren dacht ik plots aan CD's uit mijn jeugd en ik wist dat er zoiets in mijn collectie zat. S Club 7, jawel, in 1999 kocht ik de fameuze CD met titels als "Everybody wants ya", "Viva la fiesta" en "I really miss you". Dan al, zowat 12 jaar geleden, was ik precies bezig met liefdesgevoelens en het proberen identificeren van vlinders (heel erg overrated trouwens, als je het mij vraagt).
Dat het nog 12 jaar zou duren vooraleer ik overvallen werd door vlinders, had ik dan toch ook niet bepaald gedacht. Maar mij hoor je niet klagen, perfecte vlinder, perfecte timing.

Het is wel zo dat mijn blog daardoor wat minder activiteit vertoont, maar dat is met reden. Ik kan namelijk niet meer zo heel neutraal schrijven. Alles is waw en prachtig en rozengeur en maneschijn. Ik ben dus nog een beetje op zoek naar een schrijfstijl waar ik niet iedere vijf woorden een verwijzing maak naar ene Ridder.

Qua algemene update kan ik jullie wel vertellen dat alles geweldig goed gaat met mij. Er is enkel het fenomeen "grote beslissingen" dat mij wat schrik aanjaagt voor de toekomst maar ze moeten gemaakt worden, geen ontkomen aan. Als alles goed gaat staat er een drukke reis 3maandse op het programma (met onderbrekingen weliswaar).

Verder slijt ik mijn dagen met wat werken hier en daar en ook "het openbaar vervoer nemen" wordt bijna een fulltime job. Aan het treingebeuren ga ik niet veel woorden vuil maken, de vertragingen worden erger met de dag. Het bus-en tramverkeer daarentegen, vind ik heel gezellig. Niet alleen omdat de marginaaltjes dan als wormen uit de grond komen, of jawel, eigenlijk wel alleen daarom.
Gisteren had ik weer een heel fijne tramrit waar er voor mij een topmarginaal uitbundig zat mee te bonken met de muziek (?) die uit zijn iPod kwam, zag er niet zo gezond uit. Even later stapte een op het eerste zicht klassedame de tram op, gekleed in een zwart mantelpakje en netjes gegeld haar. Spijtig van de rampzalige Buffalo's aan haar voeten. Ik was er nu toch echt van overtuigd dat die al uitgestorven waren.
De tram valt eigenlijk wel goed mee, bussen zijn een pak erger. (Hoewel ik ongewild, langzaam maar zeker, "een van hen" aan het worden ben... help o help). Daar had ik deze week gezelschap van een brillende man die zijn outfit zonder bril had bijeen gekozen. Hij zag er wat verward uit, wat ook bevestigd werd toen ie belde om te stoppen aan een halte en erna gewoon bleef zetten. Na wat commentaar van een oud vrouwtje, zo eentje die de naam van de chauffeur kent en hem een dagelijkse of wekelijkse update van haar leven bezorgt, stond ie recht en bleef ie wachten tot we nog eens stopten.
Geen idee waar die ergens beland is.

Hopelijk kan ik daar dus nog wat inspiratie halen voor nieuwe stukjes. Mijn nieuw schoonmaakavontuur kan ook altijd helpen.

Ik beloof dat ik mijn best ga doen, maar wil het ook niet helemaal verknallen, vandaar dat ik wat aarzelend herbegin ;-)

Als er dus nog lezers zouden overblijven, respect, om te beginnen, en laat eens weten als je dit gelezen hebt graag! :) (om te zien hoeveel eeuw er tussen het posten van dit stuk en de eerste lezer zit :D)

Aan alle blokkers: geef er een lap op.

Tot een volgende!

Same same!

Welkom bij deel 2, het enorm spannende vervolg van mijn reis naar Thailand & Laos. Deel 1 gemist? Geen nood, u vindt het hier (of gewoon onder dit bericht, maar een link gebruiken oogt nu eenmaal spectaculairder)

De tweede week wordt iets moeilijker te beschrijven want daar heeft mijn dagboek het helaas niet uitgehouden, maar het zit wel nog iets frisser in het geheugen, dus het komt in orde :)

We zaten bij... zondag!
Om 5.20u ging de wekker af om op tijd bij de Tak Bat te zijn. Het zou namelijk maar heel stom zijn als we net die 10min te laat zijn, want veel langer dan 10min duurt zoiets eigenlijk niet. We waren prima op tijd, met 4 :) Al de rest verkoos dus de nachtrust (awoeee). We moesten sowieso vroeg op om tegen 7.45u klaar te staan om een lange speedboottocht te beleven. Natuurlijk was er nog anderhalf uur dat gevuld moest worden tussen 6.15u en 7.45u. Nu had ik Nick de dag ervoor uitgedaagd om 's morgensvroeg de klim te doen naar een uitkijkpost en had ie de uitdaging aanvaard. Een grote 300 treden later had ik ferm spijt van mijn idee, maar de voldoening was er toch :) Daarna hadden we nog net de tijd om de laatste spullen in te pakken en een douche te nemen.

Enkele tuk-tuk's brachten ons bij de speedbootjes die ons in 6 à 7u naar de Laotiaanse grens zouden brengen. 50km/u, ontspannende boottochtjes zijn toch iets anders :) Maar heel leuk eigenlijk. Vooral de race tussen de 3 bootjes en de verwachte overwinning voor onze speedboot :)
Aan de grens kon het afstempelen van het paspoort weer beginnen, maar bizar genoeg verliep alles heel vlot. Met de boot gingen we van Laos naar de overkant (Thailand), meer bepaald Chiang Khong. Om een 5de vervoersmiddel in gang te steken, gingen we met kleine busjes naar het hotel in Chiang Saen. Eindelijk RUST :)

Maandag zijn de eerste zieke gevallen. Zowel Nick als Dean hebben de nacht overgevend doorgebracht. Vreemd omdat ik als enigste krak dezelfde dingen had gegeten als hen... Sterke maag zeker :D
We hadden de hele dag een privébus die ons van het ene wondermooie punt naar het andere bracht. De eerste stop was de Golden Triangle (de plaats waar een paar dagen eerder een hevige aardbeving had plaatsgevonden...) Toch straf om in één klap het grenspunt van 3 landen te zien (Thailand - Laos - Myanmar). In de buurt was er het museum "House of Opium", heel interessant :D alsook de beschrijvingen hoe je nu juist drugs moet maken :). Daarna gingen we door naar een zogenaamde verrassing. Spannend toch! En wat was het zo hard de moeite waard! We kwamen terecht bij Wat Rong Khun, ook wel bekend als "the white temple". Het leek wel een wandeling door sprookjesland.

 

Vlak bij de tempel was er een kunstgalerij van de artiest wiens naam ik niet ga proberen uitspreken :) : Chalermchai Kositpipat. Dat moet een van de meest pakkende momenten van mijn reis geweest zijn. Wat een prachtig geweldige werken hingen er daar, niet te geloven. Ja ik was erg onder de indruk en had veel zin om de helft op te kopen :)
Met een heel goed gevoel trokken we verder richting de volgende Chiang, Chiang Mai. Na een opnieuw lekker avondmaal gingen we met 5 naar Muay Thai, beter bekend als thaiboksen. Het is nu niet dat ik zo agressief aangelegd ben, maar het is werkelijk de topsport in Thailand en het leek ons interessant om eens wat matchen te bekijken :) Een normale match bestaat dus uit 5 rondes die elk, geen idee hoeveel minuten duren :) Van de 6 matchen werden er 3 binnen de eerste 2 rondes K.O. geslagen, gaf er 1 iemand op en waren er dus maar 2 volledige wedstrijden :) Het was een erg gewelddadige bedoening maar toch kon ik er de sport van in zien. Speciaal.

De volgende ochtend waren we volledig uitgerust voor onze 2daagse "hill tribe trek". Onze lokale gids Sunny (Frauke, ik heb het lied sunny tot vervelens toe de verdere week lopen zingen :p) was om 9u aan het hotel. In de voormiddag bracht een soort jeep ons naar enkele grotten waar opnieuw een pak Buddha beelden te zien waren. Na de lunch was het tijd voor een tocht door de jungle :) Soms vroeg ik mij echt af of we aan het verdwalen waren of niet, maar we zijn uiteindelijk toch bij enkele dorpjes geraakt (wonder boven wonder). Ergens tussen 5 en 6 kwamen we toe in Palong village, waar we de nacht zouden doorbrengen. Gezellig allemaal in 1 grote ruimte met, godzijdank, muskietennetten (want ik had op dag 2 mijn malariapillen opgegeven wegens 'vergeten nemen'). Sunny had zijn beste kookkunsten bovengehaald om een heerlijke maaltijd klaar te maken. 's Avonds was er nog een dansvoorstelling van de meisjes uit het dorp. Heel koddig allemaal. Tot we zelf moesten meedoen...
Nog enkele partijtjes "shithead" om de avond af te sluiten (ja, ook ik heb nieuwe kaartspelen geleerd :)) en vroeg in bed voor een spectaculaire 2de dag.

Het moment waar ik het meest naar uitkeek was er eindelijk: de olifantentocht! Een uurtje trokken we met de olifanten opnieuw de wildernis in :) Heel speciaal wel :D Iets minder stabiel dan ik verwacht had eigenlijk :p
Er was opnieuw een zieke gevallen, deze keer was het Neal (de meisjes hielden zich sterk :D)
Na de olifanten was het tijd voor een "bamboo raft ride", met een vlot gemaakt uit bamboe roeiden we de rivier af. Mijn pogingen brachten ons jammergenoeg telkens in het struikgewas :) Om een of andere reden was ik het doelwit van onze vlot om nat gespetterd te worden en kon ik mijn t-shirt netjes uitwringen aan de finish. Voor we van de dag een volledige dierentuin maakten, bezochten we een orchideeënkwekerij en een klein vlindertuintje. Leuk, maar met het idee van tijgers binnen handbereik in Tiger Kingdom, iets minder indrukwekkend. Ietwat commercieel, hoor ik jullie denken? Niet onterecht, maar ik was toch maar mooi in het gezelschap van de kleinste en grootste tijger uit het kingdom. Na een paar bemoedigende woorden had ik toch het lef om bij de tijgers te gaan liggen, maar de opluchting was groot toen ik weer mocht rechtstaan :D
Alsof tijgers nog niet genoeg waren, gingen we erna naar King Cobra. Een slang rond mijn nek, net wat ik nodig had... 10min na het gebeuren voelde ik de koude python precies nog liggen, vieze boel.
De slangenshow was heel indrukwekkend. Slangen in de mond steken, in het water een python achter na springen, gevaarlijke dingen allemaal. Wat mij ook direct al was opgevallen was dat een van de 3 slangenvrienden een vinger tekort had... Ik voelde mij echt volledig op mijn gemak.
Vol overwinningen keerden we terug naar Smile House Hotel, hoe toepasselijk toch.
Meer dan eten hebben we 's avonds niet echt gedaan. De afgelopen nacht in het dorp was niet iedereen even goed bevallen.

Donderdag, een vrije dag! Dat was even geleden :) De meeste waren dan ook van plan er een rustig dagje van te maken zonder grote avonturen (die gewoon ook te duur bleken te zijn) Neal, Dean, Michele en ik besloten rond de middag Chiang Mai wat te verkennen en gewapend met de kaart trokken we de drukke stad in. Tempels, tempels, en nog eens tempels, we gaven het op om foto's te blijven nemen :) Een gezellig parkje maakte de rustdag compleet. En weer was het etenstijd :D 's Avonds gingen we terug naar Bangkok met een nachtbus deze keer. We vreesden allemaal het ergste en hadden al vrede genomen met een slapeloze nacht, tot we op een heel erg hippe nachtbus met verschuifbare zetels en privé-tv'tjes terechtkwamen (een verkeerde boeking bleek later, maar hé, no problem :D) Fast & the furious 4 werd mijn film voor het slapen gaan (het niveau moet niet altijd even hoog liggen :)) Tegen 6u waren we jammer genoeg in Bangkok en gingen we met taxi's naar ons eerste hotel, Erawan House. Pijnlijk vroeg, en verrassend slecht geslapen toch.
De andere besloten om te ontbijten maar dat zagen mijn maag en ik toch niet echt zitten op dat uur. Een douche dan maar. Erna was het tijd om de winkeltjes van Bangkok uit te pluizen. Afpingelen geblazen, ik begon er nog een krak in te worden.
Al vlug naderde de aller laatste avond samen. Een groot deel van de groep trok nog verder door Thailand of naar andere landen in Zuid-Oost Azië. Voor mij was het de volgende dag gedaan met het avontuur.
Na een heerlijk etentje trokken we naar Kahosan Road om het feest op gang te trekken. Lukte behoorlijk probleemloos :) Rond 3u waren Dean en ik door een misverstand de rest van de groep kwijt en besloten we terug te gaan naar het hotel in de hoop ze daar aan te treffen (helaas... maar een kwartiertje later waren de meeste terecht).

Zaterdag bestond vooral uit het pakken van de bagage en een afscheidswandeling in Bangkok :) Ter voorbereiding van mijn terugkomst begon het plots flink te regenen, maar het bleef wel ontzettend warm. Tegen 17u moest ik terug in het hotel zijn voor de shuttle bus naar de luchthaven. Voor het afscheid was enkel de harde kern aanwezig: Michele, Nick, Dean & Neal (en Tony & Pedro). De duo's heb ik dus helaas niet meer gezien. Over de tocht naar de luchthaven was ik toch enigszins bezorgd door de file reputatie en verkeerschaos van Bangkok. File hadden we sowieso maar die bleef gelukkig beperkt. In de luchthaven zelf verliep alles perfect (wat een pracht van een luchthaven trouwens, en zooooooooo groot, niet te geloven).
Mijn 2de vlucht liep onderweg een 40min vertraging op (door hevige wind en turbulentie) waardoor ik mijn ouders en Corneel iets langer moest laten wachten (waarvoor mijn oprechte excuses ;-)).
Wat een leuk weerzien! :)

Algemene conclusie van de reis: het was een heel leuke, unieke ervaring vol leuke mensen en momenten. Het reizen met een internationale organisatie is echt een aanrader.Ook Azië heeft mij kunnen overtuigen, een continent dat zeker nog verder moet worden onderzocht :)

Nog enkele wist-je-datjes
Wist je dat...
... er in ieder straat in grote steden tot in het kleinste boerengat een 7-eleven winkel te vinden is? (heel praktische, goedkope supermarktjes)
... het in Azië de bedoeling is dat je het wc-papier in de vuilbak smijt ipv de wc-pot? (heeft mij toch een paar dagen gekost vooraleer ik de routine beet had, gelukkig heb ik ze thuis vlug afgeleerd :))
... Thailand 32000 tempels telt?
... de mensen die het boeddhisme volgen nicknames krijgen bij hun geboorte om de kwade geesten te misleiden?
... ik bijna miljonair was in Laos? Ik was in het bezit van 900000 KIP (1EUR = 11000KIP :p)
... Amerikanen en Nieuw-Zeelanders de combinatie frieten en mayonaise werkelijk absurd vinden? (ik heb hen vlug duidelijk gemaakt dat wij de uitvinders waren en het zo hoort!)
... er heel wat regeltjes bestaan wanneer je in de buurt van een monnik bent? Zo mag je een monnik nooit zelf aanspreken, al helemaal niet aanraken en niet met je voeten in zijn richting staan.
... het eerste wat ik in India (tussenstop vliegtuig) deed, van het kraantjeswater drinken was? Tot het mij inviel dat het gouden regel nummer 1 was: drink NOOIT van de kraan in Azië :) maar zonder gevolgen :)
... "same same (but different)" de slagzin van de Thaise bevolking is? Alles is "same same", hetzelfde, maar uiteindelijk toch wel een beetje anders... Gebruiken ze vooral wanneer je dingen wil kopen :) Heel grappig.

Flied lice please.

Bloggen tijdens mijn reis is helaas mislukt wegens het stellen van prioriteiten waar de blog nipt buiten viel, waarvoor mijn oprechte excuses! :D
Maar niet getreurd, een zo goed mogelijk verslag komt nu jullie richting uit! (aangezien het schrijven van de thesis niet wil lukken :) )

Op het programma stond dus een 2weekse rondreis door Thailand en Laos. Startend in Bangkok, naar Laos: Vientiane - Vang Vieng - Luang Prabang, terug naar Thailand via de gouden driehoek, Chiang Rai - Chiang Mai en back to Bangkok!

Vrijdag 18 maart was ik zo rustig als het maar kon. Heel erg verdacht. Om de zaken niet nog pijnlijker te maken had ik de donderdag al afscheid genomen van de Ridder :) Rond 9u nam ik afscheid van mijn papa om een nooitgezien lange rij mensen te trotseren bij de security check! Op dat moment was ik echt in paniek dat ik mijn vlucht ging missen, met nog een uur te gaan. Gelukkig ging alles vlugger dan verwacht en had ik nog even tijd over. Eten zat er niet meer in want van pure stress had ik mijn voorraad boterhammen naar binnen gespeeld. De eerste vlucht viel heel goed mee, veel drinken en uiterst bizar indisch eten op het vliegtuig, super recente films om te bekijken (a black swan, 127 hours), de tijd ging vlug. Daarna was het even wachten in Bombay op de aansluiting naar Bangkok. Daar heb ik zoveel mogelijk proberen slapen omdat het ochtend ging zijn wanneer ik toekwam (het tijdsverschil was 6u, 6u later in Thailand)

Zaterdagochtend op de luchthaven ging het relatief vlot voor het visum naar Thailand (helemaal gratis! Een voorbeeld om te volgen denk ik dan). Daarna kon de zoektocht beginnen naar een bus die mij in de buurt van het hotel kon brengen. Ik was namelijk niet van plan mij al op dag 1 in het zak te laten zetten door Thaise taxichauffeurs :) Ook dat verliep verdacht vlot en ik kwam terecht in Kahosan Road (een straat die later mijn bijna 2de thuis zou worden :)) Dat kaartlezen niet mijn beste kant is, hoef ik jullie echt niet meer uit te leggen, maar dat was ook helemaal niet nodig! Over een afstand van 100m zijn er mij zeker 5 mensen komen vragen of ze konden helpen met de weg, dus probleemloos geraakte ik tot Erawan House en ik was direct enthousiast over de vriendelijkheid van de Thaise bevolking :)

Omdat het belachelijk zou zijn om mijn eerste dag weg te slapen, besloot ik een eerste toertje te doen in Bangkok. O ja, ik was een dag vroeger vertrokken om zeker de groep niet te missen :D De kennismaking was voorzien voor zondag...
Onderweg kwam ik uiteraard opnieuw een Thai tegen, Son Pong of Pom Song, geen idee, die namen zijn een ware hel, net als de taal :) heel moeilijk! In elk geval, het was een muziekleraar van het nationaal theater en hij hielp mij op weg naar mijn eerste tempels :) Ik maakte direct kennis met het openbaar vervoer: de fameuze tuk-tuk. Voertuig op 3 wielen dat gemakkelijk de snelheid van een auto haalt :D

Ik bezocht eerst Wat Inn ('Wat' betekent 'tempel' ter verduidelijking) en nog een andere Wat waarna ik naar het hoogtepunt van Bangkok trok: Grand Palace. Schitterend, werkelijk schitterend! Je komt er ogen tekort en wordt overweldigd door pracht en praal en prachtige muurschilderingen. Als het niet zo warm was geweest, liep ik er nu waarschijnlijk nog rond :) Ik was al vlug onder de indruk van het boeddhisme en was er gerust in dat ik volledig tot rust zou kunnen komen de komende twee weken (wat een zin! gerust-rust / komen-komende! Ok. Never mind :D)

Na mijn bezoek aan the Grand Palace zocht ik even de schaduw op en kreeg ik mijn klop. Even dacht ik eraan om terug naar het hotel te gaan en wat te slapen, tot er plots een Duits meisje, Vanessa, naast mij kwam zitten :) Zij was ook nog maar net in Bangkok en al vlug besloten we om samen wat verder rond te wandelen. Met een boot staken we de rivier over naar, je raadt het nooit, een nieuwe tempel: Wat Arun. Daarna beklommen we de Golden Mount om een mooi overzicht te krijgen van de wereldstad met evenveel inwoners als ons volledige land :) Voor eten trokken we naar Kahosan road, de grootste winkelstraat die 's avonds overloopt van de toeristen waar je met gemak 10x Lady Gaga na elkaar kan horen. "Toeval bestaat niet", wel dat betwijfel ik nu toch een beetje. Plots zag Vanessa twee vrienden uit Duitsland zitten in een van de vele bars :D Seriously. Veel te grappig! Gelukkig vielen ook zij heel goed mee en voelde ik mij niet zo'n grote indringer :) Na wat eten en drinken liepen we plots tussen een grote politieke demonstratie van de roodhemden... Ik vond het al bizar dat iedereen zo keek naar ons :) tot ik grote schermen zag en een of ander politiek leidersfiguur die maar bleef brabbelen.

Lap. Dit was dag 1 en ik heb al weer een gigantisch stuk tekst :) Het was dan ook een drukke dag qua "toerist uithangen".

Over zondagvoormiddag kan ik heel kort zijn (ja, echt!) Ik heb namelijk de klok rond geslapen :) Of toch zo goed als, want om 11u werd ik uit mijn bed gebeld door de receptie dat ik moest verhuizen van kamer... Een hapje eten dan maar! Ook daar kwam ik iemand tegen die alleen op reis was: Victoria uit Nieuw-Zeeland. Thailand is echt een perfect land om alleen te ontdekken. Je komt er sowieso nog tonnen mensen tegen die krak hetzelfde aan het doen zijn en sociaal aangelegd zijn :D
Aangezien de hitte echt bijna ondraaglijk was, hebben we niet veel uitgestoken, behalve relaxen :D

18u was het zo ver! De kennismaking met de groep: erop of eronder :) Helaas was mijn eerste reactie bijna "shit! eronder!" Wanneer ik toekwam in het hotel zag ik een klein groepje mensen staan die heel enthousiast met elkaar aan het praten waren, alsof ze elkaar al "jaren" kenden. Na wat aarzeling ging ik toch vragen of zij bij de Tucan groep hoorden, en effectief, daar stonden mijn reisgenoten.
4 van de 9 waren al 3 weken met elkaar aan het reizen. Mijn 2 weken maakten namelijk deel uit van een grote reis die 7 weken was (startend in Vietnam, eindigend in Singapore). Even had ik schrik dat ik moeilijk in de groep zou geraken, maar die bleek gelukkig onterecht! :)

Graag stel ik jullie voor, mijn reisgenoten:
- Michele, uit Amerika (Oklahoma), 36jaar, mijn kamergenootje voor 2 weken!
- Dean, uit Nieuw-Zeeland, 29 jaar, de enige met een goede muzieksmaak :D
- Nick, uit Amerika (Alaska), 22 jaar, waaghals maar lieve jongen :)
- Neal, uit Australië, 23 jaar, hilarisch afwezig, drinkt graag een pintje, slaapt graag :D
- Emily & Craig, uit GB, 26 jaar, pas getrouwd koppel
- Johanna & Irene, uit Duitsland, 22 en 56 geloof ik, moeder en dochter, spijtig dat de Engelse kennis van Irene echt heel gebrekkig was...
- Tony & Pedro, de tourbegeleiders, allebei Zuid-Amerikaanse roots, het was vooral Tony die onze tour heeft begeleid, Pedro was de opvolger...

Engels was dus duidelijk de voertaal :) Op de Duitsers na was ik de enige van wie het Engels niet de moedertaal was, maar ik heb mij goed kunnen redden. Het was ook schitterend dat ik iedereen perfect begreep (Engels - Duits - Spaans) en dat er mij geen kat kon verstaan :p
Zondagavond gingen we allen samen iets eten om elkaar wat beter te leren kennen en het klikte gelukkig direct met mijn Amerikaanse roommate :)

Maandag was een laatste vrije dag in Bangkok die we op zich nuttiger hadden kunnen invullen :)
Na wat eten (wat echt wel onze hoofdactiviteit was nu ik er goed over nadenk) en wat verloren lopen (uiteraard) vonden we een deel van de groep terug aan een zwembad :D Bizar genoeg begon het werkelijk te watergieten en onweren wanneer wij toekwamen... Geduld is een mooie gave en de zon liet ons gelukkig niet in de steek. Heel chillax allemaal (zoals de Amerikanen wel eens zeggen :p)
Nadat we een voorraad eten hadden ingeslagen trokken we met taxi's naar het station voor een nachttrein naar Vientiane, Laos. 

Speciaal nog, een nachttrein :) Nog redelijk kunnen slapen eigenlijk tegen alle verwachtingen in. Rond 9u waren we aan de grens waar de miserie kon beginnen. Mijn miserie was namelijk dat ik WEL al een visum voor Laos had, als enigste (bedankt Connections!) Daardoor moest ik aan een andere rij aanschuiven en hield ik de boel wat op... Maar het is goedgekomen. Tegen de middag waren we bij het hotel en konden we iets gaan eten :) In de namiddag trokken we naar het nationaal museum waar we meer te weten kwamen over de wrede geschiedenis van Laos. Ze hebben serieus wat moeten vechten.
Opnieuw werden we verslagen door de warmte en was het moeilijk vol te houden om grote wandeltochten te maken. Even verfrissing in het hotel, waar iedereen bizar genoeg is in slaap gevallen :p Dan maar wat in mijn boek gelezen (de enige 13 pagina's van mijn trip die ik gelezen heb :p) tot Johanna er kwam bij zitten. Voor het eten gingen we naar de rivier om een mooie zonsondergang te spotten. Na een moeilijk momentje door het lezen van mijn mails heb ik mij toch nog kunnen optrekken aan een partijtje UNO en wat gekaart :) Ik heb ze namelijk leren "stronten". Probeer maar eens uit te leggen dat het nummer van de kaart die ze trekken het aantal kilo's kaka voorstelt... Moeilijk, heel moeilijk :D Na wat reclamaties om 1u hielden we het voor bekeken en gingen we slapen.

Woensdag ging de wekker af om 8u om iets later met een minibusje naar Vang Vieng te trekken. Het laatste anderhalf uur was boordevol bochten (niets in vergelijking met de rit naar Luang Prabang naar het schijnt, waar we medicatie tegen misselijkheid voor nodig hebben :D) Na de lunch mijn favoriete activiteit! (not): een fietstocht :p Ik zag er een beetje tegenop aangezien mijn conditie nu niet bepaald is om over naar huis te schrijven, maar toen ik hoorde dat een deel geen fiets had en sommige al 5 jaar niet meer op een fiets gezeten hadden was ik vlug gerust gesteld en kon ik plaatsnemen in de kopgroep :D De hitte en de slechte ondergrond maakten er toch nog een uitdaging van, maar de verlossing was de 'blue lagoon' waar we een frisse duik konden nemen. Het was echt een prachtige omgeving om te fietsen en relatief rustgevend eigenlijk :D
's Avonds was ik wel verslagen en had ik op de koop toe hoofdpijn waardoor ik het gekaart aan mij moest laten voorbij gaan :)

Donderdag was opnieuw een vrije dag. De invulling was al snel duidelijk. Als je op Google zou zoeken naar activiteiten in Vang Vieng kom je volgens mij enkel terecht bij 'tubing'! Vergeet Ibiza, Spanje en Turkije, leve Laos! :) Neen, goed en leuk voor 1 keer, maar wat een dronkemansbedoening was me dat! Je hebt dus een tube, een band, waarmee je de rivier afvaart. Op zich een leuke activiteit, maar als je dat zonder stoppen zou doen, ben je hoop en al 10min bezig :) Het addertje onder het gras is de opeenstapeling bars die langs de kant te vinden zijn en je verwelkomen met free shots, muziek en buckets drank. Maar weinig zoveel zatte toeristen bijeen gezien :) Verf en viltstiften waren ook heel gevaarlijke wapens (en twee dagen later nog zichtbaar op ons lijf...) Als je weet wanneer je het kalmer aan moet doen, kan dit echt een leuke dag zijn :) Helaas weet niet iedereen dat en komen er echt wekelijks mensen om bij het fenomeen :s Niet onwaarschijnlijk als je sommige daar bezig ziet...Bij de laatste bar sloeg de vermoeidheid wel wat toe maar dat was buiten Tony gerekend. Er was namelijk een modder volleybalveld... Net wat we nodig hadden! Ahum. Mijn bikini kleurt nog altijd bruin, hopelijk geraakt het er ooit uit :D Na het eten vonden we er niets beter op dan nog iets te gaan drinken toen ik plots een sms kreeg van mijn bezorgde broer :) Of alles goed ging en we geen last hadden van de aardbeving in Myanmar? Come again!? Een aardbeving in de gouden driehoek waar we drie dagen later naartoe gingen. Bizar. Gelukkig niets van gemerkt. Terug in het hotel was het opnieuw inpakken geblazen (dat was het vervelende aan de reis... hoogstens 2 nachten op dezelfde plaats, dus continu alles terug in de rugzak proppen) De volgende dag de fameuze busrit naar Luang Prabang op het programma.

Niet veel vertellens aan natuurlijk, hoe saai kan een busrit zijn, behoorlijk saai! 7 à 8 u, lang leve het bestaan van de iPod aangezien slapen niet echt een optie was. Bij aankomst konden we al eens vlug een tochtje doen in de werelderfgoedstad. Eten deden we dit keer in een soort buffet vorm. Voor minder dan een euro kon je aan de kraampjes zoveel eten opscheppen als je maar wou (voor vlees was het wel bijbetalen, maar nog eens een euro dan of zo :D) Er was een jarige vandaag! Dean werd 29! Uitbundig vieren werd het niet aangezien Laos heel wat strikter is dan Thailand. Tegen 23u zijn alle bars sowieso gesloten en lijkt de stad in een diepe slaap. Dan maar verder vieren in het hotel. Gezellig avondje.

Zaterdag was het tijd voor een halfuurtje natuur of ja, een voormiddagje... Een reservaat voor Aziatische beren veroverde ons hart :) en was te vinden aan de ingang van de Kuang Si watervallen, een waterval bestaande uit verschillende etappes. Heel mooi! En leuk dat je in het onderste deel kon zwemmen :) Verfrissend nadat we helemaal naar de top waren geklommen van de waterval! "A challenge" volgens de Lonely Planet. Amai, zij maar zeker. Gigantisch steil en geen voorgefabriceerde trappen. Brrr. De ontgoocheling was dan ook extra groot toen bleek dat het uitzicht echt niet zo geweldig was :) Maar goed, we made it :) De tuk-tuk bracht ons in een uurtje terug naar het hotel waar we redelijk vlug opnieuw op pad gingen naar het koninklijk paleis. Leuk om eens te zien waar de koninklijke familie een belangrijke tijd verbleven heeft. Na een late lunch om 16u hielden we een pauze :) Terug afspreken deden we 's avonds op dezelfde plaats van de vorige dag met het heerlijk buffet. Deze keer probeerde ik voor het eerst met stokjes te eten, soms met succes, soms zonder :D Op de grote night market probeerden we zo goed mogelijk af te dingen bij alles wat we kochten :) Niet mijn favoriete iets, maar als ze het echt niet willen verkopen, zullen ze het wel niet doen, lijkt mij...
Opnieuw alles inpakken en de volgende dag vroeg uit de veren (of toch enkele onder ons, de Duitsers, Nick (die ik ongeveer verplicht had) en ik) voor de Tak Bat, het offeren aan de monniken.

Het vervolg van mijn reis hou ik voor een volgende keer, ik heb nu al het gevoel dat ik jullie overweldigd heb :) maar blijf vooral volgen voor spannende verhalen over olifanten en tijgers! ;-)

O ja, mijn titel :)
Fried rice, (Flied lice wanneer een Aziaat het uitspreekt :D) was de maaltijd die ik echt heel vaak at, tot Tony mij een verbod heeft opgelegd in het begin van de tweede week en ik nieuwe dingen moest proberen :p Uiteraard ook allemaal met rijst of noedels...

Tot vervolgs!