Beste lezertjes. Het lukt niet meer. Ik slaag er niet meer in om te bloggen. Ik heb ontdekt (behoorlijk vlug trouwens) dat ik alles een beetje onderschat heb. De reis is emotioneel een pak zwaarder uitgevallen dan verwacht. Fulltime als vrijwilliger werken is precies niet te onderschatten. Vorig jaar was het nog anders, dan gingen we af en toe eens naar de school wanneer het ons uitkwam om hier en daar wat te helpen, maar nu moeten we er dagelijks staan op de vastgelegde uren en kunnen we sommige ellende niet ontlopen.
Wat mij vooral het zwaarst valt is de manier waarop er hier met kinderen wordt omgegaan. De relatie ouder-kind is COMPLEET anders dan bij ons. Wij zouden als het ware ons leven geven om onze kinderen te kunnen laten opgroeien. Hier zit die relatie helemaal anders in elkaar. Het moedergevoel is hier helemaal afwezig. Een kind komt ter wereld omdat dit nu eenmaal de natuur is maar liefde staat daar echt mijlenver van. Moeders die het niet meer zien zitten, beslissen om hun kinderen gewoon maar aan hun lot over te laten zonder echt na te denken over de gevolgen. Affectie is ook een onbestaand begrip, wat erg te merken is aan de aandacht die de kleuters op school opeisen en het hoge knuffelgehalte. Ik weet dat de middelen hier beperkt zijn en dat het soms erg moeilijk kiezen en overleven is, maar een beetje liefde zou het misschien leefbaar kunnen maken, en dat is hier echt helemaal niet. Erg pijnlijk.
Daarbij komen dan nog wat andere spanningen of moeilijke situaties waardoor het soms even op de tanden bijten is. Gelukkig doet een lach van een kindje wonderen en vergeten we zo even de zorgen (en beseffen we weer waarom we hier zijn).
In detail ga ik niet meer schrijven wat hier allemaal gebeurd is, het dag per dag schrijven leek mij ook niet zo’n geweldig succes :) In grote lijnen kan ik wel wat gebeurtenissen noemen.
Vorige week woensdag tot vrijdag waren er dus examens, wat wil zeggen dat het nu de laatste week van het trimester is. De examens zijn soms grappig verlopen waarbij er moslimkinderen in een groepje buiten moesten wachten op een juf (alleen) maar nog geen antwoorden mochten opschrijven! (over overleggen was er precies geen afspraken gemaakt). Morgen (donderdag) houden we (als alles goed gaat) een soort schoolfeest waarbij de kinderen kunnen dansen en ’s middags een uitgebreidere maaltijd krijgen dan normaal (waarvoor we morgenochtend nog 300 tomaten, 100 ajuinen en 100 paprika’s moeten snijden :)) Er wordt ook een serieuze portie fruitsla geleverd voor alle kinderen, een feestje dus! :) In de late namiddag gaat dan iedereen naar het strand. Op vrijdag is er proclamatie. Hopelijk duurt die iets minder lang dan vorig jaar want die was echt hels :) Vooral omdat er grote delen in het Swahili verteld worden (aangezien de ouders van de kinderen daar zijn en een deel daarvan geen Engels spreekt) en wij daar dan redelijk voor piet snot bij zitten. Tegen de middag is de school dan officieel gedaan en zien we dus de meeste van de kindjes niet meer terug… :(
Sinds januari sponsor ik een kindje uit klas 2, Mariam Kombo. In het begin was ik wat aarzelend om haar op te zoeken omdat ik wat moeite had om er naartoe te gaan in de gedaante van “sponsor”. De klastitularis heeft mij dan toch overtuigd omdat de kindjes echt heel trots en blij zijn als hun sponsor er is. Wat een lief meisje :) Ik had een briefje geschreven met wat info over mezelf en wat vraagjes :) De dag erop kreeg ik al enthousiast een antwoord terug met ook de mededeling dat ik officieel bij haar thuis uitgenodigd was door haar ouders :) Als het goed gaat kan ik volgende week zaterdag dus eens bij haar thuis gaan :) Het is wel leuk om haar vaak enthousiast te zien zwaaien, wanneer ze leuke anekdotes komt vertellen of stiekem ergens in mijn buurt ronddraait :D
Verder hebben we ons poppenkastspel in het 2de en 3de kleuterklas opgevoerd en in klas 1 tem 4. Het enthousiasme was groot, hopelijk is de boodschap ook goed doorgekomen. Er bestaat een filmpje van dat ik dan ooit wel eens ergens post :) De analyse van de enquêtes is bijna af, niet dat het zo’n gigantisch werk is, maar we vinden er niet altijd de tijd voor.
Ondertussen zijn ook mijn ouders en broer toegekomen. Die kunnen zich hier ook goed bezighouden en af en toe ga ik eens langs (om iets te eten :p) met wat vertelseltjes of om te horen wat ze al allemaal uitgespookt hebben.
Vanaf volgende maandag wordt er op school een speelpleinwerking georganiseerd waar we af en toe eens gaan meehelpen (maar dan zonder dagelijkse verplichting). En voor de rest begint het avontuur best wel te korten nu.
Ik heb geen flauw idee of ik nog eens op mijn blog geraak, ik wil proberen maar zal zien hoe het hier verder allemaal nog evolueert. Ik kan bij deze dus wel bevestigen dat ik nog leef :)
Doet mij trouwens denken aan het aantal beesten/vuile insecten dat hier rondloopt. Went toch wat moeilijk hoor. Het is en blijft Afrika maar we hebben hier met z’n allen best al wat afgegild.
woensdag 27 juli 2011
vrijdag 15 juli 2011
Kenia Trivia
Meest geslaagde uitspraken
In school
“Are we together?” Dat vraagt de leerkracht aan de leerlingen als ze net een hele uitleg gegeven hebben over iets, waarop dus een enthousiaste “yes” verwacht wordt. (varianten: “Are you with me?” “Isn’t it?”
Wanneer ze bij Engels de nieuwe woorden overlopen zegt de juf: “You must know the…” en dan moeten de kinderen roepen “SPELLING!” Dat zo twee keer na elkaar, waarna er niets meer gezegd wordt over de spelling :p
Op de speelplaats komen de kindjes van de 2de kleuterklas heel enthousiast aangelopen en klappen ze dan op je hand met de woorden “high 5, high 2, I LOVE YOUUU!” :D (en bij I love you moet je kriebelen :p)
Iedere ochtend en avond zijn er speeches van de leerkrachten. Mme Bernice heeft sowieso de geniaalste, zoals “You must always smile. If you see that your friend next to you is not smiling, than you just give him a smile from you!” :)
Buiten school
Bij het afsluiten van een gesprek met een beachboy of andere Keniaan die iets wil verkopen: “okay, bye, I see you when you see me!” Euh ja, dat is een feit :D
“You can’t eat rice everyday” (heel ironisch) context: ik moest zogezegd naar Kenia gaan wonen en mij een Afrikaan zoeken om mee te trouwen. Toen ik zei dat ik in België de perfecte jongen had rondlopen zei ie lachend: “nooo, you have to change sometimes in life, You can’t eat rice everyday” waarop ik enthousiast reageerde “if it’s necessary, I’ll eat rice for the rest of my life!” (I will, Ridder! ;-))
Intense droomactiviteit
Er wordt hier heel wat afgedroomd. Van absurd tot extreem absurd. Maar allemaal angstaanjagend realistisch anderzijds. Het is gewoon doordat veel echte verhaallijnen samen komen dat het heel vreemd wordt. Een voorbeeld ?
Even geleden ben ik bevallen van 2 kindjes, en dat op 1 jaar tijd :p Heel straf. Ik was leerkracht maar ik kan mij niet goed herinneren waar ik juist lesgaf. Aja, de papa, Corneel, een dikke proficiat! ;-) Doordat we allebei werkten gingen de kinderen dus naar de “crèche” waar ik over de middag wel eens langsging. Nu, het vreemde van die crèche was dat die in de Blokker was (de winkel :p) Heel vreemd! Onder de middag was die dus niet open natuurlijk maar ik bleef kloppen op de deur en zeggen dat ik mijn kindjes wou zien. Begripvol deed mijn thesisbegeleidster de deur open die instond voor de verzorging van de kindjes :p Ik kreeg een update van alles wat ze gedaan hadden en kon met een gerust hart terug naar school vertrekken. En ze leefden nog lang en gelukkig :p Want verder ben ik (gelukkig denk ik) niet geraakt.
Top 3 van dingen die ik begin te missen (of al even mis)
- Een boterham met choco/hagelslag
- Een warme douche waar ik bij voorkeur het water niet zelf moet wegtrekken
- In slaap vallen en wakker worden naast het liefje (alsook om-nooit-los-te-laten knuffels en alles dat verder nog bij het Corneelpakket hoort :))
In school
“Are we together?” Dat vraagt de leerkracht aan de leerlingen als ze net een hele uitleg gegeven hebben over iets, waarop dus een enthousiaste “yes” verwacht wordt. (varianten: “Are you with me?” “Isn’t it?”
Wanneer ze bij Engels de nieuwe woorden overlopen zegt de juf: “You must know the…” en dan moeten de kinderen roepen “SPELLING!” Dat zo twee keer na elkaar, waarna er niets meer gezegd wordt over de spelling :p
Op de speelplaats komen de kindjes van de 2de kleuterklas heel enthousiast aangelopen en klappen ze dan op je hand met de woorden “high 5, high 2, I LOVE YOUUU!” :D (en bij I love you moet je kriebelen :p)
Iedere ochtend en avond zijn er speeches van de leerkrachten. Mme Bernice heeft sowieso de geniaalste, zoals “You must always smile. If you see that your friend next to you is not smiling, than you just give him a smile from you!” :)
Buiten school
Bij het afsluiten van een gesprek met een beachboy of andere Keniaan die iets wil verkopen: “okay, bye, I see you when you see me!” Euh ja, dat is een feit :D
“You can’t eat rice everyday” (heel ironisch) context: ik moest zogezegd naar Kenia gaan wonen en mij een Afrikaan zoeken om mee te trouwen. Toen ik zei dat ik in België de perfecte jongen had rondlopen zei ie lachend: “nooo, you have to change sometimes in life, You can’t eat rice everyday” waarop ik enthousiast reageerde “if it’s necessary, I’ll eat rice for the rest of my life!” (I will, Ridder! ;-))
Intense droomactiviteit
Er wordt hier heel wat afgedroomd. Van absurd tot extreem absurd. Maar allemaal angstaanjagend realistisch anderzijds. Het is gewoon doordat veel echte verhaallijnen samen komen dat het heel vreemd wordt. Een voorbeeld ?
Even geleden ben ik bevallen van 2 kindjes, en dat op 1 jaar tijd :p Heel straf. Ik was leerkracht maar ik kan mij niet goed herinneren waar ik juist lesgaf. Aja, de papa, Corneel, een dikke proficiat! ;-) Doordat we allebei werkten gingen de kinderen dus naar de “crèche” waar ik over de middag wel eens langsging. Nu, het vreemde van die crèche was dat die in de Blokker was (de winkel :p) Heel vreemd! Onder de middag was die dus niet open natuurlijk maar ik bleef kloppen op de deur en zeggen dat ik mijn kindjes wou zien. Begripvol deed mijn thesisbegeleidster de deur open die instond voor de verzorging van de kindjes :p Ik kreeg een update van alles wat ze gedaan hadden en kon met een gerust hart terug naar school vertrekken. En ze leefden nog lang en gelukkig :p Want verder ben ik (gelukkig denk ik) niet geraakt.
Top 3 van dingen die ik begin te missen (of al even mis)
- Een boterham met choco/hagelslag
- Een warme douche waar ik bij voorkeur het water niet zelf moet wegtrekken
- In slaap vallen en wakker worden naast het liefje (alsook om-nooit-los-te-laten knuffels en alles dat verder nog bij het Corneelpakket hoort :))
woensdag 13 juli 2011
Kenia part 3! :)
Vrijdag beloofde een druk dagje te worden. In de voormiddag was de juf van class 1 (Mme Bernice) afwezig en werden wij (= Phaedra, Riet en ik) gevraagd om de lessen over te nemen. Kiswahili vervingen we al vlug door een creatief moment :) Dan bleef er nog wiskunde, Engels, sport en een ander creatief moment over. Was best wel spannend! Ik mocht het woord voeren dus met de gezegende woorden “Good morning class” – “Good morning teacher!” – “How are you today?” – “I’m fine and how are you teachers?” – “We’re fine too, thank you, you can sit down” kon ik de les laten beginnen. We bedachten om ze eerst een creatief naambordje te laten maken zodat we nog even rustig konden bezinnen over het vervolg van de lessen :p. Jammer genoeg moest Phaedra om 10u naar de dokter en bleven Riet en ik alleen over. (het weer valt hier wat tegen trouwens, niet koud, zeker niet, maar enOrm veel wind, echt, België is er niets tegen! We waaien bijna weg. Vandaar dat zowel Phaedra als Riet al met een keel ontsteking gezeten hebben.)
Wat in Kenia zeer opvallend is, is het enthousiasme voor de leerlingen. Nog nooit heb ik een bende zo enthousiast weten zijn om naar het bord te komen om een oefening te maken of iets voor te lezen. Dat was vandaag dus niet anders voor de herhalingsoefeningen van wiskunde (optellen en aftrekken) en een hoofdstuk Engels. Best vermoeiend wel soms als een volle klas “teacher teacher, me me!!” zit te roepen… Kies er dan maar 1 uit :) Maar leuker dan het omgekeerde geval natuurlijk. Voor ons creatief moment beslisten we iets uit papier te vouwen. Het is moeilijk uit te leggen maar iedereen kent het zeker en heeft het ook nog gedaan. Een soort spelletje waar je 4 vingers in het papiertje moet steken en dan naargelang het nummer dat gezegd wordt moet openvouwen. Dan zie je bijvoorbeeld gekleurde bollen en zit er daaronder een vraag of iets dergelijks. Dat dus. Dat was een beetje een soep :) Het ging redelijk goed maar we kwamen net wat tijd tekort waardoor we beslisten om de volledige hoop mee naar huis te nemen :p Aan de hectische maar leuke voormiddag kwam rond half 1 een eind. In de namiddag was er om 14u een meeting met de directeur, mijn tante en alle vrijwilligers. Op zich wel interessant om te horen waar iedereen dan mee bezig was en wat iedereen van plan was en ook om de regeling van de komende weken te horen. Iets erna was het tijd voor the beach! Class 4 tot 8 gaat iedere vrijdag naar het strand voor spelletjes en voetbal en allerhande, best wel leuk. Het probleem is dat er traditiegewijs wel niet in bikini gezwommen wordt. Sowieso niet door de kinderen aangezien die dat uiteraard niet hebben, maar dan wordt wel hetzelfde verwacht van de vrijwilligers… Het zout en het zand hier is echt zeer hardnekkig om uit je kleren te krijgen, maar goed, ik heb mij toch opgeofferd om in het water te gaan met de zwemliefhebbers (waarvan er eigenlijk hoogstens 2 kunnen zwemmen… niet erg praktisch dus).
’s Avonds hadden we afgesproken met mijn tante en de bende van 10 om in Ushago iets te gaan eten. Wat een idee, met 15 man ergens gaan eten in Kenia… Het heeft enorm lang geduurd (uiteraard) en de rekening klopte langs geen kanten. Maar goed. Daarna gingen we iets drinken in Tropicana waar er de vrijdagavond een reggae-avond is. Niet volledig mijn ding eigenlijk… Goed voor een kwartiertje maar als ze dan nog eens de nummers waar enthousiast op gereageerd wordt 2 tot 3x na elkaar afspelen, heb ik het wel helemaal gehad. Tegen 1u zijn we daar dan toch weggeraakt en gingen mijn tante, Wouter, Phaedra en ik nog eens naar de plaatselijke discotheek: Shakatak :-) Niets veranderd tegenover vorig jaar (en ik weet niet of dat iets positiefs is). Keniaanse meisjes die oude Europese venten verleiden of naïeve jonge jongens, moeders minst mooiste die dolblij zijn met de aandacht van jongens en zo een grote zelvertrouwen boost krijgen en dan wij, die daar gewoon even willen dansen zonder dat er iemand rond ons draait. Alhoewel, ik vergeet een categorie, die van de Kenianen onderling die best wel zwoel met elkaar kunnen dansen :) Maar toch, er is 1 iets wat ik hier echt maar nergens kan vinden en dat is Liefde. Pijnlijke vaststelling maar liefde tussen twee mensen is ver te zoeken. En dan heb ik het niet over vriendschappelijk of hulpvaardig zijn, maar echt Liefde met de grote L. Misschien vind ik nog een tegenvoorbeeld.
Over het weekend kan ik kort zijn (ja echt!). Totaal niet veel uitgestoken. Luilekker geslapen, gegeten, af en toe eens gewandeld, inkopen gedaan, wat gelezen, mijn kleren gewassen, meer had het echt niet te bieden. Maar dat vond ik niet zo erg, het blijft vakantie en er staat alweer een nieuwe schoolweek voor de deur. Op maandag en vrijdag moeten we er om half 8 zijn dus dat is de wekker nog iets vroeger zetten, hoera!
Maandag is een dag om te wissen. Een hele emotionele dag waarbij ik mij fysiek en mentaal in een dieptepunt bevond. Had wel helemaal niets met het vrijwilligerswerk te maken, op dat vlak was het een heel productieve dag. De eerste bijlesjes Engels gingen van start. Ik heb 3 leerlingen uit class 2 en 3 uit class 3. Niet evident aangezien er bij die 3 telkens 1 slimmere tussen zit, 1 gemiddelde en 1 iemand die ver achter komt (en dus niet kan lezen bijvoorbeeld). Wordt dus nog wat zoeken naar een goede strategie. In de namiddag was het dan tijd voor de grote enquêtes. Ik nam class 6 voor mijn rekening, Wouter class 7 en Phaedra class 8. Ik had het getroffen… Respectievelijk 35, eind de 20 en 18 leerlingen. Het was dus een hele opdracht om mijn groep onder controle te houden :) Zeker gezien de onderwerpen… De ene vraag na de andere volgde en ik bleef maar hollen van de ene naar de andere kant. Of het opzet geslaagd is, is nog de vraag. Soms was het meer een groepswerk dan iets anders, maar we zullen zien, enkele hebben het toch serieus genomen. Een uitgebreide analyse van de goede 80 enquêtes volgt zodra die af is ;-)
De volgende dag kwam ik voor het eerst in aanraking met de Keniaanse dokters en het ziekenhuis. Het is zo dat ik in Azië en in Afrika (of toch zeker in Thailand en Kenia :p) redelijk allergisch kan reageren op muggenbeten. Nu was er iets op mijn kuit dat er wel behoorlijk groot begon uit te zien. Op aanraden van Phaedra vroeg ik aan James (de directeur van school die geneeskunde gestudeerd heeft) wat het zou kunnen zijn. Die zei mij dat het sowieso geen muggenbeet was en dat ik naar de dokter moest. Ok dan. Het deed ook wel pijn om te stappen en de helft van mijn kuit zat erg gezwollen en rood. Liever toch geen risico’s hier :) Niet heel gerust ging ik mee naar het ziekenhuisje (gelukkig was Phaedra mee). Toen ik hoorde dat ik bloed moest laten trekken begon mijn hart wel wat sneller te slaan :p Sowieso al geen fan van, en zeker niet hier… Volgens Phaedra verliep alles wel heel steriel (want ik heb niet durven kijken :p). Uit de labotesten bleek dat het een bacteriële infectie was. 5 dagen antibiotica en iets tegen het zwellen en het zou moeten verdwijnen. (geloof ik best want na 2 pillen ziet het er al veel minder gezwollen uit en gaat het al veel beter). Goed dat we op woensdag niet moeten werken zodat ik kan rusten. Tegen morgen ben ik wel weer de oude, nu nog wat suf en mijn eetlust moet nog wat opgewekt worden maar dat komt dik in orde. Morgen weer vol energie ons op het poppenkastspel gooien en de bijles!
Wat in Kenia zeer opvallend is, is het enthousiasme voor de leerlingen. Nog nooit heb ik een bende zo enthousiast weten zijn om naar het bord te komen om een oefening te maken of iets voor te lezen. Dat was vandaag dus niet anders voor de herhalingsoefeningen van wiskunde (optellen en aftrekken) en een hoofdstuk Engels. Best vermoeiend wel soms als een volle klas “teacher teacher, me me!!” zit te roepen… Kies er dan maar 1 uit :) Maar leuker dan het omgekeerde geval natuurlijk. Voor ons creatief moment beslisten we iets uit papier te vouwen. Het is moeilijk uit te leggen maar iedereen kent het zeker en heeft het ook nog gedaan. Een soort spelletje waar je 4 vingers in het papiertje moet steken en dan naargelang het nummer dat gezegd wordt moet openvouwen. Dan zie je bijvoorbeeld gekleurde bollen en zit er daaronder een vraag of iets dergelijks. Dat dus. Dat was een beetje een soep :) Het ging redelijk goed maar we kwamen net wat tijd tekort waardoor we beslisten om de volledige hoop mee naar huis te nemen :p Aan de hectische maar leuke voormiddag kwam rond half 1 een eind. In de namiddag was er om 14u een meeting met de directeur, mijn tante en alle vrijwilligers. Op zich wel interessant om te horen waar iedereen dan mee bezig was en wat iedereen van plan was en ook om de regeling van de komende weken te horen. Iets erna was het tijd voor the beach! Class 4 tot 8 gaat iedere vrijdag naar het strand voor spelletjes en voetbal en allerhande, best wel leuk. Het probleem is dat er traditiegewijs wel niet in bikini gezwommen wordt. Sowieso niet door de kinderen aangezien die dat uiteraard niet hebben, maar dan wordt wel hetzelfde verwacht van de vrijwilligers… Het zout en het zand hier is echt zeer hardnekkig om uit je kleren te krijgen, maar goed, ik heb mij toch opgeofferd om in het water te gaan met de zwemliefhebbers (waarvan er eigenlijk hoogstens 2 kunnen zwemmen… niet erg praktisch dus).
’s Avonds hadden we afgesproken met mijn tante en de bende van 10 om in Ushago iets te gaan eten. Wat een idee, met 15 man ergens gaan eten in Kenia… Het heeft enorm lang geduurd (uiteraard) en de rekening klopte langs geen kanten. Maar goed. Daarna gingen we iets drinken in Tropicana waar er de vrijdagavond een reggae-avond is. Niet volledig mijn ding eigenlijk… Goed voor een kwartiertje maar als ze dan nog eens de nummers waar enthousiast op gereageerd wordt 2 tot 3x na elkaar afspelen, heb ik het wel helemaal gehad. Tegen 1u zijn we daar dan toch weggeraakt en gingen mijn tante, Wouter, Phaedra en ik nog eens naar de plaatselijke discotheek: Shakatak :-) Niets veranderd tegenover vorig jaar (en ik weet niet of dat iets positiefs is). Keniaanse meisjes die oude Europese venten verleiden of naïeve jonge jongens, moeders minst mooiste die dolblij zijn met de aandacht van jongens en zo een grote zelvertrouwen boost krijgen en dan wij, die daar gewoon even willen dansen zonder dat er iemand rond ons draait. Alhoewel, ik vergeet een categorie, die van de Kenianen onderling die best wel zwoel met elkaar kunnen dansen :) Maar toch, er is 1 iets wat ik hier echt maar nergens kan vinden en dat is Liefde. Pijnlijke vaststelling maar liefde tussen twee mensen is ver te zoeken. En dan heb ik het niet over vriendschappelijk of hulpvaardig zijn, maar echt Liefde met de grote L. Misschien vind ik nog een tegenvoorbeeld.
Over het weekend kan ik kort zijn (ja echt!). Totaal niet veel uitgestoken. Luilekker geslapen, gegeten, af en toe eens gewandeld, inkopen gedaan, wat gelezen, mijn kleren gewassen, meer had het echt niet te bieden. Maar dat vond ik niet zo erg, het blijft vakantie en er staat alweer een nieuwe schoolweek voor de deur. Op maandag en vrijdag moeten we er om half 8 zijn dus dat is de wekker nog iets vroeger zetten, hoera!
Maandag is een dag om te wissen. Een hele emotionele dag waarbij ik mij fysiek en mentaal in een dieptepunt bevond. Had wel helemaal niets met het vrijwilligerswerk te maken, op dat vlak was het een heel productieve dag. De eerste bijlesjes Engels gingen van start. Ik heb 3 leerlingen uit class 2 en 3 uit class 3. Niet evident aangezien er bij die 3 telkens 1 slimmere tussen zit, 1 gemiddelde en 1 iemand die ver achter komt (en dus niet kan lezen bijvoorbeeld). Wordt dus nog wat zoeken naar een goede strategie. In de namiddag was het dan tijd voor de grote enquêtes. Ik nam class 6 voor mijn rekening, Wouter class 7 en Phaedra class 8. Ik had het getroffen… Respectievelijk 35, eind de 20 en 18 leerlingen. Het was dus een hele opdracht om mijn groep onder controle te houden :) Zeker gezien de onderwerpen… De ene vraag na de andere volgde en ik bleef maar hollen van de ene naar de andere kant. Of het opzet geslaagd is, is nog de vraag. Soms was het meer een groepswerk dan iets anders, maar we zullen zien, enkele hebben het toch serieus genomen. Een uitgebreide analyse van de goede 80 enquêtes volgt zodra die af is ;-)
De volgende dag kwam ik voor het eerst in aanraking met de Keniaanse dokters en het ziekenhuis. Het is zo dat ik in Azië en in Afrika (of toch zeker in Thailand en Kenia :p) redelijk allergisch kan reageren op muggenbeten. Nu was er iets op mijn kuit dat er wel behoorlijk groot begon uit te zien. Op aanraden van Phaedra vroeg ik aan James (de directeur van school die geneeskunde gestudeerd heeft) wat het zou kunnen zijn. Die zei mij dat het sowieso geen muggenbeet was en dat ik naar de dokter moest. Ok dan. Het deed ook wel pijn om te stappen en de helft van mijn kuit zat erg gezwollen en rood. Liever toch geen risico’s hier :) Niet heel gerust ging ik mee naar het ziekenhuisje (gelukkig was Phaedra mee). Toen ik hoorde dat ik bloed moest laten trekken begon mijn hart wel wat sneller te slaan :p Sowieso al geen fan van, en zeker niet hier… Volgens Phaedra verliep alles wel heel steriel (want ik heb niet durven kijken :p). Uit de labotesten bleek dat het een bacteriële infectie was. 5 dagen antibiotica en iets tegen het zwellen en het zou moeten verdwijnen. (geloof ik best want na 2 pillen ziet het er al veel minder gezwollen uit en gaat het al veel beter). Goed dat we op woensdag niet moeten werken zodat ik kan rusten. Tegen morgen ben ik wel weer de oude, nu nog wat suf en mijn eetlust moet nog wat opgewekt worden maar dat komt dik in orde. Morgen weer vol energie ons op het poppenkastspel gooien en de bijles!
donderdag 7 juli 2011
Kenia part 2! :)
Onze tweede dag op school, eerste dag vroeg opstaan. Rond 7u, om tegen 8u op school aan te komen. De voormiddag was heel productief. Daar hebben Phaedra en ik 4 lessen bijgewoond en de grote lijnen van ons poppenkast idee uitgewerkt. Oja, 1 les duurt hier maar 35min trouwens. Ze hebben dus meestal 2 lessen na elkaar en dan 25min pauze :D wat voor een voormiddag van 5u zorgt. Tegen de middag waren we dus best wel tevreden over onze productiviteit en gingen we naar de vrijwilligerswoning voor een boterhammetje. ’s Middags hebben we ongeveer een uur pauze, maar zoals al eerder vermeld, de uren worden niet altijd even strikt genomen.
Tegen 14u stonden we terug op school. We merkten al bij het eerste lesje dat we iets te enthousiast aan de dag begonnen waren. Ik kon niet stoppen met geeuwen (wat ergens ook wel aan het vak, wetenschappen, kon liggen) en de warmte maakte ons alleen maar lomer. Nog een les volgen zat er niet direct in dus gingen we wat verder met ons script en vooral met de vragen die we nog zouden moeten stellen. Om alles zo duidelijk mogelijk over te brengen en vooral herkenbaar, moeten we eigenlijk goed weten hoe het er hier aan toe gaat in Kenia. Dan hebben we het niet alleen over het thuiskomen na school en de activiteiten, maar zelfs over de relatie tussen de ouders en intieme momenten. U begrijpt, niet evident om de eerste de beste daar mee lastig te vallen, dus daar moet wel goed over nagedacht worden. Al vlug hadden de kleutertjes weer gedaan met school en kwamen ze enthousiast aangelopen om onder andere vlechtjes in mijn haar te leggen (hmm.. gelukkig was dat maar 1 iemand die niet verder dan 2 vlechtjes geraakte :D). Juma Muli, een ongelofelijke deugniet, kreeg plots het idee om te koprollen met een aanloop. Het begon goed, eerst lag er nog een schooltas op de grond (dan was het wel serieus mikken om net daarop de koprol te doen, maar dat lukte prima) Maar even later was de schooltas niet meer nodig en rolde hij aanlopend met zijn hoofd op de grond. AWWW. Maar ie gaf geen kik…
Tegen half 6 konden we de dag afronden en keerden we terug. Avondeten deden we naast ons, in het weeshuis Kebene. Op het menu stond “pilau” een rijstgerecht met kruiden als gember, look, (kruidnagel vond ik ook terug) een beetje vanalles dus :) Leuk om de weeskindjes terug te zien! En er zijn ook heel leuke vrijwilligers aan het werk daar, waaronder een oude bekende: Lianne :)
Op woensdag moeten we dus niet werken. Veel woorden hoef ik hier dus niet aan te besteden :) Uitslapen en erna naar de zee gaan :) Rustig op het strand liggen is wel nooit een optie. De ene beachboy na de andere komt je lastigvallen met zijn zelfgemaakte ebbenhouten sleutelhangers of het verkopen van safari’s. Een keer was ik wel serieus op mijn tenen getrapt toen er iemand reageerde op mijn uitspraak “no thx, I don’t need that” (het ging over een armband). De commentaar was dat ik helemaal niet zo hoefde te reageren en dat kwetsend was en ik gewoon moest zeggen “neen bedankt”, ik moet mij namelijk aanpassen aan de Afrikaanse cultuur. Come again!? Aanpassen? Dat doen we niet dan? Tssss. Als ik ze zou wegkrijgen met enkel “neen bedankt” zou ik er niet veel meer woorden aan vuilmaken, maar dat is zelden het geval. Hoe je hen moet duidelijk maken dat ze als Keniaan niet kunnen weten hoe het voelt om hier als Europeaan rond te lopen zonder je ook maar 2 seconden te kunnen verstoppen, ik heb het alleszins nog niet gevonden. Dit moest ik even kwijt :p
Donderdag volgden we nog een laatste keer wat Engelse lesjes in class 2 en 3 om volgende week dan te kunnen beginnen met wat bijlesjes. Daarna kregen we te horen dat er een meisje van school was gestuurd omdat aan het licht is gekomen dat ze zich prostitueerde met een jongen van class 8 geloof ik (zij zat in class 6…, 13 jaar of zo). De problematiek wordt dus met de dag groter. Daardoor kreeg Phaedra het geniale idee om een soort enquête te maken voor de hogere klassen met algemene tot heel persoonlijke vragen zodat we een beter zicht hebben op de situatie en het probleem beter kunnen in kaart brengen. Onze lijst van 20 vragen zijn we in de namiddag met de directeur en mama Rainbow gaan bespreken. Niet evident allemaal maar de lijst is erdoor geraakt. Maandag hopen we die te kunnen laten invullen. Tussendoor kregen we ook de kans om nog wat vragen te stellen aan de leerkrachten. De ene reageerde al iets enthousiaster dan de andere, wat niet onlogisch is als je hen indirect vraagt om uit het bed te klappen. Het grootste probleem is en blijft wel dat de kinderen in dezelfde ruimte slapen van de ouders en alles zien, willens nillens. De culturele verschillen zijn zeker in dergelijke gevallen ongezien groot en na iedere stap vooruit heb je de indruk dat je er twee achteruit gaat. Best wel frustrerend dus. Maar goed, het emotionele slagveld proberen we wel (nog) wat te onderdrukken. Vorig jaar leerde Wouter het liedje “We are the world” aan op school. Dit jaar is het “Heal the world” geworden :) De dag dat ze het allemaal samen gaan zingen, wordt weer een tranendal :) (positief dan). Enorm ontroerend gebeuren! Verder verloopt alles behoorlijk Afrikaans. Zuinig omspringen met het water (je kan best niet met 2 het idee hebben om in hetzelfde kwartier naar het toilet te gaan en de straaltjes van de douche zijn ook niet om de shampoo uit je haar te krijgen). De grote beestenboel word ik stilletjes aan gewoon. Kevers die in mijn haar vliegen, vreemde beestjes die over mijn bed rijden, mieren die onze boterpot gijzelen, hagedisjes die op het plafond van het toilet zitten waardoor ik niet durf gaan uit schrik dat er een het idee krijgt om naar beneden te komen :D en uiteraard, spinnen ter grote van een bijna tennisbal (nog geen Keniaanse duizendpoten gespot). Wat ik heel grappig blijf vinden is dat de Kenianen zich excuseren als jij lomp over een steen struikelt :)
Shit. Weeral zo’n lang stuk. Maar zes weken hou ik dit niet vol hoor ;-) en over een week is het nieuwe er wel af ;-) (dan zijn het ook bijna examens en begin augustus is er geen school, speelpleinwerking of zo).
Tegen 14u stonden we terug op school. We merkten al bij het eerste lesje dat we iets te enthousiast aan de dag begonnen waren. Ik kon niet stoppen met geeuwen (wat ergens ook wel aan het vak, wetenschappen, kon liggen) en de warmte maakte ons alleen maar lomer. Nog een les volgen zat er niet direct in dus gingen we wat verder met ons script en vooral met de vragen die we nog zouden moeten stellen. Om alles zo duidelijk mogelijk over te brengen en vooral herkenbaar, moeten we eigenlijk goed weten hoe het er hier aan toe gaat in Kenia. Dan hebben we het niet alleen over het thuiskomen na school en de activiteiten, maar zelfs over de relatie tussen de ouders en intieme momenten. U begrijpt, niet evident om de eerste de beste daar mee lastig te vallen, dus daar moet wel goed over nagedacht worden. Al vlug hadden de kleutertjes weer gedaan met school en kwamen ze enthousiast aangelopen om onder andere vlechtjes in mijn haar te leggen (hmm.. gelukkig was dat maar 1 iemand die niet verder dan 2 vlechtjes geraakte :D). Juma Muli, een ongelofelijke deugniet, kreeg plots het idee om te koprollen met een aanloop. Het begon goed, eerst lag er nog een schooltas op de grond (dan was het wel serieus mikken om net daarop de koprol te doen, maar dat lukte prima) Maar even later was de schooltas niet meer nodig en rolde hij aanlopend met zijn hoofd op de grond. AWWW. Maar ie gaf geen kik…
Tegen half 6 konden we de dag afronden en keerden we terug. Avondeten deden we naast ons, in het weeshuis Kebene. Op het menu stond “pilau” een rijstgerecht met kruiden als gember, look, (kruidnagel vond ik ook terug) een beetje vanalles dus :) Leuk om de weeskindjes terug te zien! En er zijn ook heel leuke vrijwilligers aan het werk daar, waaronder een oude bekende: Lianne :)
Op woensdag moeten we dus niet werken. Veel woorden hoef ik hier dus niet aan te besteden :) Uitslapen en erna naar de zee gaan :) Rustig op het strand liggen is wel nooit een optie. De ene beachboy na de andere komt je lastigvallen met zijn zelfgemaakte ebbenhouten sleutelhangers of het verkopen van safari’s. Een keer was ik wel serieus op mijn tenen getrapt toen er iemand reageerde op mijn uitspraak “no thx, I don’t need that” (het ging over een armband). De commentaar was dat ik helemaal niet zo hoefde te reageren en dat kwetsend was en ik gewoon moest zeggen “neen bedankt”, ik moet mij namelijk aanpassen aan de Afrikaanse cultuur. Come again!? Aanpassen? Dat doen we niet dan? Tssss. Als ik ze zou wegkrijgen met enkel “neen bedankt” zou ik er niet veel meer woorden aan vuilmaken, maar dat is zelden het geval. Hoe je hen moet duidelijk maken dat ze als Keniaan niet kunnen weten hoe het voelt om hier als Europeaan rond te lopen zonder je ook maar 2 seconden te kunnen verstoppen, ik heb het alleszins nog niet gevonden. Dit moest ik even kwijt :p
Donderdag volgden we nog een laatste keer wat Engelse lesjes in class 2 en 3 om volgende week dan te kunnen beginnen met wat bijlesjes. Daarna kregen we te horen dat er een meisje van school was gestuurd omdat aan het licht is gekomen dat ze zich prostitueerde met een jongen van class 8 geloof ik (zij zat in class 6…, 13 jaar of zo). De problematiek wordt dus met de dag groter. Daardoor kreeg Phaedra het geniale idee om een soort enquête te maken voor de hogere klassen met algemene tot heel persoonlijke vragen zodat we een beter zicht hebben op de situatie en het probleem beter kunnen in kaart brengen. Onze lijst van 20 vragen zijn we in de namiddag met de directeur en mama Rainbow gaan bespreken. Niet evident allemaal maar de lijst is erdoor geraakt. Maandag hopen we die te kunnen laten invullen. Tussendoor kregen we ook de kans om nog wat vragen te stellen aan de leerkrachten. De ene reageerde al iets enthousiaster dan de andere, wat niet onlogisch is als je hen indirect vraagt om uit het bed te klappen. Het grootste probleem is en blijft wel dat de kinderen in dezelfde ruimte slapen van de ouders en alles zien, willens nillens. De culturele verschillen zijn zeker in dergelijke gevallen ongezien groot en na iedere stap vooruit heb je de indruk dat je er twee achteruit gaat. Best wel frustrerend dus. Maar goed, het emotionele slagveld proberen we wel (nog) wat te onderdrukken. Vorig jaar leerde Wouter het liedje “We are the world” aan op school. Dit jaar is het “Heal the world” geworden :) De dag dat ze het allemaal samen gaan zingen, wordt weer een tranendal :) (positief dan). Enorm ontroerend gebeuren! Verder verloopt alles behoorlijk Afrikaans. Zuinig omspringen met het water (je kan best niet met 2 het idee hebben om in hetzelfde kwartier naar het toilet te gaan en de straaltjes van de douche zijn ook niet om de shampoo uit je haar te krijgen). De grote beestenboel word ik stilletjes aan gewoon. Kevers die in mijn haar vliegen, vreemde beestjes die over mijn bed rijden, mieren die onze boterpot gijzelen, hagedisjes die op het plafond van het toilet zitten waardoor ik niet durf gaan uit schrik dat er een het idee krijgt om naar beneden te komen :D en uiteraard, spinnen ter grote van een bijna tennisbal (nog geen Keniaanse duizendpoten gespot). Wat ik heel grappig blijf vinden is dat de Kenianen zich excuseren als jij lomp over een steen struikelt :)
Shit. Weeral zo’n lang stuk. Maar zes weken hou ik dit niet vol hoor ;-) en over een week is het nieuwe er wel af ;-) (dan zijn het ook bijna examens en begin augustus is er geen school, speelpleinwerking of zo).
maandag 4 juli 2011
Kenia part 1! :)
Vrijdag 1 juli: D-day. Vliegtuig om 19.40u. Emotionele toestanden. Goed, heel goed bijgestaan door Wouter & Phaedra.
Het moet echt van de bosklassen in het 6de leerjaar geweest zijn dat een afscheid mij nog zo ongelofelijk zwaar gevallen is. Maar het was een grote lach door een traan op het einde wat mij toch nog op het vliegtuig heeft gekregen :) en ergens is het natuurlijk een goed teken, dus ik trek mij er wel aan op :)
Vreemd: in ons hoofd zat het schema dat we ook nog in Milaan zouden stoppen, wat niet het geval was bleek na dik 2u. Minder goed nieuws voor onze vervolgvlucht die pas om 10u lokale tijd vertrok in Ethiopië. Wou dus zeggen 6u wachten in de luchthaven. Gelukkig was er wifi :) Ideaal om uitleg bij de reisfoto’s van Frankrijk/Spanje te zetten die Corneel lief had opgeladen, mails te sturen en blog bij te houden. Aangezien die 6u van 3u ‘s nachts tot 9u ‘s morgens vielen, was het best wel een vermoeiende bedoening. Op de 2de vlucht heb ik gelukkig nog 2,5u kunnen slapen. Eens aangekomen in Mombasa Airport kregen we direct te horen dat het visum sedert 1 juli was verdubbeld, hupla :) Verder ging alles relatief vlot. Mijn maag lag wel wat in de knoop (misschien omdat ze weer het geweldig idee hadden om ontbijt om half 2 ’s nachts te brengen, waar ik uiteraard voor gepast heb) Maar de geur van het eten was soms al voldoende om wat misselijk te worden. Mijn eerstvolgende maaltijd is er trouwens pas ’s avonds rond 21u gekomen.
In Mombasa geraken is 1 iets, in Diani Beach iets anders. We waren in totaal met 14, er was dus wel sprake van een “bende”. Wouter, Phaedra en ik als vrijwilligers, mijn tante en nog een ex-collega van mijn tante met nog 9man/vrouw familie e.d. Daarom was er een busje voorzien om het laatste stuk nog af te leggen. Ondertussen was het middag, goed warm, niet 100% op en top, redelijk lastig dus. Zeker omdat het aanschuiven voor de ferry wel een eeuw leek te duren. Aangezien Mombasa eigenlijk een schiereiland is, moeten we er dus op 1 of andere manier van geraken. Er was geld voor een brug (want we spreken echt over een oversteek van 5à10min) maar de corrupte wereld is er mee gaan lopen natuurlijk. Nog even omslachtig als anders dus, maar goed. We zijn er geraakt. Na een glaasje in Rainbow (waar ik normaal altijd verbleef, maar nu dus voor het eerst niet) trokken we naar de vrijwilligerswoning om ons valiezen te droppen en dan nog vlug naar de winkel te gaan voor de eerste inkopen.
Uit een eerste onderzoek is gebleken dat de plaatselijke bevolking drastisch minder JAMBO roept :) Grappig fenomeen wel. Maar ik durf mij er nog niet volledig over uitspreken, komt wel goed. In plaats van vroeg te gaan slapen zijn we dus nog iets gaan eten, wat wel welkom was. We hebben het zelfs nog volgehouden tot half 12. Als gevolg heb ik dan ook wel tot half 1 geslapen de volgende dag. Geweldig. En zeker nodig, want als de school begint, is het gedaan met uitslapen. Na een laat uitgevallen ontbijt en wat rusten, trokken we naar het strand om wat te wandelen en iets te gaan drinken. Veel meer heeft de zondag, rustdag, niet gebracht, behalve koken, eten en verder rusten :D
Onze eerste schooldag. Spannend! We hadden geluk en werden wat later op school verwacht (9u). Na een kennismaking met de nieuwe leerkrachten en een klein wandelingetje met de vernieuwingen, was het wachten geblazen op de bende van 10. Alle kinderen en leerkrachten waren verzameld om liedjes te zingen en voor een warm onthaal te zorgen. Good memories. Daarna gingen we op zoek naar de lessenroosters. Het plan is dus om de eerste week wat te observeren in verschillende klassen tijdens verschillende lessen en daarna een klas te kiezen, er de zwakste leerlingen uit te halen en die persoonlijk te begeleiden. Phaedra en ik gingen na het ontrafelen van de lessenroosters eerst een les science gaan bijwonen uit class 7. Nog even ter verduidelijking, het gaat dus om een lagere school waar er 3 kleuterklassen zijn en dan 8 classes (dus eigenlijk zijn de laatste 2 al het 1ste en 2de middelbaar en heb je nog 4 jaar vervolg in het secundair onderwijs). In class 7 werd ik al direct geconfronteerd met mijn gaten in de kennis van de wetenschap, lieve help. Het was vooral revisie van class 5 (nog gênanter) en van de 50 vragen kon ik er waarschijnlijk geen 10 beantwoorden :p Nu goed, details, ik ben hier niet om kennis op te doen op wetenschappelijk gebied. Het was eigenlijk al vlug middag (die lessen verlopen niet bepaald strict volgens de planning…)dus gingen we een boterham gaan eten en (tevergeefs) internet gaan “zoeken”. In de namiddag hebben we ons wat op het Engels gestort in class 1. Daar was het vooral zelfstudie waarbij ze woordzoekers moesten oplossen. Een continue stroom van “teacher” “teacher” bracht ons dus van de ene bank naar de andere om te controleren of ze het juiste woord hadden aangeduid. Heel surreëel om 1 stift per kind te zien uitgedeeld worden en af en toe een kindje te zien dat vriendelijk komt vragen of je hun ene potlood kan slijpen met die ene slijper die er in de klas te vinden is. Na 15u valt er ook zoveel les niet meer te geven, dan gaat het vooral om zelfstudie en de klas opruimen. Dan gingen we wat buiten naar de dolenthousiaste kleutertjes die naar je toe stormen en op je arm wrijven om te zien of dat wit nu echt wel helemaal echt is :) Mijn festivalbandjes zijn ook al uitvoerig bestudeerd :)
Rond half 5 hebben we vriendelijk gevraagd om al te vertrekken aangezien het toch begon te kriebelen voor het internet en ik het speciaal vandaag wel graag gehad had :) Met succes! (hopelijk als het straks nog lukt om dit te posten…) Ondertussen is er ook een nieuwe vrijwilligster toegekomen, Riet, die ’s avonds dan in onze woning is komen eten. Gezellig allemaal. Natuurlijk is het hier nog steeds om 7u, stekker uit in de hemel, pikdonker. Heel lange avonden zullen het dus niet worden, ook omdat we vanaf morgen om 8u op school verwacht worden… (we hebben wel 1 dag vrij, de woensdag, dus moeten maar 4 dagen werken).
Een bijkomend probleem waarop we ons toch goed gaan moeten concentreren is de volgende situatie: een tijd geleden heeft er een meisje van class 1 enkele meisjes uit het 2de of 3de kleuter behoorlijk toegetakeld. Met toegetakeld bedoel ik met vingers en zelfs met een stok in de vagina zitten boren. Een groot probleem dus. Van waar komt het geen idee, maar het mag uiteraard absoluut niet meer gebeuren in de toekomst. Daarom zijn we nu aan het denken over een soort poppenspel dat we kunnen gebruiken om aan de jongste uit te leggen dat zoiets echt niet kan. De oudere kan je met feiten en theorieën uitleggen wat of hoe, maar voor kleinere kinderen is dat uiteraard geen optie. Dat wordt dus nog een hele opdracht.
Ik zie in Word dat ik weeral aan bijna 2 pagina’s zit, ik probeer in de toekomst minder grote stukken in 1x te posten of wat meer essentie in minder woorden uit te drukken :p To be continued (uiteraard :))
zaterdag 2 juli 2011
Deel 1: het zwanenmeer
Lieve bloglezertjes!
Zijn jullie klaar voor een nieuwe reeks reisverslagen? Zoja, blijf dan zeker lezen, zonee, verlaat gerust deze pagina.
Op het programma staat er van 23 tot 30 juni een heel gevarieerde week met het vriendje en van 1 juli tot 12 augustus 6 weken vrijwilligerswerk in Kenia.
Ik vuur eerst deel 1 op jullie af en probeer dat in chronologische volgorde te doen, gespreid over drie delen. Hopelijk is het niet te vervelend om te lezen, anders doe ik mijn best om nog eens te dromen over toiletten e.d. (juist ja, update: een paar dagen geleden was er weer iets met toiletten! Nu werden ze wél schoongemaakt! )
Voor het Kenia verslag ben ik wel nog wat aarzelend omdat sommige voor de 3de keer een verslag zullen lezen over een ongeveer zelfde reis. Ik weet dus nog niet zo goed hoe ik dat juist ga aanpakken, maar probeer jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Dat zal wel niet in de juiste volgorde staan en zal onderaan beginnen zijn met dag 1...
Here we go!
Deel 1: kampeeravontuur in Frankrijk.
Het oorspronkelijk decadente plan om 2 citytrips te doen, hebben we jammer genoeg moeten afvoeren omdat we ons financieel waarschijnlijk in de nesten zouden brengen. Toch hadden we niet veel zin om in België te blijven hangen, dus besloten we wat te gaan kamperen in de Lorraine streek in Frankrijk. Het plan was om donderdag 23/06 om 10u te vertrekken. Uiteraard zijn we daar niet in geslaagd en werd het kwart voor 12. De rit verliep perfect, enkele wegenwerken met wat rijvakversmallingen maar algemeen weinig verkeer en zo goed als geen file. Meebrullend met CD’s van Prince, Florence + the Machine, Graffiti 6 en een zelfgemaakte CD ging alles veel vlotter natuurlijk. Het is ons zowaar gelukt om in 1 keer, zonder verkeerd te rijden, aan te komen (rond een uur of 4). Een heel leuke camping aan een rivier met eendjes en prachtige zwanen die geregeld eens passeren. Lang leve de natuur! :) Door plotse regen moesten we wel even wachten met installeren.
Daarna hebben we kort de buurt verkend en gezellig en redelijk gemakzuchtig frietjes gegeten op de camping. Om onze energievoorraad niet te verspillen, zijn we vroeg gaan slapen.
Het kampeeravontuur was vooral bedoeld als ontspanning, lekker niets doen en geweldig lang slapen. Zijn we best in geslaagd :D Daardoor werd het ontbijt wel wat laat genomen (om niet te zeggen, na de middag). Actief bezig zijn deden we met een minuut of 3 durende badmintonsessie, maar er was te veel wind. Ping pong dan maar. Na een 4 op een rij competitie gingen we zelf een potje koken (letterlijk dan: een pot cassoulet op een vuurtje met stokbrood) Neutrale ervaring :) Daarna was het nog eens tijd om op stap te gaan: het historisch centrum van Metz vroeg om een kijkje met de vele prachtige gebouwen, romantische bruggetjes en marginale inwoners. Gezellig wat rondwandelen en nog iets drinken zorgde voor een perfect einde van de luilekkerdag.
Tijd voor luilekkerdag deel 2 bleek al vlug… Het plan om naar Nancy te gaan werd beetje bij beetje verlaat (maar we zijn er geraakt) Af en toe een regenbui hield ons meer in de tent dan erbuiten, maar in de namiddag kwam er verbetering. Nancy bevindt zich op een klein uurtje van Metz. Wat een verandering! Groot, levendig, modern (maar best wel evenveel marginalen). Slenteren door de winkelstraten, in een park kijken naar trouwende koppels die hun foto’s maakten, het befaamde Place Stanislas,… Daar waren wel verdacht veel vrijgezellenfeestjes aan de gang (als in, minstens 6 verschillende) Place to be om te trouwen precies. Bleek ook wel uit de vele winkels met trouwkleden, nu ik erover nadenk. Een niet zo geslaagde risotto kon de sfeer niet verbrodden. De zon vond de weg en nog even gingen we naar Place Stanislas voor we terug naar de camping trokken.
Zijn jullie klaar voor een nieuwe reeks reisverslagen? Zoja, blijf dan zeker lezen, zonee, verlaat gerust deze pagina.
Op het programma staat er van 23 tot 30 juni een heel gevarieerde week met het vriendje en van 1 juli tot 12 augustus 6 weken vrijwilligerswerk in Kenia.
Ik vuur eerst deel 1 op jullie af en probeer dat in chronologische volgorde te doen, gespreid over drie delen. Hopelijk is het niet te vervelend om te lezen, anders doe ik mijn best om nog eens te dromen over toiletten e.d. (juist ja, update: een paar dagen geleden was er weer iets met toiletten! Nu werden ze wél schoongemaakt! )
Voor het Kenia verslag ben ik wel nog wat aarzelend omdat sommige voor de 3de keer een verslag zullen lezen over een ongeveer zelfde reis. Ik weet dus nog niet zo goed hoe ik dat juist ga aanpakken, maar probeer jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Dat zal wel niet in de juiste volgorde staan en zal onderaan beginnen zijn met dag 1...
Here we go!
Deel 1: kampeeravontuur in Frankrijk.
Het oorspronkelijk decadente plan om 2 citytrips te doen, hebben we jammer genoeg moeten afvoeren omdat we ons financieel waarschijnlijk in de nesten zouden brengen. Toch hadden we niet veel zin om in België te blijven hangen, dus besloten we wat te gaan kamperen in de Lorraine streek in Frankrijk. Het plan was om donderdag 23/06 om 10u te vertrekken. Uiteraard zijn we daar niet in geslaagd en werd het kwart voor 12. De rit verliep perfect, enkele wegenwerken met wat rijvakversmallingen maar algemeen weinig verkeer en zo goed als geen file. Meebrullend met CD’s van Prince, Florence + the Machine, Graffiti 6 en een zelfgemaakte CD ging alles veel vlotter natuurlijk. Het is ons zowaar gelukt om in 1 keer, zonder verkeerd te rijden, aan te komen (rond een uur of 4). Een heel leuke camping aan een rivier met eendjes en prachtige zwanen die geregeld eens passeren. Lang leve de natuur! :) Door plotse regen moesten we wel even wachten met installeren.
Daarna hebben we kort de buurt verkend en gezellig en redelijk gemakzuchtig frietjes gegeten op de camping. Om onze energievoorraad niet te verspillen, zijn we vroeg gaan slapen.
Het kampeeravontuur was vooral bedoeld als ontspanning, lekker niets doen en geweldig lang slapen. Zijn we best in geslaagd :D Daardoor werd het ontbijt wel wat laat genomen (om niet te zeggen, na de middag). Actief bezig zijn deden we met een minuut of 3 durende badmintonsessie, maar er was te veel wind. Ping pong dan maar. Na een 4 op een rij competitie gingen we zelf een potje koken (letterlijk dan: een pot cassoulet op een vuurtje met stokbrood) Neutrale ervaring :) Daarna was het nog eens tijd om op stap te gaan: het historisch centrum van Metz vroeg om een kijkje met de vele prachtige gebouwen, romantische bruggetjes en marginale inwoners. Gezellig wat rondwandelen en nog iets drinken zorgde voor een perfect einde van de luilekkerdag.
Tijd voor luilekkerdag deel 2 bleek al vlug… Het plan om naar Nancy te gaan werd beetje bij beetje verlaat (maar we zijn er geraakt) Af en toe een regenbui hield ons meer in de tent dan erbuiten, maar in de namiddag kwam er verbetering. Nancy bevindt zich op een klein uurtje van Metz. Wat een verandering! Groot, levendig, modern (maar best wel evenveel marginalen). Slenteren door de winkelstraten, in een park kijken naar trouwende koppels die hun foto’s maakten, het befaamde Place Stanislas,… Daar waren wel verdacht veel vrijgezellenfeestjes aan de gang (als in, minstens 6 verschillende) Place to be om te trouwen precies. Bleek ook wel uit de vele winkels met trouwkleden, nu ik erover nadenk. Een niet zo geslaagde risotto kon de sfeer niet verbrodden. De zon vond de weg en nog even gingen we naar Place Stanislas voor we terug naar de camping trokken.
Deel 2: Rock A Field, de zomerfestivalopener!
Kwestie van ons vandaag wel eens aan de planning te houden. Rond 10u vertrekken (en dus de tent opgekraamd hebben) was het doel. Met succes! Een ontbijt in het zonnetje, de boel opruimen, betalen en hop, richting Luxemburg. We hadden een camping die op geen 10min van de festivalwei lag. Tegen 11u waren we daar al bijna geïnstalleerd. Er waren nog festivalgangers met dat idee, zoals een kalende Hollander (hoe kan het ook anders) met een Rock Werchter t-shirt die ons zelfs op het festival bleek te achtervolgen met zijn leuke bende mede Hollanders. Met de auto reden we naar de gratis Park and Ride waar er bussen naar het boeregat trokken. Wat niet de bedoeling bleek te zijn, was dat je gratis op die bus zat… Maar wij hadden dus werkelijk niemand bandjes zien uitdelen. Twee keer geluk gehad dus. Na nog een eindje wandelen kwamen we op de mini Werchter aan. Twee podia en een grote witte tent ertussen waar je kon zitten. Wij waren er eigenlijk al vroeg bij, rond 13u ofzo, terwijl de eerste goeie groep voor ons pas om 19.30u kwam. Daarvoor was het overleven bij groepen als Volbeat, Jimmy Eat World, Duitse hiphoppers, nog eens Duitse hiphoppers, Gaslight Anthem.
Om 19.30u kon het feest losbarsten met enthousiaste Wombats. Onverwacht veel nummers van de eerste plaat, erg leuke van de nieuwe. 2 liedjes voor het einde moesten we wel noodgedwongen naar het andere podium voor een goede plaats voor Arcade Fire. Schitterend als altijd. Geweldig talentvolle muzikanten die echt alles kunnen en best geslaagde bindteksten hebben. Door een eetpauze hebben we enkel een deel gezien van Elbow, maar wel een goed deel. Jammer genoeg weinig volk en interactie. (leuk trouwens dat de zanger plots iets zei als “I bet Belgium can do better” hihi. Uiteraard!) mijn grootste verwachtingen lagen toch bij de leukerds van Arctic Monkeys. Die werden grotendeels ingevuld. Goeie songkeuzes (4 CD’s al, het gaat vlug!) Helemaal niet saai zoals sommige al eens durven beweren, er waren zelfs bindteksten (“Luxemburg, ça va?”) Fijn optreden! Er is wel maar 1 groep die erin slaagde om het festival plat te spelen en dat waren niet ontoevallig Belgen: Goose! WOW wat een knallend optreden. En wat een geweldige setlist! Maar wat extreem weinig volk! De nog overgebleven opkomst kon je vergelijken met een goed geslaagde editie van de kasteelconcerten in Waregem (you get the picture) Alle punkers en emo’s waren waarschijnlijk al een paar uur terug in een donker hoekje gekropen. De eindanalyse van het festival: niet slecht, heel veel ruimte :) Wel te weinig waterkraantjes voor de gigantische temperaturen. Drinken en eten was echt wel duur: 3,75EUR voor frisdrank/bier en een gemiddeld gerecht (de frietbakjes waren trouwens maar half zo vol als bij ons) Veel Deutsche Leute en van dat soort dingen en de onvermijdelijke Hollanders natuurlijk. Sfeer was ook niet overdreven maar qua aantal mensen niet echt te vergelijken met een Rock Werchter of Pukkelpop. Wel voor herhaling vatbaar! Tegen 2u waren we terug op de camping voor een kort nachtje (dat achteraf gebleken eigenlijk nog korter moest zijn…)
Mijn planning was tot nu toe al heel strak verlopen. De routes ook. Tot nu toe nog nooit verdwaald en alles op tijd gevonden. Normaal ging ook vandaag zo’n dag worden. De planning in mijn hoofd: vliegtuig om 15u, in de luchthaven zijn om 13u, 2u rijden, rond half 11 vertrekken. Ging allemaal perfect. Douchen, ontbijten, alles netjes in de koffer proppen en off we went naar Charleroi Airport. Prima. Onderweg nog eens tanken en rustig verder bollen met de CD’s van Oasis en Ben Westbeech. Om 10 voor 12 stond mijn hart wel even stil. Ik keek naar de papieren en zag: gate closes 12.35u, dept time: 13.05u. WHAAAT. We moesten nog 55min rijden, parkeren, inchecken, kortom, ik moest mij tegenhouden om niet te hyperventileren en flauw te vallen :p. We hadden nog 45min. Op zich niet haalbaar dus. Aan een gemiddelde snelheid van 140 (of eerder een bijna constante van 160) raasden we over de autostrade om te redden wat te redden viel. Ik had het al opgegeven, Corneel hield vol. 12.35u stonden we op de parking, snelden we naar de vertrekhal waar ik de 1ste in fluovestje met “Valencia!” aanviel. “Gesloten” zei ze. “Maar we hebben enkel handbagage mee!” probeerde ik de zaak nog te redden. Na een telefoontje mochten we het nog proberen. Nog nooit heeft de security control zolang geduurd, maar 10min voor het opstijgen zaten we op het vliegtuig (niet eens als laatste :p). Help mijn hart! En bedankt Corneel voor je engelengeduld en volharding :)
Valencia, here we come!
Om 19.30u kon het feest losbarsten met enthousiaste Wombats. Onverwacht veel nummers van de eerste plaat, erg leuke van de nieuwe. 2 liedjes voor het einde moesten we wel noodgedwongen naar het andere podium voor een goede plaats voor Arcade Fire. Schitterend als altijd. Geweldig talentvolle muzikanten die echt alles kunnen en best geslaagde bindteksten hebben. Door een eetpauze hebben we enkel een deel gezien van Elbow, maar wel een goed deel. Jammer genoeg weinig volk en interactie. (leuk trouwens dat de zanger plots iets zei als “I bet Belgium can do better” hihi. Uiteraard!) mijn grootste verwachtingen lagen toch bij de leukerds van Arctic Monkeys. Die werden grotendeels ingevuld. Goeie songkeuzes (4 CD’s al, het gaat vlug!) Helemaal niet saai zoals sommige al eens durven beweren, er waren zelfs bindteksten (“Luxemburg, ça va?”) Fijn optreden! Er is wel maar 1 groep die erin slaagde om het festival plat te spelen en dat waren niet ontoevallig Belgen: Goose! WOW wat een knallend optreden. En wat een geweldige setlist! Maar wat extreem weinig volk! De nog overgebleven opkomst kon je vergelijken met een goed geslaagde editie van de kasteelconcerten in Waregem (you get the picture) Alle punkers en emo’s waren waarschijnlijk al een paar uur terug in een donker hoekje gekropen. De eindanalyse van het festival: niet slecht, heel veel ruimte :) Wel te weinig waterkraantjes voor de gigantische temperaturen. Drinken en eten was echt wel duur: 3,75EUR voor frisdrank/bier en een gemiddeld gerecht (de frietbakjes waren trouwens maar half zo vol als bij ons) Veel Deutsche Leute en van dat soort dingen en de onvermijdelijke Hollanders natuurlijk. Sfeer was ook niet overdreven maar qua aantal mensen niet echt te vergelijken met een Rock Werchter of Pukkelpop. Wel voor herhaling vatbaar! Tegen 2u waren we terug op de camping voor een kort nachtje (dat achteraf gebleken eigenlijk nog korter moest zijn…)
Mijn planning was tot nu toe al heel strak verlopen. De routes ook. Tot nu toe nog nooit verdwaald en alles op tijd gevonden. Normaal ging ook vandaag zo’n dag worden. De planning in mijn hoofd: vliegtuig om 15u, in de luchthaven zijn om 13u, 2u rijden, rond half 11 vertrekken. Ging allemaal perfect. Douchen, ontbijten, alles netjes in de koffer proppen en off we went naar Charleroi Airport. Prima. Onderweg nog eens tanken en rustig verder bollen met de CD’s van Oasis en Ben Westbeech. Om 10 voor 12 stond mijn hart wel even stil. Ik keek naar de papieren en zag: gate closes 12.35u, dept time: 13.05u. WHAAAT. We moesten nog 55min rijden, parkeren, inchecken, kortom, ik moest mij tegenhouden om niet te hyperventileren en flauw te vallen :p. We hadden nog 45min. Op zich niet haalbaar dus. Aan een gemiddelde snelheid van 140 (of eerder een bijna constante van 160) raasden we over de autostrade om te redden wat te redden viel. Ik had het al opgegeven, Corneel hield vol. 12.35u stonden we op de parking, snelden we naar de vertrekhal waar ik de 1ste in fluovestje met “Valencia!” aanviel. “Gesloten” zei ze. “Maar we hebben enkel handbagage mee!” probeerde ik de zaak nog te redden. Na een telefoontje mochten we het nog proberen. Nog nooit heeft de security control zolang geduurd, maar 10min voor het opstijgen zaten we op het vliegtuig (niet eens als laatste :p). Help mijn hart! En bedankt Corneel voor je engelengeduld en volharding :)
Valencia, here we come!
Deel 3: Liefde is... samen pipi doen in de zee.
Na twee uurtjes vliegen kwamen we aan op de luchthaven van Valencia. Perfect overzichtelijk en niet overdreven groot. Nadat we onze Valencia Turist Card hadden opgehaald namen we de metro naar de hostal (of toch ergens in de buurt). Onze eerste zicht was dat van Plaza de los Torros. Behoorlijk indrukwekkend. Na wat toertjes verdwalen (toch nog) werden we uiteindelijk in de juiste richting gestuurd. “Russafa youth hostal”, gelegen in de Russafa buurt. Een heel lieve, oudere man gaf ons de nodige uitleg over Valencia en ons verblijf. Behoorlijk wat trappen brachten ons naar een gezellig kamertje met een gedeelde badkamer (voor 2 kamers). Na even uitrusten en bekomen van de stressvolle middag, gingen we op stap naar het oude stadsgedeelte. Een wandeling via winkelstraten en de plaza del ayuntamiento bracht ons in een klein straatje waar we een 3gangenmenu aten voor 12EUR. Het voorgerecht (paella!) was voor mij eigenlijk al voldoende :p Heel erg lekker allemaal. Nog even verder wandelen richting plaza de la Virgen en erna terug naar de hostal keren was het plan van de 1ste avond. (Ik had al mijn energie mee opgevreten met de stress)
De volgende dag hadden we goed voor ogen: iets voor de middag vertrekken naar ciutat de las ciencias y las artes (CAC). Na een behoorlijk typisch Spaans ontbijt (niet om te stoefen dus: cornflakes/muesli, koekjes, broodloos) gingen we te voet naar de spectaculaire gebouwen van CAC. Er zijn er dus 4 waarvan je er 3 kan bezoeken (museo de las ciencias, hemisferic, oceanografic). Het eerste hebben we niet gedaan omdat het qua tijd niet echt zou passen in de planning. We kochten een combiticket voor de oceanografic en hemisferic. Eerst maakten we kennis met het Valenciaans drankje “horchata” waarover ik nog altijd geen uitgesproken mening heb :) Hemisferic is eigenlijk een ronde bol waar er documentaires in worden afgespeeld die je over heel het plafond ziet afspelen. Onze voorstelling was om 19u en ging over “Hubble”, heel interessant en indrukwekkend. We trokken dus eerst naar de oceanografic waar we gemakkelijk 3,5u rondliepen. Wat een fijne diertjes allemaal :D Als kleine kindjes liepen Corneel en ik dolenthousiast rond en genoten we van een dolfijnenshow. Na dit parcours was het tijd voor “middageten” (om 18u :)) We trokken naar de Carrefour om stokbrood en beleg en hadden een uurtje voor we naar de hemisferic moesten. Na die voorstelling liepen we door het 9km lange park die door Valencia loopt naar het centrum. Dat park was vroeger een rivier en is ontzettend gevarieerd en gezellig om rond te lopen. Voor we naar Radio City trokken om een flamencoshow bij te wonen, aten we nog een ijsje op een van de biljoenen plazas. Er was heel veel volk in Radio City, wat vaak voor omvervallende flesje s/glazen zorgde waardoor de flamencosfeer even verstoord was. 1 gitarist, 2 hoofdzangers, 2 backings (ofzo) die vooral ook mee klapten en 1 danseres. Nadat er eerst 2 liedjes enkel gezongen werd, riep er een oude taart uit het publiek “Nena, baila!” waardoor het allemaal wat onwennig verliep. Maar dansen heeft ze gedaan, en hoe! Heel spectaculair!
Voor ons volgend dagje leek uitslapen ons wel een goed plan. Rond half 10 ontbijten (niet zo heel vreemd in Spanje :)) om erna nog een wandelingetje te maken. Deze keer trokken we naar de befaamde Mercado central: een grote overdekte markt waar enorm veel marktramers concurreren met krak dezelfde producten. We kochten er ons middagmaal dat we op een bankje bij onze hostal opaten (in het gezelschap van een manke duif, een half gebraden duif, een mooie witte duif en een grijze vechtersbaas duif) We gingen ook even kijken naar Lonja de la seda, maar langer dan 5min hebben we daar niet echt rondgelopen. Het was waarschijnlijk handiger met gids. Rond 16u trokken we naar het strand, hoera! Jammer genoeg had de zon niet volledig hetzelfde plan en na een 3dubbele zonnecrème laag besloot ze toch een uur weg te kruipen. We hielden vol en met succes. De zee was echt zalig warm en het was ontzettend leuk :) Rond 20u gingen we terug naar de hostal, even douchen, en op aanraden van de oude man uit de hostal gingen we naar een tapasbar in de buurt. NJAM. Heel erg lekker. We kozen 5 tapas, 1l cider en een dessertje en konden dus even weg. Enkel de caracolas waren wat te gewaagd maar voor de rest heel lekker gegeten. Het was al vlug laat aangezien we pas om 22u waren toegekomen om te eten. We maakten nog een laatavondwandeling naar de gehoopte verlichte CAC, maar helaas, dat was niet het geval. Dan maar via het park, terug naar de hostal.
Donderdag, de laatste dag stonden we rustig op en moesten we tegen 11u buiten zijn. We wandelden nog wat in de winkelstraten, kochten wat eten voor op de luchthaven, checkten 3x ons vertrekuur en zorgden dat we ruim op tijd ter plaatse waren. Alles ging goed :)
In Charleroi was het even zoeken naar de auto die daar 3 nachtjes overnacht had, maar we hebben hem gevonden :)
Valencia is echt een geweldig mooie stad, enorm leuk ook, heel gevarieerd, en voor mij zelfs geduchte concurrentie voor Barcelona. Als we de rest van de wereld gezien hebben, keren we zeker nog eens terug! Al was het maar voor de agua de valencia die we niet hebben kunnen drinken. Zeker een aanrader!
De volgende dag hadden we goed voor ogen: iets voor de middag vertrekken naar ciutat de las ciencias y las artes (CAC). Na een behoorlijk typisch Spaans ontbijt (niet om te stoefen dus: cornflakes/muesli, koekjes, broodloos) gingen we te voet naar de spectaculaire gebouwen van CAC. Er zijn er dus 4 waarvan je er 3 kan bezoeken (museo de las ciencias, hemisferic, oceanografic). Het eerste hebben we niet gedaan omdat het qua tijd niet echt zou passen in de planning. We kochten een combiticket voor de oceanografic en hemisferic. Eerst maakten we kennis met het Valenciaans drankje “horchata” waarover ik nog altijd geen uitgesproken mening heb :) Hemisferic is eigenlijk een ronde bol waar er documentaires in worden afgespeeld die je over heel het plafond ziet afspelen. Onze voorstelling was om 19u en ging over “Hubble”, heel interessant en indrukwekkend. We trokken dus eerst naar de oceanografic waar we gemakkelijk 3,5u rondliepen. Wat een fijne diertjes allemaal :D Als kleine kindjes liepen Corneel en ik dolenthousiast rond en genoten we van een dolfijnenshow. Na dit parcours was het tijd voor “middageten” (om 18u :)) We trokken naar de Carrefour om stokbrood en beleg en hadden een uurtje voor we naar de hemisferic moesten. Na die voorstelling liepen we door het 9km lange park die door Valencia loopt naar het centrum. Dat park was vroeger een rivier en is ontzettend gevarieerd en gezellig om rond te lopen. Voor we naar Radio City trokken om een flamencoshow bij te wonen, aten we nog een ijsje op een van de biljoenen plazas. Er was heel veel volk in Radio City, wat vaak voor omvervallende flesje s/glazen zorgde waardoor de flamencosfeer even verstoord was. 1 gitarist, 2 hoofdzangers, 2 backings (ofzo) die vooral ook mee klapten en 1 danseres. Nadat er eerst 2 liedjes enkel gezongen werd, riep er een oude taart uit het publiek “Nena, baila!” waardoor het allemaal wat onwennig verliep. Maar dansen heeft ze gedaan, en hoe! Heel spectaculair!
Voor ons volgend dagje leek uitslapen ons wel een goed plan. Rond half 10 ontbijten (niet zo heel vreemd in Spanje :)) om erna nog een wandelingetje te maken. Deze keer trokken we naar de befaamde Mercado central: een grote overdekte markt waar enorm veel marktramers concurreren met krak dezelfde producten. We kochten er ons middagmaal dat we op een bankje bij onze hostal opaten (in het gezelschap van een manke duif, een half gebraden duif, een mooie witte duif en een grijze vechtersbaas duif) We gingen ook even kijken naar Lonja de la seda, maar langer dan 5min hebben we daar niet echt rondgelopen. Het was waarschijnlijk handiger met gids. Rond 16u trokken we naar het strand, hoera! Jammer genoeg had de zon niet volledig hetzelfde plan en na een 3dubbele zonnecrème laag besloot ze toch een uur weg te kruipen. We hielden vol en met succes. De zee was echt zalig warm en het was ontzettend leuk :) Rond 20u gingen we terug naar de hostal, even douchen, en op aanraden van de oude man uit de hostal gingen we naar een tapasbar in de buurt. NJAM. Heel erg lekker. We kozen 5 tapas, 1l cider en een dessertje en konden dus even weg. Enkel de caracolas waren wat te gewaagd maar voor de rest heel lekker gegeten. Het was al vlug laat aangezien we pas om 22u waren toegekomen om te eten. We maakten nog een laatavondwandeling naar de gehoopte verlichte CAC, maar helaas, dat was niet het geval. Dan maar via het park, terug naar de hostal.
Donderdag, de laatste dag stonden we rustig op en moesten we tegen 11u buiten zijn. We wandelden nog wat in de winkelstraten, kochten wat eten voor op de luchthaven, checkten 3x ons vertrekuur en zorgden dat we ruim op tijd ter plaatse waren. Alles ging goed :)
In Charleroi was het even zoeken naar de auto die daar 3 nachtjes overnacht had, maar we hebben hem gevonden :)
Valencia is echt een geweldig mooie stad, enorm leuk ook, heel gevarieerd, en voor mij zelfs geduchte concurrentie voor Barcelona. Als we de rest van de wereld gezien hebben, keren we zeker nog eens terug! Al was het maar voor de agua de valencia die we niet hebben kunnen drinken. Zeker een aanrader!
Abonneren op:
Posts (Atom)