"20 miljoen mensen getroffen door zware overstromingen"
"voor het eerst is cholera opgedoken in Pakistan"
"36000 mensen hebben zware buikloop"
"China vreest nieuwe aardverschuivingen"
Meest gelezen artikel op deredactie.be:
"Tijd dringt voor de familie Pfaff"
Seriously.
Geen paniek, ik word geen vreselijke zeurkous die bij het minste "en de kindjes in Afrika" er gaat bij sleuren, ik heb gewoon nog een beetje last van aanpassingsverschijnselen.
Goed om te merken dat de wereld hier niet heeft stilgestaan terwijl ik weg was. Nu nog de goede weg vinden om mee te draaien.
Een kleine gunst: even geen geheimdoenerij toestanden voor mij.
Gelieve er vanaf nu heel expliciet bij te zeggen wanneer iets staatsgeheim is. Dan is er geen probleem. Maar gewoon, duidelijkheid liefst, subtiliteit is mij een kleine maand niet bekend geweest, ik moet weer even wennen.
O ja, ik beken, ik heb ook geklikt op het artikel van de Pfaffs, maar na twee zinnen heb ik wel zwaar moeten afhaken met lezen.
zaterdag 14 augustus 2010
donderdag 12 augustus 2010
When dreams become real life
Om in schoonheid af te sluiten toch nog even een algemeen slotwoordje. Eerst en vooral, iedereen die de moeite heeft gedaan om deze blog te volgen: enorm bedankt :). Ik hoop en wens het jullie eigenlijk allemaal dat je ooit met jullie eigen ogen kan zien en meemaken wat ik heb proberen beschrijven. Er bestaan gewoonweg niet genoeg woorden die alles daar kunnen omschrijven, en zoals we daar ook vaak merkten, je moet Kenia zien, ruiken (!) en beleven.
Het was de tweede keer dat ik mij gewaagd heb aan een verslag en dat vond ik persoonlijk moeilijker dan de eerste keer. Het mag dan wel in totaal ander gezelschap geweest zijn, veel dingen zijn gewoon anders bij een eerste ervaring. Hopelijk is dit niet al te duidelijk doorgekomen in de blog en viel het al bij al nog mee :)
Ik heb mij al zitten afvragen hoe het komt dat ik deze keer niet dagen aan een stuk loop te wenen. Even dacht ik dat ik gevoelloos was geworden :) maar dat is het niet. Nu weet ik gewoon 100% zeker dat ik terug ga en dat binnen het jaar. Ik weet zelfs dat ik nu, als het nodig zou zijn, alleen zou vertrekken dus op zich kan er mij niet echt veel tegenhouden.
Ik wil graag nog heel veel van de wereld zien, maar toch zijn mijn plannen voor volgend jaar nu al sterk gewijzigd en ga ik blijven vasthouden aan Kenia. Wat er daarna gebeurt, zien we dan wel maar ik heb het gevoel dat het komend jaar, als student, mijn laatste kans is om nog voor langere tijd weg te gaan.
Dat het hier in België ondertussen weer sterk aanpassen is, was te verwachten. Dat op alle vlakken eigenlijk maar ik heb het meest last met het eten. Een grote drie weken hebben we geen aardappelen en nauwelijks vlees gezien wat nu niet altijd even smakelijk overkomt. Ik heb ook moeite met het grote aanbod van alles, er is hier weer zo veel keuze in alles. Ik kan gemakkelijk een kwartier denken wat ik nu eigenlijk juist op mijn boterham ga leggen terwijl ik daar niet eens moeite wil voor doen om energie in te steken.
Ik ben nog niet zo veel buitengekomen dus de confrontatie met de Belgen valt voorlopig nog mee :). Toch denk ik nog in “jambo’s” en heb ik zin om “mambo!” te roepen waarop helaas niet veel reactie zou komen.
Het grote voordeel is wel dat Kenia een klein beetje naar België gebracht is door de andere vrijwilliger. Super leuk dat de groep mensen die kunnen spreken over deze fantastische ervaring enkel maar groter wordt. Het was ook heel leuk om al die geweldige mensen te leren kennen daar in het verre Kenia: Kenianen, Belgen, Nederlanders, Italianen, Spanjaard, geweldig.
Goed, nu is het enkel nog het aanpassingsproces dat tot een goed einde moet worden gebracht. Gelukkig weet ik dat ik op heel wat mensen kan rekenen die mij hier vlug weer zullen doen thuis voelen :) Laat dat dan ook de enigste reden zijn waarom ik blij ben om terug te zijn: vrienden en familie. Voor de rest had ik totaal niet het gevoel dat ik ook maar iets had gemist hier. En eerlijk gezegd ben ik er nog altijd van overtuigd dat ons verblijf best dubbel zolang had mogen duren, zonder problemen :)
Dat dit vervolgd wordt, is ondertussen wel duidelijk denk ik :) Hoe snel dat gebeurt, lezen en horen jullie nog wel :)
Dan is het nu weer tijd voor alledaagse stukjes op deze blog. Bizar :)
Ook dit nog ;-)
Normaal gezien ga ik samen met nog een andere vrijwilligster, Elke, een cursus Swahili kopen om de volgende keer toch iets te verstaan wat die daar allemaal brabbelen.
Voor het geval dat je een van de volgende uitdrukkingen of woorden hoort die ik laat vallen, hier nog eens de betekenis:
Wewe = letterlijk gewoon 'jij', maar vaak gebruikt in de 'hé, jij daar!' situatie
Jambo = hallo
Habari? = hoe gaat het
mzuri = goed
=> voor de hippere: Mambo? waarop dan het antwoord 'Poa!' volgt. Vond ik echt zaaalig om in de straten te horen! Continu 'mambo?' , 'Poa, poa!' :)
Lala salama = slaapwel
Het was de tweede keer dat ik mij gewaagd heb aan een verslag en dat vond ik persoonlijk moeilijker dan de eerste keer. Het mag dan wel in totaal ander gezelschap geweest zijn, veel dingen zijn gewoon anders bij een eerste ervaring. Hopelijk is dit niet al te duidelijk doorgekomen in de blog en viel het al bij al nog mee :)
Ik heb mij al zitten afvragen hoe het komt dat ik deze keer niet dagen aan een stuk loop te wenen. Even dacht ik dat ik gevoelloos was geworden :) maar dat is het niet. Nu weet ik gewoon 100% zeker dat ik terug ga en dat binnen het jaar. Ik weet zelfs dat ik nu, als het nodig zou zijn, alleen zou vertrekken dus op zich kan er mij niet echt veel tegenhouden.
Ik wil graag nog heel veel van de wereld zien, maar toch zijn mijn plannen voor volgend jaar nu al sterk gewijzigd en ga ik blijven vasthouden aan Kenia. Wat er daarna gebeurt, zien we dan wel maar ik heb het gevoel dat het komend jaar, als student, mijn laatste kans is om nog voor langere tijd weg te gaan.
Dat het hier in België ondertussen weer sterk aanpassen is, was te verwachten. Dat op alle vlakken eigenlijk maar ik heb het meest last met het eten. Een grote drie weken hebben we geen aardappelen en nauwelijks vlees gezien wat nu niet altijd even smakelijk overkomt. Ik heb ook moeite met het grote aanbod van alles, er is hier weer zo veel keuze in alles. Ik kan gemakkelijk een kwartier denken wat ik nu eigenlijk juist op mijn boterham ga leggen terwijl ik daar niet eens moeite wil voor doen om energie in te steken.
Ik ben nog niet zo veel buitengekomen dus de confrontatie met de Belgen valt voorlopig nog mee :). Toch denk ik nog in “jambo’s” en heb ik zin om “mambo!” te roepen waarop helaas niet veel reactie zou komen.
Het grote voordeel is wel dat Kenia een klein beetje naar België gebracht is door de andere vrijwilliger. Super leuk dat de groep mensen die kunnen spreken over deze fantastische ervaring enkel maar groter wordt. Het was ook heel leuk om al die geweldige mensen te leren kennen daar in het verre Kenia: Kenianen, Belgen, Nederlanders, Italianen, Spanjaard, geweldig.
Goed, nu is het enkel nog het aanpassingsproces dat tot een goed einde moet worden gebracht. Gelukkig weet ik dat ik op heel wat mensen kan rekenen die mij hier vlug weer zullen doen thuis voelen :) Laat dat dan ook de enigste reden zijn waarom ik blij ben om terug te zijn: vrienden en familie. Voor de rest had ik totaal niet het gevoel dat ik ook maar iets had gemist hier. En eerlijk gezegd ben ik er nog altijd van overtuigd dat ons verblijf best dubbel zolang had mogen duren, zonder problemen :)
Dat dit vervolgd wordt, is ondertussen wel duidelijk denk ik :) Hoe snel dat gebeurt, lezen en horen jullie nog wel :)
Dan is het nu weer tijd voor alledaagse stukjes op deze blog. Bizar :)
Ook dit nog ;-)
Normaal gezien ga ik samen met nog een andere vrijwilligster, Elke, een cursus Swahili kopen om de volgende keer toch iets te verstaan wat die daar allemaal brabbelen.
Voor het geval dat je een van de volgende uitdrukkingen of woorden hoort die ik laat vallen, hier nog eens de betekenis:
Wewe = letterlijk gewoon 'jij', maar vaak gebruikt in de 'hé, jij daar!' situatie
Jambo = hallo
Habari? = hoe gaat het
mzuri = goed
=> voor de hippere: Mambo? waarop dan het antwoord 'Poa!' volgt. Vond ik echt zaaalig om in de straten te horen! Continu 'mambo?' , 'Poa, poa!' :)
Lala salama = slaapwel
Dag 23, 24 & 25
Dag 23: 08/08/2010
Er is toch wel sprake van een kleine vertraging maar hier komt dan het finale stukje Kenia verslag. Onze laatste volledige dag in Kenia was op zich redelijk goed gepland: in de voormiddag om de laatste souvenirs gaan, ’s middags iets gaan eten en in de namiddag zalig naar het strand. Al vlug werden we weer geconfronteerd met de Keniaanse planningen die dus langs geen kanten stroken met de onze :) De voormiddag verliep zoals verwacht en het afscheid nemen begon toch al op gang te komen. Rond 14u zou Raphael nog eens langskomen, het sponsorkindje van mijn oma. We hadden eigenlijk al wat gerekend dat ie er dus in het beste geval tegen 15u zou zijn, maar tot onze grote verbazing stond ie er om 12u! Hij was even weggelopen uit de kerk en we voelden al aankomen dat het ergens de bedoeling was dat wij meegingen voor het tweede deel… Weg planning, op naar Ukunda.
Daar waren we getuige van praktijken die ik enkel nog maar op tv had gezien in heel bizarre films. De kerk zag er totaal niet uit als een kerk en die priester was uitzinnig. We mochten niet direct binnen omdat ze aan het bidden (?) waren maar dat was een geschreeuw van jewelste. Even later slopen we binnen en zagen we een hele hoop mensen vooraan staan met hun handen in de lucht waarvan een vrouw plots begon te tieren (alsof de duivel in haar zat en op het punt stond haar lichaam te verlaten). Daarna viel ze ook op de grond en moesten ze haar met handen en voeten een beetje verder leggen… Maxim en ik waren er toch niet volledig gerust in en vroegen om toch terug naar buiten te gaan :)
Na de mis gingen we nog eens naar Raphael zijn huis, waar hij ook speciaal op aandrong. Ze hebben daar totaal niet veel maar toch wil iedereen heel graag tonen waar en hoe ze leven. Ze hadden twee kamertjes, die, als je ze samen legt, net niet zo groot zijn als onze living. Raphael vertelde dat ze 3000 shilling huur moesten betalen per maand. Niet te geloven, dat is minstens een maandloon van een van zijn ouders, en dan hebben ze nog geen eten en niets.
Rond 14u probeerden we zo beleefd mogelijk weg te geraken om toch eerst nog iets te kunnen eten en dan naar het strand te gaan. Op de weg naar het strand was er iets waar we eens wilden gaan eten en daar hebben we tegen kwart na 3 toch een pizza kunnen eten. Direct zwemmen zat er dus niet echt in.
Toen we in Rainbow een handdoek en ‘zwemgerief’ waren gaan halen zag ik plots Alex in de tegengestelde richting van het strand lopen (wat dus niet bepaald het plan was, maar zoals ik al zei, plannen doe je daar beter niet). Hij moest ‘even’ terug naar Ukunda waardoor we dan maar gewoon alleen richting strand zijn vertrokken, even later nog vergezeld door Bilo (en wat beach boys en Masai’s).
Het weer was geweldig trouwens. De zon heeft heel de dag goed haar best gedaan en de temperatuur van de oceaan was fantastisch. Ideaal afscheid dus.
De avond verliep wat in ups en downs. Ik had totaal geen zin om mijn valies te maken en door een biljoenste misverstand heb ik twee uur zitten wachten op bezoek. De eerste (en vreemd genoeg voorlopig laatste) tranen zijn gevloeid toen Jackson afscheid kwam nemen. We hebben hem deze keer niet zo veel gezien maar ergens wisten we dat we hem altijd konden bellen als het nodig was of als we een probleem hadden.
Later op de avond kwamen ook nog Alex en Wababah die ons tegen middernacht nog probeerden mee te krijgen naar 40 thieves, maar we hadden besloten om de volgende ochtend vroeg op te staan om nog een paar stops te doen om afscheid te nemen. Ik had ergens ook schrik dat hetzelfde scenario als mijn laatste Shakatak avond twee jaar geleden zich zou herhalen (wat neerkwam op uren wenen) dus liever afscheid nemen met een vrolijke noot.
Dag 24: 09/08/2010 & Dag 25: 10/08/2010
Maandagochtend werd ik om 7u gewekt door gigantische regenbuien. Geen ramp aangezien we iets later toch planden om op te staan. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk geen problemen mee had, het gaf mij ergens het gevoel dat het tijd was om naar huis te gaan (hoewel het dat eigenlijk nooit is). De taxi ging tegen 11.30u in Rainbow zijn dus we hadden nog even de tijd om onze laatste spullen weg te steken en nog eens een toertje te doen in het dorp.
Onze eerste stop werd Kebene. We zijn er toch regelmatig langs geweest en de kinderen waren zo fantastisch dat we zeker nog eens afscheid wilden nemen. We hadden wel niet verwacht dat iedereen ging samen geroepen worden waardoor we voor de x-ste keer nog eens moesten speechen :). Ontzettend lief hoe ze reageerden en na dertien keer herhalen ‘goed we zijn dan eens door’, zetten we onze tocht verder naar de school waar klas 7 en 8 al terug les moesten volgen. We wilden ook nog eens goeiendag zeggen aan de directeur met wie we toch veel contact hebben gehad. Ook daar zijn ze erg fan van speechen en mochten we nog eens in klas 7 en 8 ons zegje gaan doen.
Ondertussen was het buiten nog steeds enorm aan het gieten en stelden we een limiet in qua tijd om te schuilen in de school (straks waren we te laat voor onze taxi! Waar we op zich allebei niet zot veel problemen mee zouden hebben :))
Terug in Rainbow hadden we nog de tijd om onze boterhammen voor de dag te smeren en de laatste dingen te regelen.
Tot daar plots, een halfuur vroeger dan verwacht, de taxichauffeur al stond!
Korte pijn dan maar, we hadden van iedereen afscheid kunnen nemen en de hoop laten varen dat er nog surprise acts zouden verschijnen om ons uit te wuiven :).
Achteraf bleek het niet slecht dat de taxi te vroeg was want we hebben enorm lang moeten aanschuiven voor de ferry. We kwamen wel volgens plan toe in de luchthaven, 2u op voorhand, waar alles heel stil, neerslachtig maar probleemloos verliep.
Het wachten kon beginnen, de reis van minimum 22u was begonnen.
Tot onze grote verbazing kwam er iemand een klein uur voor onze eerste vliegrit ‘Ethiopian Airlines’ roepen. Ik begreep er niets meer van. We gingen dus gaan vragen hoe het zat en iemand vertelde ons doodleuk ‘a ja, het vliegtuig is hier al, het is wat vroeger toegekomen’. Gevolg, we zijn bijna een uur vroeger vertrokken… (Het was wel eerst met het kleine vliegtuigje, een man of 30, dus eenvoudig om te controleren of iedereen mee was). Het nadeel was wel dat onze 5u die we in Adis Ababa moesten wachten zo nog langer werden (en tot overmaat van ramp is ons vliegtuig daar later dan verwacht vertrokken…).
Het wachten was heel lastig en ik voelde mij opnieuw echt niet goed. Gelukkig zijn de gevolgen nu beperkt gebleven maar mijn maag was echt de kluts kwijt.
Toen we aan het wachten waren op het vliegtuig merkten Maxim en ik op dat er enorm veel blanke ouders met melkchocolade kinderen rondliepen. We wisten allebei dat moeder natuur zulke wonderen niet kan verrichten dus waren eigenlijk wel benieuwd. Een andere man was ons voor en ik hoorde een vrouw zeggen dat er een hele groep naar Kenia was gegaan om allemaal kindjes uit een bepaald weeshuis te adopteren. Even dacht ik ‘daar gaat onze nachtrust’ maar het is enorm goed meegevallen (qua gehuil en zo dan toch). Het slapen zelf verliep in halfuurtjes of zo maar ja, wat wil je op een vliegtuig.
Het vervelendste vond ik dat we in Parijs eigenlijk ons uurwerk nog een uur moesten terugdraaien, nóg een uur extra dat we moesten vullen (want tegen dat mijn hoofd heel het systeem doorhad…). We kwamen wel volgens planning toe in Parijs maar wat een gedoe dat we daar nog een uur moesten wachten om dan 30 min te vliegen (10 min opstijgen, 10 min in de lucht, 10 min dalen).
Ik had eigenlijk schrik om toe te komen in Brussel en had er absoluut geen zin in. In het vliegtuig zelf was het nog een beetje ontkenning maar landen maakte het wel definitief.
We hadden al gespeculeerd over het ontvangstcomité dat ons zou opwachten maar ik zag het dus niet zitten om in de aankomsthal toe te komen. Ik wist dat als er niemand stond, ik gewoon de eerste, beste vlucht terug nam :)
Behoorlijk vlug hoorde ik mijn mama mijn naam roepen en zal de terugvlucht dus nog even moeten wachten :)
Ik had verwacht dat ik extremer ging reageren toen ik terug in het land was maar het was enkel mijn maag en mijn lichaam die tegenwerkten. De dinsdag werd verder een heel lome dag die ik probeerde te doorspartelen.
Er is toch wel sprake van een kleine vertraging maar hier komt dan het finale stukje Kenia verslag. Onze laatste volledige dag in Kenia was op zich redelijk goed gepland: in de voormiddag om de laatste souvenirs gaan, ’s middags iets gaan eten en in de namiddag zalig naar het strand. Al vlug werden we weer geconfronteerd met de Keniaanse planningen die dus langs geen kanten stroken met de onze :) De voormiddag verliep zoals verwacht en het afscheid nemen begon toch al op gang te komen. Rond 14u zou Raphael nog eens langskomen, het sponsorkindje van mijn oma. We hadden eigenlijk al wat gerekend dat ie er dus in het beste geval tegen 15u zou zijn, maar tot onze grote verbazing stond ie er om 12u! Hij was even weggelopen uit de kerk en we voelden al aankomen dat het ergens de bedoeling was dat wij meegingen voor het tweede deel… Weg planning, op naar Ukunda.
Daar waren we getuige van praktijken die ik enkel nog maar op tv had gezien in heel bizarre films. De kerk zag er totaal niet uit als een kerk en die priester was uitzinnig. We mochten niet direct binnen omdat ze aan het bidden (?) waren maar dat was een geschreeuw van jewelste. Even later slopen we binnen en zagen we een hele hoop mensen vooraan staan met hun handen in de lucht waarvan een vrouw plots begon te tieren (alsof de duivel in haar zat en op het punt stond haar lichaam te verlaten). Daarna viel ze ook op de grond en moesten ze haar met handen en voeten een beetje verder leggen… Maxim en ik waren er toch niet volledig gerust in en vroegen om toch terug naar buiten te gaan :)
Na de mis gingen we nog eens naar Raphael zijn huis, waar hij ook speciaal op aandrong. Ze hebben daar totaal niet veel maar toch wil iedereen heel graag tonen waar en hoe ze leven. Ze hadden twee kamertjes, die, als je ze samen legt, net niet zo groot zijn als onze living. Raphael vertelde dat ze 3000 shilling huur moesten betalen per maand. Niet te geloven, dat is minstens een maandloon van een van zijn ouders, en dan hebben ze nog geen eten en niets.
Rond 14u probeerden we zo beleefd mogelijk weg te geraken om toch eerst nog iets te kunnen eten en dan naar het strand te gaan. Op de weg naar het strand was er iets waar we eens wilden gaan eten en daar hebben we tegen kwart na 3 toch een pizza kunnen eten. Direct zwemmen zat er dus niet echt in.
Toen we in Rainbow een handdoek en ‘zwemgerief’ waren gaan halen zag ik plots Alex in de tegengestelde richting van het strand lopen (wat dus niet bepaald het plan was, maar zoals ik al zei, plannen doe je daar beter niet). Hij moest ‘even’ terug naar Ukunda waardoor we dan maar gewoon alleen richting strand zijn vertrokken, even later nog vergezeld door Bilo (en wat beach boys en Masai’s).
Het weer was geweldig trouwens. De zon heeft heel de dag goed haar best gedaan en de temperatuur van de oceaan was fantastisch. Ideaal afscheid dus.
De avond verliep wat in ups en downs. Ik had totaal geen zin om mijn valies te maken en door een biljoenste misverstand heb ik twee uur zitten wachten op bezoek. De eerste (en vreemd genoeg voorlopig laatste) tranen zijn gevloeid toen Jackson afscheid kwam nemen. We hebben hem deze keer niet zo veel gezien maar ergens wisten we dat we hem altijd konden bellen als het nodig was of als we een probleem hadden.
Later op de avond kwamen ook nog Alex en Wababah die ons tegen middernacht nog probeerden mee te krijgen naar 40 thieves, maar we hadden besloten om de volgende ochtend vroeg op te staan om nog een paar stops te doen om afscheid te nemen. Ik had ergens ook schrik dat hetzelfde scenario als mijn laatste Shakatak avond twee jaar geleden zich zou herhalen (wat neerkwam op uren wenen) dus liever afscheid nemen met een vrolijke noot.
Dag 24: 09/08/2010 & Dag 25: 10/08/2010
Maandagochtend werd ik om 7u gewekt door gigantische regenbuien. Geen ramp aangezien we iets later toch planden om op te staan. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk geen problemen mee had, het gaf mij ergens het gevoel dat het tijd was om naar huis te gaan (hoewel het dat eigenlijk nooit is). De taxi ging tegen 11.30u in Rainbow zijn dus we hadden nog even de tijd om onze laatste spullen weg te steken en nog eens een toertje te doen in het dorp.
Onze eerste stop werd Kebene. We zijn er toch regelmatig langs geweest en de kinderen waren zo fantastisch dat we zeker nog eens afscheid wilden nemen. We hadden wel niet verwacht dat iedereen ging samen geroepen worden waardoor we voor de x-ste keer nog eens moesten speechen :). Ontzettend lief hoe ze reageerden en na dertien keer herhalen ‘goed we zijn dan eens door’, zetten we onze tocht verder naar de school waar klas 7 en 8 al terug les moesten volgen. We wilden ook nog eens goeiendag zeggen aan de directeur met wie we toch veel contact hebben gehad. Ook daar zijn ze erg fan van speechen en mochten we nog eens in klas 7 en 8 ons zegje gaan doen.
Ondertussen was het buiten nog steeds enorm aan het gieten en stelden we een limiet in qua tijd om te schuilen in de school (straks waren we te laat voor onze taxi! Waar we op zich allebei niet zot veel problemen mee zouden hebben :))
Terug in Rainbow hadden we nog de tijd om onze boterhammen voor de dag te smeren en de laatste dingen te regelen.
Tot daar plots, een halfuur vroeger dan verwacht, de taxichauffeur al stond!
Korte pijn dan maar, we hadden van iedereen afscheid kunnen nemen en de hoop laten varen dat er nog surprise acts zouden verschijnen om ons uit te wuiven :).
Achteraf bleek het niet slecht dat de taxi te vroeg was want we hebben enorm lang moeten aanschuiven voor de ferry. We kwamen wel volgens plan toe in de luchthaven, 2u op voorhand, waar alles heel stil, neerslachtig maar probleemloos verliep.
Het wachten kon beginnen, de reis van minimum 22u was begonnen.
Tot onze grote verbazing kwam er iemand een klein uur voor onze eerste vliegrit ‘Ethiopian Airlines’ roepen. Ik begreep er niets meer van. We gingen dus gaan vragen hoe het zat en iemand vertelde ons doodleuk ‘a ja, het vliegtuig is hier al, het is wat vroeger toegekomen’. Gevolg, we zijn bijna een uur vroeger vertrokken… (Het was wel eerst met het kleine vliegtuigje, een man of 30, dus eenvoudig om te controleren of iedereen mee was). Het nadeel was wel dat onze 5u die we in Adis Ababa moesten wachten zo nog langer werden (en tot overmaat van ramp is ons vliegtuig daar later dan verwacht vertrokken…).
Het wachten was heel lastig en ik voelde mij opnieuw echt niet goed. Gelukkig zijn de gevolgen nu beperkt gebleven maar mijn maag was echt de kluts kwijt.
Toen we aan het wachten waren op het vliegtuig merkten Maxim en ik op dat er enorm veel blanke ouders met melkchocolade kinderen rondliepen. We wisten allebei dat moeder natuur zulke wonderen niet kan verrichten dus waren eigenlijk wel benieuwd. Een andere man was ons voor en ik hoorde een vrouw zeggen dat er een hele groep naar Kenia was gegaan om allemaal kindjes uit een bepaald weeshuis te adopteren. Even dacht ik ‘daar gaat onze nachtrust’ maar het is enorm goed meegevallen (qua gehuil en zo dan toch). Het slapen zelf verliep in halfuurtjes of zo maar ja, wat wil je op een vliegtuig.
Het vervelendste vond ik dat we in Parijs eigenlijk ons uurwerk nog een uur moesten terugdraaien, nóg een uur extra dat we moesten vullen (want tegen dat mijn hoofd heel het systeem doorhad…). We kwamen wel volgens planning toe in Parijs maar wat een gedoe dat we daar nog een uur moesten wachten om dan 30 min te vliegen (10 min opstijgen, 10 min in de lucht, 10 min dalen).
Ik had eigenlijk schrik om toe te komen in Brussel en had er absoluut geen zin in. In het vliegtuig zelf was het nog een beetje ontkenning maar landen maakte het wel definitief.
We hadden al gespeculeerd over het ontvangstcomité dat ons zou opwachten maar ik zag het dus niet zitten om in de aankomsthal toe te komen. Ik wist dat als er niemand stond, ik gewoon de eerste, beste vlucht terug nam :)
Behoorlijk vlug hoorde ik mijn mama mijn naam roepen en zal de terugvlucht dus nog even moeten wachten :)
Ik had verwacht dat ik extremer ging reageren toen ik terug in het land was maar het was enkel mijn maag en mijn lichaam die tegenwerkten. De dinsdag werd verder een heel lome dag die ik probeerde te doorspartelen.
zondag 8 augustus 2010
Dag 22 & 23
Dag 22: 07/08/2010
Ook vandaag begon het weer veelbelovend. Helaas heeft hetzelfde scenario van gisteren zich herhaald: redelijk in de voormiddag, gieten tussen 12 en 15u om daarna weer redelijk weer te hebben. Het doel van de voormiddag was souvenirs kopen. Gewapend met een flinke portie volharding en afbiedingstalent trokken we naar de vele kraampjes waar het werkelijk vechten was om ons daar binnen te krijgen. Iedereen wou verkopen natuurlijk. Uiteindelijk zijn we er ongeveer in geslaagd om alles te kopen wat we wilden voor een ja, goede prijs? Geen idee.
Ondertussen begint Rainbow ook goed bewoond te geraken. Heel even waren we terug alleen maar nu zijn er twee nieuwe koppels (?) in appartementjes, dus het is weer wat drukker.
Na het eten (en na de regenbuien) trokken we nog even naar het dorp Maweni om een kijkje te nemen in de school. Ze zijn bezig met werken, deftige vloer leggen in de lokalen en in de gangen, dus we wilden eens zien hoe het vooruitging. Amai, ik was echt onder de indruk. Heel mooi gedaan en vooral heel vlug.
Een van de vrijwilligsters, Phaedra, had zich ontfermd over een theeplantage. Het gaat om een speciale soort die malaria kan genezen, dus enorm praktisch uiteraard. De avond voor ze vertrok, ontdekte ze echter dat iemand het hek rond de theeplantage had kapotgemaakt. Daardoor konden de dieren er eigenlijk bij en alles opeten. Gelukkig is alles nu in orde, we zijn ook even gaan kijken om te controleren, maar het hek is hersteld en de theeplantjes doen hun best om te groeien.
Daarna gingen we nog eens naar Kebene. Wat ik gisteren vergat te vertellen over Kebene: er zijn dus een paar nieuwe kindjes en zoals alle jongens die daar zitten, moesten die besneden worden. Dat was naar het schijnt dinsdag gebeurd. Ik kan jullie zeggen, ik heb nog niet veel jongens zo zien afzien om te lopen als hen. Amai, ik had er echt compassie mee. Het zou twee weken duren vooraleer ze er niet meer van afzien, wat een hel.
Nu, tot zover :). De kindjes waren allemaal echt heel luidruchtig en overdreven geweldig en enthousiast vandaag. Fieuw, vermoeiend :D Ze hebben het zelfs zo ver gekregen om mijn sleper kapot te krijgen (en dat voor de laatste twee dagen). Maar ik ga ze toch missen hoor. Ik denk niet dat het mij zou lukken om daar drie weken te werken, ik zou mij veel te hard gaan hechten.
Ik heb totaal geen zin om nu al woorden als ‘afscheid’ en ‘laatste’ te gebruiken dus die stel ik echt nog wat uit.
Verder zijn de avondplannen wel grondig in de war gegooid door een cultureel misverstand, of zo… Maar goed, gelukkig heeft de fruitmarchand op de hoek ook eieren.
Een kleintje met mayonaise en een frikandel of een grote lat chocolade zouden mij op sommige momenten wel kunnen bekoren. Dus ik weet wel al wat het eerste gaat zijn dat ik ga doen als ik terug ben (ook al is dat rond half 9 ’s morgens): een frietkot op zoeken! :)
Morgen is mijn laatste (lap) schrijfseltje. Vanaf maandag is het al de terugreis en kan ik jullie niet meer op de hoogte houden hoe alles verloopt, ma bon, dat merken jullie dinsdag wel.
Dag 23: 08/08/2010
Heel wijselijk ga ik mijn stuk van vandaag uitstellen.
Als ik wil dat het op iets trekt en leesbaar is, wacht ik dus best even, tot thuis in dit geval.
Dan rest mij enkel nog te zeggen: tot binnenkort.
En ik weet dat dit enthousiaster kan, maar het zou hypocriet zijn.
Ook vandaag begon het weer veelbelovend. Helaas heeft hetzelfde scenario van gisteren zich herhaald: redelijk in de voormiddag, gieten tussen 12 en 15u om daarna weer redelijk weer te hebben. Het doel van de voormiddag was souvenirs kopen. Gewapend met een flinke portie volharding en afbiedingstalent trokken we naar de vele kraampjes waar het werkelijk vechten was om ons daar binnen te krijgen. Iedereen wou verkopen natuurlijk. Uiteindelijk zijn we er ongeveer in geslaagd om alles te kopen wat we wilden voor een ja, goede prijs? Geen idee.
Ondertussen begint Rainbow ook goed bewoond te geraken. Heel even waren we terug alleen maar nu zijn er twee nieuwe koppels (?) in appartementjes, dus het is weer wat drukker.
Na het eten (en na de regenbuien) trokken we nog even naar het dorp Maweni om een kijkje te nemen in de school. Ze zijn bezig met werken, deftige vloer leggen in de lokalen en in de gangen, dus we wilden eens zien hoe het vooruitging. Amai, ik was echt onder de indruk. Heel mooi gedaan en vooral heel vlug.
Een van de vrijwilligsters, Phaedra, had zich ontfermd over een theeplantage. Het gaat om een speciale soort die malaria kan genezen, dus enorm praktisch uiteraard. De avond voor ze vertrok, ontdekte ze echter dat iemand het hek rond de theeplantage had kapotgemaakt. Daardoor konden de dieren er eigenlijk bij en alles opeten. Gelukkig is alles nu in orde, we zijn ook even gaan kijken om te controleren, maar het hek is hersteld en de theeplantjes doen hun best om te groeien.
Daarna gingen we nog eens naar Kebene. Wat ik gisteren vergat te vertellen over Kebene: er zijn dus een paar nieuwe kindjes en zoals alle jongens die daar zitten, moesten die besneden worden. Dat was naar het schijnt dinsdag gebeurd. Ik kan jullie zeggen, ik heb nog niet veel jongens zo zien afzien om te lopen als hen. Amai, ik had er echt compassie mee. Het zou twee weken duren vooraleer ze er niet meer van afzien, wat een hel.
Nu, tot zover :). De kindjes waren allemaal echt heel luidruchtig en overdreven geweldig en enthousiast vandaag. Fieuw, vermoeiend :D Ze hebben het zelfs zo ver gekregen om mijn sleper kapot te krijgen (en dat voor de laatste twee dagen). Maar ik ga ze toch missen hoor. Ik denk niet dat het mij zou lukken om daar drie weken te werken, ik zou mij veel te hard gaan hechten.
Ik heb totaal geen zin om nu al woorden als ‘afscheid’ en ‘laatste’ te gebruiken dus die stel ik echt nog wat uit.
Verder zijn de avondplannen wel grondig in de war gegooid door een cultureel misverstand, of zo… Maar goed, gelukkig heeft de fruitmarchand op de hoek ook eieren.
Een kleintje met mayonaise en een frikandel of een grote lat chocolade zouden mij op sommige momenten wel kunnen bekoren. Dus ik weet wel al wat het eerste gaat zijn dat ik ga doen als ik terug ben (ook al is dat rond half 9 ’s morgens): een frietkot op zoeken! :)
Morgen is mijn laatste (lap) schrijfseltje. Vanaf maandag is het al de terugreis en kan ik jullie niet meer op de hoogte houden hoe alles verloopt, ma bon, dat merken jullie dinsdag wel.
Dag 23: 08/08/2010
Heel wijselijk ga ik mijn stuk van vandaag uitstellen.
Als ik wil dat het op iets trekt en leesbaar is, wacht ik dus best even, tot thuis in dit geval.
Dan rest mij enkel nog te zeggen: tot binnenkort.
En ik weet dat dit enthousiaster kan, maar het zou hypocriet zijn.
vrijdag 6 augustus 2010
Dag 20 & 21
Dag 20: 05/08/2010
Jambo jambo. Wat een druilerig dagje vandaag. Ik had het ’s morgens al in de mot dat het weer niet volledig mee zat, maar dat het echt nog zo ging regenen, had ik als regenexperte dankzij ons thuisland, niet kunnen voorspellen.
Even nog iets over gisteren. Misschien hebben sommigen het in het nieuws gehoord of opmerkzaam gelezen op een of andere nieuwssite, maar het waren hier gisteren verkiezingen. Ik moet zeggen, ik hield een beetje mijn hart vast want de verkiezingen van 2007 waren toch wel uitgedraaid in een volkerenmoord. Nu had de plaatselijke bevolking ons al gerustgesteld dat het deze keer om een andere kwestie ging. Er waren twee opties: voor of tegen de grondwet stemmen. De veiligste oplossing bleek een overwinning voor YES die er gelukkig ook heel overtuigend gekomen is.
Vandaag zijn we te voet naar Ukunda getrokken waar geen enkel spoor te zien was van de afgelopen verkiezingen. Wat een geruststelling :D
Rond 11u was Alex naar Rainbow gekomen en gingen we samen dus een goede wandeling maken naar Ukunda. We liepen langs binnenwegen die ik nog nooit gezien had. Eenmaal daar aangekomen was het even wennen aan al de bedrijvigheid als je gewoon bent van in de buurt te leven van een klein dorpje als Maweni. We liepen eerst wat rond langs kraampjes en daarna zijn we eens naar Alex zijn woonplaats geweest. Ik moet zeggen dat het echt nog meeviel (in tegenstelling tot wat we hier al gezien hebben). Ik zou nu wel de naam van die buurt niet meer kunnen herhalen, soms is het toch bijna onuitspreekbaar, dat Swahili. Even later gingen we terug meer de stad in om iets te gaan eten in Travellers Café. Daar kwamen we ook Bilo tegen, een van de leerkrachten van Rainbow School. Het toeval kon niet op want onderweg waren we in Ukunda de Italianen van op safari tegengekomen. We waren alle vier enorm enthousiast en euforisch om elkaar een dag later terug te zien :D.
Dan kwam er een moment dat ik mij even in België waande: het begon te regenen. Na even schuilen gingen we terug naar Rainbow waar ik Alex en Bilo wat Belgische/Europese muziek liet horen :D. Hun gezicht sprak boekdelen.
Zoals andere dagen blijft de tijd vliegen en voor het donker werd keerden Alex en Bilo terug naar Ukunda.
Nu hopen dat het weer wat meewerkt de komende dagen zodat ons snorkelavontuur van morgen niet in het ‘water’ valt en dat we toch nog wat kunnen genieten van de oceaan.
Drie volledige dagen nog maar. Help.
Dag 21: 06/08/2010
Er viel best te leven met de starttemperaturen van vandaag. Ons programma voor de voormiddag was redelijk uitgebreid. Eerst brachten we nog eens een bezoekje aan Kebene om daar nog wat tijd door te brengen met de schatten van kinderen. Er kwam plots een koppel toe en het stond op hun gezicht af te lezen dat ze van Nederland waren. En effectief, het was prijs. Daar hebben we dan ook even mee gebabbeld aangezien het nog altijd gemakkelijker blijft voor hen om in hun moedertaal te spreken. Na Kebene gingen we naar de bank om onze briefjes te wisselen. Heel stom om met de grootste munt van Kenia te moeten rondlopen: 1000 shilling (= 10EUR). Het probleem is dat je met dergelijke briefjes nergens kan afdingen natuurlijk :). Ze kunnen nooit teruggeven en je kan ook niet zeggen ‘ik heb maar 200shilling zitten’. Dat probleem is bij deze dus opgelost :D Daarna volgden nog wat boodschapjes om onze eetvoorraad weer op peil te brengen. (Gezond hoor, hoho, we leven hier echt extreem gezond. Het zal weer wennen worden als ik terugben).
Op de terugweg zijn we even in Bush Adventures binnen gesprongen. Dat is een nieuw safari bureau waar een Duits koppel werkt dat twee jaar geleden samen met ons in Rainbow verbleef. Het was echt heel leuk om Heike terug te zien. Haar man was nu op safari maar die had ik al eens zien passeren in de afgelopen weken.
Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik dat het weer te doen was: regen! Hoe is het toch mogelijk. Ze hebben hier een extreem lange regenperiode achter de rug. Ik denk dat die normaal van april tot juni loopt, maar nu wil die maar niet ophouden. Afgelopen drie weken hebben we wel geluk gehad maar ervoor hebben ze zwaar afgezien.
Na ons middagmaal hebben we dan maar een beetje zitten kijken naar de vallende regen en hadden we onze waterplannen eigenlijk al opgegeven.
Tot daar ene Alex binnenviel en zei dat het echt wel niet meer ging regenen. Aangezien hij de dag ervoor ook beloofd had dat het vandaag mooi weer ging zijn, nam ik die opmerking met een korrel zout. We zijn er dan toch voor gegaan en tussen 3 en half 4 vertrokken we naar de oceaan.
Met een duikbril en snorkel in de hand waren we volledig klaar voor het snorkelavontuur. Nu nog een boot, dachten we bij onszelf. Het schamele houten vlootje waar ze mee afkwamen voorspelde een schipbreuk. Aangezien het dat of zwemmen was, hebben we het er toch maar op gewaagd. Kapitein Wababah en wannabe kapitein Alex hebben ons al bij al veilig naar het koraalrif kunnen brengen. Daar konden we dus de wonderen der natuur aanschouwen en zagen we enorm grappige vissen passeren :). Ik weet zeker dat het niet de plek bij uitstek is om te snorkelen, maar het was wel heel leuk en overtuigend genoeg, vond ik persoonlijk.
Aangezien we relatief laat vertrokken waren moesten we op tijd terug voor het donker werd.
De terugtocht vond ik eigenlijk onbeschrijfelijk subliem, te mooi om waar te zijn. Gezellig in een bootje zitten met zicht op een parelwit strand, palmbomen en een zon die lichtjes begint onder te gaan. Adembenemend.
Zo werd de dag toch nog een voltreffer en heeft de regen onze plannen niet kunnen dwarsbomen. Haha! Laat morgen toch maar de zon weer komen. We hebben ontdekt dat we ze in België gaan moeten missen. Ons Sabine raadt ons aan om winterkledij aan te doen wanneer we terugkeren. Geen 20° meer vanaf dinsdag! Alé toe zeg.
Jambo jambo. Wat een druilerig dagje vandaag. Ik had het ’s morgens al in de mot dat het weer niet volledig mee zat, maar dat het echt nog zo ging regenen, had ik als regenexperte dankzij ons thuisland, niet kunnen voorspellen.
Even nog iets over gisteren. Misschien hebben sommigen het in het nieuws gehoord of opmerkzaam gelezen op een of andere nieuwssite, maar het waren hier gisteren verkiezingen. Ik moet zeggen, ik hield een beetje mijn hart vast want de verkiezingen van 2007 waren toch wel uitgedraaid in een volkerenmoord. Nu had de plaatselijke bevolking ons al gerustgesteld dat het deze keer om een andere kwestie ging. Er waren twee opties: voor of tegen de grondwet stemmen. De veiligste oplossing bleek een overwinning voor YES die er gelukkig ook heel overtuigend gekomen is.
Vandaag zijn we te voet naar Ukunda getrokken waar geen enkel spoor te zien was van de afgelopen verkiezingen. Wat een geruststelling :D
Rond 11u was Alex naar Rainbow gekomen en gingen we samen dus een goede wandeling maken naar Ukunda. We liepen langs binnenwegen die ik nog nooit gezien had. Eenmaal daar aangekomen was het even wennen aan al de bedrijvigheid als je gewoon bent van in de buurt te leven van een klein dorpje als Maweni. We liepen eerst wat rond langs kraampjes en daarna zijn we eens naar Alex zijn woonplaats geweest. Ik moet zeggen dat het echt nog meeviel (in tegenstelling tot wat we hier al gezien hebben). Ik zou nu wel de naam van die buurt niet meer kunnen herhalen, soms is het toch bijna onuitspreekbaar, dat Swahili. Even later gingen we terug meer de stad in om iets te gaan eten in Travellers Café. Daar kwamen we ook Bilo tegen, een van de leerkrachten van Rainbow School. Het toeval kon niet op want onderweg waren we in Ukunda de Italianen van op safari tegengekomen. We waren alle vier enorm enthousiast en euforisch om elkaar een dag later terug te zien :D.
Dan kwam er een moment dat ik mij even in België waande: het begon te regenen. Na even schuilen gingen we terug naar Rainbow waar ik Alex en Bilo wat Belgische/Europese muziek liet horen :D. Hun gezicht sprak boekdelen.
Zoals andere dagen blijft de tijd vliegen en voor het donker werd keerden Alex en Bilo terug naar Ukunda.
Nu hopen dat het weer wat meewerkt de komende dagen zodat ons snorkelavontuur van morgen niet in het ‘water’ valt en dat we toch nog wat kunnen genieten van de oceaan.
Drie volledige dagen nog maar. Help.
Dag 21: 06/08/2010
Er viel best te leven met de starttemperaturen van vandaag. Ons programma voor de voormiddag was redelijk uitgebreid. Eerst brachten we nog eens een bezoekje aan Kebene om daar nog wat tijd door te brengen met de schatten van kinderen. Er kwam plots een koppel toe en het stond op hun gezicht af te lezen dat ze van Nederland waren. En effectief, het was prijs. Daar hebben we dan ook even mee gebabbeld aangezien het nog altijd gemakkelijker blijft voor hen om in hun moedertaal te spreken. Na Kebene gingen we naar de bank om onze briefjes te wisselen. Heel stom om met de grootste munt van Kenia te moeten rondlopen: 1000 shilling (= 10EUR). Het probleem is dat je met dergelijke briefjes nergens kan afdingen natuurlijk :). Ze kunnen nooit teruggeven en je kan ook niet zeggen ‘ik heb maar 200shilling zitten’. Dat probleem is bij deze dus opgelost :D Daarna volgden nog wat boodschapjes om onze eetvoorraad weer op peil te brengen. (Gezond hoor, hoho, we leven hier echt extreem gezond. Het zal weer wennen worden als ik terugben).
Op de terugweg zijn we even in Bush Adventures binnen gesprongen. Dat is een nieuw safari bureau waar een Duits koppel werkt dat twee jaar geleden samen met ons in Rainbow verbleef. Het was echt heel leuk om Heike terug te zien. Haar man was nu op safari maar die had ik al eens zien passeren in de afgelopen weken.
Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik dat het weer te doen was: regen! Hoe is het toch mogelijk. Ze hebben hier een extreem lange regenperiode achter de rug. Ik denk dat die normaal van april tot juni loopt, maar nu wil die maar niet ophouden. Afgelopen drie weken hebben we wel geluk gehad maar ervoor hebben ze zwaar afgezien.
Na ons middagmaal hebben we dan maar een beetje zitten kijken naar de vallende regen en hadden we onze waterplannen eigenlijk al opgegeven.
Tot daar ene Alex binnenviel en zei dat het echt wel niet meer ging regenen. Aangezien hij de dag ervoor ook beloofd had dat het vandaag mooi weer ging zijn, nam ik die opmerking met een korrel zout. We zijn er dan toch voor gegaan en tussen 3 en half 4 vertrokken we naar de oceaan.
Met een duikbril en snorkel in de hand waren we volledig klaar voor het snorkelavontuur. Nu nog een boot, dachten we bij onszelf. Het schamele houten vlootje waar ze mee afkwamen voorspelde een schipbreuk. Aangezien het dat of zwemmen was, hebben we het er toch maar op gewaagd. Kapitein Wababah en wannabe kapitein Alex hebben ons al bij al veilig naar het koraalrif kunnen brengen. Daar konden we dus de wonderen der natuur aanschouwen en zagen we enorm grappige vissen passeren :). Ik weet zeker dat het niet de plek bij uitstek is om te snorkelen, maar het was wel heel leuk en overtuigend genoeg, vond ik persoonlijk.
Aangezien we relatief laat vertrokken waren moesten we op tijd terug voor het donker werd.
De terugtocht vond ik eigenlijk onbeschrijfelijk subliem, te mooi om waar te zijn. Gezellig in een bootje zitten met zicht op een parelwit strand, palmbomen en een zon die lichtjes begint onder te gaan. Adembenemend.
Zo werd de dag toch nog een voltreffer en heeft de regen onze plannen niet kunnen dwarsbomen. Haha! Laat morgen toch maar de zon weer komen. We hebben ontdekt dat we ze in België gaan moeten missen. Ons Sabine raadt ons aan om winterkledij aan te doen wanneer we terugkeren. Geen 20° meer vanaf dinsdag! Alé toe zeg.
woensdag 4 augustus 2010
Dag 17, 18 & 19
02/08/2010 + 03/08/2010 + 04/08/2010
Een goedenavond allen samen. Mijn slaaptekort heeft een redelijk piek bereikt maar toch lijkt het mij best om vandaag nog een verhaal bijeen te krijgen dat onze safari zo goed mogelijk kan weergeven. Ik ga direct beginnen met een bekentenis: ik was eigenlijk best wel wat ontgoocheld. Nu, dat ligt waarschijnlijk volledig aan mij, of vooral aan het feit dat het mijn tweede safari was. (een luxeprobleem, u hoort het al).
Op onze eerste dag begon het gezellig parcours van vroeg opstaan. Om kwart na 5 ging de wekker af, om een klein uur later te vertrekken (ze hadden al wat vertraging opgelopen bij de start, great). Wat wel nog heel spannend was, was dat we niet wisten met hoeveel mensen we juist gingen zijn. Kwestie van de spanning direct weg te nemen, we waren met 7 (inclusief chauffeur Hamisi) in een auto voor 8 personen. Best wel krap dus.
Bij de eerste stop zagen we een sympathiek koppel staan, Spanjaarden dachten we bij het zien van de T-shirt van Fabregas en het zuiders type. Niets bleek minder waar, we hadden te maken met Italianen, heel erg leuke mensen wel. Maar al snel bleek dat niet alles kan mee zitten. Even verder stond een giga volslanke dame met een zoon van 11 (waar ik werkelijk een BOEK kan over schrijven, wat zeg ik, een trilogie!). Mijn eerste reactie was nochtans heel goed, het waren Britten! Ik had er dus geen probleem mee om 3 dagen naar hun accent te luisteren (dacht ik eerst).
Goed, we konden vertrekken. De eerste bestemming was Tsavo West. Aangezien dat een pak verder ligt dan Tsavo East (wat ik de vorige keer gedaan had), waren we pas in de vroege namiddag in het park. Ik wist nog dat het eerste uur altijd wat saai is met termietenheuvels en in het beste geval een van de hert-achtigen (impala’s of gazelles). Dat uur bleek deze keer wel wat lang uit te vallen maar daar was ie dan: de eerste olifant. Ik weet nog perfect mijn eerste reactie en ik ben blij dat ik voor een keer eerst nagedacht heb voor ik sprak: “jah, dat is niet eens een echte olifant”. Echt, ik besefte precies nog niet zo goed dat we op safari waren, maar mijn hoofd was er van overtuigd dat het een houten exemplaar was. Goed, genant feitelijk. Al vlug zagen we een heleboel olifanten en kwamen er ook zebra’s en giraffen aan te pas. Echt wel mooi om te zien in hun eigen leefwereld.
Ik moet wel zeggen, de natuur en de landschappen waren in Tsavo West overtuigend mooier en indrukwekkender dan in Tsavo East.
Tijd voor lunch dan, in de plaats waar we ’s avonds sliepen: Ngulia Camp. Prachtig, prachtig (foto’s volgen). Het uitzicht dat je daar had vanuit je kamer en vanaf het restaurant was echt nooitgezien.
Maar dan, ik sprak al over die Britten, even kort vermelden dat die kleine etter van 11 jaar ’s middags niets had gegeten (er was niets dat hij lekker vond). Overleven op chips was zijn plan.
Op de warmste uren van de dag wordt er niet gereden dus we vertrokken pas terug rond 15.30u, naar de plaats waar een van de moeilijkste dieren van the big 5 zitten: de neushoorns!
Ontgoocheling nummer 1… Van 16u tot 18u hebben we ons suf gezocht naar 1 van de 25 neushoorns die te vinden waren (en dat met heel wat busjes) maar helaas, niemand had prijs. Verdorie! Volledige big 5 zat er dus al niet meer in want daar was de enigste plaats dat ze te spotten vielen. Een zelfde scenario als de vorige safari zat er al aan te komen (4/5).
Ik ben trouwens wel vergeten vermelden wat ons eerste indrukwekkende dier was, nog vóór die olifant hebben we zomaar eventjes een luipaard gezien :). Geen idee hoe ik dat kon vergeten zeggen :D. Direct 2/5 dus.
Aangezien het om 19u donker is, is 18.30u wel de limiet om het park te verlaten. Dag 1 zat er dus al op. (of toch niet helemaal?)
Bij het avondeten is mijn mond toch heel even opengevallen van verbazing. Plots zat de kleine Britse James huilend aan tafel. (en nog zeggen dat ik er toch 5seconden compassie mee gehad heb). Nu, wat was de reden: het eten stond hem niet aan. Toen zijn moeder vroeg wat ie wel wou, antwoordde hij schaamteloos: ‘KFC’. :O Ik kon mij even niet houden van het lachen. Ik weet niet of het die jongen al was opgevallen, maar veel fastfoodketens ben ik hier in Kenia nog niet tegengekomen, laat staan in de brousse. Trouwens, het eten was gebakken aardappelen (wat heel erg lijkt op frieten waar hij ook maar bleef over janken, zonder Belg te zijn dan nog), rijst, groentjes en koevlees. Ik had in dagen zo lekker niet gegeten :))
Ik ben dan maar begonnen over de kinderen die op school 5 dagen in de week rijst met bonen kregen en in het weekend niet eens zeker zijn van eten. Tot overmaat van ramp is die onverantwoordelijke moeder een omelet gaan vragen waar James niet eens is aangekomen!! Oh ik was echt kwaad, plaatsvervangende schaamte alom. Ik heb mij dan in hun plaats geëxcuseerd bij de serveerster. Niet te geloven. En dit is nog maar één verhaal, ik heb er echt duizend.
Maar het ging over dieren en natuur en zo, zeker.
Na het eten, en een Kenyan cane, een likeur van Kenia die ik zonder beslissingsrecht moest uitkappen, gingen Maxim en ik met de Italianen richting onze slaapplaats. Er was een Masai krijger die ons vergezelde en nadat Elia (de Italiaan) verkondigde dat hij wel eens naar de olifanten wou waar we zicht op hadden, gingen we met vijf de stikdonkere nacht tegemoet. Plots hielden we halt en zagen we echt op geen 20m van ons een luipaard! Heel even stond ik toch wel aan de grond genageld want deze keer zaten we niet in een auto. Na een beetje aandringen van Simona, zijn we dan toch na even voor alle veiligheid teruggekeerd. Daar was ik niet echt rouwig om :).
Iedereen kon maar aan 1 ding denken: slapen slapen slapen. Maar we hadden geluk, we moesten maar om 6.30u aan de ontbijttafel verschijnen. Om 7u begon onze 2de dag met nog even toeren in Tsavo West alvorens een tocht van 4 à 5 uur te ondernemen naar Amboseli.
Wat wel heel leuk was, was dat we in Tsavo West op een bepaald punt konden uitstappen om (op eigen verantwoordelijkheid :)) een toertje te doen langs een waterplas (met water afkomstig van de Kilimanjaro) waar krokodillen en nijlpaarden zaten. We hebben van elk 1 stuk gezien :D. Beter dan geen, denken we dan! We konden ook in een ‘fish tank’ waar we speciale blauwe vissen zagen zwemmen met nog heel wat andere schooltjes. Apen waren ook terug goed vertegenwoordigd en blijven toch een van de meest hilarische diersoorten.
Een tweede speciaal iets waar we wonder boven wonder mochten uitstappen was bij lavastenen. Er was een gigantisch groot stuk grond dat vol stenen lag afkomstig van de vulkaan. Heel indrukwekkend.
Op naar Amboseli. In tegenstelling met Tsavo West (en East) moet je bij Amboseli niet zoeken achter de dieren, het is eerder een grote open vlakte. Wat best zijn nadelen heeft, als je niet direct dieren ziet kan je wel een eind moeten rijden om daar verandering in te brengen… Ook dag twee bleef ik wat op mijn honger zitten en zagen we vooral zebra’s, giraffen, olifanten, struisvogels, hyena’s, gazelles, impala’s, kraanvogels, gnoes en heel veel soorten vogels; groot en klein :). Dat is best wel deftig maar ik was aan het wachten op de kanjers uiteraard: leeuwen, buffels, cheeta’s. Buffels hadden we enkel van ver gezien wat ons voorlopig op 4/5 bracht. Minder dan een halfuur voor het einde van de dag zagen we plots beweging in het gras. Het zouden vier leeuwen geweest zijn maar ik zag enkel ‘iets’ bewegen dus helaas kwamen mijn reflexen een beetje achter. 'Morgen meer geluk', hoorden we wat later.
Zo werd het weer vlug avond. De Britten beslisten om het avondmaal over te slaan wegens ‘geen honger’. Juist ja. Na het eten gingen we nog even bij een kampvuur zitten waar even later wat Masai-krijgers een paar vreemde toevallen kregen :) (Hun gezang en gedans is toch iets speciaals.)
Opnieuw hunkerden we naar slaap, al was het maar omdat we de volgende dag om 6u aan het ontbijt moesten zitten.
Het geluk zat niet volledig mee want door zware bewolking was het onmogelijk om een stukje van de Kilimanjaro te zien. Heel spijtig, maar niets aan te doen.
Om half 7 vertrokken we voor ons laatste tochtje dat slechts anderhalfuur zou duren. Om 8u moesten we al terug vertrekken richting Diani Beach. Er stond ons namelijk een tocht van 500 km (in 9u) te wachten. Bah. In dat anderhalfuur hebben we wel drie leeuwen kunnen spotten van heel erg dicht. Dus dat maakte dan weer veel goed.
Verder zijn we ook de tweede dag nog door een Masai dorp gereden (een stuk dat te lang duurde naar mijn goesting, ik heb het niet zo voor die mensen, te opdringerig en te agressief. Als je foto’s maakt smijten ze met Stenen naar je auto… Wilde beesten, zijn het.)
Zoals Hamisi zelf zei, er bestaat geen ideaal moment voor een safari, je moet gewoon enorm veel geluk hebben. Dan zijn er ook nog factoren zoals de weersomstandigheden natuurlijk, maar er is een flinke portie geluk mee gemoeid. Uiteraard zal je in Masai Mara minder geluk nodig hebben om veel dieren te zien, maar dat kostenplaatje mag je dan ook maal drie doen.
Uiteindelijk was het wel een heel fijne driedaagse. Dat Italiaans koppel was echt enorm leuk en we hebben samen heel veel gelachen (al dan niet met de Britten). Qua natuur was het ook subliem en die dieren ja, het blijft indrukwekkend om ze in hun natuurlijke omgeving te zien.
Ergens was dat ook een troost om te zien dat er geen manipulatie in het spel is. In de zoo ben je zeker dat je alle dieren gaat zien, ze zitten vast, in de wilde natuur is het één grote gok.
Toch denk ik dat ik de volgende keer pas voor Amboseli en de beide Tsavo’s doe (als ik ooit nog eens een safari plan :)). Het blijft uiteraard wel een fantastische ervaring.
National Geographic in het echt.
Een goedenavond allen samen. Mijn slaaptekort heeft een redelijk piek bereikt maar toch lijkt het mij best om vandaag nog een verhaal bijeen te krijgen dat onze safari zo goed mogelijk kan weergeven. Ik ga direct beginnen met een bekentenis: ik was eigenlijk best wel wat ontgoocheld. Nu, dat ligt waarschijnlijk volledig aan mij, of vooral aan het feit dat het mijn tweede safari was. (een luxeprobleem, u hoort het al).
Op onze eerste dag begon het gezellig parcours van vroeg opstaan. Om kwart na 5 ging de wekker af, om een klein uur later te vertrekken (ze hadden al wat vertraging opgelopen bij de start, great). Wat wel nog heel spannend was, was dat we niet wisten met hoeveel mensen we juist gingen zijn. Kwestie van de spanning direct weg te nemen, we waren met 7 (inclusief chauffeur Hamisi) in een auto voor 8 personen. Best wel krap dus.
Bij de eerste stop zagen we een sympathiek koppel staan, Spanjaarden dachten we bij het zien van de T-shirt van Fabregas en het zuiders type. Niets bleek minder waar, we hadden te maken met Italianen, heel erg leuke mensen wel. Maar al snel bleek dat niet alles kan mee zitten. Even verder stond een giga volslanke dame met een zoon van 11 (waar ik werkelijk een BOEK kan over schrijven, wat zeg ik, een trilogie!). Mijn eerste reactie was nochtans heel goed, het waren Britten! Ik had er dus geen probleem mee om 3 dagen naar hun accent te luisteren (dacht ik eerst).
Goed, we konden vertrekken. De eerste bestemming was Tsavo West. Aangezien dat een pak verder ligt dan Tsavo East (wat ik de vorige keer gedaan had), waren we pas in de vroege namiddag in het park. Ik wist nog dat het eerste uur altijd wat saai is met termietenheuvels en in het beste geval een van de hert-achtigen (impala’s of gazelles). Dat uur bleek deze keer wel wat lang uit te vallen maar daar was ie dan: de eerste olifant. Ik weet nog perfect mijn eerste reactie en ik ben blij dat ik voor een keer eerst nagedacht heb voor ik sprak: “jah, dat is niet eens een echte olifant”. Echt, ik besefte precies nog niet zo goed dat we op safari waren, maar mijn hoofd was er van overtuigd dat het een houten exemplaar was. Goed, genant feitelijk. Al vlug zagen we een heleboel olifanten en kwamen er ook zebra’s en giraffen aan te pas. Echt wel mooi om te zien in hun eigen leefwereld.
Ik moet wel zeggen, de natuur en de landschappen waren in Tsavo West overtuigend mooier en indrukwekkender dan in Tsavo East.
Tijd voor lunch dan, in de plaats waar we ’s avonds sliepen: Ngulia Camp. Prachtig, prachtig (foto’s volgen). Het uitzicht dat je daar had vanuit je kamer en vanaf het restaurant was echt nooitgezien.
Maar dan, ik sprak al over die Britten, even kort vermelden dat die kleine etter van 11 jaar ’s middags niets had gegeten (er was niets dat hij lekker vond). Overleven op chips was zijn plan.
Op de warmste uren van de dag wordt er niet gereden dus we vertrokken pas terug rond 15.30u, naar de plaats waar een van de moeilijkste dieren van the big 5 zitten: de neushoorns!
Ontgoocheling nummer 1… Van 16u tot 18u hebben we ons suf gezocht naar 1 van de 25 neushoorns die te vinden waren (en dat met heel wat busjes) maar helaas, niemand had prijs. Verdorie! Volledige big 5 zat er dus al niet meer in want daar was de enigste plaats dat ze te spotten vielen. Een zelfde scenario als de vorige safari zat er al aan te komen (4/5).
Ik ben trouwens wel vergeten vermelden wat ons eerste indrukwekkende dier was, nog vóór die olifant hebben we zomaar eventjes een luipaard gezien :). Geen idee hoe ik dat kon vergeten zeggen :D. Direct 2/5 dus.
Aangezien het om 19u donker is, is 18.30u wel de limiet om het park te verlaten. Dag 1 zat er dus al op. (of toch niet helemaal?)
Bij het avondeten is mijn mond toch heel even opengevallen van verbazing. Plots zat de kleine Britse James huilend aan tafel. (en nog zeggen dat ik er toch 5seconden compassie mee gehad heb). Nu, wat was de reden: het eten stond hem niet aan. Toen zijn moeder vroeg wat ie wel wou, antwoordde hij schaamteloos: ‘KFC’. :O Ik kon mij even niet houden van het lachen. Ik weet niet of het die jongen al was opgevallen, maar veel fastfoodketens ben ik hier in Kenia nog niet tegengekomen, laat staan in de brousse. Trouwens, het eten was gebakken aardappelen (wat heel erg lijkt op frieten waar hij ook maar bleef over janken, zonder Belg te zijn dan nog), rijst, groentjes en koevlees. Ik had in dagen zo lekker niet gegeten :))
Ik ben dan maar begonnen over de kinderen die op school 5 dagen in de week rijst met bonen kregen en in het weekend niet eens zeker zijn van eten. Tot overmaat van ramp is die onverantwoordelijke moeder een omelet gaan vragen waar James niet eens is aangekomen!! Oh ik was echt kwaad, plaatsvervangende schaamte alom. Ik heb mij dan in hun plaats geëxcuseerd bij de serveerster. Niet te geloven. En dit is nog maar één verhaal, ik heb er echt duizend.
Maar het ging over dieren en natuur en zo, zeker.
Na het eten, en een Kenyan cane, een likeur van Kenia die ik zonder beslissingsrecht moest uitkappen, gingen Maxim en ik met de Italianen richting onze slaapplaats. Er was een Masai krijger die ons vergezelde en nadat Elia (de Italiaan) verkondigde dat hij wel eens naar de olifanten wou waar we zicht op hadden, gingen we met vijf de stikdonkere nacht tegemoet. Plots hielden we halt en zagen we echt op geen 20m van ons een luipaard! Heel even stond ik toch wel aan de grond genageld want deze keer zaten we niet in een auto. Na een beetje aandringen van Simona, zijn we dan toch na even voor alle veiligheid teruggekeerd. Daar was ik niet echt rouwig om :).
Iedereen kon maar aan 1 ding denken: slapen slapen slapen. Maar we hadden geluk, we moesten maar om 6.30u aan de ontbijttafel verschijnen. Om 7u begon onze 2de dag met nog even toeren in Tsavo West alvorens een tocht van 4 à 5 uur te ondernemen naar Amboseli.
Wat wel heel leuk was, was dat we in Tsavo West op een bepaald punt konden uitstappen om (op eigen verantwoordelijkheid :)) een toertje te doen langs een waterplas (met water afkomstig van de Kilimanjaro) waar krokodillen en nijlpaarden zaten. We hebben van elk 1 stuk gezien :D. Beter dan geen, denken we dan! We konden ook in een ‘fish tank’ waar we speciale blauwe vissen zagen zwemmen met nog heel wat andere schooltjes. Apen waren ook terug goed vertegenwoordigd en blijven toch een van de meest hilarische diersoorten.
Een tweede speciaal iets waar we wonder boven wonder mochten uitstappen was bij lavastenen. Er was een gigantisch groot stuk grond dat vol stenen lag afkomstig van de vulkaan. Heel indrukwekkend.
Op naar Amboseli. In tegenstelling met Tsavo West (en East) moet je bij Amboseli niet zoeken achter de dieren, het is eerder een grote open vlakte. Wat best zijn nadelen heeft, als je niet direct dieren ziet kan je wel een eind moeten rijden om daar verandering in te brengen… Ook dag twee bleef ik wat op mijn honger zitten en zagen we vooral zebra’s, giraffen, olifanten, struisvogels, hyena’s, gazelles, impala’s, kraanvogels, gnoes en heel veel soorten vogels; groot en klein :). Dat is best wel deftig maar ik was aan het wachten op de kanjers uiteraard: leeuwen, buffels, cheeta’s. Buffels hadden we enkel van ver gezien wat ons voorlopig op 4/5 bracht. Minder dan een halfuur voor het einde van de dag zagen we plots beweging in het gras. Het zouden vier leeuwen geweest zijn maar ik zag enkel ‘iets’ bewegen dus helaas kwamen mijn reflexen een beetje achter. 'Morgen meer geluk', hoorden we wat later.
Zo werd het weer vlug avond. De Britten beslisten om het avondmaal over te slaan wegens ‘geen honger’. Juist ja. Na het eten gingen we nog even bij een kampvuur zitten waar even later wat Masai-krijgers een paar vreemde toevallen kregen :) (Hun gezang en gedans is toch iets speciaals.)
Opnieuw hunkerden we naar slaap, al was het maar omdat we de volgende dag om 6u aan het ontbijt moesten zitten.
Het geluk zat niet volledig mee want door zware bewolking was het onmogelijk om een stukje van de Kilimanjaro te zien. Heel spijtig, maar niets aan te doen.
Om half 7 vertrokken we voor ons laatste tochtje dat slechts anderhalfuur zou duren. Om 8u moesten we al terug vertrekken richting Diani Beach. Er stond ons namelijk een tocht van 500 km (in 9u) te wachten. Bah. In dat anderhalfuur hebben we wel drie leeuwen kunnen spotten van heel erg dicht. Dus dat maakte dan weer veel goed.
Verder zijn we ook de tweede dag nog door een Masai dorp gereden (een stuk dat te lang duurde naar mijn goesting, ik heb het niet zo voor die mensen, te opdringerig en te agressief. Als je foto’s maakt smijten ze met Stenen naar je auto… Wilde beesten, zijn het.)
Zoals Hamisi zelf zei, er bestaat geen ideaal moment voor een safari, je moet gewoon enorm veel geluk hebben. Dan zijn er ook nog factoren zoals de weersomstandigheden natuurlijk, maar er is een flinke portie geluk mee gemoeid. Uiteraard zal je in Masai Mara minder geluk nodig hebben om veel dieren te zien, maar dat kostenplaatje mag je dan ook maal drie doen.
Uiteindelijk was het wel een heel fijne driedaagse. Dat Italiaans koppel was echt enorm leuk en we hebben samen heel veel gelachen (al dan niet met de Britten). Qua natuur was het ook subliem en die dieren ja, het blijft indrukwekkend om ze in hun natuurlijke omgeving te zien.
Ergens was dat ook een troost om te zien dat er geen manipulatie in het spel is. In de zoo ben je zeker dat je alle dieren gaat zien, ze zitten vast, in de wilde natuur is het één grote gok.
Toch denk ik dat ik de volgende keer pas voor Amboseli en de beide Tsavo’s doe (als ik ooit nog eens een safari plan :)). Het blijft uiteraard wel een fantastische ervaring.
National Geographic in het echt.
zondag 1 augustus 2010
Dag 15 en 16
Dag 15: 31/07/2010
Over deze dag kan ik, geloof het of niet, eigenlijk heel kort zijn: laaaazy Saturday!
Over gisterenavond kan ik zelfs nog korter zijn :) : niets. Onze plannen zijn een beetje in het water gevallen (maar dan niet letterlijk zoals daar in België wel het geval is naar het schijnt). De twee andere vrijwilligers hebben op het laatste nippertje afgezegd waardoor wij ook maar thuis gebleven zijn. Twee afleveringen van seizoen 4 van Grey’s Anatomy op mijn laptop, hebben redding gebracht. ;-)
In de voormiddag zijn we dan toch nog naar de vrijwilligerswoning geweest om afscheid te nemen van Wouter. Nu volgt alles heel snel, overmorgen gaat ook Phaedra weg, en dan waren ze nog met twee … :).
Al dat afscheid, niet goed voor mijn emotionele cyclus (die hier sowieso al overuren klopt).
Verder hebben we echt heel lamlendig en in ‘leegaard-style’ gegeten en wat aan het zwembad in de zon gelegen :). Ja dat moet echt het meest indrukwekkende van onze dag geweest zijn. Moet ook eens kunnen natuurlijk.
Daarna heb ik mijn voorlopig grootste fout van de reis gemaakt. Toen ik alleen naar het fruitkraam op de hoek ging, vroeg de jongen die bestelde waar mijn ‘boyfriend’ was. Met mijn grote mond zei ik dat ik geen weet had van een boyfriend maar enkel van een ‘friend’ die ook mee was.
“Really? So I can try to be your boyfriend?”
Ik: “No you can’t”
“We can go to the beach tomorrow, so that we can talk, to get to know each other, because really, I like you!”
Ik: “No you don’t” “And don’t forget to give me back the change.”
“By the way, our names are rhyming: Lien – Lenny”
Ik: “No they don’t, they just start with the same letter… See you later!”
Gelukkig dat we overmorgen op safari vertrekken voor drie dagen :D
En morgen ga ik effectief naar het strand, maar met 29 weeskinderen :D
Dag 16: 01/08/2010
Ik heb heel hard zitten nadenken, maar ik ben toch bijna helemaal zeker dat het klopt als ik zeg dat dit de allereerste keer is dat ik de verjaardag van mijn mama mis!
Dus lieve mama, gelukkige verjaardag! :) (En beste Sophie, ook gelukkige verjaardag uiteraard ;-))
Zondag kerkdag! Maar deze keer niet voor ons. We hadden beslist dat die ene keer goed genoeg was om een indruk te krijgen. Tijd zat dus. Onze eerste deadline was pas rond 13u. Dan zouden we naar Kebene vertrekken om opnieuw naar de oceaan te gaan. Wanneer we aankwamen bleek dat ze eigenlijk nog moesten eten. De mis was wat lang uitgevallen (gniffel) waardoor het volledige programma wat vertraging had opgelopen. Nu moest het toeval toch wel doen dat het een klein beetje was beginnen regenen toen we vertrokken naar het weeshuis. Maar ik was vastberaden om naar de oceaan te gaan. Ruim anderhalfuur later zijn we er eindelijk in geslaagd om te vertrekken. Het verliep wel niet volledig volgens plan want al snel bleek dat Maxim en ik alleen op draai moesten met 18 kinderen… Ok dan maar :). Toch een beetje onderschat moet ik zeggen :D Een best wel grote bende kinderen tussen 5 en 16 jaar onder controle houden op een strand leek iets moeilijker dan verwacht. Zeker toen ik na eventjes al 3 meisjes mocht gaan terughalen die ik op wandel had laten gaan. Al snel spotte ik wat verlossing en zag ik Alex met Nick en Yvette (de twee reeds geïntroduceerde Nederlanders) zitten. Ze zijn nog even meegekomen tot bij de kindjes en zo werd alles toch iets overzichtelijker :). Het was al heel vlug ‘hometime’ en ik realiseerde mij dat ik niet verder dan met mijn voeten in het water was geraakt. Zonde.
Terug aangekomen in Kebene maakten we even kennis met Uncle Paul (ja iedere vrijwilliger krijgt ‘auntie’ of ‘uncle’ voor zijn naam :) Het strand weergalmde dus van Auntie Lien en Uncle Maxim vandaag)
Uncle Paul is een Spanjaard, afkomstig van Bilbao en de verlossing was groot toen hij even in het Spaans kon babbelen, zo veel was duidelijk :D Spanjaarden en Engels is niet de meest geslaagde combinatie, Swahili is ook niet bepaald evident dus we geraakten eigenlijk moeilijk weg… Toch zijn we kunnen vertrekken met de belofte dat we zeker nog eens terugkwamen.
Terug in Rainbow was het douchen geblazen en nu ben ik flink aan het typen wat deze dag ons gebracht heeft. Straks gaan we pizza eten in Leonardo’s. De allerlaatste megasuperwijze vrijwilligster verlaat het land (oja voor alle duidelijkheid, er schieten dus geen vrijwilligers meer over, er waren enkel leuke ;-)). Heel lang zullen we het waarschijnlijk niet rekken aangezien haar vliegtuig morgen redelijk vroeg vertrekt, en wij om 6u moeten klaarstaan om op 3daagse safari te vertrekken.
Tsavo West en Amboseli, here we come!
En we gaan voor de volledige big 5 é! :)
Tot woensdag ergens!
Ook dit nog
/Ik ben een nagelschaar vergeten. Ik besef dat dit lang niet het einde van de wereld is maar lieve help mijn nagels zijn zo lang! En ik ben dat zo niet gewoon! :D Ze afbijten vind ik wel nog iets te extreem, ik zie wel over een week./
/Waar ik keer op keer nog hard mee moeten lachen is dat, wanneer je struikelt of wanneer je iets laat vallen, iedereen rondom jou spontaan 'sorry' zegt. Maar dit is gewoon puur eigen lompheid waar een ander niets kan aan doen. Ik heb dit ook al vaak proberen uitleggen van, "No, you don't have to be sorry, it's my fault". Vreemde dingen toch hoor. /
/Veel bijzaken vandaag! ;-) Ik heb even geleden ontdekt dat mijn blogstukken niet bepaald chronologisch gepost worden. Ik had beter gepost zodat je gewoon van boven naar onder kon lezen. Maar ik veronderstel dat iedereen het systeem van data wel doorheeft ;-) En dan nog, zo belangrijk is het nu ook niet dat je weet wat op welke dag gebeurde... Maar toch even melden ;-) /
Over deze dag kan ik, geloof het of niet, eigenlijk heel kort zijn: laaaazy Saturday!
Over gisterenavond kan ik zelfs nog korter zijn :) : niets. Onze plannen zijn een beetje in het water gevallen (maar dan niet letterlijk zoals daar in België wel het geval is naar het schijnt). De twee andere vrijwilligers hebben op het laatste nippertje afgezegd waardoor wij ook maar thuis gebleven zijn. Twee afleveringen van seizoen 4 van Grey’s Anatomy op mijn laptop, hebben redding gebracht. ;-)
In de voormiddag zijn we dan toch nog naar de vrijwilligerswoning geweest om afscheid te nemen van Wouter. Nu volgt alles heel snel, overmorgen gaat ook Phaedra weg, en dan waren ze nog met twee … :).
Al dat afscheid, niet goed voor mijn emotionele cyclus (die hier sowieso al overuren klopt).
Verder hebben we echt heel lamlendig en in ‘leegaard-style’ gegeten en wat aan het zwembad in de zon gelegen :). Ja dat moet echt het meest indrukwekkende van onze dag geweest zijn. Moet ook eens kunnen natuurlijk.
Daarna heb ik mijn voorlopig grootste fout van de reis gemaakt. Toen ik alleen naar het fruitkraam op de hoek ging, vroeg de jongen die bestelde waar mijn ‘boyfriend’ was. Met mijn grote mond zei ik dat ik geen weet had van een boyfriend maar enkel van een ‘friend’ die ook mee was.
“Really? So I can try to be your boyfriend?”
Ik: “No you can’t”
“We can go to the beach tomorrow, so that we can talk, to get to know each other, because really, I like you!”
Ik: “No you don’t” “And don’t forget to give me back the change.”
“By the way, our names are rhyming: Lien – Lenny”
Ik: “No they don’t, they just start with the same letter… See you later!”
Gelukkig dat we overmorgen op safari vertrekken voor drie dagen :D
En morgen ga ik effectief naar het strand, maar met 29 weeskinderen :D
Dag 16: 01/08/2010
Ik heb heel hard zitten nadenken, maar ik ben toch bijna helemaal zeker dat het klopt als ik zeg dat dit de allereerste keer is dat ik de verjaardag van mijn mama mis!
Dus lieve mama, gelukkige verjaardag! :) (En beste Sophie, ook gelukkige verjaardag uiteraard ;-))
Zondag kerkdag! Maar deze keer niet voor ons. We hadden beslist dat die ene keer goed genoeg was om een indruk te krijgen. Tijd zat dus. Onze eerste deadline was pas rond 13u. Dan zouden we naar Kebene vertrekken om opnieuw naar de oceaan te gaan. Wanneer we aankwamen bleek dat ze eigenlijk nog moesten eten. De mis was wat lang uitgevallen (gniffel) waardoor het volledige programma wat vertraging had opgelopen. Nu moest het toeval toch wel doen dat het een klein beetje was beginnen regenen toen we vertrokken naar het weeshuis. Maar ik was vastberaden om naar de oceaan te gaan. Ruim anderhalfuur later zijn we er eindelijk in geslaagd om te vertrekken. Het verliep wel niet volledig volgens plan want al snel bleek dat Maxim en ik alleen op draai moesten met 18 kinderen… Ok dan maar :). Toch een beetje onderschat moet ik zeggen :D Een best wel grote bende kinderen tussen 5 en 16 jaar onder controle houden op een strand leek iets moeilijker dan verwacht. Zeker toen ik na eventjes al 3 meisjes mocht gaan terughalen die ik op wandel had laten gaan. Al snel spotte ik wat verlossing en zag ik Alex met Nick en Yvette (de twee reeds geïntroduceerde Nederlanders) zitten. Ze zijn nog even meegekomen tot bij de kindjes en zo werd alles toch iets overzichtelijker :). Het was al heel vlug ‘hometime’ en ik realiseerde mij dat ik niet verder dan met mijn voeten in het water was geraakt. Zonde.
Terug aangekomen in Kebene maakten we even kennis met Uncle Paul (ja iedere vrijwilliger krijgt ‘auntie’ of ‘uncle’ voor zijn naam :) Het strand weergalmde dus van Auntie Lien en Uncle Maxim vandaag)
Uncle Paul is een Spanjaard, afkomstig van Bilbao en de verlossing was groot toen hij even in het Spaans kon babbelen, zo veel was duidelijk :D Spanjaarden en Engels is niet de meest geslaagde combinatie, Swahili is ook niet bepaald evident dus we geraakten eigenlijk moeilijk weg… Toch zijn we kunnen vertrekken met de belofte dat we zeker nog eens terugkwamen.
Terug in Rainbow was het douchen geblazen en nu ben ik flink aan het typen wat deze dag ons gebracht heeft. Straks gaan we pizza eten in Leonardo’s. De allerlaatste megasuperwijze vrijwilligster verlaat het land (oja voor alle duidelijkheid, er schieten dus geen vrijwilligers meer over, er waren enkel leuke ;-)). Heel lang zullen we het waarschijnlijk niet rekken aangezien haar vliegtuig morgen redelijk vroeg vertrekt, en wij om 6u moeten klaarstaan om op 3daagse safari te vertrekken.
Tsavo West en Amboseli, here we come!
En we gaan voor de volledige big 5 é! :)
Tot woensdag ergens!
Ook dit nog
/Ik ben een nagelschaar vergeten. Ik besef dat dit lang niet het einde van de wereld is maar lieve help mijn nagels zijn zo lang! En ik ben dat zo niet gewoon! :D Ze afbijten vind ik wel nog iets te extreem, ik zie wel over een week./
/Waar ik keer op keer nog hard mee moeten lachen is dat, wanneer je struikelt of wanneer je iets laat vallen, iedereen rondom jou spontaan 'sorry' zegt. Maar dit is gewoon puur eigen lompheid waar een ander niets kan aan doen. Ik heb dit ook al vaak proberen uitleggen van, "No, you don't have to be sorry, it's my fault". Vreemde dingen toch hoor. /
/Veel bijzaken vandaag! ;-) Ik heb even geleden ontdekt dat mijn blogstukken niet bepaald chronologisch gepost worden. Ik had beter gepost zodat je gewoon van boven naar onder kon lezen. Maar ik veronderstel dat iedereen het systeem van data wel doorheeft ;-) En dan nog, zo belangrijk is het nu ook niet dat je weet wat op welke dag gebeurde... Maar toch even melden ;-) /
Abonneren op:
Posts (Atom)