Jaaroverzicht

2011.
Het wordt een goed jaar, ik voel het.
Niet alleen omdat 2x11=22 en ik nog een kleine 9 maand 22 jaar ben.
Gewoon, omdat mijn kleine teen dat liet weten.
(Meer betrouwbare bronnen zijn niet te vinden)

Voor ik 2011 laat knallen, misschien toch even een overzichtje van 2010 en als er nog wat plaats over is, enkele wensen.
Ik weet dat ik wat voorbarig ben met mijn verslag en heel de wereld nog op zijn kop kan staan in de 14 dagen die volgen, maar indien nodig zorg ik wel voor een "Jaaroverzicht-bis"

Algemeen verliep 2010 behoorlijk probleemloos. Het was een leuk jaar met hier en daar een muzikale topper, leuke reisjes, toffe mensen en ook wel unieke gebeurtenissen.

Zo heeft het tot 2010 geduurd vooraleer ik eens slaagde in eerste zit, hoera! :D
Wat normaal niemand is ontgaan, is het eerste trouwfeest waar ik in november naartoe mocht samen met de eerste vrijgezellenavond die enkele weken ervoor werd georganiseerd. In de zomer van 2010 ging ik voor het eerst niet met het gezin op reis en geraakte ik voor de eerste keer op de festivalweide van Pukkelpop. Ik nam voor het eerst alleen een vliegtuig en niet onbelangrijk, ik schreef op zaterdag 6 februari mijn eerste blogstuk :)

Qua concerten volgde in 2010 een klein dieptepunt. Het contrast met 2009 was groot waar er in november alleen al 9 concerten waren (terwijl ik in 2010 amper aan 9 geraak, festivals buiten beschouwing uiteraard.) De indruk van die paar concerten was toch wel behoorlijk groot. Als absolute topper was er Jónsi, gevolgd door Florence + the Machine, Phoenix en Graffiti 6. Qua verslagen wil ik niet in vervelende herhaling vallen aangezien die hier normaal al ergens te vinden zijn :) De volgorde van festivals verliep als volgt: naar goede gewoonte starten met Novarock, daarna een eerste maal Dunk!festival, les nuits botanique (de dag van Selah Sue-Errors-Rox-Ellie Goulding) en de zomer bracht Werchter, Werchter boutique en Pukkelpop.

Madrid - Londen - Kenia - Barcelona - Londen. Meer van dat in 2011 aub. :) Mijn eerste bezoek aan Londen was wel memorabel. Wat een stad. Als de mogelijkheid bestaat, wil ik ook in 2011 terug want ik heb nog lang niet alles gezien en het is gewoon te fantastisch om er te zijn. Kenia is de enige zekerheid die ik heb voor 2011 (hoewel het boeken nog moet gebeuren) maar in mijn hoofd is er toch al een week of 6 voor gereserveerd. Gisteren had ik mijn allerlaatste les. Waw. Met nog 1 examen en een thesis voor de boeg, kom ik wel aardig in de buurt van een diploma. Toch staat mijn hoofd nog niet direct naar vast werk en hoop ik nog zeker een jaar wat mooie reizen te kunnen maken.

Wat minstens even belangrijk is als (reizen+muziek)² zijn vrienden. Met veel ups en slechts enkele downs ben ik er toch redelijk in geslaagd om de vriendschapsbanden in 2010 te behouden of zelfs te verbeteren :) Opvallend vond ik de nieuwe opflakkering van 'de vrienden' :) Door de vele voorbereidingen van de trouw of de vrijgezellenavond kwam er toch het besef dat ik ze gemist had.
Op vriendschapsvlak wordt 2011 wel een uitdaging aangezien ik zelfs mijn vaste waarden op school minder zal zien, wat verdorie toch een serieuze aanpassing zal worden, Elsofiellen! :)
Nog opvallend was het toch wel emotionele terugzien van de Kenia people, het opduiken van een hilarisch iemand met een extreem goeie muzieksmaak en voorkeur voor witte picknicken en het geruststellende gevoel dat je sommige mensen niet iedere week/maand hoeft te zien maar waarvan je weet dat alles ondertussen gewoon perfect blijft verder gaan. Bedankt vrind en Fie.
Ik ga niet iedereen persoonlijk bedanken, sorry, want als ik iemand zou vergeten zou 2011 echt niet goed starten ;-) Zeker wel een algemene dankjewel om ook in 2010 mijn vriend te zijn :) 2011 wordt nóg beter, dus hou jullie vast ;-)

Of alles dan zo foutloos verliep, niet echt. Maar uit de mindere momenten heb ik heel veel geleerd en grote ontgoochelingen heb ik kunnen omzetten in levenslessen waardoor bepaalde visies wel lichtjes gewijzigd zijn. Mentaal ben ik dus weer een beetje sterker waardoor ik met wat meer vertrouwen 2011 kan starten. Goed zo! :)

Mijn wensen voor jullie, beste bloglezertjes, zijn enorm groot :)
Ik wens jullie een fantastisch 2011 vol leuke momenten, verrassingen waarvan je dagen gelukkig loopt, lieve mensen, muzikale ontdekkingen,een opperste gezondheid, af en toe eens een meet met mezelf! ;-), een kleine of grote wens die uitkomt, toffe blogstukjes in 2011 om te lezen (ik beloof mijn best te doen), kortom een jaar om later over te zeggen "dat was werkelijk een van de mooiste van mijn leven!".

Let's go for it! :)

10 kerstgroeten en 2000 nieuwjaarszoenen!
Lien xx

Un flan aux abricots.

Les amis c’est comme les lunettes,
ça donne l’air intelligent,
mais ça se raye facilement et puis,
ça fatigue.
Heureusement,
des fois on tombe sur des lunettes vraiment cool !

I do but I don't.

Nu was het toch wel de tweede keer dat een dom kleed er bijna in slaagde om mijn avond te verknallen. Terwijl de rampsituatie bij de trouw gelukkig de avond ervoor plaatsvond, ging het deze keer een uur voor vertrek verkeerd. Er zijn welgeteld twee mogelijkheden om dergelijke situaties in de toekomst te vermijden:
1. ik pas gewoon en ga dolgelukkig verder in "jeansbroekstyle" :)
2. ik pas niet maar kan rekenen op een betrouwbaar rescue team dat mij zorgvuldig helpt :p
Goed ja, het klinkt wat overdreven maar eigenlijk zou een mens altijd moeten kunnen dragen wat ie leuk vindt, punt. Nu heb ik het er dus al even mee gehad :)

Gelukkig was het allemaal de moeite waard!
Gisteren was er een Motown event in het cultuurcentrum in Harelbeke. De 4 uitvinders van het project waren Brahim, Sandrine, Elke Bruyneel van Delavega en the one and only Jim Cole! :) Aangezien kaarten 65EUR kostten, zagen we dat niet direct zitten. Een vriendelijk mailtje naar Jim Cole zorgde voor 2 gratis kaarten aan de ingang. Nu moet je weten, Frauke en ik zijn wel behoorlijk grote fans van Jim Cole (die je kan kennen van nummers als "someday Charlotte" http://www.youtube.com/watch?v=1MT-xygdjJM&feature=related of het geweldige "things") Als ie in Gent optreedt, zijn we dus altijd van de partij waardoor we sinds kort toch geen onbekende meer zijn (Frauke al langer dan ik, maar zij kan dan ook zingen :D)

Vol spanning gingen we dus richting Harelbeke waar godzijdank 2 kaarten lagen en het overdreven decadente feest kon starten. Drank werd ons toegeschoven en allerhande hapjes werden geserveerd. Zoals gevreesd was het een zittende bedoening en was de sfeer dus niet echt uitgelaten. De ene geweldige song volgde de andere, wat bewees dat het echt fantastisch moet geweest zijn om die tijd meegemaakt te hebben. Wij hebben thuis heel wat CD's liggen en ik durf zelfs beweren dat ik aan de hand van een 3delige CD-box iedereen van het genre kan overtuigen! Desnoods met zotte danspasjes ;-)
Het Motownplaatje klopt gewoon perfect: iedereen kan effectief zingen, iedereen droeg dezelfde kostuumpjes, deed dezelfde danspasjes en ook de teksten waren opvallend. Niemand zal er ooit nog in slagen om Marvin Gaye, Stevie Wonder, The Temptations of Aretha Franklin te evenaren.
Gelukkig bestaan er nog projecten die de muziek in leven houden :)

Na het optreden was er nog walking dinner met koude visschotels, warme vleesschotels, warme bereidingen, whiskey degustatie, kortom, volledig ons ding ;-) Als een klein kind ben ik een ijsje gaan halen :p

Daarna was het er helemaal over. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog bij de "spetterende after-party" maar daalden heel vlug bij het lezen van de naam DJ D'époque. Wat.was.me.dat. De ene Franse chanson na de andere met af en toe een verdwaalde plaat van Stromae of the Black Eyed Peas. Enkel "wanna be startin' something" van Michael Jackson kreeg ons voor een paar liedjes op de dansvloer maar het was in kleine ups en grote downs. Waarom dat volk bij ieder (echt IEDER) liedje wou swingen, het blijft mij een raadsel. Een keer vloog ik ook, niet overdreven, 3 meter verder door een onervaren danskoppel.

Ergens na 2u hielden we het toch voor bekeken en trof ik thuis verrassend mijn broer aan met een grote pot Frankfurter worsten (40 stuks of zo!). Boefkicks, bizar fenomeen. Wanneer deze morgen dan nog de vraag kwam "van waar heb ik die pot gehaald?" werd duidelijk dat de situatie vergevorderd was.

Het was een leuke, bizarre avond met toch anderhalfuur goeie muziek en veel eten. :)
Lang leve motown!


By the way, is het fenomeen "als je neus jeukt, denkt er iemand aan jou" eigenlijk wetenschappelijk bewezen? :p

Onsamenhangend boeltje

Ik ben voor de afschaffing van paspoppen. Bij hen past alles, altijd! Wat niet zo onlogisch is gezien hun naam. Toch vind ik het een misleidend iets. Je ziet iets heel moois op een pop hangen, loopt de winkel af om de tenue terug te vinden, past het zelf, en merkt dat het verdacht veel mee heeft van een patattenzak. Afschaffen!

Men zegt wel eens "koude handen, warme liefde". Maar wat met "koude voeten"? Geen liefde, veronderstel ik, anders had je die koude voeten niet... Weg met die winter, en vooral, weg met die koude voeten!

Als er mensen zijn die misselijk worden bij verhalen over overgeven, dit stukje best overslaan ;-).
Zaterdag was er een beetje storm op zee toen we met de boot van Londen (Dover feitelijk) terugkwamen. Het gevolg was dan ook dat een behoorlijk aantal zat over te geven op de boot. Was het niet dat de twee vrouwen die naast mij zaten dat heel stiekem deden. Hoe doe je dat in hemelsnaam? Je kan het volume daar toch niet van regelen? Het spijt mij enorm, maar bij mij heeft heel het gebuurte het gehoord als ik moet overgeven. Misschien bestaat er wel een truc zoals bij niezen om het geluid weg te filteren... Vraag ik op een volgende boottocht eens.

Graffiti 6! Onthou de naam en verspreid de naam!! Dit LONDENS bandje slaagt er op ieder moment in om mij gelukkig te maken met hun dolenthousiaste songs "stone in my heart", "stare into the sun" of "Annie you save me". Soms voelt het wel alsof ik hun enigste en grootste fan ben in dit behoorlijk muzikaal landje. Tijdens hun optreden in het Depot bleek dit ook bijna waar te zijn :)

Het is nog warm vandaag! Geen sneeuwsporen meer! Good :)

Vandaag kreeg ik al 2 pakjes speculooskoeken. Laten we zeggen dat de Sint daar toch voor iets tussen zit... Chocolade lust ik ook wel hoor, by the way...

Ik ga weer te laat zijn... Die verkeerde planningen ook altijd!

Enjoy the silence

Schitterend vind ik het, wanneer mensen zich in alle bochten proberen te wringen om stiltes te doorbreken.
Toch een raar fenomeen als je het mij vraagt.
Vanaf een seconde of vijf zonder gebabbel geraakt er minstens 1 iemand in paniek die dan vlug een of ander vraag stelt of anekdote vertelt die vaak thuishoort in "het boek der onnozelste uitspraken".
Waarom toch die vreselijke schrik voor stille momenten? Onverklaarbaar.
Wat ik wel al kan zeggen, is dat ik daar zelf totaal geen last van heb en gemakkelijk minuten tot zelfs een uur stil kan zitten :p (Dat uur zullen er nog niet zo heel veel meegemaakt hebben, maar het kan!)
Ik denk zelfs dat het een kunst is om te kunnen zwijgen! Maar geen paniek, ik heb het hier niet speciaal op iemand gemunt die ik liever wat minder hoor praten ;-).
Ik wil gewoon maar zeggen, zwijgen is niet falen, integendeel, het is soms de beste oplossing. :D

Om van zwijgen direct over te gaan naar heel luid gebabbel: daarnet op de trein was het weer serieus de moeite van het volk. In het grootste West-Vlaams was ik omringd door drie verschillende conversaties. Op zo'n moment verkies ik dan toch wel mijn eeuwige steun en toeverlaat: de iPod. Jónsi bracht mij veilig tot in Gent. Jónsi is trouwens een uitzondering op mijn vorige alinea, die hoeft nooit te zwijgen. Nooit.

Eindigen doe ik deze keer met de titel van een lied van Starsailor: "Silence is easy!" ;-)

Er was eens een jongen...

... en het vervolg van de zin laat ik even (uit veiligheidsoverwegingen) volledig aan jullie inspiratie over! :)

28/11/2009:
"Hoi, ik heb fantastisch nieuws! Ik ben gisteren ten huwelijk gevraagd en ik heb JA gezegd! Dus allemaal vrijhouden in jullie agenda de 27ste november 2010! Xx"

(ja ik spaar sommige sms'en ;-))

Iets meer dan een jaar geleden kreeg ik deze geweldige sms van Charlotte en vanaf dat moment kon het aftellen beginnen! De eerste leeftijdsgenote die de grote stap nam. Gisteren was het dan zover!

Even leek het niet goed te komen. Vrijdagavond kreeg ik plots een kleine dip (ja ik weet mijn momenten te kiezen) waarbij ik paniekerig totaal niet meer tevreden was over het kleed dat ik zou aantrekken. Details, hoor ik jullie denken?
Ewel neen! Ik ben geen kleedjestype en het was echt belangrijk voor mij dat het goed zou lopen. Dan bedacht ik dat het uiteindelijk enkel om 'veel plezier' draaide en kon het mij al (heel wat) minder schelen.

Zaterdag heb ik het huis vol gevloekt toen ik merkte dat er gigantisch veel sneeuw lag en ik onontkoombaar met de fiets naar de kapper moest om 10u. Heel voorzichtig ben ik er geraakt, en zelfs teruggeraakt.
Uit grote onzekerheid ben ik nog in mijn kleed naar de buren gelopen waar een jury van vijf personen klaar stond om mij gelukkig de toestemming te geven om te gaan :)
Daarna heb ik mij in de zetel gesmeten tot half 3 om dan tegen 3u vertrekkensklaar te staan. Dankzij mijn eeuwige steun & toeverlaat, Stefanie en een chauffeur met een prachtige muts, kwamen we stipt volgens afspraak toe aan de kerk in Kuurne voor de mis.
SPANNEND.
Wegens veel te koude benen en voeten besloten we om al naar binnen te gaan, razend benieuwd naar Charlotte die nog niets had willen verklappen over het trouwkleed en naar Dimi ook uiteraard (maar die hadden we onderweg eigenlijk al zien staan :D)
De kerk is nu niet echt een plaats waar ik mij volledig op mijn gemak voel. Ik vergeet altijd wanneer je die 3 kruisjes moet maken, wanneer je de tekst moet mee zeggen maar het Onze Vader kon ik verrassend genoeg goed mee mompelen. De orgelman ofte koster was heel enthousiast. Té enthousiast als je het mij vraagt en besloot om extra lange versies te maken van de klassieke stukken.
Veel valt er verder niet echt te vertellen over een mis... Het was wat warmer dan verwacht, vond ik wel :D En op één verdwaalde lezer na verliep alles vlekkeloos en relatief vlot.
Gewapend met zakken rijst stonden we buiten klaar om het koppel een vruchtbaar en zorgeloos leven toe te werpen.
Omdat het te belachelijk was om tussen de mis en receptie nog naar huis te gaan, gingen we gewoon even iets gaan drinken en trokken we daarna verder naar Dottenijs.
Er werd niet echt een verschil gemaakt tussen receptie/avondfeest dus wij waren vastbesloten om de boel daar te sluiten (ik toch ;-)).
Toegekomen konden we het koppel eindelijk deftig feliciteren. De mama van Charlotte had even de tijd nodig om mij te herkennen en die verbazing bleef voor de rest van de avond meegaan :). Laat ik het dan maar als een compliment beschouwen dat ik in 6 jaar veranderd (en gegroeid!) ben :D
Hapjes en aperitief (cava of een variant, ik kan het niet zeggen) volgden elkaar op. De drank iets vlugger dan de hapjes (met alle gevolgen van dien). Toen we om eten konden gaan was ik blij dat Stefanie mee was en ik besloot over te schakelen naar fruitsap.
Al was het maar om het (eenmalig!) koppelbureau in de gaten te houden en heel aandachtig te zijn bij alles wat zich afspeelde. Het heeft geen halfuur geduurd voor de vraag kwam waar mijn vriendje gebleven was. "Goede vraag!" dacht ik, "het antwoord ook graag!". En het was vertrokken. Er werd grondig nagedacht hoe het gesteld was met de mede vrijgezelligen aanwezig en al vlug werd er een slachtoffer gekozen.
Een uitstekend danser, dat zeker. Sympathiek ook. Maar ik stel voor dat ik toch nog zelf een klein beetje beslissingsrecht hou. Goed jongens en meisjes? Toch bedankt voor de moeite ;-)
Maaaar we dwalen af. Te veel aperitief dat geneutraliseerd werd met fruitsap en pasta en frietjes leidde tot een behoorlijk resultaat :D
Rond 22u begon het wel enorm te kriebelen om te dansen (en mijn voeten protesteerden al hevig in de pas gekochte schoenen die alles behalve geweldig gingen).
De traditie "er wordt niet gedanst voor het koppel de openingsdans gedaan heeft" mochten we gelukkig doorbreken aangezien die dans pas rond middernacht plaatsvond.
Na een heerlijk dessertbuffet was het zo ver: de openingsdans! Razend benieuwd was ik want ook daar wou Charlotte niets over verklappen.
"Your song" van Elton John is het nummer dat voor eeuwig met die dag/trouw verenigd is. Mooi. Heel mooi. Ik was ontroerd eigenlijk :) Ik was vooral ook blij dat het geen in elkaar gestoken dansje was waarbij je ze allebei "1, 2, DRAAI" ziet denken. Gewoon heel mooi, intiem, überromantisch waardoor ik alleen maar kon denken: "Dit wil ik ook! (ooit uiteraard)"

Daarna kon het feest losbarsten. En dat deed het ook. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen wanneer Stefanie naar mij kwam om een of andere variant van de swing te doen. Gedraaide vingers tot gevolg en ik was bijna al mijn tanden kwijt :D Hilarisch. Muzikaal vond ik een van de geniaalste nummers "Let the music play" van Barry White :D, ongetwijfeld de grootste verkrachting ooit is de kersverse Black Eyed Peas met "The time (of my life)". Het meest verbazingwekkende moment was de "7 zonden" song van Kristof die ik (gelukkig)nog nooit van mijn leven gehoord had, tot groot ongeloof van de rest.

En toch was het geweldig :) Jammer genoeg begon de zaal redelijk vlug leeg te lopen waardoor Stefanie en ik om half 4 alleen overbleven op de dansvloer. Alleen is ook maar alleen dus even later gingen we door. Moe maar voldaan.
Mijn schoenen had ik na een uur rond 23u al uitgesmeten trouwens, anders had ik de avond niet echt tot een veilig einde kunnen brengen.

Wat een dag.
Hoewel mijn extreem groot enthousiasme over trouwen de laatste maanden serieus in sterkte is afgenomen, vond ik het geweldig. Ik hoop dat het een prachtig, eeuwigdurend huwelijk wordt en laat de volgende maar komen! Ik ben er klaar voor :)

[Ik heb de tijd van het blogstuk continu naar het liedje "This will be an everlasting love" geluisterd, kwestie van voor goede vibes te zorgen :)]

[Onderbreking voor onbepaalde tijd]

Mijn excuses.

klasfuif-el-kiekero@hotmail.com

De tijd vliegt voorbij.
Ik kan niet mee.
Ik loop mezelf voorbij.
Gewoon doorlopen
was al hij zei.

(Geef toe, ij-zersterk begin van dit nieuw blogstuk! ;-) Dit wannabe gedicht heb ik gisteren bedacht toen kwart voor 4 al gewisseld was door kwart voor 3 na een gezellige housewarming :))

Dat brengt ons direct een beetje in een nostalgische bui waardoor ik even terugga in de tijd in een poging om een langvervlogen schooldag te beschrijven (of een globaal beeld te schetsen :))

Uit het leven gegrepen: OLVH
Iedere ochtend trok ik naar onze vaste afspraakplaats die zich, enkele meters rechts van de fietsrekken bevond. Dolenthousiast vertellend werden we telkens weer onderbroken door de vreselijke bel.
"Naar welk lokaal moeten we?"
"Geen idee."
Tot iemand plots wel het antwoord kon geven, waarna onze zoektocht (zelfs na 6 jaar) kon beginnen naar de nummer van het lokaal op de speelplaats.
Met de slagzinnen "Stilte in ALLE rijen" en de vragende "Je kan doorgaan?" maakten de studiemeesteressen zich niet bepaald populair en al vlug werd een ervan omgedoopt tot "de seut". De lessen gingen traag maar zeker voorbij.
De pothelm met haar serre, Hilda, Duckie, het waren mooie tijden. Bij het terugblikken valt wel op hoe verschillend de leerkrachten eigenlijk waren. Er was Denorme die extreem snel les gaf (wiskunde dan nog...) Maar dat kon moeilijk anders want zij deed alles snel (strijken, afwassen, met de auto rijden, alles moest vlug gaan). De scenarioschrijver van Wittekerke die ook af en toe kwam opdraven om godsdienstles (ofzo) te geven, liet ons in park Casier wat rondwandelen toen het hem inviel dat een van zijn scenario's waarschijnlijk niet zou afgeraken. Die van Duits die altijd een moment van bezinning wou (aan de hand van een liedje of een mooi gedichtje) voor de les die we hadden vlak na de middag. Weird. Ze wist nochtans dat we iedere moment Duitse les nodig hadden. Dewilde van Frans had een engelengeduld en moest talloze lessen opofferen aan klasgesprekken over de fuif van het jaar "Trip to heaven" of probleemsituaties met 'X'. Onze klas hing niet altijd even goed aan elkaar vast, maar de klasfuif was toch een groot succes en ook bij de 100dagen trokken wij (enkel wij) de aandacht van binnen-en buitenlandse pers. (Goed neen, die buitenlandse is wat overdreven).
Hoogtepunten uit het middelbaar zijn toch de Italië-reis, de 100 dagen, de vele ietwat puberale reacties, analyses en desnoods strijdliederen over vriendjes: het one-hit wonder "Wij willen Aaron weg", het toneelstuk een Poppenhuis dat eindelijk terecht is :D,enz.

Ik weet dat ik heel wat van de leuke, onvergetelijke momenten van 'De Vrienden' niet heb meegemaakt maar toch zijn de herinneringen talrijk genoeg om levenslang mee te dragen.
Wanneer we op het einde van het 6de jaar een boekje kregen met als titel "Ga je weg" wist ik dat slechts een handvol mensen gemeende boodschappen zou schrijven.

Niets is zo moeilijk als contacten onderhouden met mensen die elk een andere weg zijn uitgegaan, maar als het een tip kan zijn, iemand moet trouwen! :)

Bedankt voor een heel fijne tijd lieve vriendjes :)

[to be continued]


*Speciaal voor Lore :D *

Hvelreki!

"Moge een hele walvis aanspoelen op jouw strand"
Geniaal. Met deze titel had ik alle vertrouwen in het nieuwe album van de beste muzikale Belg, Ozark Henry.
En terecht.
Wat begon met een aarzelende single die mij toch niet volledig kon overtuigen, eindigde in een prachtig album.
Onmogelijk te vergelijken met de voorgaande albums wel, maar opnieuw geweldig mooi en gevoelig gezongen.
Piet Goddaer: eeuwige liefde!



Wel ik zat daarnet dus in bad met Ozark Henry en er viel mij iets op.
Iets taalkundigs eigenlijk (beroepsmisvorming).

In het Engels gebruikt men eigenlijk maar 1 werkwoord voor 'verliefd zijn' en 'houden van'. Iemand is 'in love' maar als je ook openbaar je liefde wilt verklaren zeg je 'I love you'.

In het Nederlands heb je 'verliefd zijn' en 'houden van'. In het Frans ben je 'amoureux' en is er 'aimer'. In het Spaans ben je 'enamorado' maar gebruik je 'te quiero'. In het Duits heb je Schmetterlingen in je buik (hihi) neen, daar is er niet zoveel verschil, je bent 'verliebt' maar liefdesverklaringen gebeuren via 'lieben'. In het Swahili weet ik enkel de tweede betekenis, nl. 'nakupenda'.

Veel zal te maken hebben met de extreem eenvoudige vervoeging van werkwoorden in het Engels :D
Toch vind ik het niet zo evident en ben ik even (heel even maar) gelukkig dat Engels niet mijn moedertaal is.

Morgen ben ik er weer, met meer weer.

Het is beslist.
Ik word weervrouw!
Niet alleen om de slagzin van Frank Deboosere terug de wereld in te roepen, maar ook omdat het mij zo'n geweldige easy job lijkt.

"Morgen kan het regenen."
"Er is kans op buien."

Niemand die je achteraf scheef gaat bekijken als het niet geregend heeft, want er was sprake van een 'kans'.

Gisteren overtrof werkelijk alles. Ik kan het niet meer perfect herhalen (en ik had geen balpen en papier in de buurt). Maar het leek op het volgende:

"Morgen is er zon, wat later op de dag bewolking, koud weer en mogelijk buien."

Daar staan nu toch werkelijk alle opties? Koud - warm / droog - regen. Uiteraard zal er wel iets van kloppen...

Doet mij denken aan de profielbeschrijvingen voor sterrenbeelden en allerhande.
"Zoooot! Zo ben ik echt hélemaal!" En dan blijkt het om 15 eigenschappen te gaan die op bijna iedereen toepasbaar zijn en vallen er nog eens 9 uit het rijtje...

Volledig iets anders nu.
Onlangs heb ik een koekje gegeten met de meest hilarische verpakking ooit.
Er stond namelijk:

"Get fat, eat this!"

Het ging wel om een belachelijk klein koekje waar je onmogelijk een gram van bijkomt, maar ik heb het toch heel smakelijk opgegeten :)
Daarna ben ik wel uit licht schuldgevoel te voet naar kot gestapt...

Eten, eten. We zijn weeral bezig over eten. En nu moet ik mijn stuk nog afsluiten ook omdat ik bijna ga 'eten'. Wat een leven toch.

Ik geef jullie nog heel graag de weersinfo mee voor vandaag.

vr 22/10/10, 09u Vandaag is het meestal droog met wolkenvelden maar ook af en toe zon. Vooral in het westen van het land blijft een lokaal buitje mogelijk.

De maxima schommelen tussen 6 graden in de Hoge Venen en 12 graden in Vlaanderen.

Nog zoiets trouwens, "de maxima schommelen". Daar ben je ook niet bepaald vet mee. Wat als we niet eens tot die maximale temperaturen geraken en het continu 1° is?

U hoort nog van mij!
(En ziet mij misschien binnenkort op het scherm! ;-))

Snoep gezond, eet een appel!

Right.
Dat werkt alleen als je geen vrienden hebt die je overladen met boefsel op een of ander verjardagsfeest ;-)
Verder had ik wel een heel strak plan dat op kot -in normale omstandigheden- waterdicht is. Je eet enkel wat je koopt, dus als je geen rommel koopt, kan je ook geen rommel eten! Goed gezien, ik weet het.

Nu is dat dus even ongeldig. Met een gigantisch grote taart, pralines, chips, snoep en koeken, werd ik vorige week woensdag overvallen. Het is zelfs al zo erg geweest dat ik in het weekend even dacht "zat ik maar op kot" (met de gedachte aan een van de eetmogelijkheden).

Bij deze is het ook heel erg duidelijk hoe ik gekend sta in de vriendenkring: als 1 grote boefer. :D (er zijn andere tijden geweest :))
Opvolging voor dikke V is verzekerd.

Het is al weer lang geleden é trouwens.
Ik ben al vaak blogstukken beginnen schrijven in mijn hoofd over moodswings, onbereikbare liefdes of vette roddels.
Helaas breekt het allemaal niet goed door en geraak ik er niet om het deftig te verwoorden.

Dan maar een samenvatting van enkele gedachtenspinsels of opvallendheden.

1. De stand van zaken qua burgerlijke stand en familie-uitbreiding van exklasgenoten:
- Afgelopen trouwfeesten: 2
- Verlovingen: 3 (waarvan er 1 op facebook plots toch is verdwenen)
- Eerste trouw waar ik ook zelf aanwezig zal zijn: 27 november 2010! :)
- Zwangerschappen: 1
- Scheidingen: 0

2. Ik moet dringen iets anders vinden dan een Fnac-bezoek wanneer ik mij iets minder goed voel. In 1 week heeft dat 9 CD's en 1 boek opgeleverd (en 1 uitgeschakelde Fnac cadeaubon...)
De gelukkige waren Graffiti6, Arcade Fire, Passion Pit, Phoenix (2), Daft Punk, Pearl Jam (2) en Those Dancing Days. Het boek was 'de correcties' van Jonathan Franzen.

3. Ik vind jongens, die uit volle borst liedjes meezingen, echt geweldig :) Van mijn vakantiejob zijn er twee liedjes die mij enorm bijgebleven zijn. Een bepaalde dag moesten we de grote kuis gaan doen in een restaurant waar er ook twee ruitenwassers aanwezig waren. Het liedje 'hot and fun' kreeg op slag een volledig andere dimensie toen 1 van hen dolenthousiast
"Let's get right (x2)
Let's get richt, okay (okay)"
meezong. Ik kwam niet meer bij. Toen even later 'dream catch me' van Newton Faulkner werd afgespeeld, werd ik bijna emotioneel door de twee die het best wel melige liedje van begin tot einde meezongen.
Ook op Hindu Nights waren er 100en voorbeelden te vinden.

Ewel ik ga een sinaasappel eten.
(en de doos pralines terug in de frigo steken...)

Boodschap van algemeen nut

No
Candles
For
Me.

Thanx

Now or never

Londen
IJsland
New York
Kenia
Glastonbury

Minstens twee en liefst drie (of meer :)) van deze bestemmingen zal ik binnen dit en een jaar bereiken.

Onthou mijn woorden.

Motivatie en kandidatuur om medereiziger te worden, kan nu worden opgestuurd.

Bedankt voor uw aandacht.

What's in a name

Lien.
L – I – E – N
Een niet zo bijster indrukwekkende voornaam, me dunkt. Ook niet iets waar je vierhonderd varianten van kan maken, dacht ik in het begin.
Niets bleek minder waar.

De lijst met varianten van mijn naam groeit met de dag. Ik ga mijn best doen om er zoveel mogelijk te verzamelen. Als je zelf nog op dingen komt, laat het mij vooral weten :D
(kan dus nog een vervolg krijgen)

Lientje: Ongetwijfeld de meest frequente. Al word ik binnen dit en een jaar 1m87, ik blijf voor eeuwig het Lientje.

Lienie pienie: ik heb erg getwijfeld om hem te vernoemen :p maar voor er iemand anders mee afkomt… 1 uit de oude doos.

Lienie

Lientjes

Lienebol

Lieneling

Lienmans

Liene

Lienielien

Linda

Qua vervormingen en insiders is de letter M geliefd en komen we terecht bij:

Milt

Mireille


But what's in a name...

Zoek de faut.

Ik wordt (sic) er egt (sic) onosel (sic) van.

Omdat ik het niet over mijn hart kan krijgen om een giga dt-fout te laten staan, heb ik maar 'sic' toegevoegd :)
In elk geval, horendol word ik van sommige mensen die niet heel even de moeite nemen om in normale taal te schrijven. Ik heb het dan niet over afkortingen van woorden want die gebruik ik zelf ook :)
Maar niet alle woorden worden geschreven zoals ze uitgesproken worden, soms komen er wat letters bij, zoals een dubbele 'n' bij onnozel.

Daarom is het dringend nodig dat ik mijn McDreamy lijst wat verder uitbreid.

21. kent de dt-regel en gebruikt bij voorkeur het werkwoord 'smurfen' voor twijfelgevallen.
22. is niet wereldvreemd en heeft dus weet van de basiswoordenschat van onze Nederlandse taal (in de juiste schrijfwijze!).

Iets volledig anders, maar wel een toevoegsel voor de lijst (waar gaat dit eindigen... :D)

23. denkt er bij een grote uitstap of een weekendje toch wel eens aan om te laten weten dat hij mij niet volledig vergeten is :D

Een waarheid als een koe

The most interesting people I know didn’t know at 22 what they
wanted to do with their lives

Dance…even if you have nowhere to do it but in your own living room

Understand that friends come and go,but for the precious few you
should hold on

The moment I wake up

Iemand die nu al spontaan kan voorspellen waar mijn stuk over gaat?
Goed ja, blogstukken zijn eigenlijk monologen dus veel reactie kan er nu in feite niet komen.
Ik heb gisteren naar een film gekeken en ik geef jullie echt het recht om ermee te lachen.
Het was nog maar de biljoenste keer dat hij te zien was en dus niet geheel verrassend dat ik 3/4 van de film spontaan mee acteer.

Het gaat uiteraard om My best friend's wedding.
Haha.

Er is eigenlijk maar 1 reden waarom ik hem blijf herbekijken en dat is de befaamde tafelscène waar iedereen plots begint te zingen.

Ik kan jullie melden dat er echt wel een reden is waarom ik hier begod een stuk probeer over te schrijven.

Als de dag ooit komt dat ik trouw, dan vraag ik nu al heel vriendelijk dat er een tafel dat liedje in gang steekt! :D
Het maakt mij niet uit wie er mee begint, dronken of nuchter, maar een grote beloning voor degene die als eerste de zin 'The moment I wake up' eruit krijgt en de rest van de zaal meekrijgt :p

I know, ik kijk te veel naar films.
Zo wou ik ook al dat er een half orkest in de kerk tevoorschijn komt zoals in Love Actually.

Misschien moet ik wat meer naar films kijken die gaan over de momenten vóór de trouw. Ik denk maar aan de zoektocht naar de bruidegom bijvoorbeeld :D

Neen, daar zijn geen films voor nodig. Zo realistisch ben ik nog net.

Ik kan het mij echt niet inbeelden dat er mensen zijn die de film nog nooit gezien hebben, maar als dat toch het geval zou zijn, de befaamde scène:



Verder vind ik de hoofdrolspeler uit de film echt vreselijk.
Maar tot zover dit topic :D

Ik geef het maar eens mee ter info ;-)

Wie Barcelona zegt, zegt Mont Juïc!

Holaaaa!

Tijd voor een nieuwe update.
En hoogstwaarschijnlijk ook de laatste.
Vandaag is mijn laatste werkdag en morgenochtend verlaat ik het mooie Barcelona.

Maar wat heb ik nu nog uitgestoken de afgelopen dagen.
Wel ja, zoals eerder vermeld blijven de dagen zelf redelijk gelijklopend: werken werken werken. Ik heb een paar nieuwe dingen ingevoerd, zoals een appelsienmoment. Wanneer ik het echt volledig gehad heb, (vertalen en allerhande kan al eens tegen steken na een lange tijd), dan ga ik rustig mijn appelsien gaan opeten :D

Ik heb sinds donderdag ook StuBru ingevoerd want ik begon het wel wat moeilijk te hebben zonder muziek (of muziek die mij volledig aanstaat).

Het plan van woensdag was om naar het strand te gaan. Het weer was al ietsje minder maar hoogstwaarschijnlijk nog het dubbel van België qua temperaturen (ik zag 27gr om 19u)
Ik heb mijn schoenen daar uitgesmeten en in het zand gewandeld om toch een beetje het strandgevoel te kunnen opnemen :)
Na een mooie wandeling hebben we ons wat aan de boord van het eindeloze water gezet :)

De volgende stap was eten vinden. Ik heb daar toch weer iets gekunnen. :D
Hier in Spanje zijn ze nog redelijk enthousiast in het overtuigen van mensen en ikzelf was redelijk vastberaden dat ik paella wou eten. Toen er enen dolenthousiast kwam vertellen dat we ons geld terugkregen als het niet lekker was, en van die dingen, besliste ik dat we daar zouden gaan.
Had ik geweten dat de ober een slijmbal van jewelste was, ik was nooit gaan zitten.
Wanneer ie ons op het einde nog een degestifke aanbood ?op zijn kosten' waren we toch even geflatteerd.
Toen bleek dat de tafel naast ons, en die er nog eens naast, en nog eens naast, krak hetzelfde kregen, beslisten we dat er geen fooi ging volgen :D

Daarna gingen we langzaam maar zeker terug naar huis (met de metro, en niet met de tram, Ellen! :D)

Voor de donderdag hadden we een strakke planning. Na mijn werk wou ik zo vlug mogelijk naar de jeugdherberg om richting plaza de Espanya te gaan. De file moest Murphy-gewijs natuurlijk vandaag buiten proportie zijn. Zo vlug als ik kon nam ik toch de metro naar de afgesproken plaats met Ellen.

Op plaza de Espanya vind je de groooote fira, en heel wat mooie standbeelden. Even verder is het nationaal museum voor kunst dat echt als een groot paleis lijkt. Heel erg mooi.
Ons doel was vooral Mont Juïc bezoeken.
Iets wat, enorm onterecht, niet op de agenda staat van iedere toerist. Daar zijn er heel wat olympische gebouwen te vinden van de spelen uit '92. Het zicht dat je daar hebt over de hele stad is echt geweldig. Daarbovenop zijn er nog heel wat verlichte fontein-achtige constructies die het echt wondermooi maken.
De grote, speciale Telefonica mast is daar ook te vinden.

Tegen 21u wilden we terug bij het museum zijn voor een groots spektakel. Iedere donderdag tem zondag is er gedurende 1 à 2u een fonteinshow waarbij die prachtig verlicht wordt op de tonen van klassieke muziek.
MUY IMPRESIONANTE!
Echt fantastisch. Ik heb een zwak voor twee dingen: vuurwerk en fonteinen :D Dus I loved it a lot.

Eten zoeken blijft soms toch een moeilijke opdracht. Na mijn lol van de dag ervoor hadden we beslist om het budget toch zo laag mogelijk te houden vandaag.
Daarom keerden we terug naar het winkelcentrum gloriès, waar we iets voor 23 (!) een pasta aten.

Oja qua kamerupdate, ik weet dat er nu een meisje uit de giant USA op mijn kamer ligt maar het 3de bed is een mysterie. Het was leeg gisterenavond - deze nacht - deze morgen. Hmmm.

Vandaag (vrijdag) was het vreselijk opstaan: onweer en watergieten.
Dat is nu de 2de keer deze zomer dat ik dit meemaak. Ook in Kenia was het weer een ramp de dag voor ik vertrok.
Voorbereiding ofzo.

Vandaag hopen we nog Casa Battló te bezoeken, eens het hardrock café te checken en verder nog wat rond te wandelen ter afscheid van Barcelona.

Oja en de valies maken.
Argh.

Wat begon als een moeilijke, niet über geweldige reis, eindigde in een geweldig avontuur met onvergetelijk leuke mensen van over de hele wereld.
Het was echt een grote uitdaging voor mezelf en het heeft mij op werkelijk alle vlakken geraakt en toch wel veranderd.

Mijn stage-evaluatie is extreem goed :D Overal muy bien.
Zo zien we het graag.

Of Barcelona een stad is waar ik zou kunnen wonen en leven, geen idee.
Ik heb het wat moeilijk met hun mentaliteit. Ik vind ze eerlijk gezegd nog extremer dan de Basken. Maar goed, prachtige stad verder.

Tot slot had ik nog een vraagje over België.
Is er tijdens mijn afwezigheid een fonds opgericht voor hopeloze gevallen en staat mijn naam daaronder als contactpersoon?
Zo ja, weg met het fonds!
Zo nee, heel vreemd..

Hasta la vista!

What a small world

En ja hoor. Ik zit bijna op schema met mijn blog.
Gisterenavond met de hulp van Ellen het weekend afgewerkt, zo kan ik nu over de eerste twee dagen van mijn tweede week vertellen.

Nu is het wel zo dat ik over mijn dagen zelf niet bijzonder veel te vertellen heb. Overdag is het iedere dat hetzelfde liedje van 8 tot 19u, maar wat een verschil met de eerste week.
Ik weet van mezelf dat ik nu veel vlotter ben op het werk en er tenminste deftige zinnen uitkrijg in het Spaans, dus dat is al veel.

Het voordeel is dat ik nu ook al veel beter vertrouwd ben met het systeem en de producten van het bedrijf, waardoor alles automatisch sneller gaat.

We zijn de maandag om bijna stipt 18u naar huis gegaan wat heel goed uitkwam aangezien ik daarna naar de metro heb gesprint om (opnieuw) richting Plz. de Catalunya te gaan.

Wat een hemels voordeel dat de winkels tot 22u open zijn. Rond kwart na 7 was ik ter plaatse waar Ellen al een vooronderzoek had gedaan van de winkels :)
Heel belangrijk want we hadden geen tijd te verliezen. :D
Uit het weekend was gebleken dat de straat naar de kathedraal de ideale plaats was met Zara, H&M, Mango, corte inglés, echt alles wat je je kan inbeelden.
Wonder boven wonder maar ik heb de avond niet met lege handen afgesloten. :)
We zijn dan toch nog, op groot verzoek van mezelf, naar de fnac geweest waar ik zo geweldig trots was op mezelf dat ik zonder aankopen uit de CD-afdeling was geraakt. Helaas passeerden we nog de dvd's en zag ik reeks 5 van Grey's voor 21EUR! (come again!?) Uiteraard moest die mee :)

Daarna gingen we moe maar voldaan zoals de echte Spanjaarden pas tegen 22u gaan avondeten. Het jammere is wel dat de metro's in de week maar tot middernacht rijden, waardoor we de tijd toch wat in de gaten moesten houden.

Ik heb heel goed geslapen :)

Maar toch heb ik hier de vreselijke gewoonte om rond half 7 wakker te komen!
Vreemd fenomeen waar ik op het einde van de Kenia reis ook last van had.

Dinsdag kwam mijn nonkel naar de Spaanse afdeling, groot toeval dat het net tijdens mijn weken hier was.
Het was een goed dagje met positieve wendingen op het werk waardoor ik toch wat meer zelfvertrouwen kreeg (na 7dagen werken...)

's Avonds stond er niet veel groots op de planning en gingen we te voet naar Gloriès, een gigantisch shoppingcenter dat echt op een scheet van de jeugdherberg ligt. Je kan er werkelijk alles vinden!
Voor het eerst aten we iets dat op een redelijk evenwichtige maaltijd leek: kip-groenten-frietjes.
En een McFlurry om af te sluiten :p Dat moest ik gewoon eens ervaren hebben volgens Ellen.
Ik geraakte bijna niet meer recht na dat ijsje maar het was wel heel lekker.

Op mijn kamer stond er mij een nieuwe lading mensen te wachten: allemaal meisjes die hier alleen zijn! :) Een hilaaaarisch meisje uit Zuid-Korea (echt, leve Aziaten!), een heel vriendelijke uit Canada en een eerder "where-the-hell-am-I-type" uit Parijs. Een gezellige bende dus :)

Woensdag (vandaag dus) gaan we naar het strand :)
Niet echt oo te zwemmen, maar ik heb het eigenlijk nog niet van dichtbij gezien :p

Nu zijn julie weer zo ontzettend up to date met het reilen en zeilen in Barcelona.

Daar ben ik blij om :)
Maar nu is mijn middagpauze voorbij, op naar vertaalland!

Para bailar la Rambla

Kwestie van de draad terug op te nemen...
De Gaudí tocht met al zijn casas dus.
Eigenlijk moet ik bekennen dat ik niet goed meer weet wat we erna gedaan hebben.
Aja, we zijn iets gaan drinken :D
Niet zomaar iets, 2 cola's voor 7EUR. Vuile afzetters :D
Maar goed, het was wel in die dure straat nu ik erover nadenk...
Daarna weet ik het dus niet meer.
Ah jawel :D
We hebben iets lopen zoeken dat we niet gevonden hebben :p
Iets ivm flamenco, een plein of een gebouw. Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat we zochten.
En ik weet het bij deze dus nog altijd niet :D
Daarna waren we het hoogstwaarschijnlijk wat beu en zijn we terug richting hostel geweest.
's Avonds was het daar paella dus we dachten 'ver moeten we niet lopen'.
We nodigden mijn Portugese kamergenote Sandra ook uit en trokken richting "3de-party-verdiep" :).
't Was niet slecht, maar ook niet de beste die ik al heb gegeten (die eer gaat voorlopig nog naar die van mama zelfs! :))
Daarna bleek iedereen kapot te zijn van een dag rond te hangen in Barcelona waardoor ik tegen middernacht probeerde te slapen (zonder succes, ik was aan het wachten op sms nr1 die van de verwachte persoon kwam :D)

En dan was het zo ver: magische zondag!
Lien is 22!
Ik was naar slechte gewoonte weer veel te vroeg wakker en besloot nog wat te lezen.
Wanneer ik ook dat beu was ging naar het ontbijt en daar kwam Ellen met een verjaardagskaart! :D

De zon was alvast gereserveerd en tegen 10u vertrokken we naar onze eerste stop: Park Guëll.

Fantastisch genoeg is dat park zo gratis als het maar kan :) Ze zouden er nochtans veel geld kunnen uitslaan! Maar goed. In dat park staan ook de befaamde Banken die je in vele boekjes van Barcelona kan terugvinden.
Een strategie hadden we uiteraard niet voor ogen waardoor we van het ene punt naar het andere holden en klommen (met de nodige pauzes uiteraard).
Na een goeie twee uur hielden we het voor bekeken en gingen we met de metro naar de halte 'Arc de Triomf'. Kon niet mis zijn.
Ware het niet dat we toch wel verkeerd gelopen waren dankzij de geweldige kaartleeskunde van Ellen. (Even later was het wel mijn beurt om ons hopeloos verkeerd te sturen)

Na even zagen we dan toch die fameuze Arc en volgden we een paseo naar het gigantisch grote Parc de la Ciutadella. Daar kan je volgens mij een hele dag in rondlopen maar dat paste niet volledig in onze planning.
Vanaf 15u kon je gratis naar het museum van Picasso. Dat hadden er precies wel heel wat door met een behoorlijke wachtrij tot gevolg.

Hadden we geweten dat het eigenlijk maar zo weinig voorstelde, ik was misschien niet geweest. Gelukkig maar dat het gratis was :)

Het museum ligt in 'Barrio gótico', een buurt met heel veel gezellig kleine straatjes waar we de tijd namen om een ijsje te eten en naar straatmuzikanten te luisteren.

Daarna zochten we opnieuw plaza de Cataluña op omdat Ellen zich daar een McDonalds herinnerde. Het was mijn verjaardag, een reden om eens te zondigen.
Verschrikkelijk voelde ik mij achteraf, maar we hebben het overleefd :)

Als slot van de avond liepen we nog wat rond op La Rambla waar het echt enorm gezellig wandelen is met heel veel kunstenaars en activiteiten, kortom: een heel levendige straat.

Aangezien er een nieuwe werkweek voor de deur stond, bleven we niet tot een gat in de nacht hangen en hielp de metro ons terug naar de jeugdherberg.

To be continued maar dit stuk kan al tellen denk ik :p

Mucha suerte! ;-)

Rush rush

Queridos amigos
Eerst en vooral een kleine bedanking voor mijn laatste bloglezer die zowaar 3 of 4 van mijn stukken 'te gek' vond :D (ervan uitgaand dat het om 1 persoon gaat en niet toevallig 3 verschillende...:))
Dan nog eens een enorme dankjewel voor de verjaardagswensen die mij goed hebben bereikt tot in España!! Muchas gracias.

Ik heb ontdekt dat als ik wil bloggen, dat het over de middag gaat moeten gebeuren in mijn middagpauze en dus ook met qwerty klavier :) (Als er typfouten in staan, zijn die bij deze opgeklaard)

Wat een weekend, wat een weekend. Ik voel mijn voeten echt niet meer.
Mijn bezoek (Ellen Coolen) is vrijdagmiddag toegekomen. Door een technologisch misverstand hebben we 2u op een kamer naast elkaar gezeten zonder het te weten :D Hilarisch.
Dat is trouwens ook super toevallig. Ik slaap op kamer 904 en Ellen sliep de eerste avond op kamer 905 en nu voor de rest op kamer 903. Zotte dingen.
Ondertussen beleef ik hyper internationaal getinte gesprekken met mijn kamergenoten. Enorm leuk eigenlijk dat er vaak nieuwe mensen komen van over de hele wereld.
De 3 Waalse meisjes zijn dus donderdagochtend vertrokken (ik had hen gezegd dat ze me moesten wakker maken om nog eens goeiedag te zeggen).
Toen ik een paar uur later naar de badkamer ging, hingen er post-itjes ter afscheid aan de spiegel!:D Deed mij direct aan een of ander filmscène denken, geweldig lief.
Diezelfde dag kreeg ik al nieuw volk over de vloer: een Portugees meisje dat morgen vertrekt. Enorm sympathieke, maar ze babbelt eigenlijk Portugees met af en toe wat Spaans. Niet zo evident dus. Verder zijn er ook al 2 Amerikaanse gepasseerd en nu zit er fantastisch genoeg een Chineesje bij :D.
Ik gok dat ik zeker nog 3x nieuwe mensen over de vloer krijg deze week maar tot nu toe viel dat dus fantastisch mee.

Goed, tot zover de kameraffaires. Er valt uiteraard nog veel meer te vertellen over Barcelona zelf.
De zaterdag wilden we zeker tegen 10u kunnen vertrekken om een soort parcours af te leggen dat we de dag ervoor bepaald hadden.
Met de metro alles prima, maar ons eerste puntje op de planning hebben we toch niet direct gevonden :D
We zijn nu namelijk met 2 die niet kunnen kaartlezen...
Dan besloten we maar om eens naar de kathedraal te gaan kijken (waar ze, zoals bij alles, aan het werk zijn)
Oja, belangrijk detail: het was vandaag grooot feest in Barcelona, feestdag van de Catalanen! Uiteraard alle winkels toe en overal vlaggen en anti-Spanje uitspraken gepaard met manifestaties. Kon weer niet beter vallen :)

We zijn dan verder gewandeld naar la Generalitat en het stadhuis van Barcelona.
De toer die we erna gedaan hebben valt niet te beschrijven, rondtjollen van het ene punt naar het andere en vanalles en nog wat passeren.

Wat we zeker wilden zien was 'El palau de la música'. Na een redelijke zoektocht hebben we dat toch gevonden en besloten we om een Spaanse rondleiding te volgen. Heel mooi daarbinnen, je geraakt niet uitgekeken op de versieringen en de details van de koepel (zie google voor foto's want daar was het verboden..)

Daarna gingen we op zoek naar enkele meesterwerken van Gaudí.
La casa Battló en la Pedrera horen zeker tot de indrukwekkendste van zijn lijstje. We zijn bij geen van beide binnen geweest, wat voor casa Battló grote zonde was, scheen later. Misschien dat we dat nog eens opnieuw doen dan.

We passeerden door de grootste, duurste winkelstraat van Barcelona "el paseo de Gracia" waar echt alle grote merken verzameld zaten.

Damn mijn middagpauze is voorbij en mijn verslag van dag 1 is nog niet eens voorbij.

To be continued dus, morgenmiddag misschien.
Want overdag is het werken geblazen en dan 's avonds direct ofwel shoppen ofwel dingen bezoeken. Dus dan is de enige optie nog 's nachts.
Valt te overwegen! ;-)

Besos.

De feiten

Het is jammer maar eigenlijk heb ik tot nu toe nog niet heel veel gezien van Barcelona. Alhoewel, ik ben aan het liegen. Met de auto zie ik alles 2x per dag in een zeer uitgebreide versie want we staan telkens in de file (zie verder).
Toch kan ik al een paar opvallende dingen noemen die verschillen met ons Belgenland.

* Als het hier regent, kan je met gemak nog in T-shirt rondlopen. (Doet mij een beetje denken aan Kenia :)) De regenbuien die ik nu heb meegemaakt waren krachtig, maar wel relatief kort en geen hele dag zeverregen zoals bij ons.

* Honden, maar honden dat er hier rondlopen! Veel te veel naar mijn goesting. Wel niet zo veel kaka op de grond nu ik erover nadenk...

* Er zijn ontzettend veel bankjes hier, echt in iedere straat minstens 1. Heel gezellig. Er zijn uiteraard ook veel parken en 'plazas' maar daar staat Spanje wel behoorlijk voor bekend.

* De aantrekkelijkheidsfactor van de Spanjaarden ligt hier toch wel een stuk hoger dan in Madrid. Ofwel komt dat doordat ik nu echt zit te gapen.

* Toch lopen er ook opvallend veel mannen rond met armbanden. Zie je bij ons niet echt zo vaak denk ik dan.

* Het verkeersmiddel bij uitstek: brommer/moto. Wat een droom! Met de auto naar het werk gaan is dus echt niet alles. In het stuk autosnelweg tussen Barcelona centrum en de randgemeenten van Barcelona geldt er een snelheidsbeperking van 80km/u. "Waarom dan wel?" was een van mijn eerste vragen aan Manel, die mij wist te vertellen dat het diende om de uitstoot te verlagen. "Belachelijk" was dan ook mijn reactie. En terecht, want uit onderzoek is gebleken dat die maatregel helemaal niets uithaalt. Het gevolg is dus ook dagelijkse file, zowel 's morgens als 's avonds, echt een hel. Op een bepaald stuk (gelukkig aan de overkant!) was er geen pechstrook waardoor één auto de hele boel ophield met echt ki-lo-meters file tot gevolg. Een ramp dus het verkeer :)

* Het is echt fantastisch dat je er om 21u niet moet mee inzitten dat de bakker gesloten is (als je goede tanden hebt tenminste).

* Oja! Iets redelijk naast de kwestie eigenlijk maar ik vind de vloekwoorden in het Spaans en het Frans echt veel overtuigender dan onze godverdomme of nog erger verdorie. Bij een putain of een joder weet je tenminste direct, kort en krachtig, waar de zaken op staan :D Ja, er wordt wat afgevloekt, zowel op het werk als in mijn kamer op de jeugdherberg.

Dit zijn zo een paar van de eerste, opvallende kenmerken. Dit weekend zullen er ongetwijfeld een hele boel bijkomen aangezien ik dan echt de stad kan verkennen. FEEST! :)

Morgenavond zou er een flamenco show zijn op het 3de verdiep (dat is het verdiep van het ontbijt, de zetels, terras en computers). Ik ga wel eens een kijkje nemen denk ik.

Hoe vlot de blogstukken daarna zullen volgen kan ik niet voorspellen aangezien ik dan dus niet meer alleen zit! (:-) :-))

Besos! (het zijn er hier twee denk ik dat de mensen geven)

Madre mía

Qué desastre!
Dan heb ik het niet over het Barcelona gebeuren op zich, maar wel over mijn toch wel bedroevend niveau van Spaans.
Geef mij de tijd om alles uit te leggen en dan is er geen probleem, maar die nerveuze Spanjaarden die tegen 100/u hun zegje willen doen, niet zo mijn ding.
Op dat vlak vind ik de Spanjaarden eigenlijk wel arrogant. Zelf doen ze niet de moeite om een andere taal te leren en daarbovenop verwachten ze wel dat je deftig mee kan met hun Spaans gebrabbel.

Voor de rest zijn ze wel enorm vriendelijk en ja, babbelerig :)
's Morgens en 's avonds ga ik mee met Manel naar en van het werk. Ook dat moment moet duidelijk gevuld worden met gebabbel, waar ik rond 8u niet altijd evenveel zin in heb.

Op het werk zijn het best wel lange dagen. Ze zijn helaas minder duidelijk afgebakend als bij ons, waardoor de middagpauze gemakkelijk 2u kan verschillen en 's avonds het werk kan uitlopen tot half 7 (of wie weet langer).
Als gevolg ben ik erna eigenlijk niet zo veel meer waard.
Toch wou ik vandaag de moeite doen om eten te gaan zoeken tot ik merkte dat er echt een vloek boven mijn hoofd hangt.
Manel had mij vandaag al verweten dat het mijn schuld was dat het regende (die Belgen toch met hun regen) maar nu begin ik hem nog te geloven ook.
Ik was nog geen minuut buiten of het begon lichtjes te regenen. Wat later kon het niet op en volgde er een stortbui en onweer die mij toch even deden schuilen.
Daarna ben ik het eerste beste eethuis binnengestapt waar ik een verkeerde keuze maakte. Deze keer niet vanwege mijn gebrekkige kennis Spaans, maar vanwege het prutswerk aan het pellen van 'gambitas'. Het werk was zeker drie keer groter als het eten dat ik uiteindelijk in mijn mond stak. Gelukkig had ik geen honger als een paard en was het eigenlijk wel nog lekker.

Dan doet een mens dus eens de moeite om naar buiten te gaan... :)
Hopelijk komt daar wat verbetering in!

Ergens heb ik alles hier wel een beetje onderschat. Niet alleen het werk, maar ook het alleen zijn. Bizar wel, ik wist niet dat het mij zo parten ging spelen. Vrijdag is het wel groot feest want dan krijg ik bezoek! Hip hoi!

Nu ga ik mij nog wat door de rest van de week worstelen met dolle vertalingen!

Trouwens! Als magische uren fan stootte ik op het volgend verschijnsel:
deze nacht kunnen we 05u06min07sec op 08/09/10 meemaken!

Het land van de Juan's, Pedro's en Ana's.

España - Barcelonaaa!
Geloof het of niet maar ik ben echt heel vlotjes tot in Barcelona geraakt :)
Mijn nonkel heeft mij 's morgens gevoerd naar Charleroi waar ik ruim op tijd arriveerde.
Mijn vlucht zelf was om 13u en duurde geen 2u. Rond 15u stond ik zelfs al buiten met de valies in de hand.
Heel speciaal aan Ryanair vond ik wel de ongenummerde plaatsen... Maar dat was eigenlijk een goede reden om aan de praat te geraken met een meisje :)
Een heel sympathieke die hier vijf dagen bleef logeren bij een vriendin (met een valies van 17kg aub, zoveel woog de mijne voor 25dagen Kenia nipt).
In de luchthaven ging ik op zoek naar de bus die mij dichter bij een of ander metrostation moest brengen. Mijn parcours duurde een klein uurtje om goed en wel aan de jeugd'herberg' te arriveren.
My god! 12 verdiepingen hoog.
Mijn kamer is 904 :D
Een geschifte bedoening dus :)
Gratis zwembad, fitness, sauna, WiFi (:-)), echt zotte dingen.
Ik slaap in een kamer voor vier personen.
Het toeval moet dat het ook Belgen zijn, maar dan de Waalse côté.
Ik spring hier dus van Engels naar Frans naar Spaans en het zal er niet op verbeteren :)

Na aankomst heb ik mij daar vlug geïnstalleerd en ben ik de stad ingetrokken met een kaart in de hand.
"Ai" hoor ik 97% van de lezers nu denken. Maar geen paniek, het feit dat ik hier nu aan het typen ben wil zeggen dat ik er goed en wel geraakt ben ;-)
Ik ben de Sagrada Familia gaan bezichtigen en heb dan nog wat rondgedoold :)
Zonder kaart heb ik mijn baan teruggevonden zeg, ongelofelijk! :D

Vanavond ga ik geen grote toeren uitsteken zodat ik morgen een toch zo deftig mogelijke indruk maak op mijn eerste stagedag :)
Spannend zeg!

Hasta la próxima!

Ewel merci Bart!

Voor zij die nog niet op de hoogte zijn: ik loop dus stage van 5 tot 18 september in Barcelona!
"Fantastisch" hoor ik jullie denken.
Dat hoop ik ook, inderdaad.
Het bedrijf in kwestie is ATC (voor de verandering heb ik weer eens beroep moeten doen op de connecties. Deze keer niet via een buurman, maar een nonkel!)
Die stage had wel enige voorbereiding nodig waardoor ik nu drie dagen in het hoofdkantoor in Zaventem zit.

Gisteren was mijn eerste dagje: Waregem Koerse the day after (chance dat ik niet zo'n dronkaard ben, want de wekker ging af om half 7). Klein kunstje na de half 5's van de vorige dagen dacht ik, en inderdaad, heel veel problemen had ik niet.
Ongelofelijk maar waar, ik had een rechtstreekse trein naar Zaventem. Die deed er anderhalfuur over (wat uiteraard wat later werd).
Het is overbodig om te zeggen dat ik een deftige marge had voorzien om te verdwalen, dat moet namelijk altijd ingecalculeerd zijn.

Tien minuten na aankomst in Zaventem bleek al vlug waarom die tijd juist dient. Ik stond goed op tijd aan het adres dat ik gevonden had op de website. Toen bleek dat daar precies een verdacht ander bedrijf zat begon ik wat te bellen.
Hoef ik nog te vertellen dat ik effectief aan de verkeerde deur stond?
Het kon allemaal veel erger, het bedrijf kon gigantisch veel verder liggen bijvoorbeeld, maar de verhuis was beperkt gebleven tot drie straten verder.

Tien minuten (waw, een rode draad precies) te laat kwam ik dan toch toe in ATC, volledig uitgeput ;-).
De eerste dag kon beginnen. Ik werd wegwijs gemaakt in het systeem en al vlug mocht ik beginnen aan het echte werk: vertalen!

Grappig is dat ik na een dag nog afgestemd ben op een QWERTY klavier en nu dus vaak fouten maak, maar dat is goed! Dan gaat het maandag vlug wennen.

Om de vijf minuten zinkt de moed mij heel even in de schoenen bij het lezen van zinnen als

"The assembly impeller-motor is mounted on a plate supported by a 4 column-feet with an intake hole on the bottom "

waar ik dan een elegante vertaling naar het Spaans voor moet vinden. Polytechnische woordenboeken zijn een gigantische uitvinding.
De mensen bij wie ik samenwerk zijn wel geweldig :) Een Belg, Ier en Chinese die de zinnen iets draaglijker maken.

's Avonds kwam er normaal al vlug een nieuwe uitdaging: het appartement van mijn neef zoeken waar ik zou blijven logeren. Uiteraard had ik mijn mappy opzoekingswerk gebaseerd op het oud adres van het bedrijf. Als een geschenk uit de hemel kwam daar Roel, een vriend van mijn neef die ook in het appartement woont, om mij naar 'huis' te brengen! Heel erg sympathieke kerel.

Dan bleef er nog één uitdaging over die avond: eten vinden. Het was al vlug 19u en ik kan zeggen dat Zaventem niet het paradijs der warenhuizen is. Roel had de weg uitgelegd naar een nachtwinkel maar na de uitleg bedacht ik om gewoon een weg te volgen die ik nog ging onthouden om terug te gaan. (lees: ik was na twee zinnen niet meer mee met zijn uitleg)

Onderweg kwam ik een bakker tegen dus dat zag er goed uit voor de volgende ochtend.
Een pitta-zaak heeft mijn zoektocht doen afronden en met eten in de hand kon ik de (eenvoudige) weg naar huis hervatten.

Terug op het appartement heb ik mij in de zetel gesmeten en wat naar tv gekeken.
Rond 23u viel er plots iemand binnen :D Gelukkig iemand die hier ook woont, bleek 10 seconden na de inval.

Heel gemakkelijk om te zien dat hier enkel jongens wonen trouwens: bril van het toilet omhoog, P-magazines voor de WC met bril omhoog, afwas van x-aantal dagen, geen eetvoorraad maar wel drankvoorraad, enz.
Maar mij hoor je niet klagen, heel sympathieke mensen allemaal en warme ontvangst :)

De volgende ochtend had ik grote plannen: naar de bakker gaan die ik gevonden had.
Gesloten!
Keihard gesloten!
Maar beste bakker Bart! Waar moeten de mensen heen als jij gesloten bent jongen? Ik heb echt wat afgestapt en er was geen andere bakker te bespeuren! Er zou nog ergens een zijn, hoorde ik op het werk maar mijn energie was op en met een ontbijt kon ik het dus al niet herstellen.
Awoe Bart, awoe!

Terend op een suikerwafel ben ik de dag toch doorgekomen en zit ik nu te typen.
Roel is zo lief geweest om een brood te halen voor mij, dus morgen gaat Bart mij niet liggen hebben.

Goede vooruitzichten vanavond: Grey's Anatomy op TV! :)
En morgen het laatste dagje voorbereiden om zondag te vertrekken naar de ZON! (hihi)

Waw, hoe ik twee niet bijzondere dagen toch weer zolang weet te rekken.
Lien is ongeveer back zeker?

Dit is nog maar Zaventem, ik wil niet weten wat ik daar in Barcelona allemaal ga tegenkomen en uitsteken.
Ik hou jullie op de hoogte ;-)


PS. Lore: het komt, het komt! ;-)

Oeps

Het is echt zo ver gekomen dat ik heel hard moest nadenken om mijn wachtwoord van mijn blog te herinneren.
Dat zegt dus wel veel.
Mijn excuses lezertjes! (als er nog overschieten :D)
Ik had even een dip maar door enkele blogenthousiastelingen ben ik hier toch nog eens geraakt.

Op zich heb ik nog niet danig veel te vertellen sinds mijn terugreis van Kenia (ja ik ben daar nog steeds wat blijven hangen in gedachten) maar nu ben ik mijn stage wat aan het voorbereiden en denk ik dat ik wel genoeg stoten ben tegengekomen om eens een stukje te schrijven.

Goed ik ga een nieuw stukje beginnen :p
Niet om zo in vijf minuten mijn schade in te halen, gewoon omdat het hier eigenlijk niet meer bij past :)

Qua vulling geef ik jullie nog graag een liedje mee waar ik dezer dagen toch wel zot van loop!

Isn't it ironic

"20 miljoen mensen getroffen door zware overstromingen"
"voor het eerst is cholera opgedoken in Pakistan"
"36000 mensen hebben zware buikloop"
"China vreest nieuwe aardverschuivingen"

Meest gelezen artikel op deredactie.be:
"Tijd dringt voor de familie Pfaff"

Seriously.

Geen paniek, ik word geen vreselijke zeurkous die bij het minste "en de kindjes in Afrika" er gaat bij sleuren, ik heb gewoon nog een beetje last van aanpassingsverschijnselen.


Goed om te merken dat de wereld hier niet heeft stilgestaan terwijl ik weg was. Nu nog de goede weg vinden om mee te draaien.

Een kleine gunst: even geen geheimdoenerij toestanden voor mij.
Gelieve er vanaf nu heel expliciet bij te zeggen wanneer iets staatsgeheim is. Dan is er geen probleem. Maar gewoon, duidelijkheid liefst, subtiliteit is mij een kleine maand niet bekend geweest, ik moet weer even wennen.

O ja, ik beken, ik heb ook geklikt op het artikel van de Pfaffs, maar na twee zinnen heb ik wel zwaar moeten afhaken met lezen.

When dreams become real life

Om in schoonheid af te sluiten toch nog even een algemeen slotwoordje. Eerst en vooral, iedereen die de moeite heeft gedaan om deze blog te volgen: enorm bedankt :). Ik hoop en wens het jullie eigenlijk allemaal dat je ooit met jullie eigen ogen kan zien en meemaken wat ik heb proberen beschrijven. Er bestaan gewoonweg niet genoeg woorden die alles daar kunnen omschrijven, en zoals we daar ook vaak merkten, je moet Kenia zien, ruiken (!) en beleven.

Het was de tweede keer dat ik mij gewaagd heb aan een verslag en dat vond ik persoonlijk moeilijker dan de eerste keer. Het mag dan wel in totaal ander gezelschap geweest zijn, veel dingen zijn gewoon anders bij een eerste ervaring. Hopelijk is dit niet al te duidelijk doorgekomen in de blog en viel het al bij al nog mee :)

Ik heb mij al zitten afvragen hoe het komt dat ik deze keer niet dagen aan een stuk loop te wenen. Even dacht ik dat ik gevoelloos was geworden :) maar dat is het niet. Nu weet ik gewoon 100% zeker dat ik terug ga en dat binnen het jaar. Ik weet zelfs dat ik nu, als het nodig zou zijn, alleen zou vertrekken dus op zich kan er mij niet echt veel tegenhouden.

Ik wil graag nog heel veel van de wereld zien, maar toch zijn mijn plannen voor volgend jaar nu al sterk gewijzigd en ga ik blijven vasthouden aan Kenia. Wat er daarna gebeurt, zien we dan wel maar ik heb het gevoel dat het komend jaar, als student, mijn laatste kans is om nog voor langere tijd weg te gaan.

Dat het hier in België ondertussen weer sterk aanpassen is, was te verwachten. Dat op alle vlakken eigenlijk maar ik heb het meest last met het eten. Een grote drie weken hebben we geen aardappelen en nauwelijks vlees gezien wat nu niet altijd even smakelijk overkomt. Ik heb ook moeite met het grote aanbod van alles, er is hier weer zo veel keuze in alles. Ik kan gemakkelijk een kwartier denken wat ik nu eigenlijk juist op mijn boterham ga leggen terwijl ik daar niet eens moeite wil voor doen om energie in te steken.

Ik ben nog niet zo veel buitengekomen dus de confrontatie met de Belgen valt voorlopig nog mee :). Toch denk ik nog in “jambo’s” en heb ik zin om “mambo!” te roepen waarop helaas niet veel reactie zou komen.

Het grote voordeel is wel dat Kenia een klein beetje naar België gebracht is door de andere vrijwilliger. Super leuk dat de groep mensen die kunnen spreken over deze fantastische ervaring enkel maar groter wordt. Het was ook heel leuk om al die geweldige mensen te leren kennen daar in het verre Kenia: Kenianen, Belgen, Nederlanders, Italianen, Spanjaard, geweldig.

Goed, nu is het enkel nog het aanpassingsproces dat tot een goed einde moet worden gebracht. Gelukkig weet ik dat ik op heel wat mensen kan rekenen die mij hier vlug weer zullen doen thuis voelen :) Laat dat dan ook de enigste reden zijn waarom ik blij ben om terug te zijn: vrienden en familie. Voor de rest had ik totaal niet het gevoel dat ik ook maar iets had gemist hier. En eerlijk gezegd ben ik er nog altijd van overtuigd dat ons verblijf best dubbel zolang had mogen duren, zonder problemen :)

Dat dit vervolgd wordt, is ondertussen wel duidelijk denk ik :) Hoe snel dat gebeurt, lezen en horen jullie nog wel :)

Dan is het nu weer tijd voor alledaagse stukjes op deze blog. Bizar :)

Ook dit nog ;-)
Normaal gezien ga ik samen met nog een andere vrijwilligster, Elke, een cursus Swahili kopen om de volgende keer toch iets te verstaan wat die daar allemaal brabbelen.

Voor het geval dat je een van de volgende uitdrukkingen of woorden hoort die ik laat vallen, hier nog eens de betekenis:

Wewe = letterlijk gewoon 'jij', maar vaak gebruikt in de 'hé, jij daar!' situatie
Jambo = hallo
Habari? = hoe gaat het
mzuri = goed
=> voor de hippere: Mambo? waarop dan het antwoord 'Poa!' volgt. Vond ik echt zaaalig om in de straten te horen! Continu 'mambo?' , 'Poa, poa!' :)
Lala salama = slaapwel

Dag 23, 24 & 25

Dag 23: 08/08/2010

Er is toch wel sprake van een kleine vertraging maar hier komt dan het finale stukje Kenia verslag. Onze laatste volledige dag in Kenia was op zich redelijk goed gepland: in de voormiddag om de laatste souvenirs gaan, ’s middags iets gaan eten en in de namiddag zalig naar het strand. Al vlug werden we weer geconfronteerd met de Keniaanse planningen die dus langs geen kanten stroken met de onze :) De voormiddag verliep zoals verwacht en het afscheid nemen begon toch al op gang te komen. Rond 14u zou Raphael nog eens langskomen, het sponsorkindje van mijn oma. We hadden eigenlijk al wat gerekend dat ie er dus in het beste geval tegen 15u zou zijn, maar tot onze grote verbazing stond ie er om 12u! Hij was even weggelopen uit de kerk en we voelden al aankomen dat het ergens de bedoeling was dat wij meegingen voor het tweede deel… Weg planning, op naar Ukunda.

Daar waren we getuige van praktijken die ik enkel nog maar op tv had gezien in heel bizarre films. De kerk zag er totaal niet uit als een kerk en die priester was uitzinnig. We mochten niet direct binnen omdat ze aan het bidden (?) waren maar dat was een geschreeuw van jewelste. Even later slopen we binnen en zagen we een hele hoop mensen vooraan staan met hun handen in de lucht waarvan een vrouw plots begon te tieren (alsof de duivel in haar zat en op het punt stond haar lichaam te verlaten). Daarna viel ze ook op de grond en moesten ze haar met handen en voeten een beetje verder leggen… Maxim en ik waren er toch niet volledig gerust in en vroegen om toch terug naar buiten te gaan :)

Na de mis gingen we nog eens naar Raphael zijn huis, waar hij ook speciaal op aandrong. Ze hebben daar totaal niet veel maar toch wil iedereen heel graag tonen waar en hoe ze leven. Ze hadden twee kamertjes, die, als je ze samen legt, net niet zo groot zijn als onze living. Raphael vertelde dat ze 3000 shilling huur moesten betalen per maand. Niet te geloven, dat is minstens een maandloon van een van zijn ouders, en dan hebben ze nog geen eten en niets.

Rond 14u probeerden we zo beleefd mogelijk weg te geraken om toch eerst nog iets te kunnen eten en dan naar het strand te gaan. Op de weg naar het strand was er iets waar we eens wilden gaan eten en daar hebben we tegen kwart na 3 toch een pizza kunnen eten. Direct zwemmen zat er dus niet echt in.

Toen we in Rainbow een handdoek en ‘zwemgerief’ waren gaan halen zag ik plots Alex in de tegengestelde richting van het strand lopen (wat dus niet bepaald het plan was, maar zoals ik al zei, plannen doe je daar beter niet). Hij moest ‘even’ terug naar Ukunda waardoor we dan maar gewoon alleen richting strand zijn vertrokken, even later nog vergezeld door Bilo (en wat beach boys en Masai’s).

Het weer was geweldig trouwens. De zon heeft heel de dag goed haar best gedaan en de temperatuur van de oceaan was fantastisch. Ideaal afscheid dus.

De avond verliep wat in ups en downs. Ik had totaal geen zin om mijn valies te maken en door een biljoenste misverstand heb ik twee uur zitten wachten op bezoek. De eerste (en vreemd genoeg voorlopig laatste) tranen zijn gevloeid toen Jackson afscheid kwam nemen. We hebben hem deze keer niet zo veel gezien maar ergens wisten we dat we hem altijd konden bellen als het nodig was of als we een probleem hadden.
Later op de avond kwamen ook nog Alex en Wababah die ons tegen middernacht nog probeerden mee te krijgen naar 40 thieves, maar we hadden besloten om de volgende ochtend vroeg op te staan om nog een paar stops te doen om afscheid te nemen. Ik had ergens ook schrik dat hetzelfde scenario als mijn laatste Shakatak avond twee jaar geleden zich zou herhalen (wat neerkwam op uren wenen) dus liever afscheid nemen met een vrolijke noot.

Dag 24: 09/08/2010 & Dag 25: 10/08/2010

Maandagochtend werd ik om 7u gewekt door gigantische regenbuien. Geen ramp aangezien we iets later toch planden om op te staan. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk geen problemen mee had, het gaf mij ergens het gevoel dat het tijd was om naar huis te gaan (hoewel het dat eigenlijk nooit is). De taxi ging tegen 11.30u in Rainbow zijn dus we hadden nog even de tijd om onze laatste spullen weg te steken en nog eens een toertje te doen in het dorp.

Onze eerste stop werd Kebene. We zijn er toch regelmatig langs geweest en de kinderen waren zo fantastisch dat we zeker nog eens afscheid wilden nemen. We hadden wel niet verwacht dat iedereen ging samen geroepen worden waardoor we voor de x-ste keer nog eens moesten speechen :). Ontzettend lief hoe ze reageerden en na dertien keer herhalen ‘goed we zijn dan eens door’, zetten we onze tocht verder naar de school waar klas 7 en 8 al terug les moesten volgen. We wilden ook nog eens goeiendag zeggen aan de directeur met wie we toch veel contact hebben gehad. Ook daar zijn ze erg fan van speechen en mochten we nog eens in klas 7 en 8 ons zegje gaan doen.

Ondertussen was het buiten nog steeds enorm aan het gieten en stelden we een limiet in qua tijd om te schuilen in de school (straks waren we te laat voor onze taxi! Waar we op zich allebei niet zot veel problemen mee zouden hebben :))

Terug in Rainbow hadden we nog de tijd om onze boterhammen voor de dag te smeren en de laatste dingen te regelen.

Tot daar plots, een halfuur vroeger dan verwacht, de taxichauffeur al stond!
Korte pijn dan maar, we hadden van iedereen afscheid kunnen nemen en de hoop laten varen dat er nog surprise acts zouden verschijnen om ons uit te wuiven :).

Achteraf bleek het niet slecht dat de taxi te vroeg was want we hebben enorm lang moeten aanschuiven voor de ferry. We kwamen wel volgens plan toe in de luchthaven, 2u op voorhand, waar alles heel stil, neerslachtig maar probleemloos verliep.
Het wachten kon beginnen, de reis van minimum 22u was begonnen.

Tot onze grote verbazing kwam er iemand een klein uur voor onze eerste vliegrit ‘Ethiopian Airlines’ roepen. Ik begreep er niets meer van. We gingen dus gaan vragen hoe het zat en iemand vertelde ons doodleuk ‘a ja, het vliegtuig is hier al, het is wat vroeger toegekomen’. Gevolg, we zijn bijna een uur vroeger vertrokken… (Het was wel eerst met het kleine vliegtuigje, een man of 30, dus eenvoudig om te controleren of iedereen mee was). Het nadeel was wel dat onze 5u die we in Adis Ababa moesten wachten zo nog langer werden (en tot overmaat van ramp is ons vliegtuig daar later dan verwacht vertrokken…).

Het wachten was heel lastig en ik voelde mij opnieuw echt niet goed. Gelukkig zijn de gevolgen nu beperkt gebleven maar mijn maag was echt de kluts kwijt.

Toen we aan het wachten waren op het vliegtuig merkten Maxim en ik op dat er enorm veel blanke ouders met melkchocolade kinderen rondliepen. We wisten allebei dat moeder natuur zulke wonderen niet kan verrichten dus waren eigenlijk wel benieuwd. Een andere man was ons voor en ik hoorde een vrouw zeggen dat er een hele groep naar Kenia was gegaan om allemaal kindjes uit een bepaald weeshuis te adopteren. Even dacht ik ‘daar gaat onze nachtrust’ maar het is enorm goed meegevallen (qua gehuil en zo dan toch). Het slapen zelf verliep in halfuurtjes of zo maar ja, wat wil je op een vliegtuig.

Het vervelendste vond ik dat we in Parijs eigenlijk ons uurwerk nog een uur moesten terugdraaien, nóg een uur extra dat we moesten vullen (want tegen dat mijn hoofd heel het systeem doorhad…). We kwamen wel volgens planning toe in Parijs maar wat een gedoe dat we daar nog een uur moesten wachten om dan 30 min te vliegen (10 min opstijgen, 10 min in de lucht, 10 min dalen).

Ik had eigenlijk schrik om toe te komen in Brussel en had er absoluut geen zin in. In het vliegtuig zelf was het nog een beetje ontkenning maar landen maakte het wel definitief.

We hadden al gespeculeerd over het ontvangstcomité dat ons zou opwachten maar ik zag het dus niet zitten om in de aankomsthal toe te komen. Ik wist dat als er niemand stond, ik gewoon de eerste, beste vlucht terug nam :)

Behoorlijk vlug hoorde ik mijn mama mijn naam roepen en zal de terugvlucht dus nog even moeten wachten :)

Ik had verwacht dat ik extremer ging reageren toen ik terug in het land was maar het was enkel mijn maag en mijn lichaam die tegenwerkten. De dinsdag werd verder een heel lome dag die ik probeerde te doorspartelen.

Dag 22 & 23

Dag 22: 07/08/2010

Ook vandaag begon het weer veelbelovend. Helaas heeft hetzelfde scenario van gisteren zich herhaald: redelijk in de voormiddag, gieten tussen 12 en 15u om daarna weer redelijk weer te hebben. Het doel van de voormiddag was souvenirs kopen. Gewapend met een flinke portie volharding en afbiedingstalent trokken we naar de vele kraampjes waar het werkelijk vechten was om ons daar binnen te krijgen. Iedereen wou verkopen natuurlijk. Uiteindelijk zijn we er ongeveer in geslaagd om alles te kopen wat we wilden voor een ja, goede prijs? Geen idee.

Ondertussen begint Rainbow ook goed bewoond te geraken. Heel even waren we terug alleen maar nu zijn er twee nieuwe koppels (?) in appartementjes, dus het is weer wat drukker.

Na het eten (en na de regenbuien) trokken we nog even naar het dorp Maweni om een kijkje te nemen in de school. Ze zijn bezig met werken, deftige vloer leggen in de lokalen en in de gangen, dus we wilden eens zien hoe het vooruitging. Amai, ik was echt onder de indruk. Heel mooi gedaan en vooral heel vlug.

Een van de vrijwilligsters, Phaedra, had zich ontfermd over een theeplantage. Het gaat om een speciale soort die malaria kan genezen, dus enorm praktisch uiteraard. De avond voor ze vertrok, ontdekte ze echter dat iemand het hek rond de theeplantage had kapotgemaakt. Daardoor konden de dieren er eigenlijk bij en alles opeten. Gelukkig is alles nu in orde, we zijn ook even gaan kijken om te controleren, maar het hek is hersteld en de theeplantjes doen hun best om te groeien.

Daarna gingen we nog eens naar Kebene. Wat ik gisteren vergat te vertellen over Kebene: er zijn dus een paar nieuwe kindjes en zoals alle jongens die daar zitten, moesten die besneden worden. Dat was naar het schijnt dinsdag gebeurd. Ik kan jullie zeggen, ik heb nog niet veel jongens zo zien afzien om te lopen als hen. Amai, ik had er echt compassie mee. Het zou twee weken duren vooraleer ze er niet meer van afzien, wat een hel.

Nu, tot zover :). De kindjes waren allemaal echt heel luidruchtig en overdreven geweldig en enthousiast vandaag. Fieuw, vermoeiend :D Ze hebben het zelfs zo ver gekregen om mijn sleper kapot te krijgen (en dat voor de laatste twee dagen). Maar ik ga ze toch missen hoor. Ik denk niet dat het mij zou lukken om daar drie weken te werken, ik zou mij veel te hard gaan hechten.

Ik heb totaal geen zin om nu al woorden als ‘afscheid’ en ‘laatste’ te gebruiken dus die stel ik echt nog wat uit.
Verder zijn de avondplannen wel grondig in de war gegooid door een cultureel misverstand, of zo… Maar goed, gelukkig heeft de fruitmarchand op de hoek ook eieren.

Een kleintje met mayonaise en een frikandel of een grote lat chocolade zouden mij op sommige momenten wel kunnen bekoren. Dus ik weet wel al wat het eerste gaat zijn dat ik ga doen als ik terug ben (ook al is dat rond half 9 ’s morgens): een frietkot op zoeken! :)

Morgen is mijn laatste (lap) schrijfseltje. Vanaf maandag is het al de terugreis en kan ik jullie niet meer op de hoogte houden hoe alles verloopt, ma bon, dat merken jullie dinsdag wel.

Dag 23: 08/08/2010

Heel wijselijk ga ik mijn stuk van vandaag uitstellen.
Als ik wil dat het op iets trekt en leesbaar is, wacht ik dus best even, tot thuis in dit geval.

Dan rest mij enkel nog te zeggen: tot binnenkort.
En ik weet dat dit enthousiaster kan, maar het zou hypocriet zijn.

Dag 20 & 21

Dag 20: 05/08/2010

Jambo jambo. Wat een druilerig dagje vandaag. Ik had het ’s morgens al in de mot dat het weer niet volledig mee zat, maar dat het echt nog zo ging regenen, had ik als regenexperte dankzij ons thuisland, niet kunnen voorspellen.

Even nog iets over gisteren. Misschien hebben sommigen het in het nieuws gehoord of opmerkzaam gelezen op een of andere nieuwssite, maar het waren hier gisteren verkiezingen. Ik moet zeggen, ik hield een beetje mijn hart vast want de verkiezingen van 2007 waren toch wel uitgedraaid in een volkerenmoord. Nu had de plaatselijke bevolking ons al gerustgesteld dat het deze keer om een andere kwestie ging. Er waren twee opties: voor of tegen de grondwet stemmen. De veiligste oplossing bleek een overwinning voor YES die er gelukkig ook heel overtuigend gekomen is.

Vandaag zijn we te voet naar Ukunda getrokken waar geen enkel spoor te zien was van de afgelopen verkiezingen. Wat een geruststelling :D

Rond 11u was Alex naar Rainbow gekomen en gingen we samen dus een goede wandeling maken naar Ukunda. We liepen langs binnenwegen die ik nog nooit gezien had. Eenmaal daar aangekomen was het even wennen aan al de bedrijvigheid als je gewoon bent van in de buurt te leven van een klein dorpje als Maweni. We liepen eerst wat rond langs kraampjes en daarna zijn we eens naar Alex zijn woonplaats geweest. Ik moet zeggen dat het echt nog meeviel (in tegenstelling tot wat we hier al gezien hebben). Ik zou nu wel de naam van die buurt niet meer kunnen herhalen, soms is het toch bijna onuitspreekbaar, dat Swahili. Even later gingen we terug meer de stad in om iets te gaan eten in Travellers Café. Daar kwamen we ook Bilo tegen, een van de leerkrachten van Rainbow School. Het toeval kon niet op want onderweg waren we in Ukunda de Italianen van op safari tegengekomen. We waren alle vier enorm enthousiast en euforisch om elkaar een dag later terug te zien :D.

Dan kwam er een moment dat ik mij even in België waande: het begon te regenen. Na even schuilen gingen we terug naar Rainbow waar ik Alex en Bilo wat Belgische/Europese muziek liet horen :D. Hun gezicht sprak boekdelen.
Zoals andere dagen blijft de tijd vliegen en voor het donker werd keerden Alex en Bilo terug naar Ukunda.

Nu hopen dat het weer wat meewerkt de komende dagen zodat ons snorkelavontuur van morgen niet in het ‘water’ valt en dat we toch nog wat kunnen genieten van de oceaan.

Drie volledige dagen nog maar. Help.

Dag 21: 06/08/2010

Er viel best te leven met de starttemperaturen van vandaag. Ons programma voor de voormiddag was redelijk uitgebreid. Eerst brachten we nog eens een bezoekje aan Kebene om daar nog wat tijd door te brengen met de schatten van kinderen. Er kwam plots een koppel toe en het stond op hun gezicht af te lezen dat ze van Nederland waren. En effectief, het was prijs. Daar hebben we dan ook even mee gebabbeld aangezien het nog altijd gemakkelijker blijft voor hen om in hun moedertaal te spreken. Na Kebene gingen we naar de bank om onze briefjes te wisselen. Heel stom om met de grootste munt van Kenia te moeten rondlopen: 1000 shilling (= 10EUR). Het probleem is dat je met dergelijke briefjes nergens kan afdingen natuurlijk :). Ze kunnen nooit teruggeven en je kan ook niet zeggen ‘ik heb maar 200shilling zitten’. Dat probleem is bij deze dus opgelost :D Daarna volgden nog wat boodschapjes om onze eetvoorraad weer op peil te brengen. (Gezond hoor, hoho, we leven hier echt extreem gezond. Het zal weer wennen worden als ik terugben).

Op de terugweg zijn we even in Bush Adventures binnen gesprongen. Dat is een nieuw safari bureau waar een Duits koppel werkt dat twee jaar geleden samen met ons in Rainbow verbleef. Het was echt heel leuk om Heike terug te zien. Haar man was nu op safari maar die had ik al eens zien passeren in de afgelopen weken.

Terwijl we daar zaten te babbelen zag ik dat het weer te doen was: regen! Hoe is het toch mogelijk. Ze hebben hier een extreem lange regenperiode achter de rug. Ik denk dat die normaal van april tot juni loopt, maar nu wil die maar niet ophouden. Afgelopen drie weken hebben we wel geluk gehad maar ervoor hebben ze zwaar afgezien.

Na ons middagmaal hebben we dan maar een beetje zitten kijken naar de vallende regen en hadden we onze waterplannen eigenlijk al opgegeven.

Tot daar ene Alex binnenviel en zei dat het echt wel niet meer ging regenen. Aangezien hij de dag ervoor ook beloofd had dat het vandaag mooi weer ging zijn, nam ik die opmerking met een korrel zout. We zijn er dan toch voor gegaan en tussen 3 en half 4 vertrokken we naar de oceaan.

Met een duikbril en snorkel in de hand waren we volledig klaar voor het snorkelavontuur. Nu nog een boot, dachten we bij onszelf. Het schamele houten vlootje waar ze mee afkwamen voorspelde een schipbreuk. Aangezien het dat of zwemmen was, hebben we het er toch maar op gewaagd. Kapitein Wababah en wannabe kapitein Alex hebben ons al bij al veilig naar het koraalrif kunnen brengen. Daar konden we dus de wonderen der natuur aanschouwen en zagen we enorm grappige vissen passeren :). Ik weet zeker dat het niet de plek bij uitstek is om te snorkelen, maar het was wel heel leuk en overtuigend genoeg, vond ik persoonlijk.

Aangezien we relatief laat vertrokken waren moesten we op tijd terug voor het donker werd.

De terugtocht vond ik eigenlijk onbeschrijfelijk subliem, te mooi om waar te zijn. Gezellig in een bootje zitten met zicht op een parelwit strand, palmbomen en een zon die lichtjes begint onder te gaan. Adembenemend.

Zo werd de dag toch nog een voltreffer en heeft de regen onze plannen niet kunnen dwarsbomen. Haha! Laat morgen toch maar de zon weer komen. We hebben ontdekt dat we ze in België gaan moeten missen. Ons Sabine raadt ons aan om winterkledij aan te doen wanneer we terugkeren. Geen 20° meer vanaf dinsdag! Alé toe zeg.

Dag 17, 18 & 19

02/08/2010 + 03/08/2010 + 04/08/2010

Een goedenavond allen samen. Mijn slaaptekort heeft een redelijk piek bereikt maar toch lijkt het mij best om vandaag nog een verhaal bijeen te krijgen dat onze safari zo goed mogelijk kan weergeven. Ik ga direct beginnen met een bekentenis: ik was eigenlijk best wel wat ontgoocheld. Nu, dat ligt waarschijnlijk volledig aan mij, of vooral aan het feit dat het mijn tweede safari was. (een luxeprobleem, u hoort het al).

Op onze eerste dag begon het gezellig parcours van vroeg opstaan. Om kwart na 5 ging de wekker af, om een klein uur later te vertrekken (ze hadden al wat vertraging opgelopen bij de start, great). Wat wel nog heel spannend was, was dat we niet wisten met hoeveel mensen we juist gingen zijn. Kwestie van de spanning direct weg te nemen, we waren met 7 (inclusief chauffeur Hamisi) in een auto voor 8 personen. Best wel krap dus.

Bij de eerste stop zagen we een sympathiek koppel staan, Spanjaarden dachten we bij het zien van de T-shirt van Fabregas en het zuiders type. Niets bleek minder waar, we hadden te maken met Italianen, heel erg leuke mensen wel. Maar al snel bleek dat niet alles kan mee zitten. Even verder stond een giga volslanke dame met een zoon van 11 (waar ik werkelijk een BOEK kan over schrijven, wat zeg ik, een trilogie!). Mijn eerste reactie was nochtans heel goed, het waren Britten! Ik had er dus geen probleem mee om 3 dagen naar hun accent te luisteren (dacht ik eerst).

Goed, we konden vertrekken. De eerste bestemming was Tsavo West. Aangezien dat een pak verder ligt dan Tsavo East (wat ik de vorige keer gedaan had), waren we pas in de vroege namiddag in het park. Ik wist nog dat het eerste uur altijd wat saai is met termietenheuvels en in het beste geval een van de hert-achtigen (impala’s of gazelles). Dat uur bleek deze keer wel wat lang uit te vallen maar daar was ie dan: de eerste olifant. Ik weet nog perfect mijn eerste reactie en ik ben blij dat ik voor een keer eerst nagedacht heb voor ik sprak: “jah, dat is niet eens een echte olifant”. Echt, ik besefte precies nog niet zo goed dat we op safari waren, maar mijn hoofd was er van overtuigd dat het een houten exemplaar was. Goed, genant feitelijk. Al vlug zagen we een heleboel olifanten en kwamen er ook zebra’s en giraffen aan te pas. Echt wel mooi om te zien in hun eigen leefwereld.

Ik moet wel zeggen, de natuur en de landschappen waren in Tsavo West overtuigend mooier en indrukwekkender dan in Tsavo East.

Tijd voor lunch dan, in de plaats waar we ’s avonds sliepen: Ngulia Camp. Prachtig, prachtig (foto’s volgen). Het uitzicht dat je daar had vanuit je kamer en vanaf het restaurant was echt nooitgezien.

Maar dan, ik sprak al over die Britten, even kort vermelden dat die kleine etter van 11 jaar ’s middags niets had gegeten (er was niets dat hij lekker vond). Overleven op chips was zijn plan.

Op de warmste uren van de dag wordt er niet gereden dus we vertrokken pas terug rond 15.30u, naar de plaats waar een van de moeilijkste dieren van the big 5 zitten: de neushoorns!

Ontgoocheling nummer 1… Van 16u tot 18u hebben we ons suf gezocht naar 1 van de 25 neushoorns die te vinden waren (en dat met heel wat busjes) maar helaas, niemand had prijs. Verdorie! Volledige big 5 zat er dus al niet meer in want daar was de enigste plaats dat ze te spotten vielen. Een zelfde scenario als de vorige safari zat er al aan te komen (4/5).

Ik ben trouwens wel vergeten vermelden wat ons eerste indrukwekkende dier was, nog vóór die olifant hebben we zomaar eventjes een luipaard gezien :). Geen idee hoe ik dat kon vergeten zeggen :D. Direct 2/5 dus.

Aangezien het om 19u donker is, is 18.30u wel de limiet om het park te verlaten. Dag 1 zat er dus al op. (of toch niet helemaal?)

Bij het avondeten is mijn mond toch heel even opengevallen van verbazing. Plots zat de kleine Britse James huilend aan tafel. (en nog zeggen dat ik er toch 5seconden compassie mee gehad heb). Nu, wat was de reden: het eten stond hem niet aan. Toen zijn moeder vroeg wat ie wel wou, antwoordde hij schaamteloos: ‘KFC’. :O Ik kon mij even niet houden van het lachen. Ik weet niet of het die jongen al was opgevallen, maar veel fastfoodketens ben ik hier in Kenia nog niet tegengekomen, laat staan in de brousse. Trouwens, het eten was gebakken aardappelen (wat heel erg lijkt op frieten waar hij ook maar bleef over janken, zonder Belg te zijn dan nog), rijst, groentjes en koevlees. Ik had in dagen zo lekker niet gegeten :))

Ik ben dan maar begonnen over de kinderen die op school 5 dagen in de week rijst met bonen kregen en in het weekend niet eens zeker zijn van eten. Tot overmaat van ramp is die onverantwoordelijke moeder een omelet gaan vragen waar James niet eens is aangekomen!! Oh ik was echt kwaad, plaatsvervangende schaamte alom. Ik heb mij dan in hun plaats geëxcuseerd bij de serveerster. Niet te geloven. En dit is nog maar één verhaal, ik heb er echt duizend.

Maar het ging over dieren en natuur en zo, zeker.
Na het eten, en een Kenyan cane, een likeur van Kenia die ik zonder beslissingsrecht moest uitkappen, gingen Maxim en ik met de Italianen richting onze slaapplaats. Er was een Masai krijger die ons vergezelde en nadat Elia (de Italiaan) verkondigde dat hij wel eens naar de olifanten wou waar we zicht op hadden, gingen we met vijf de stikdonkere nacht tegemoet. Plots hielden we halt en zagen we echt op geen 20m van ons een luipaard! Heel even stond ik toch wel aan de grond genageld want deze keer zaten we niet in een auto. Na een beetje aandringen van Simona, zijn we dan toch na even voor alle veiligheid teruggekeerd. Daar was ik niet echt rouwig om :).

Iedereen kon maar aan 1 ding denken: slapen slapen slapen. Maar we hadden geluk, we moesten maar om 6.30u aan de ontbijttafel verschijnen. Om 7u begon onze 2de dag met nog even toeren in Tsavo West alvorens een tocht van 4 à 5 uur te ondernemen naar Amboseli.

Wat wel heel leuk was, was dat we in Tsavo West op een bepaald punt konden uitstappen om (op eigen verantwoordelijkheid :)) een toertje te doen langs een waterplas (met water afkomstig van de Kilimanjaro) waar krokodillen en nijlpaarden zaten. We hebben van elk 1 stuk gezien :D. Beter dan geen, denken we dan! We konden ook in een ‘fish tank’ waar we speciale blauwe vissen zagen zwemmen met nog heel wat andere schooltjes. Apen waren ook terug goed vertegenwoordigd en blijven toch een van de meest hilarische diersoorten.

Een tweede speciaal iets waar we wonder boven wonder mochten uitstappen was bij lavastenen. Er was een gigantisch groot stuk grond dat vol stenen lag afkomstig van de vulkaan. Heel indrukwekkend.

Op naar Amboseli. In tegenstelling met Tsavo West (en East) moet je bij Amboseli niet zoeken achter de dieren, het is eerder een grote open vlakte. Wat best zijn nadelen heeft, als je niet direct dieren ziet kan je wel een eind moeten rijden om daar verandering in te brengen… Ook dag twee bleef ik wat op mijn honger zitten en zagen we vooral zebra’s, giraffen, olifanten, struisvogels, hyena’s, gazelles, impala’s, kraanvogels, gnoes en heel veel soorten vogels; groot en klein :). Dat is best wel deftig maar ik was aan het wachten op de kanjers uiteraard: leeuwen, buffels, cheeta’s. Buffels hadden we enkel van ver gezien wat ons voorlopig op 4/5 bracht. Minder dan een halfuur voor het einde van de dag zagen we plots beweging in het gras. Het zouden vier leeuwen geweest zijn maar ik zag enkel ‘iets’ bewegen dus helaas kwamen mijn reflexen een beetje achter. 'Morgen meer geluk', hoorden we wat later.

Zo werd het weer vlug avond. De Britten beslisten om het avondmaal over te slaan wegens ‘geen honger’. Juist ja. Na het eten gingen we nog even bij een kampvuur zitten waar even later wat Masai-krijgers een paar vreemde toevallen kregen :) (Hun gezang en gedans is toch iets speciaals.)

Opnieuw hunkerden we naar slaap, al was het maar omdat we de volgende dag om 6u aan het ontbijt moesten zitten.

Het geluk zat niet volledig mee want door zware bewolking was het onmogelijk om een stukje van de Kilimanjaro te zien. Heel spijtig, maar niets aan te doen.

Om half 7 vertrokken we voor ons laatste tochtje dat slechts anderhalfuur zou duren. Om 8u moesten we al terug vertrekken richting Diani Beach. Er stond ons namelijk een tocht van 500 km (in 9u) te wachten. Bah. In dat anderhalfuur hebben we wel drie leeuwen kunnen spotten van heel erg dicht. Dus dat maakte dan weer veel goed.

Verder zijn we ook de tweede dag nog door een Masai dorp gereden (een stuk dat te lang duurde naar mijn goesting, ik heb het niet zo voor die mensen, te opdringerig en te agressief. Als je foto’s maakt smijten ze met Stenen naar je auto… Wilde beesten, zijn het.)

Zoals Hamisi zelf zei, er bestaat geen ideaal moment voor een safari, je moet gewoon enorm veel geluk hebben. Dan zijn er ook nog factoren zoals de weersomstandigheden natuurlijk, maar er is een flinke portie geluk mee gemoeid. Uiteraard zal je in Masai Mara minder geluk nodig hebben om veel dieren te zien, maar dat kostenplaatje mag je dan ook maal drie doen.

Uiteindelijk was het wel een heel fijne driedaagse. Dat Italiaans koppel was echt enorm leuk en we hebben samen heel veel gelachen (al dan niet met de Britten). Qua natuur was het ook subliem en die dieren ja, het blijft indrukwekkend om ze in hun natuurlijke omgeving te zien.

Ergens was dat ook een troost om te zien dat er geen manipulatie in het spel is. In de zoo ben je zeker dat je alle dieren gaat zien, ze zitten vast, in de wilde natuur is het één grote gok.

Toch denk ik dat ik de volgende keer pas voor Amboseli en de beide Tsavo’s doe (als ik ooit nog eens een safari plan :)). Het blijft uiteraard wel een fantastische ervaring.

National Geographic in het echt.