iPodloze week

Never again.
Hoe het ooit is kunnen gebeuren, ik weet het niet. Het goede nieuws is dat ik ondertussen terug herenigd ben met mijn geweldige iPod (waar ik eigenlijk nog een naam voor zoek)

Misschien even de situatie schetsen: vorige week zondag ben ik dus naar Gent vertrokken zonder mijn iPod, waardoor ik tot vrijdag zonder muziek zat tijdens mijn grote wandelingen (van kot naar school e.d.)
Wat mij al vlug opviel, was dat iedereen in Gent zijn iPod niet vergeten was. De drang om af en toe die oortjes uit iemand zijn oren te snakken, was soms angstaanjagend groot.
Toch wil ik nog even de mensen bedanken die mij spontaan hun iPod wilden uitlenen, heel lief dank u :)

Wat waren nu de gevolgen van heel dit gebeuren...
Ergernis uiteraard, vooral qua geluiden die nu plots wel te horen waren.
Enkele voorbeelden
- het geluid van rollende trolleys, enorm eentonig en vervelend
- het geluid van haperende rollende trolleys, enerzijds een verademing dat het monotone geluid doorbroken werd, anderzijds frustratie doordat het je onverwacht overvalt
- nu zag ik niet alleen hoe ik de tram miste, ik hoorde het ook!

Naast deze minder leuke geluiden moet ik ook wel bekennen dat ik gezellige geluiden ontdekte
- de vogeltjes die fluiten
- een tram in aantocht als ik al aan de tramhalte stond te wachten
- muziek uit een auto/op de radio

Dat waren mijn grootste ervaringen onderweg naar allerlei punten. Natuurlijk zit ik ook heel vaak in de tram, waar ik normaal geen flauw idee heb wat er rondom mij gebeurt. Daar kwam nu verandering in.
Allerlei gesprekken regeerden de tramrit. Hier volgen de opmerkelijkste
- meerdere Arabische discussies. Hoewel de kans bestaat dat de mensen een gewoon, gezellig gesprek hadden. Ik heb gewoon altijd de indruk dat ze aan het discussiëren zijn.
- een Werchter discussie tussen een jongen en een meisje waar ik mij zo ontzettend graag in gemoeid had.
- een enorm koddig gesprek tussen twee bejaarde mensen, in het Engels! :)
- het grootste 'help'moment vond plaats op mijn laatste tramdag. Vrijdagochtend was ik op het gemak wakker aan het worden op de tram toen er plots een abnormaal luide 'HEY BABY, 'TIS IK é!!' volgde. Mensen die luid telefoneren vind ik sowieso een beetje bizar, maar als daar dan nog eens rare troetelnaampjes bij te pas komen is het helemaal belachelijk. 'Baby', komaan. Het beeld van 'een sloef' die aan de andere kant van de lijn voorbeeldig iedere vraag met 'ja' beantwoordde, werd al vlug gevormd. Het moet in elk geval iemand geweest zijn die niet voor zichzelf durft op komen. Wie wil er nu, naast Frank uit 'Thuis', met 'baby' aangesproken worden!?

Het lijkt nu misschien alsof ik wereldvreemd ben, want dit zijn dingen die dagelijks voorkomen. Toch wil ik nog meedelen dat ik niet zo wereldvreemd ben als hier nu blijkt :) Ik ben ook niet anti mensen, not at all. Ik heb gewoon graag een deuntje in mijn hoofd (en liefst niet een samson-klassieker, sinterklaasliedje of 'tot zeven maal zeventig maal' die allemaal aan bod gekomen zijn)

Thank god it's friday.
Meer dan ooit.
:)