donderdag 20 januari 2011

Do you feel like a puzzle, you can't find your missing piece

Het brein, het zit toch ook maar raar in elkaar.
Waarom is het nu toch zo moeilijk om juiste beslissingen te maken op de juiste moment?
Een voorbeeld kan verhelderend zijn.
Op 5 april treedt Adele op in het Koninklijk Circus in Brussel.
Hoelang weet ik dat al? LANG.
Wat hield mij tegen om te beslissen? Goja, niet veel op zich, misschien de wat hoog uitgevallen ticketprijs en niemand die zich echt dolenthousiast aanbood om mee te gaan. 
Wanneer bedacht ik dat het echt wel leuk zou zijn om te gaan? Daarnet. 
Maar wat is er nu uiteraard aan de hand? 't is uitverkocht.
Tsss.
Wetend dat ik heel die kwestie eigenlijk gemakkelijk op voorhand had kunnen voorspellen. Een mens wil namelijk altijd wat ie niet kan hebben of wanneer het hopeloos te laat is.

Het houdt mij wel niet tegen om morgen de nieuwe cd te kopen. (normaal ging ik enkel de nieuwe Cold War Kids kopen, maar nu viel mijn oog toch op de releasedatum van het nieuwe album van Adele en hoe toevallig, dat is morgen :))

Verder gaat alles prima.

Wat is het toch geweldig trouwens, om een overdruk station binnen te wandelen met muziek in je oren die je helemaal afsluit van de bestaande wereld en zo een enorme rust kan veroorzaken. Schitterend gewoon. 


Over stations gesproken. Zou het een bedreigde activiteit zijn: "de trein nemen"?
Als ie komt opdagen, vind ik het wel nog leuk. Niet alleen omdat de medepassagiers soms de meest indrukwekkende (of minst indrukwekkende) verhalen te vertellen hebben, ook omdat het de ideale moment is om mijn topscore Patience te verbeteren, een boek te lezen of gewoon te zitten en na te denken :p

Ik zou zowaar nog vergeten vertellen hoe mijn treinrit afgelopen zaterdag verliep! (Het concert heel goed, ter info :)) De treinrit iets spannender dan anders. Dat er in het doorgaan een vertraging van 35min opdook, zal jullie wel niet omverblazen. Maar die terugrit...
De mededeling "de eerste 4 en laatste 5 rijtuigen zijn niet toegankelijk voor de reizigers" was wel redelijk verdacht. Helaas is het mysterie nooit ontrafeld. Het enige gevolg was een overvolle wagon wat om 00.27u maar weinig het geval is. In mijn hoofd had ik uiteraard al bedacht dat ze het gewicht centraal in de trein hadden geplaatst voor bij een eventuele ontsporing, maar rustig las ik verder in mijn boek 'Donderhart' over de bomaanslagen in de Londense metro x-aantal jaar geleden.
Net voorbij Denderleeuw werd het helemaal overdreven. De trein kwam tot stilstand. Heel plots.
"Dames en heren we worden momenteel opgehouden door een bommelding in het station Gent St-Pieters, wij kunnen pas verder rijden wanneer we de toestemming krijgen."
Euhm. Excuseer?
Voorzichtig legde ik mijn boek op het tafeltje en stuurde ik als gek naar de laatste persoon uit mijn gsm "WHAT. Een bommelding. Great."
En wat ben ik ontzettend blij dat die fameuze bommelding minder dan 3min later opgeheven werd anders was (bij een eventuele ontploffing van de bom) mijn laatste bericht "Waar zit ge?"
Gelukkig waren de voorafgaande berichten een slag leuker.

Geef toe, de NMBS weet er wel de spanning in te houden, dat moeten we ze wel toegeven.

Zo hier en daar een valse bommelding doet een mens misschien meer nadenken over de waarde van het leven en de futiliteit van vertragingen. Het kan deel uitmaken van een strategisch plan natuurlijk...

Ik heb tijd dezer dagen, veel tijd. Dus een vertraging gaat mijn humeur niet omlaag krijgen (momenteel toch nog niet).

Om af te sluiten enkel nog een "KomaanAllesgevenBlijvengaanNogvoorefkesmaar beste Blokkers!"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten