I do but I don't.

Nu was het toch wel de tweede keer dat een dom kleed er bijna in slaagde om mijn avond te verknallen. Terwijl de rampsituatie bij de trouw gelukkig de avond ervoor plaatsvond, ging het deze keer een uur voor vertrek verkeerd. Er zijn welgeteld twee mogelijkheden om dergelijke situaties in de toekomst te vermijden:
1. ik pas gewoon en ga dolgelukkig verder in "jeansbroekstyle" :)
2. ik pas niet maar kan rekenen op een betrouwbaar rescue team dat mij zorgvuldig helpt :p
Goed ja, het klinkt wat overdreven maar eigenlijk zou een mens altijd moeten kunnen dragen wat ie leuk vindt, punt. Nu heb ik het er dus al even mee gehad :)

Gelukkig was het allemaal de moeite waard!
Gisteren was er een Motown event in het cultuurcentrum in Harelbeke. De 4 uitvinders van het project waren Brahim, Sandrine, Elke Bruyneel van Delavega en the one and only Jim Cole! :) Aangezien kaarten 65EUR kostten, zagen we dat niet direct zitten. Een vriendelijk mailtje naar Jim Cole zorgde voor 2 gratis kaarten aan de ingang. Nu moet je weten, Frauke en ik zijn wel behoorlijk grote fans van Jim Cole (die je kan kennen van nummers als "someday Charlotte" http://www.youtube.com/watch?v=1MT-xygdjJM&feature=related of het geweldige "things") Als ie in Gent optreedt, zijn we dus altijd van de partij waardoor we sinds kort toch geen onbekende meer zijn (Frauke al langer dan ik, maar zij kan dan ook zingen :D)

Vol spanning gingen we dus richting Harelbeke waar godzijdank 2 kaarten lagen en het overdreven decadente feest kon starten. Drank werd ons toegeschoven en allerhande hapjes werden geserveerd. Zoals gevreesd was het een zittende bedoening en was de sfeer dus niet echt uitgelaten. De ene geweldige song volgde de andere, wat bewees dat het echt fantastisch moet geweest zijn om die tijd meegemaakt te hebben. Wij hebben thuis heel wat CD's liggen en ik durf zelfs beweren dat ik aan de hand van een 3delige CD-box iedereen van het genre kan overtuigen! Desnoods met zotte danspasjes ;-)
Het Motownplaatje klopt gewoon perfect: iedereen kan effectief zingen, iedereen droeg dezelfde kostuumpjes, deed dezelfde danspasjes en ook de teksten waren opvallend. Niemand zal er ooit nog in slagen om Marvin Gaye, Stevie Wonder, The Temptations of Aretha Franklin te evenaren.
Gelukkig bestaan er nog projecten die de muziek in leven houden :)

Na het optreden was er nog walking dinner met koude visschotels, warme vleesschotels, warme bereidingen, whiskey degustatie, kortom, volledig ons ding ;-) Als een klein kind ben ik een ijsje gaan halen :p

Daarna was het er helemaal over. Mijn verwachtingen lagen redelijk hoog bij de "spetterende after-party" maar daalden heel vlug bij het lezen van de naam DJ D'époque. Wat.was.me.dat. De ene Franse chanson na de andere met af en toe een verdwaalde plaat van Stromae of the Black Eyed Peas. Enkel "wanna be startin' something" van Michael Jackson kreeg ons voor een paar liedjes op de dansvloer maar het was in kleine ups en grote downs. Waarom dat volk bij ieder (echt IEDER) liedje wou swingen, het blijft mij een raadsel. Een keer vloog ik ook, niet overdreven, 3 meter verder door een onervaren danskoppel.

Ergens na 2u hielden we het toch voor bekeken en trof ik thuis verrassend mijn broer aan met een grote pot Frankfurter worsten (40 stuks of zo!). Boefkicks, bizar fenomeen. Wanneer deze morgen dan nog de vraag kwam "van waar heb ik die pot gehaald?" werd duidelijk dat de situatie vergevorderd was.

Het was een leuke, bizarre avond met toch anderhalfuur goeie muziek en veel eten. :)
Lang leve motown!


By the way, is het fenomeen "als je neus jeukt, denkt er iemand aan jou" eigenlijk wetenschappelijk bewezen? :p