Toch een raar fenomeen als je het mij vraagt.
Vanaf een seconde of vijf zonder gebabbel geraakt er minstens 1 iemand in paniek die dan vlug een of ander vraag stelt of anekdote vertelt die vaak thuishoort in "het boek der onnozelste uitspraken".
Waarom toch die vreselijke schrik voor stille momenten? Onverklaarbaar.
Wat ik wel al kan zeggen, is dat ik daar zelf totaal geen last van heb en gemakkelijk minuten tot zelfs een uur stil kan zitten :p (Dat uur zullen er nog niet zo heel veel meegemaakt hebben, maar het kan!)
Ik denk zelfs dat het een kunst is om te kunnen zwijgen! Maar geen paniek, ik heb het hier niet speciaal op iemand gemunt die ik liever wat minder hoor praten ;-).
Ik wil gewoon maar zeggen, zwijgen is niet falen, integendeel, het is soms de beste oplossing. :D
Om van zwijgen direct over te gaan naar heel luid gebabbel: daarnet op de trein was het weer serieus de moeite van het volk. In het grootste West-Vlaams was ik omringd door drie verschillende conversaties. Op zo'n moment verkies ik dan toch wel mijn eeuwige steun en toeverlaat: de iPod. Jónsi bracht mij veilig tot in Gent. Jónsi is trouwens een uitzondering op mijn vorige alinea, die hoeft nooit te zwijgen. Nooit.
Eindigen doe ik deze keer met de titel van een lied van Starsailor: "Silence is easy!" ;-)
Zwijgen is zilver, spreken is goud. Of in omgekeerde volgorde. Hoe het u het best uitkomt. ;)
BeantwoordenVerwijderen