Anderhalfuur is te lang...

EXCUSEER?
Hoe het ook maar mogelijk is dat de Standaard met deze titel verslag schrijft van het concert van Jónsi, ik begrijp er niets van. Waarschijnlijk hebben we het gewoon over iets anders...
Ieder zijn mening dan maar, hier komt alvast de mijne :D
WAW
WAW
WAW
Maar misschien beter beginnen bij het begin. Het voorprogramma dus.
Glasser is 'iets' Amerikaans dat bestaat uit een hyperactieve zangeres en een jongen met een zwarte cap aan keyboard. Op zich niet slecht, de stem deed mij met momenten denken aan Bat for Lashes en bij sommige noten zelfs aan Björk, maar het was toch moeilijk om te overtuigen. Sommige geluiden klonken ook wel best raar. Natuurlijk, als je zit te wachten op Jónsi maakt het eigenlijk niet zot veel uit wie ervoor even de show komt 'stelen'.
Om jullie toch iets duidelijker te tonen wat voor iets het was, lang leve youtube:



Daarna was het tijd om een tactische plaats te zoeken. Lang niet evident zo bleek. We stonden relatief dicht tijdens het voorprogramma, maar wanneer iedereen een ongeveer definitieve plaats begon in te nemen, zag het er verdorie rampzalig uit. Een dikkerd van jewelste belemmerde mijn zicht VOLLEDIG en even verder stond dan een grote smallerd. Kortom, we moesten op zoek naar een nieuwe plaats. Ik was daar niet zo happig op, maar we wisten dat het bij dit concert echt wel belangrijk was dat we veel zagen. Op naar het eerste balkon, zonder succes, bij het tweede balkon, zelfde scenario. Dan zijn we helemaal naar achter gelopen tot we merkten dat daar de lichten niet volledig uitgingen :). Een klein beetje verder vonden we dan onze plaats. Ik heb nog nooit zo ver gestaan in de AB, maar ik had wel een zicht op het volledige podium (behalve bij het eerste liedje wanneer een krullenbol het hoofd van Jónsi deed verdwijnen).

En dan was het eindelijk zo ver. De lichten gingen uit, het publiek dolenthousiast, en dan plots, een Jónsitje, helemaal alleen op het podium voor het openingsnummer Stars in still water. Zo mooi, en zo ongelofelijk stil tijdens het nummer. Ik had het gevoel dat niemand het aandurfde om te beginnen klappen, uit schrik dat het nummer nog niet gedaan was :).

Toch moet ik bekennen dat ik heel erg veel schrik had in het begin dat mijn verwachtingen gewoon te hoog lagen. Tijdens het tweede liedje werd al vlug duidelijk dat die schrik totaal ongegrond was. Het slotnummer van zijn debuutalbum was een pareltje. Ik heb wel even moeite om de juiste visuals bij de juiste liedjes te plaatsen. Helemaal in het begin was er plots 'brand'. Het leek zo levensecht dat ik bijna in paniek brandblussers zocht, maar aangezien de rest redelijk rustig bleef staan dacht ik "Ok, Jónsi heeft het onder controle". Het absolute hoogtepunt van de show was voor mij het vierde nummer (Kolniður).
Sowieso mijn lievelingsnummer op de CD en dat werd in de show alleen maar bevestigd.
Het verhaal in het decor was met een wolf en zijn prooi en zo, echt subliem, en dan plots! valt een stuk decor naar beneden en barst het liedje volledig los (en blijft de wolf maar gaan). Omdat beelden het vaak iets gemakkelijker maken:



Op 1min41sec valt dus niet te beschrijven wat er in mij omging :)
Wat ik nog weet is dat ik mijn lip bijna kapot gebeten heb om niet te wenen. Ik weet wel dat wenen mag, maar ik had er echt geen zin in want ik wist ook niet hoe hysterisch de snikken konden uitvallen :D
Echt als ik zou weten hoe ik het gevoel van die ene moment terugkrijg, het zou super zijn :). Het was alleszins uniek, maar hopelijk kan het nog opgewekt worden!

Op dat moment kon het dus al niet meer stuk, terwijl ik wist dat er nog zeker 7 geweldige nummers moesten komen.
Sinking friendships was ook prachtig met een decor dat ook weer extreem goed paste bij het nummer.

Het album GO bevat 3 meer enthousiaste nummers waarvan hij er verrassend 2 na elkaar speelde: Go do en Boy Lilikoi
Ik stond eigenlijk redelijk hard te bewegen voor een concert van Jónsi en een bepaald moment leek het alsof ik alleen stond mee te klappen tijdens die twee liedjes (maar dat zal wel ingebeeld zijn, hoop ik).

Zo kwamen we bijna aan het laatste nummer (voor de bisnummers uiteraard :)) Around us begon heel zachtjes, en ik hoor mij nog denken "tiens, toch behoorlijk anders dan op de CD" maar mijn oordeel was weer te vroeg, het was een soort tweeluik waardoor het tweede deel extra krachtig overkwam. Fan-tas-tisch.

Het applaus na het zogezegd laatste nummer was uiteraard overweldigend en ik heb echt alles uit mijn lijf geklapt, maar merkte dat ik best niet riep, aangezien er toch wel een krop in mijn keel zat (gênante uitschieters tot gevolg).

Jónsi vloog terug op het podium voor het derde enthousiaste liedje (en zijn huidige single) Animal Arithmetic.
Er was precies iets veranderd...
Maar wat?
Juist ja, hij had indianenpluimen aan! :)
Ik heb daar helaas nog geen foto van gevonden, maar wanneer ik die vind, zal je het zeker merken :). Hij sprong enorm in het rond en bleef maar gaan. Heel grappig om te zien.
De afsluiter was grote klasse, het enige liedje dat nog ontbrak was Grow till tall en daarmee was dus heel de CD gespeeld plus nog een song of 4, 5. Veel meer dan ik ooit had kunnen dromen.
Heel jammer dat het zo voorbij vloog.
Van mij mocht daar gerust nog een halfuur of een uur bij (ja beste Standaard, nog eens zo lang!)

Voor als het nog niet volledig duidelijk is, zonder twijfel hét concert van 2010 en top 5 plaats van meest aangrijpende, ontroerende concerten.
Dit was nu eens zo'n concert dat ik eerlijk gezegd niet met Jan en Alleman zou kunnen of willen zien. Het spijt mij zeer, maar een dergelijk concert is perfect met heel speciale mensen en ik was geweldig blij dat dit het geval was :)

Meer van dat!
Tot op pukkelpop liefste, allerliefste Jónsi!

So who's to blame for the messy ending.

Er is geen zak op tv.
Joepie burendag.
Right.
Whatever. (mijn nieuw woordje trouwens, alles is 'whatever')
Ik haat stemmingswisselingen.
Maar héééé, dan tover ik nu gewoon weer even 'happy mood' tevoorschijn.
Hopelijk lukt dat iets beter dan concentratie toveren.
Eigenlijk, had ik een leuke dag. Het einde kon iets beter maar waaw wat een dag.

Mijn wekker ging af om 7.50u.
En ja daar is een reden voor.
En neen die reden is niet 'studeren'.
Ik moest een trein halen, en eigenlijk zou ik beter iedere dag doen alsof ik een trein moet halen, dan geraak ik deftig uit bed.
Nu, ik vrees wel dat ik slim genoeg ben om niet op de 'studietrein' te springen en hem bewust te missen. (Goed nieuws, de studietrein rijdt maar 1 keer per uur)

Ok als ik heel mijn dag zo uitgebreid vertel, hebben jullie een dag nodig om dit te lezen.

De trein was naar Gent en ik was zo blij dat ik nog eens buiten was en een doel had. Eerst moest ik naar school voor wat praktische zaken voor mijn stage e.d. Daarna had ik afgesproken met Ilse voor ons fameus groepswerk van Spaans: Wees creatief, maak een folder! Ik was zo slim geweest om een behoorlijk ingewikkeld concept te bedenken dat iets moeilijker realiseerbaar was via de computer, maar we zijn er toch geraakt. We hebben wel meer dan een uur in het copycenter gehangen om 5 blaadjes voor-en achterkant af te drukken, te knippen en een systeem te vinden om het aan elkaar te houden. Slimme kerels daar ook ze, amai. Nu, we hebben goed kunnen lachen en het is af, wat moet een mens nog meer hebben. (Goede punten eigenlijk of het gaat er zwaar tegen zitten ze, Meneer X die het recordaantal 'We gaan Lien eens buizen' op zijn naam heeft staan)

Daarna moest ik mij zó vlug haasten want er zat namelijk iemand te wachten op spaghettisaus (en misschien ook wel op mij, maar toch vooral op de saus :D). Om 13.15u heb ik alles uit mijn lijf gelopen om tram 21 te halen richting de Kastart.
* voel de dramatiek *
Wel ik moet zeggen, dat ging nog behoorlijk vlot. Tot ik de tram terug moest nemen... Die liet even op zich wachten en hoe kon het ook anders, de crème de la crème uit marginaaltjesland was weer goed vertegenwoordigd. Naast mij zat een koppel dat gefrustreerd begon te roepen toen de tram eventjes belemmerd werd en voor mij viel een oude man (?) constant in slaap om ook constant opnieuw wakker te schieten door het bruuske remmen. Waarom een vraagteken achter 'man', wel, hij had aan iedere vinger een ring, had armbanden aan, heel wat kettingen en een sacoche. Hij droeg ook een zonnebril waardoor het observeren iets moeilijker was. Mijn fantasie bedacht al vlug dat het misschien allemaal overblijfsels waren van zijn misschien overleden vrouw. Puur hypothetisch natuurlijk. Wie weet was het toch een vrouw.
Er leek geen einde te komen aan het traject maar 2 voor 2 kwam ik, lichtjes uitgehongerd, aan bij ons Ellen.
Mijn eetmanieren waren best wel schaamtelijk. Eerst slaagde ik erin om mijn vingers te verbranden door er saus op te gieten, daarna liep ik als zot door de kamer met mijn mond vol veel te warme spaghetti.
Op deze kleine incidenten na was het wel lekker (hoe kan het ook anders).

Het was een leuke dag, werkelijk waar. Ik heb goed gelachen, wat veel te weinig gebeurt tijdens de #@|*$^". Heel erg bedankt dus, om mijn dag te maken :)

Morgen wordt ook geweldig, weet ik nu al.
Niet alleen omdat ik cultuurgeschiedenis mag leren (voel de ironie), maar omdat ik naar het concert van Jónsi ga!
Zonder twijfel nu al een kanshebber voor indrukwekkendste optreden van 2010. Ik ben RAZEND benieuwd en hoop alleen dat ik niet moet wenen want dat zou ik echt niet zo fijn vinden.

Tot de volgende prollekes!

I would do it all again the same.

Hoe is het nu toch in godsnaam mogelijk dat de organisatoren van Roland Garros het tornooi (toernooi? misschien kan het wel allebei..) MIDDEN de blok en examens plannen!? Not good. Not good at all. En ik weet dat er mij niemand verplicht om ernaar te kijken, maar als ik weet dat Henin aan het spelen is, dan word ik letterlijk naar de tv gezogen. Buitenaardse krachten of zo. Trouwens, er verplicht mij ook niemand om op facebook te zitten of om deze blog te schrijven, maar zie hoe hard ik in de ban ben..
Dat verklaart wel niet waarom ik naar 's werelds grootste debiel dr. Phil ben aan het kijken over een gezinsdrama waar, o jeetje, een meisje van 16 jaar in verwachting is terwijl ze haar ouders voorloog dat ze nog geen seks had. :o Als dát geen reden is om op tv te komen zeg.
Ja het is duidelijk, mijn concentratie heeft zijn hoogste niveau nog niet echt bereikt. Hoewel, hoewel, ik ben toch al van nul uur naar zeker 2 uur geconcentreerd werken gegaan.
Met een beetje geluk kan ik daar nog een uur, of wie weet, zelfs anderhalfuur bijdoen.

Vanavond is het de eerste halve finale van eurosong :)
Ik heb al 2 of 3 jaar niet meer gekeken, maar ik denk dat ik het nu nog eens een kans geef. (al was het maar omdat ik dan een uitvlucht heb om voor tv te zitten en er is nu ook niet echt iets beters te bekijken vanavond dus ja..)

Kijk ik ga het nog een kans geven. Ik ga ervoor.
Haha, straks ga ik het nog zelf beginnen geloven ook :)

O ja! Ik ben er in geslaagd om tot op heden (en hopelijk nog iets langer) immuun te zijn voor het liedje 'dos cervezas' van Mr. Waes! Ik zou zeggen: doe mij na, maar daar is het voor velen, helaas, te laat voor. Ik heb zelfs het eurosonglied van Tom Dice nog niet gehoord. Volgens mij ben ik bestand tegen de stemmen van 'Toms'. Als dat nu ook eens zou gelden voor die van mijn broer...

Rare kronkels...

In de blok is alles toegestaan dus al zeker hak op de tak gesprong! Veel succes met het proberen volgen van onderstaand ‘stuk’.

Blok! Blok? Blok!? Juist ja. Gaan we dan ook eens starten binnenkort. Als de zon beslist achter de wolken te blijven.

Kan er mij iemand uitleggen hoe ‘Thirteen’ uit House aan die bijnaam komt? Dat vraag ik mij nu echt al weken af, maar ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat die oplossing in seizoen 1 of 2 te vinden is.

Zonnecrème ruikt echt wel lekker. En gelukkig maar want anders zou er hoogstwaarschijnlijk niemand nog gebruiken. Aftersun iets minder, maar dat zal dan de straf zijn omdat je te weinig zonnecrème gebruikt hebt. Ik zit nu met rode kringen rond mijn ogen en het puntje van mijn neus is ook verbrand, een mens kan niet aan alles denken.

Ik schenk altijd te veel drinken in. Maar echt áltijd. Ik heb dorst, ik neem een glas, ik schenk drinken in maar merk na 2, 3 slokken dat ik genoeg heb. En daar staat mijn glas dan, nog halfvol. Elke keer opnieuw. Belachelijk eigenlijk.

Als iedereen die beweert dat hij het liefste liefje heeft, werkelijk het liefste liefje heeft, heeft iedereen dan hetzelfde liefje? En heeft iedereen dan al al de andere jongens van de wereld als liefje gehad?

Even geleden barstte ik bijna in tranen uit toen ik mijn lievelingsliedje van Florence + the Machine (cosmic love) hoorde in Grey’s Anatomy! :)

De paarden staan weer voor ons in de wei! Niets tegen koeien, maar paarden hebben zo dat net iets meer.

Magisch uur.

It's only a good thing if you make it a good thing

[vervolg 'Deeper underground']
Anderhalve dag was razendsnel gepasseerd en we beseften dat het tijd was om nu de toerist uit te hangen en op zoek te gaan naar the London Eye enzo. De metrohalte 'Westminster' leek ons ideaal en effectief, we komen buiten en zien direct het reuzenrad en Big Ben. Leuk zeg! Ik was best onder de indruk van het zicht. Veel meer viel daar nu wel niet te beleven dan wat foto's nemen, dus trokken we wat verder, op zoek naar meer toeristische attracties. We liepen via Downing Street waar de ambtswoning van de premier te vinden is, en nog wat politieke toestanden. Uiteindelijk kwamen we terecht bij Trafalgar Square, leuk pleintje waar ik op mijn gemak de kaart kon analyseren (of toch kon doen alsof ik de route volledig aan het uitstippelen was...) Mijn kaartlezen was toch goed genoeg om te ontdekken dat we via The Mall heel eenvoudig tot Buckingham Palace geraakten :D. Een beetje voor Buckingham Palace zagen we plots redelijk wat volk voor een poort staan en nieuwsgierig als we zijn, gingen we er ons bij gaan stellen. Een Brit vertelde ons dat we voor de bescheiden woonst van Charles en Camila stonden en dat er over een paar minuten nieuwe guards zouden toekomen. Perfecte timing dus. Ondertussen keek ik wat naar de veel te grappige mannetjes die daar halve dansjes uitvoerden voor de bende nieuwe guards toekwamen. Eigenlijk kon ik mij niet houden van lachen. Wat moet een mens daar eigenlijk voor gestudeerd hebben? En hoe kan je nu zo zot zijn om daar constant.. te staan!? De Brit vertelde ons nog dat als we vlug waren, we terug helemaal naar het begin konden lopen om dan een nieuw deel van de ceremonie te zien. Vriendelijke man, maar neen bedankt. We liepen verder naar Buckingham Palace en daar stond volk, maar volk! Ik ben slecht in inschatten maar er was zeker meer dan 1000man. Sensatiebelust als we zijn, propten we ons tussen de massa, verdeeld in twee teams, mijn pa langs de overkant, de rest bijna tegen het paleis :D
En waarom? Het was voor ons nog een mysterie.
Changing of the guards zo bleek later. Alleen dachten wij dat dit om 11u begon, we stonden er sinds kwart voor 11. Helaas ontdekten we dat het pas 11.30u was. Great. Er was dus extreem veel volk en een grappige politieman deed zijn best om een strook vrij te houden voor politiepaarden die moesten passeren, tevergeefs want het volk bleef de weg bezetten. Ondertussen hadden wij al contact gelegd met Duitsers, met het risico een derde wereldoorlog te ontketenen toen het plots over Belgische tradities en 'the last post' ging... Kortom, heel gezellig. Het begon ons al gauw te vervelen en als we dan uiteindelijk de guards zagen was de ontgoocheling groot. Ze gingen via de poorten naar 'het koerke' van Buckingham Palace en ik hoorde ze wel marcheren en geweldige trucjes uithalen, maar ik zag geen steek. Ze speelden wel toffe deuntjes, zoals Eleanor Rigby van the Beatles. Maar trop is te veel dus aan de hand van ter plaatse uitgevonden gebarentaal probeerden we mijn pa duidelijk te maken dat we weg wilden. Wel eens leuk om te zien hoor allemaal, dat ontken ik zeker niet, maar misschien toch een beetje overroepen :)
Terug op zoek naar de dichtstbijzijnde metro! Op zoek naar eten eten eten! Na een zoveelste Italiaan gingen we naar Harrods. 'Den inno' in het groot maar 100x decadenter. Natuurlijk gingen we daar niet om wat kleren te kopen of een nieuwe pen (waar je toch al eens een bedrag van 2500EUR voor moet neertellen! Een pen é! Mensenlief ik zou er nooit mee durven schrijven). Natuurlijk was 'uiterlijk' ook daar een selectiecriteria en ik begrijp echt niet waar ze al dat volk blijven vandaan halen. Ik heb daar waarschijnlijk constant met mijn mond open gelopen van verbazing, het moet geen zicht geweest zijn.
Daarna gingen we op zoek naar het hardrock café. Hoe ze daar de term 'café' opvatten was heel bizar. Het was rond 16u of 17u, en er zat enorm veel volk te eten. Kortom, er was gewoon geen plaats om te zitten aan de tafels en we werden zelfs weggestuurd omdat er nog eters gingen toekomen. Dan zijn we maar aan de toog gaan hangen..
Verder hebben we nog wat toertjes gewandeld en met pijn in het hart afscheid genomen van een van de geweldigste steden die ik tot nu toe heb bezocht!
Ik zou er geen probleem mee hebben om daar de rest van mijn dagen te slijten, graag zelfs!
Hier komt dus zonder enige twijfel nog een vervolg op :)
De terugreis verliep wel niet vlekkeloos. De eurostar heeft net geen 3u stilgestaan doordat we niet in de tunnel konden. Ze hebben hun best gedaan om ons zoveel mogelijk informatie te geven, maar toch hoorden we via iemand die met zijn zoon belde wat er juist aan de hand was doordat het in België op het nieuws was geweest.. De logica zelve. Het werden dus 5u Eurostar in plaats van 2 maar gelukkig hadden we een spel kaarten mee :p

Deeper underground.

♥ LONDON ♥
Zo, hier kan mijn verslag in principe al eindigen... Maar laat ik misschien toch nog even verder gaan :)
Wat een stad. Wat een geweldige stad naar mijn hart.
In het hemelvaartweekend trok ik er dus met het gezin op uit voor een 2,5daagse Londen. Zonder enig schuldgevoel miste ik mijn laatste twee lessen van het schooljaar om de eurostar te halen die rond 17u vertrok. NMBS besloot het ons nog eens knap lastig te maken en kondigde in Waregem een vertraging van 18min aan. Nipt, want onze marge was 25min. Gelukkig bleken de 18min maar 8min en haalden we mooi alle treinen om dolenthousiast in de eurostar te belanden. Om 18u plaatselijke tijd kwamen we aan en nog geen 5min later stonden we al voor de deur van ons hotel. Geweldig praktisch! Vlug ons gerief lossen en hup, op verkenning. We besloten te voet te gaan en de weg te volgen die de man in het hotel ons voorstelde. Uiteraard hield ik de kaart niet vast, anders waren we er nu nog niet geraakt.
Wat is het wennen dat de mensen daar aan de andere kant van de weg rijden! Ik was echt volledig de kluts kwijt. Gelukkig werd ik verwacht en stond er op de straat bij zebrapaden 'look left' en 'look right'. Slim gezien. Op een paar botsingen op het voetpad na, verliep alles relatief goed.
Volgens mij hebben we, op een KFC-avontuur na, telkens bij een Italiaan gegeten. De veiligste oplossing en het is ons iedere keer goed bevallen. Je moet wel telkens betalen voor je brood, wat bij ons toch niet het geval is (uiteraard zal dat wel in de prijs zitten, maar bon, details).
Ik viel als een blok voor het Brits, maar dat was natuurlijk te verwachten.
Iets minder viel ik voor de Guinness, wat een pis is me dat. Toch hield het ons niet tegen om af en toe eens een Irish pub binnen te gaan.
Hoe geweldig is het niet om in een pub te zitten die volledig rookvrij is. Een droom!
Al snel kwam er voor mij een einde aan mijn eerste 'dagje' door de grote jetlag ;-). Ik wou vooral mijn krachten sparen om de volgende dagen flink wat af te stappen.
Iedereen had zo zijn wens qua winkel (behalve mijn ma nu ik erover nadenk)

- mijn broer: Abercrombie
- mijn pa: een of ander godvergeten winkel met basgitaren (soms vervloek ik internet)
- moi: HMV store! :)

10 voor 10 stonden we voor de nog gesloten deuren van Abercrombie. Een paar minuten later was de rij al uitgebreid tot om het hoekje (absurd dus).
10u! Start!
Aan de ingang stond een jongen in zijn bloot bovenlijf waarmee je op de foto kon. "Haal vlug een van de 100-en t-shirts die binnen liggen en ga naar huis!" was het enige dat ik kon denken. Eenmaal ik de winkel binnen was, veranderde die gedachte vlug naar "you there! Vervang eens vlug die jongen buiten!" want wat loopt daar allemaal rond zeg, niet normaal. Eén groot feest als je daar binnenstapt en dolenthousiaste ('lichtjes' geforceerde) "Hiiiii how are you doingg?" uitspraken vloeiden rijkelijk. Het was vlug duidelijk dat de mensen daar niet werden aangenomen op basis van intelligentietesten. Maar hé, mij hoor je niet klagen.
Nu weet ik tenminste waar ik moet gaan zoeken :) Neen, niet in Abercrombie, maar echt heel veel schoon volk in Londen. (eat that Madrid!) (Voor er mij een wijsneus op wijst, uiteraard gaat het niet om het uiterlijk ;-) maar laten we zeggen dat het opvallend was)

Op naar de volgende winkel! Mine!! :)
Ik heb in levende lijve kunnen ondervinden wat het opperste gevoel van gelukzaligheid is, of toch iets dat dicht in de buurt komt :)
Namelijk, zoveel CD's in je handen hebben dat je ze niet meer kan dragen en dan naar de kassa lopen. Amaaazing :)
De buit:

Arcade Fire - neon bible
Coldplay - viva la vida
Delphic - acolyte
Ellie Goulding - lights
La Roux - la roux
The Last Shadow Puppets - the age of the understatement
Mark Ronson - version
Phoenix - Wolfgang amadeus phoenix
The Strokes - is this it
Sufjan Stevens - illinois
The Temper Trap - conditions

+ seizoen 1-3 van Little Britain

Mijn wishlist was niet volledig af, maar de CD van Passion Pit was niet meer aanwezig en de CD van Miike Snow was mij iets te duur (toch wel, omgerekend, een euro of 9, 10; mijn hoogste bedrag/CD was 6EUR. Ik zeg het, Londen is fantastisch :))

Overgelukkig stapten we nog wat verder in Oxford Street en liepen we eigenlijk een beetje doelloos rond. Totaal geen probleem, zo kom je nog eens iets tegen, zoals een parkje waar ze gratis een boek uitdeelden en enkel vroegen of ze een foto mochten nemen. Ik vraag mij nog altijd af wat de valstrik juist was.
Volledig uitgehongerd zijn we dan Kentucky Fried Chicken binnengestormd. Moet kunnen. Het was dat of de Mc Donalds er schuin over...

Onze wandeltocht bracht ons verder nog naar China Town, een van de biljoenen Starbucks en Hyde Park. Het park met de schattige eekhoorntjes die zonder schrik naar je toe komen (en ontgoocheld weglopen als ze merken dat je eigenlijk niets om te eten hebt). Dat park is dus gigantisch é. De volgende dag zag ik in het Hard Rock café optredens op tv die daar gehouden worden, verbluffend gewoon. Iets wat ik zeker eens moet meemaken :)

Ondertussen waren we kort na het eten eens naar het hotel geweest om ons gerief te lossen.
Oja! De fameuze winkel met basgitaren, hoe kon ik die nu vergeten...
We zaten daar volgens mij echt in de achterbuurten waar iets minder normaal volk rondliep, en al zeker geen toeristen, maar ja, wij moesten daar dus zo nodig zijn. In een straat waar geen einde aan leek te komen, vonden we na een eeuwigheid stappen een winkeltje dat er verdacht gesloten uitzag. Tralies in de etalage lijken mij daar toch op te wijzen... Licht geïrriteerd wees ik mijn pa op het belang om ook de sluitingsdagen te controleren, tot mijn ma plots op een bel drukte en iemand de deur opendeed! :o Een of andere geest die mij hoorde klagen. Of gewoon een man binnen, die hoogstwaarschijnlijk de eigenaar van de winkel was.
Niet erg onder de indruk schoot ik mij op de trappen om even te kunnen zitten. Wanneer we de winkel buiten stapten, was iedereen gelukkig akkoord met mijn voorstel om de dichtstbijzijnde metro te zoeken. Dat bracht ons ook tot de club 'Koko' waar die avond Booka Shade speelde, de dag ervoor 65daysofstatic en over een weekje She&Him. Verder dan wat kwijlen op de affiche zijn we jammer genoeg niet geraakt.

Daarna was er opnieuw de zoektocht naar eten die ons bij een Italiaan bracht en eindigde in een wandeling in het gezellig drukke Londen.

Wat de volgende dag bracht, laat ik voor een volgend blogstuk. Het moet leesbaar blijven denk ik dan :)

I see houses

Ik weet alles.
Daar valt niet veel aan te doen, ik ben gewoon altijd van alles op de hoogte.
Ik begrijp dat dit af en toe frustrerend kan zijn, maar dit gaat natuurlijk niet vanzelf. Mijn oren staan altijd en overal klaar om alle mogelijke geluidsgolven op te vangen.
Na een weekje Gent ben ik dan ook razend benieuwd wat ik thuis allemaal gemist heb, maar dat kan al wel eens tegenvallen. Om niet te zeggen dat het bijna iedere week tegenvalt.
Mijn ouders hebben soms ook moeite om verschillende gebeurtenissen uiteen te houden en vertellen dan dolenthousiast over iets waar ik eigenlijk gewoon bij was. Dan zijn er ook nog de 'dubbelverhalen'. Eerst hoor ik iets van mijn ma om het even later van mijn pa te horen (als ik het al niet eerst van mijn broer heb gehoord).
Ik heb soms al gewenst dat de nieuwtjes iets spectaculairder zouden zijn dan "we gaan morgen naar de Auchan" of "de nieuwe kast is toegekomen".
Deze keer verliep het toch wel een beetje anders...
Laat ik het even in dialoogvorm gieten:

Lien: "En, geen nieuws zo?"
Broer: *denkt*
Broer: *blijft denken*
Broer: *krijgt plots een ingeving!*
Broer: "Aja, ze hebben proberen inbreken in de straat bij Magda & Jules, de dag erna met succes ingebroken bij Jos & Wilma en de derde dag een gewapende carjacking gedaan waardoor de eigenares van de BMW nu in een depressie zit"
Lien: "?"

Misschien nog even voor de duidelijkheid, enkel de namen van de buren zijn verzonnen, ik heb geen extra elementen bedacht om een spectaculairdere blog te hebben... (zo ben ik niet ;-))

Mijn punt is, dat ik nu toch wel een beetje spijt heb van mijn uitspraak en smeekbede om indrukwekkender nieuws te verkondigen.
Ik ben echt een schijtluis en ben niet zo graag alleen thuis, het zal er in dit geval dus ook niet op verbeteren.
Waar gaat de wereld toch naartoe. Al die slechte karakters. Verdorie toch.
Alles gaat precies ook zo gemakkelijk de dag van vandaag. Wist je dat je slechts een raam hoeft stuk te maken en een slot te breken om 5 kunstwerken ter waarde van een half miljard euro te stelen?
Wat ze dan hier in ons boerengat zoeken, ik begrijp er niets van.

Mijn nieuw voornemen: mij tevreden stellen met nieuwtjes over 'nieuwe kasten' of verhalen die ik al 2x gehoord heb.

Let's play a game!

Sweeties!
Ik ga mijn blogverslag van Londen nog een klein beetje moeten uitstellen want ik heb nog niet echt de tijd gehad om er mij volledig op te smijten. Dat zal nu wel beteren aangezien mijn ellendige paper is ingediend (YES).
Om jullie ondertussen toch wat leesvoer te geven, deel ik jullie enorm graag mijn geniaal idee mee!
Ik ga een wedstrijdje houden :D
Wel even melden dat het nog absoluut niet op punt staat, ik heb de grote lijnen al bijeen maar de details volgen pas later (ook voor jullie bestwil, geloof me :))

Concreet: alles heeft natuurlijk te zien met mijn blog, anders zou ik het hier niet komen posten :). Een groot deel van mijn blogstukjes heeft een titel die uit liedjes komt. Dat kan de titel van een liedje zijn, of een zin die ergens in een liedje voorkomt. Nu daag ik jullie uit om de titels uit een liedje eruit te halen en sterker nog, te matchen met de juiste artiest.
Uiteraard kan ik dit niet zonder prijs laten passeren, daarom dat de wedstrijd nog niet volledig op punt staat :D Momenteel heb ik nog geen idee wat de mogelijke prijs is. Er zijn heel wat zaken waar ik rekening mee moet houden. Zo weet ik ook niet volledig wie er juist mijn blog leest :p (de harde kern wel natuurlijk :D) Maar het is misschien toch een risico om een reis weg te geven als de kans bestaat dat ik mijn reisgezel niet geweldig goed ken :p (om maar iets te noemen, het zal iets minder groot worden :D) Maar je ziet, allemaal niet zo evident!

Je hoeft nu nog niet naar het eerste bericht te springen om direct te beginnen zoeken (niet dat dit ook maar in één iemands hoofd omging waarschijnlijk, maar ok) Ik laat de wedstrijd wijselijk maar starten eind juni :) Wat niet wil zeggen dat je nog niet mag kijken, maar ik wil niet de oorzaak zijn van mogelijke herexamens :)

Oja nog een klein detail! Aangezien werkelijk ALLES op internet staat, is het niet geweldig moeilijk om alles terug te vinden, dus ik zorg nog voor een extra moeilijkheid. Stel dat je een zin tegenkomt en die blijkt nu tien keer voor te komen in een tophit van pakweg Lady Gaga, dan hoop ik dat je gezond verstand zegt dat dit puur toeval is. Dus let op voor addertjes ;-) en denk dus ook een beetje of het in mijn genre ligt of niet.

Ik besef heel goed dat de kans groot is dat ik als enigste enthousiast ben over deze wedstrijd, indien dat zo is, heeft dit bericht nooit plaatsgevonden :)

Hihi. Spannend.

De schildpad is uit de bananenboom.

Alweer een tijdje geleden, ik weet het, mijn oprechte excuses. Vandaag overval ik jullie met het concertverslag van, je raadt het nooit, Ellie Goulding! :) Maar er was meer natuurlijk, er was ook Selah Sue, Errors en Rox.

Selah Sue werd nog nipt aan de affiche toegevoegd, waardoor het programma goed gevuld was en het vooral spannend was om onze laatste trein naar Gent te halen. De eerste act, Selah Sue, begon om 20u. Het was iets meer dan een jaar geleden dat ik Selah Sue gezien had, dus ik was benieuwd naar de vooruitgang. Die was er, zeker en vast. Niet alleen in haar zang, maar ook in haar babbelgehalte. Ik weet het, het is nooit goed, ofwel worden zangers beschuldigd dat ze niets zeggen, ofwel zeggen ze te veel, maar ons Selah zweeg werkelijk geen seconde tussen haar liedjes en vertelde hele histories. Die bleven nu dus gelukkig achterwege. Ik was niet omvergeblazen, maar het was zeker een leuke starter.
Daarna was het heel bizar. Volgens de programmatie speelde Rox om 21u, gevolgd door Errors. Wij stonden dus vol ongeduld te wachten op Rox, tot iemand slim opmerkte dat er eigenlijk geen micro stond voor een zangeres (en er plots vier jongens verschenen en Rox naar mijn weten toch wel een meisje is)
En effectief, Errors begonnen aan hun set. Ik liep een beetje ongemakkelijk omdat ze ondertussen ook een kleine 10min vertraging hadden opgelopen en omdat Rox plots verdwenen was. Toch probeerde ik met de beste wil van de wereld om mij in te leven in het optreden maar helaas. Het was volledig misplaatst in de programmatie. Ik wil hen zeker en vast nog een kans geven maar ik was zodanig aan het wachten op Rox en Ellie Goulding dat ik bleef op mijn uurwerk kijken en alleen maar hoopte op de magische woorden “this is our last song”. Er is wel nog iemand die een speciale vermelding verdient, en ik kopieer even wat ik in twee recensies vond:

“Op een hyperkinetische malloot na loopt niet iedereen in het publiek warm voor de postsynthrock van het viertal.” ( CJP)

“Het publiek leek het optreden wel te smaken, al bleef iedereen er (op twee enthousiastelingen na) vrij onbewogen bij staan.” (Cutting Edge)

Ik zou het zelf niet beter kunnen formuleren :D Ik denk dat de aanwezigen dan ook geen probleem hebben om zich te herinneren wie de persoon in kwestie juist was (it wasn’t me :)) Het was best wel hilarisch, een jongen en even later ook een vriend van hem, die zich volledig lieten gaan op de muziek. Drugs en alcohol lijken mij eigenlijk de enige mogelijke verklaringen want de muziek was echt wel niet intens genoeg.

Er is altijd iemand die de opgelopen vertraging moet bekopen, in dit geval was dat Rox. Ze heeft amper 30 minuten op het podium gestaan, maar wel 30 fantastische minuten! Heel verrassend vond ik de opener. Direct het enige liedje dat we eigenlijk kennen 'My baby left me'. Er stond best wel veel volk op het podium: gitarist, drummer, keys en 2 backings (waaronder 1 enorm grappige, atypische backing: blank, klein en 'niet mager', kalend, maar wat een stem! en koddige danspasjes :)) Rox straalt enorm op het podium en weet hoe ze het publiek moet meekrijgen (hoewel zij en ook Ellie zeiden dat het publiek zo stil was. Het was ook totaal niet uitverkocht, zonde!) Rox gaf heel vaak knipoogjes naar het publiek, wat wel grappig was. Om de zoveel tijd toonde ze ook dat ze deftig kan dansen en bewegen, wat mijn jaloezie toch weer even opwekte. Dat zit gewoon in hun lijf. Niet eerlijk zeg ik u! Nu, de muziek dus :) Fantastisch. Ze kondigde ook haar tweede single aan die heel erg leuk is en zong de cover 'dreams' van Fleetwood Mac. Jammer genoeg was het vlug voorbij, maar wees maar zeker dat dit 22-jarig talent het ver zal schoppen! (binnenkort ook aanwezig op couleur café, voor de geïnteresseerden :))

Door deze korte set zaten ze plots voor op schema waardoor Ellie stipt kon beginnen. Plots dook ook Sam de Bruyn op in het publiek (die ook overal te spotten valt, hij stond ook bij Phoenix en Florence+the Machine in mijn gezichtsveld :)) De volgende dag hoorde ik op de radio dat hij in de file stond en de rest gemist had.. Soit, essentie!


Ons Ellie begon verrassend met een song die ik niet kende :) Grappig aangezien ze net haar debuutalbum uit heeft. Later bleek de song 'lights' te heten (de titel van haar CD maar wel niet aanwezig op die CD.. Bizar :)) Mijn slechte gewoonte was weer opgedoken waardoor er zeker vier liedjes in mijn hoofd zaten die ik zeker wou horen. Met succes! :)
Het tempo van de liedjes lag hoog, de eerste volgden zo goed als direct op elkaar zonder veel gebabbel. Later sprak ze het publiek af en toe eens aan en bleek ze uiterst sympathiek. Misschien had Ellie beter wat meer volk op het podium gehad zoals Rox want de backings waren niet live en er waren momenten dat mij dat een beetje stoorde. Dat heeft ze wel ruimschoots gecompenseerd met haar drumtalent! Wie had dat gedacht :) Naast haar stond 1 'trommel' en een cimbaal waar ze vol overgave op tekeer ging. Fantastisch gewoon. Om vijf voor twaalf begonnen we al iets meer naar de uitgang te gaan. Na een geweldige cover van Midlake (roscoe) was het zo ver: starry eyed!! :) Geweldig. De perfecte afsluiter.
Ik wil nog even zeggen, misschien lijkt Ellie voor de meeste "een uit een dozijn" maar er is eigenlijk niemand met wie je haar terecht kan vergelijken. Ik vond het werkelijk fantastisch en ben heel blij dat de twijfel in een ticket is geëindigd.
Om 12u zijn we dan met een flinke stap naar het station vertrokken, om daar te merken dat we 22min vertraging hadden. Waarvoor dank NMBS (oja, beste NMBS, nog even iets voor de statistieken: van mijn drie treinreizen in drie opeenvolgende dagen had ik drie keer vertraging. Doe er iets aan.)
Maar we eindigen met een positieve noot!
Rox rockt! En Ellie Goulding ook natuurlijk! :)

Wake up it's a beautiful morning!

Er zijn zo van die dagen dat je bij de eerste seconde wanneer je wakker wordt, weet "neen, het wordt geen geweldige dag vandaag." Laat vandaag nu even zo een dag zijn. Deze stelling werd eigenlijk al in mijn slaap bevestigd, ik ben zeker drie keer wakker geschoten met flitsende woorden als METHODES en RESULTATEN die door mijn hoofd schoten (de gevolgen van een eerste noemenswaardige paper, een ramp).

Acht uur les, en dus vroeg moeten opstaan, waren niet bepaald bevorderlijk.
Dan was ik nog niet naar buiten geweest, en wist ik niet wat voor een kakweer het was. Op school merkte ik al vlug dat er nog veel een mindere dag hadden :) 'Gewoon beginnen wenen' leek ons op een bepaald moment de beste oplossing.

Na de naar slechte gewoonte, nutteloze maandag moest ik nog naar de winkel. Wat een monsterfile in de Delhaize. Iedereen moest uiteraard om 18u zijn boodschappen doen. Maar, geen slecht woord over Delhaize, ik ga daar nog graag. Ze vragen mij af en toe aan de kassa 'parkeerticketje?' wat eigenlijk fantastisch is! :) en wel om twee redenen:
1. ze schatten mij dus minstens 18 jaar oud
2. ze zien mij nog in staat om met de auto te rijden
Laat dat een begin zijn :)
Ik vind het ook geweldig leuk om te kijken wat de mensen kopen. Totaal mijn zaken niet, maar als het voor mij van de band rolt, kan ik wel niet anders dan het negeren. Zo kwam er bij de jongen voor mij een redelijk onverwachte wending toen hij plots naar het "tijdschrift" Dag Allemaal greep. Vreemd allemaal.

Voor dagen als deze heb ik bedacht dat ik een afspeellijst moet hebben op mijn iPod, met de titel 'anti-depressiva' ofzo. Niet dat Phoenix niet helpt, maar ik wil eerder een mengeling van artiesten.
Ik ben wel fan van afspeellijsten eigenlijk, ik zou voor alles een afspeellijst maken :) Een kleine greep uit mijn aanbod lijsten: 'bad', 'fiets', 'sportlijst =)', 'vergeten songs'...
Ik ga normaal in bad met o.a. Coldplay, Oasis, Sigur Rós, Jamie Lidell en Muse. Veel volk dus.
Mijn fietslijst bestaat uit liedjes die ik bepaalde momenten heel graag hoor, nu zouden daar Ellie Goulding, Kele, Yeasayer, Kate Nash en Jónsi bijkomen.
Met mijn sportlijst ben ik niet zo vertrouwd moet ik eerlijk bekennen :) Maar Daft Punk vormt wel de basis.

Nu moet ik dus dringend werk maken van een enthousiaste, übervrolijke afspeellijst.
Dringend.

Maar misschien moet ik mijn blogschrijfstijl nu maar even inruilen voor de wetenschappelijke shit.
Mijn begeleider was vandaag nog zo vriendelijk om mij eraan te herinneren dat ik nog veel werk heb. Nee maar, waar haalt hij dat nu..

Trouwens! Ik ga naar Ellie Goulding! :)
En Sofie ook wel :D (haaaappy birthday overigens! :))