Deeper underground.

♥ LONDON ♥
Zo, hier kan mijn verslag in principe al eindigen... Maar laat ik misschien toch nog even verder gaan :)
Wat een stad. Wat een geweldige stad naar mijn hart.
In het hemelvaartweekend trok ik er dus met het gezin op uit voor een 2,5daagse Londen. Zonder enig schuldgevoel miste ik mijn laatste twee lessen van het schooljaar om de eurostar te halen die rond 17u vertrok. NMBS besloot het ons nog eens knap lastig te maken en kondigde in Waregem een vertraging van 18min aan. Nipt, want onze marge was 25min. Gelukkig bleken de 18min maar 8min en haalden we mooi alle treinen om dolenthousiast in de eurostar te belanden. Om 18u plaatselijke tijd kwamen we aan en nog geen 5min later stonden we al voor de deur van ons hotel. Geweldig praktisch! Vlug ons gerief lossen en hup, op verkenning. We besloten te voet te gaan en de weg te volgen die de man in het hotel ons voorstelde. Uiteraard hield ik de kaart niet vast, anders waren we er nu nog niet geraakt.
Wat is het wennen dat de mensen daar aan de andere kant van de weg rijden! Ik was echt volledig de kluts kwijt. Gelukkig werd ik verwacht en stond er op de straat bij zebrapaden 'look left' en 'look right'. Slim gezien. Op een paar botsingen op het voetpad na, verliep alles relatief goed.
Volgens mij hebben we, op een KFC-avontuur na, telkens bij een Italiaan gegeten. De veiligste oplossing en het is ons iedere keer goed bevallen. Je moet wel telkens betalen voor je brood, wat bij ons toch niet het geval is (uiteraard zal dat wel in de prijs zitten, maar bon, details).
Ik viel als een blok voor het Brits, maar dat was natuurlijk te verwachten.
Iets minder viel ik voor de Guinness, wat een pis is me dat. Toch hield het ons niet tegen om af en toe eens een Irish pub binnen te gaan.
Hoe geweldig is het niet om in een pub te zitten die volledig rookvrij is. Een droom!
Al snel kwam er voor mij een einde aan mijn eerste 'dagje' door de grote jetlag ;-). Ik wou vooral mijn krachten sparen om de volgende dagen flink wat af te stappen.
Iedereen had zo zijn wens qua winkel (behalve mijn ma nu ik erover nadenk)

- mijn broer: Abercrombie
- mijn pa: een of ander godvergeten winkel met basgitaren (soms vervloek ik internet)
- moi: HMV store! :)

10 voor 10 stonden we voor de nog gesloten deuren van Abercrombie. Een paar minuten later was de rij al uitgebreid tot om het hoekje (absurd dus).
10u! Start!
Aan de ingang stond een jongen in zijn bloot bovenlijf waarmee je op de foto kon. "Haal vlug een van de 100-en t-shirts die binnen liggen en ga naar huis!" was het enige dat ik kon denken. Eenmaal ik de winkel binnen was, veranderde die gedachte vlug naar "you there! Vervang eens vlug die jongen buiten!" want wat loopt daar allemaal rond zeg, niet normaal. Eén groot feest als je daar binnenstapt en dolenthousiaste ('lichtjes' geforceerde) "Hiiiii how are you doingg?" uitspraken vloeiden rijkelijk. Het was vlug duidelijk dat de mensen daar niet werden aangenomen op basis van intelligentietesten. Maar hé, mij hoor je niet klagen.
Nu weet ik tenminste waar ik moet gaan zoeken :) Neen, niet in Abercrombie, maar echt heel veel schoon volk in Londen. (eat that Madrid!) (Voor er mij een wijsneus op wijst, uiteraard gaat het niet om het uiterlijk ;-) maar laten we zeggen dat het opvallend was)

Op naar de volgende winkel! Mine!! :)
Ik heb in levende lijve kunnen ondervinden wat het opperste gevoel van gelukzaligheid is, of toch iets dat dicht in de buurt komt :)
Namelijk, zoveel CD's in je handen hebben dat je ze niet meer kan dragen en dan naar de kassa lopen. Amaaazing :)
De buit:

Arcade Fire - neon bible
Coldplay - viva la vida
Delphic - acolyte
Ellie Goulding - lights
La Roux - la roux
The Last Shadow Puppets - the age of the understatement
Mark Ronson - version
Phoenix - Wolfgang amadeus phoenix
The Strokes - is this it
Sufjan Stevens - illinois
The Temper Trap - conditions

+ seizoen 1-3 van Little Britain

Mijn wishlist was niet volledig af, maar de CD van Passion Pit was niet meer aanwezig en de CD van Miike Snow was mij iets te duur (toch wel, omgerekend, een euro of 9, 10; mijn hoogste bedrag/CD was 6EUR. Ik zeg het, Londen is fantastisch :))

Overgelukkig stapten we nog wat verder in Oxford Street en liepen we eigenlijk een beetje doelloos rond. Totaal geen probleem, zo kom je nog eens iets tegen, zoals een parkje waar ze gratis een boek uitdeelden en enkel vroegen of ze een foto mochten nemen. Ik vraag mij nog altijd af wat de valstrik juist was.
Volledig uitgehongerd zijn we dan Kentucky Fried Chicken binnengestormd. Moet kunnen. Het was dat of de Mc Donalds er schuin over...

Onze wandeltocht bracht ons verder nog naar China Town, een van de biljoenen Starbucks en Hyde Park. Het park met de schattige eekhoorntjes die zonder schrik naar je toe komen (en ontgoocheld weglopen als ze merken dat je eigenlijk niets om te eten hebt). Dat park is dus gigantisch é. De volgende dag zag ik in het Hard Rock café optredens op tv die daar gehouden worden, verbluffend gewoon. Iets wat ik zeker eens moet meemaken :)

Ondertussen waren we kort na het eten eens naar het hotel geweest om ons gerief te lossen.
Oja! De fameuze winkel met basgitaren, hoe kon ik die nu vergeten...
We zaten daar volgens mij echt in de achterbuurten waar iets minder normaal volk rondliep, en al zeker geen toeristen, maar ja, wij moesten daar dus zo nodig zijn. In een straat waar geen einde aan leek te komen, vonden we na een eeuwigheid stappen een winkeltje dat er verdacht gesloten uitzag. Tralies in de etalage lijken mij daar toch op te wijzen... Licht geïrriteerd wees ik mijn pa op het belang om ook de sluitingsdagen te controleren, tot mijn ma plots op een bel drukte en iemand de deur opendeed! :o Een of andere geest die mij hoorde klagen. Of gewoon een man binnen, die hoogstwaarschijnlijk de eigenaar van de winkel was.
Niet erg onder de indruk schoot ik mij op de trappen om even te kunnen zitten. Wanneer we de winkel buiten stapten, was iedereen gelukkig akkoord met mijn voorstel om de dichtstbijzijnde metro te zoeken. Dat bracht ons ook tot de club 'Koko' waar die avond Booka Shade speelde, de dag ervoor 65daysofstatic en over een weekje She&Him. Verder dan wat kwijlen op de affiche zijn we jammer genoeg niet geraakt.

Daarna was er opnieuw de zoektocht naar eten die ons bij een Italiaan bracht en eindigde in een wandeling in het gezellig drukke Londen.

Wat de volgende dag bracht, laat ik voor een volgend blogstuk. Het moet leesbaar blijven denk ik dan :)