Selah Sue werd nog nipt aan de affiche toegevoegd, waardoor het programma goed gevuld was en het vooral spannend was om onze laatste trein naar Gent te halen. De eerste act, Selah Sue, begon om 20u. Het was iets meer dan een jaar geleden dat ik Selah Sue gezien had, dus ik was benieuwd naar de vooruitgang. Die was er, zeker en vast. Niet alleen in haar zang, maar ook in haar babbelgehalte. Ik weet het, het is nooit goed, ofwel worden zangers beschuldigd dat ze niets zeggen, ofwel zeggen ze te veel, maar ons Selah zweeg werkelijk geen seconde tussen haar liedjes en vertelde hele histories. Die bleven nu dus gelukkig achterwege. Ik was niet omvergeblazen, maar het was zeker een leuke starter.
Daarna was het heel bizar. Volgens de programmatie speelde Rox om 21u, gevolgd door Errors. Wij stonden dus vol ongeduld te wachten op Rox, tot iemand slim opmerkte dat er eigenlijk geen micro stond voor een zangeres (en er plots vier jongens verschenen en Rox naar mijn weten toch wel een meisje is)
En effectief, Errors begonnen aan hun set. Ik liep een beetje ongemakkelijk omdat ze ondertussen ook een kleine 10min vertraging hadden opgelopen en omdat Rox plots verdwenen was. Toch probeerde ik met de beste wil van de wereld om mij in te leven in het optreden maar helaas. Het was volledig misplaatst in de programmatie. Ik wil hen zeker en vast nog een kans geven maar ik was zodanig aan het wachten op Rox en Ellie Goulding dat ik bleef op mijn uurwerk kijken en alleen maar hoopte op de magische woorden “this is our last song”. Er is wel nog iemand die een speciale vermelding verdient, en ik kopieer even wat ik in twee recensies vond:“Op een hyperkinetische malloot na loopt niet iedereen in het publiek warm voor de postsynthrock van het viertal.” ( CJP)
“Het publiek leek het optreden wel te smaken, al bleef iedereen er (op twee enthousiastelingen na) vrij onbewogen bij staan.” (Cutting Edge)
Ik zou het zelf niet beter kunnen formuleren :D Ik denk dat de aanwezigen dan ook geen probleem hebben om zich te herinneren wie de persoon in kwestie juist was (it wasn’t me :)) Het was best wel hilarisch, een jongen en even later ook een vriend van hem, die zich volledig lieten gaan op de muziek. Drugs en alcohol lijken mij eigenlijk de enige mogelijke verklaringen want de muziek was echt wel niet intens genoeg.
Er is altijd iemand die de opgelopen vertraging moet bekopen, in dit geval was dat Rox. Ze heeft amper 30 minuten op het podium gestaan, maar wel 30 fantastische minuten! Heel verrassend vond ik de opener. Direct het enige liedje dat we eigenlijk kennen 'My baby left me'. Er stond best wel veel volk op het podium: gitarist, drummer, keys en 2 backings (waaronder 1 enorm grappige, atypische backing: blank, klein en 'niet mager', kalend, maar wat een stem! en koddige danspasjes :)) Rox straalt enorm op het podium en weet hoe ze het publiek moet meekrijgen (hoewel zij en ook Ellie zeiden dat het publiek zo stil was. Het was ook totaal niet uitverkocht, zonde!) Rox gaf heel vaak knipoogjes naar het publiek, wat wel grappig was. Om de zoveel tijd toonde ze ook dat ze deftig kan dansen en bewegen, wat mijn jaloezie toch weer even opwekte. Dat zit gewoon in hun lijf. Niet eerlijk zeg ik u! Nu, de muziek dus :) Fantastisch. Ze kondigde ook haar tweede single aan die heel erg leuk is en zong de cover 'dreams' van Fleetwood Mac. Jammer genoeg was het vlug voorbij, maar wees maar zeker dat dit 22-jarig talent het ver zal schoppen! (binnenkort ook aanwezig op couleur café, voor de geïnteresseerden :))
Door deze korte set zaten ze plots voor op schema waardoor Ellie stipt kon beginnen. Plots dook ook Sam de Bruyn op in het publiek (die ook overal te spotten valt, hij stond ook bij Phoenix en Florence+the Machine in mijn gezichtsveld :)) De volgende dag hoorde ik op de radio dat hij in de file stond en de rest gemist had.. Soit, essentie!
Ons Ellie begon verrassend met een song die ik niet kende :) Grappig aangezien ze net haar debuutalbum uit heeft. Later bleek de song 'lights' te heten (de titel van haar CD maar wel niet aanwezig op die CD.. Bizar :)) Mijn slechte gewoonte was weer opgedoken waardoor er zeker vier liedjes in mijn hoofd zaten die ik zeker wou horen. Met succes! :)
Het tempo van de liedjes lag hoog, de eerste volgden zo goed als direct op elkaar zonder veel gebabbel. Later sprak ze het publiek af en toe eens aan en bleek ze uiterst sympathiek. Misschien had Ellie beter wat meer volk op het podium gehad zoals Rox want de backings waren niet live en er waren momenten dat mij dat een beetje stoorde. Dat heeft ze wel ruimschoots gecompenseerd met haar drumtalent! Wie had dat gedacht :) Naast haar stond 1 'trommel' en een cimbaal waar ze vol overgave op tekeer ging. Fantastisch gewoon. Om vijf voor twaalf begonnen we al iets meer naar de uitgang te gaan. Na een geweldige cover van Midlake (roscoe) was het zo ver: starry eyed!! :) Geweldig. De perfecte afsluiter.
Ik wil nog even zeggen, misschien lijkt Ellie voor de meeste "een uit een dozijn" maar er is eigenlijk niemand met wie je haar terecht kan vergelijken. Ik vond het werkelijk fantastisch en ben heel blij dat de twijfel in een ticket is geëindigd.
Om 12u zijn we dan met een flinke stap naar het station vertrokken, om daar te merken dat we 22min vertraging hadden. Waarvoor dank NMBS (oja, beste NMBS, nog even iets voor de statistieken: van mijn drie treinreizen in drie opeenvolgende dagen had ik drie keer vertraging. Doe er iets aan.)
Maar we eindigen met een positieve noot!
Rox rockt! En Ellie Goulding ook natuurlijk! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten