Beste lezertjes. Het lukt niet meer. Ik slaag er niet meer in om te bloggen. Ik heb ontdekt (behoorlijk vlug trouwens) dat ik alles een beetje onderschat heb. De reis is emotioneel een pak zwaarder uitgevallen dan verwacht. Fulltime als vrijwilliger werken is precies niet te onderschatten. Vorig jaar was het nog anders, dan gingen we af en toe eens naar de school wanneer het ons uitkwam om hier en daar wat te helpen, maar nu moeten we er dagelijks staan op de vastgelegde uren en kunnen we sommige ellende niet ontlopen.
Wat mij vooral het zwaarst valt is de manier waarop er hier met kinderen wordt omgegaan. De relatie ouder-kind is COMPLEET anders dan bij ons. Wij zouden als het ware ons leven geven om onze kinderen te kunnen laten opgroeien. Hier zit die relatie helemaal anders in elkaar. Het moedergevoel is hier helemaal afwezig. Een kind komt ter wereld omdat dit nu eenmaal de natuur is maar liefde staat daar echt mijlenver van. Moeders die het niet meer zien zitten, beslissen om hun kinderen gewoon maar aan hun lot over te laten zonder echt na te denken over de gevolgen. Affectie is ook een onbestaand begrip, wat erg te merken is aan de aandacht die de kleuters op school opeisen en het hoge knuffelgehalte. Ik weet dat de middelen hier beperkt zijn en dat het soms erg moeilijk kiezen en overleven is, maar een beetje liefde zou het misschien leefbaar kunnen maken, en dat is hier echt helemaal niet. Erg pijnlijk.
Daarbij komen dan nog wat andere spanningen of moeilijke situaties waardoor het soms even op de tanden bijten is. Gelukkig doet een lach van een kindje wonderen en vergeten we zo even de zorgen (en beseffen we weer waarom we hier zijn).
In detail ga ik niet meer schrijven wat hier allemaal gebeurd is, het dag per dag schrijven leek mij ook niet zo’n geweldig succes :) In grote lijnen kan ik wel wat gebeurtenissen noemen.
Vorige week woensdag tot vrijdag waren er dus examens, wat wil zeggen dat het nu de laatste week van het trimester is. De examens zijn soms grappig verlopen waarbij er moslimkinderen in een groepje buiten moesten wachten op een juf (alleen) maar nog geen antwoorden mochten opschrijven! (over overleggen was er precies geen afspraken gemaakt). Morgen (donderdag) houden we (als alles goed gaat) een soort schoolfeest waarbij de kinderen kunnen dansen en ’s middags een uitgebreidere maaltijd krijgen dan normaal (waarvoor we morgenochtend nog 300 tomaten, 100 ajuinen en 100 paprika’s moeten snijden :)) Er wordt ook een serieuze portie fruitsla geleverd voor alle kinderen, een feestje dus! :) In de late namiddag gaat dan iedereen naar het strand. Op vrijdag is er proclamatie. Hopelijk duurt die iets minder lang dan vorig jaar want die was echt hels :) Vooral omdat er grote delen in het Swahili verteld worden (aangezien de ouders van de kinderen daar zijn en een deel daarvan geen Engels spreekt) en wij daar dan redelijk voor piet snot bij zitten. Tegen de middag is de school dan officieel gedaan en zien we dus de meeste van de kindjes niet meer terug… :(
Sinds januari sponsor ik een kindje uit klas 2, Mariam Kombo. In het begin was ik wat aarzelend om haar op te zoeken omdat ik wat moeite had om er naartoe te gaan in de gedaante van “sponsor”. De klastitularis heeft mij dan toch overtuigd omdat de kindjes echt heel trots en blij zijn als hun sponsor er is. Wat een lief meisje :) Ik had een briefje geschreven met wat info over mezelf en wat vraagjes :) De dag erop kreeg ik al enthousiast een antwoord terug met ook de mededeling dat ik officieel bij haar thuis uitgenodigd was door haar ouders :) Als het goed gaat kan ik volgende week zaterdag dus eens bij haar thuis gaan :) Het is wel leuk om haar vaak enthousiast te zien zwaaien, wanneer ze leuke anekdotes komt vertellen of stiekem ergens in mijn buurt ronddraait :D
Verder hebben we ons poppenkastspel in het 2de en 3de kleuterklas opgevoerd en in klas 1 tem 4. Het enthousiasme was groot, hopelijk is de boodschap ook goed doorgekomen. Er bestaat een filmpje van dat ik dan ooit wel eens ergens post :) De analyse van de enquêtes is bijna af, niet dat het zo’n gigantisch werk is, maar we vinden er niet altijd de tijd voor.
Ondertussen zijn ook mijn ouders en broer toegekomen. Die kunnen zich hier ook goed bezighouden en af en toe ga ik eens langs (om iets te eten :p) met wat vertelseltjes of om te horen wat ze al allemaal uitgespookt hebben.
Vanaf volgende maandag wordt er op school een speelpleinwerking georganiseerd waar we af en toe eens gaan meehelpen (maar dan zonder dagelijkse verplichting). En voor de rest begint het avontuur best wel te korten nu.
Ik heb geen flauw idee of ik nog eens op mijn blog geraak, ik wil proberen maar zal zien hoe het hier verder allemaal nog evolueert. Ik kan bij deze dus wel bevestigen dat ik nog leef :)
Doet mij trouwens denken aan het aantal beesten/vuile insecten dat hier rondloopt. Went toch wat moeilijk hoor. Het is en blijft Afrika maar we hebben hier met z’n allen best al wat afgegild.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten