Dag 13 en 14.

Dag 13: 29/07/2010

Als mijn wekker niet ook toevallig mijn gsm zou zijn, had ik hem deze morgen rond 8u waarschijnlijk tegen de muur gegooid. Voor het eerst heb ik hier niet zo geweldig geslapen. Rond 3u wakker geworden en sinds dat moment is het ‘slapen in stukjes’ geworden. Het heeft ook wel iets opgebracht, ik heb wat liggen bezinnen over mijn openingszin van mijn laatste stukje:

“Jeukend aan mijn leger muggenbeten is het al terug tijd voor een verslag”

De opmerkzame mensen onder jullie hadden wel al gezien dat muggenbeten kunnen jeuken, maar het werkwoord dat daar mee samengaat is toch eerder ‘scharten’ :) of ‘krabben’. In elk geval, ik heb mij bijna een ongeluk moeten krabben vorige nacht. Schijt beesten, die muggen, werkelijk waar.

Maar goed, the big day! Vandaag werden de ouders tegen 9u verwacht en uiteraard ook de leerlingen. Vóór het grote moment van de rapporten en het feliciteren van de beste leerlingen, was er de opening van de nieuwe toiletten. Dit was eigenlijk te danken aan een van de andere vrijwilligers, Wouter. Heel officieel mocht ie dan ook het lint doorknippen en werd er weer heel wat afgezongen.

Tegen 10u kwamen we toe in de eetzaal waar alle banken nu samen geplaatst waren voor de ouders. Het comité, de leerkrachten, en wij (de vier vrijwilligers) zaten allemaal op een rijtje in het zicht van AL die ouders. Gezellig. Eerst werden er wat algemene speeches gehouden (in het Swahili, enorm verstaanbaar dus) waarna er klas per klas (3 kleuterklassen + 8 lagere klassen) werd overlopen wat de algemene prestaties waren en een paar opvallende dingen (denk ik want ik begreep er uiteraard niets van). De beste vier studenten van iedere klas kregen een geschenkje (een schriftje en wat schrijfgerei en zo). Ze zijn hier wel behoorlijk prestatiegericht en alles verloopt met klassementen. Ik mocht de geschenkjes van klas 3 uitdelen, hip hoi!

Daarna brak een kleine hel los :). We hebben daar, alles samen, net geen drie uur gezeten, luisterend naar Swahili vertellingen. Ik dacht echt dat ik plots ‘wasimu’ (= zot) ging worden. Je kon ook niet stiekem in slaap vallen want er zat een volledige zaal ouders naar jou te kijken… Geheel onverwacht moesten we ons dan ook nog eens voorstellen en kort iets vertellen.

Na een verlossend gebed konden we dan toch eindelijk de zaal verlaten. Eten en drinken was het eerste dat ik kon bedenken, of eigenlijk vooral drinken. Iets later, dat moet tegen 14u geweest zijn, zijn we op school blijven eten bij de leerkrachten: de overheerlijke ugali met een soepje van een of ander vlees dat ik niet direct zou kunnen benoemen. Dan was het al redelijk emotioneel omdat iedere leerkracht apart iets zei om ons te bedanken en allerhande.

Eigenlijk vond ik dat algemeen een beetje onwennig. Vooral omdat wij hier maar twee weken geweest zijn en niet danig veel hebben kunnen uitsteken, toch zeker niet in vergelijking met Wouter en Phaedra. Daarom was het een beetje een dubbel gevoel, maar het waren uiteraard allemaal fantastische mensen .

Na het nemen van enkele foto’s besloten we om alle leerkrachten, de directeur en de manager Michael nog eens te trakteren in een plaatselijk “cafeetje” tegenover school. Grappig allemaal, we zijn daar dan ook een paar uur blijven zitten om rond 18u toch een stapje verder te gaan.

De afspraken die dan gemaakt werden, bleken achteraf niet zo duidelijk. Al de vrijwilligers waren terug naar huis gegaan (om iets te eten, dachten wij) terwijl de rest naar Ukunda ging, waar we rond 20u terug afspraken. Om 20u ontdekten we echter dat iedereen had gewacht met eten op ons! Het was voor mij al een behoorlijke opdracht geweest om 1 keer te eten, laat staan dat ik nog eens zou eten. (ugali trouwens, met hetzelfde vlees gok ik). Nu ja, duidelijke afspraken… :)

Al vlug zagen we alle leerkrachten bijna in slaap vallen. De vermoeidheid was wel enorm aanwezig. Ik hoorde dan ook van een van de leerkrachten dat ze ten laatste om 21u ging slapen. Dan was de 22.30u inderdaad wel een prestatie.

We besloten om met de vrijwilligers nog iets te gaan drinken, hoewel dat voor mij niet echt hoefde. Wat al die mensen gedronken hebben die dag, niet te schatten. Frisdranken wel é, maar ik heb het over hoeveelheid, een liter of 2-3 moet dat op zijn minst geweest zijn. Dat drink ik in 4 dagen.

Ik was dus niet bepaald ongelukkig om mijn bed te zien tegen middernacht!

Dag 14: 30/07/2010

Voor het zekerste had ik mijn wekker rond half 12 gezet (na mijn kwart voor 2 ervaring). Het was deze keer wel helemaal niet nodig aangezien ik mij rond 9u moest forceren om terug in slaap te vallen. Toch is het mij gelukt om te blijven liggen tot rond half 11.

Het doel van de dag was iets bescheidener: geld afhalen/wisselen en kaartjes posten. Daar zijn we dan (hopelijk) ook in geslaagd.

We hebben eerst heel op het gemak gegeten maar bedachten om half 3 dat je hier geen wijs geraakt uit de openingsuren, dus toch maar het zekere voor het onzekere nemen. Hup, de matatu in richting Barclays bank om geld af te halen. Op de weg terug kon ik mijn geld wisselen en de post is als het ware onze buur. We hadden al zitten denken hoeveel die postzegels ons gingen kosten. In totaal hadden we het ronde getal van 30 postkaarten (waarvan 18 voor mijn rekening, denk en hoop maar dat je ertussen zit! ;-)) Neen, eigenlijk wil ik iedereen nu even waarschuwen. We hebben fotobewijzen dat we kaartjes geschreven en gepost hebben, maar ergens hebben we toch onze twijfels over de postzegels van 40 cent. Zeker toen we even later die twee Nederlandse mensen tegenkwamen en hoorden dat ze 150 shilling hadden betaald voor 2 kaarten… Komt niet goed, dachten we direct. Maxim bedacht dan om terug naar de post te gaan om alles te checken.

Als we die man van de post mogen geloven zou het aan de grootte van de kaarten liggen… In elk geval, wij kunnen er niet aan doen als de kaarten niet toekomen.
Eigenlijk echt niet te geloven, die Kenianen. Voor een keer dat ze er ons nu kunnen opleggen en veel geld doen betalen, doen ze het niet. (In bijna alle andere gevallen dus wel :D)

Ergens tussen 4 en 5 uur heb ik voor de tweede keer de tijd gevonden om wat in mijn boek te lezen (‘the closed circle’ van Jonathan Coe, eindelijk het vervolg op ‘the Rotters Club!’ :)) Heel leuk.

Deze avond wordt er nog uitgegaan normaal, maar vraag mij niet naar waar. Ik pas deze keer wel voor een etentje ervoor, maar erna ben ik wel paraat. We zullen zien wat het wordt, maar de kans is niet zo groot dat het Shakatak zal zijn (ooooh).

To be continued!