Dag 9 & 10

Dag 9: 25/07/2010

Velen gaan de volgende zin drie keer moeten lezen, maar het is niets dan de waarheid: we zijn vandaag naar de kerk geweest. Ha! De weeskindjes van Kebene gaan iedere zondag naar de mis en ik wist dat het mogelijk was om mee te gaan. Kwart voor 9 waren we ter plaatse om even later richting kerk te vertrekken. Er waren twee soorten missen: een voor de ‘grote mensen’ en een voor de ‘kleintjes’. Die van de kleinere klonk best leuk, maar toch zijn we naar de andere geweest. Tot groot jolijt begon die zoals ik mij echt had voorgesteld: een soort gospel moment waarbij iedereen rechtstaat, zingt en in de handen klapt. Helaas bleek het tien minuten later in een redelijk gewone mis te eindigen. Vraag mij ook niet waarover de preek ging, ik heb er niets van begrepen. Het is daar ook de gewoonte om je voor te stellen als je nieuw bent of een lange tijd bent weggeweest. Fantastisch, we hadden het dus ‘aan onze rekker’. Grappig wel. Er was ook een Brit in de mis * Lien helemaal verkocht! * tot ik hoorde dat hij voor priester aan het leren was… Ik denk dat alles samen anderhalf uur geduurd heeft, wat ruim voldoende was :)

Daarna zijn we in Kebene blijven eten: eindelijk, eindelijk de befaamde ugali! (water + meel) met eitjes en spinazie. Ik moet zeggen, het heeft mij nog gesmaakt ook. :) Aangezien we al heel de dag op zwier waren met de Kebene kindjes, hebben we dat nog wat verlengd en zijn we allen samen naar het strand geweest. Heel tof. Vooral ook leuk dat we deze keer niet lastiggevallen werden om vanalles te kopen doordat we met bijna 20 Keniaantjes op baan waren. De oceaan was nog wild! En het is officieel: ik kan niet zwemmen in een zee met golven, het systeem van de golven maakt mij altijd gigantisch belachelijk. Het is mij ook nog een raadsel hoe er een kilo zand in mijn zwembroek is geraakt maar er dus niet meer uit wilt…

Daarna zijn wij met Elke nog iets gaan drinken en spraken we af om ’s avonds met drie plus Phaedra en Wouter nog iets te gaan drinken (Elke vertrok de volgende dag terug naar huis… Snif!) Dat was daar toch even een enorm grappige situatie. Het plan was om iets te drinken bij Kim4love op het strand, we komen toe: er zat geen kat, maar echt, niemand. We vroegen dus of het wel open was… Bizar genoeg wel. Het was eens iets anders, een volledig gereserveerd café :) maar tegen een uur of elf zijn we toch wel buiten gesmeten.

Op zich niet zo heel erg, de volgende dag gingen we namelijk een effort doen om de befaamde ‘parade’ op school te zien.

Dag 10: 26/05/2010

Die parade begon zo maar eventjes om half 8. Voor een vakantiedag is dat best wel vroeg. Maar goed, rien à faire, het was onze allerlaatste kans. We stonden daar rond 35 na 7 en het eerste wat ik dacht was: verdorie, ze hebben ons weer liggen é, het is weer een Keniaans tijdstip. Niet te voorspellen natuurlijk, soms zijn ze wel stipt, soms kan het behoorlijk uitlopen. Op zich was het niet zo heel anders dan het afscheid op andere dagen. Iedere morgen en avond zit heel de school dus op de speelplaats om nog wat mededelingen te overlopen, te bidden, eens te zingen, papiertjes te ruimen en voor het weekend en de maandag om de keniaanse vlag te hijsen. De voormiddag was dus uitzonderlijk enorm lang. Het moest dan nog eens lukken dat we eigenlijk niet veel werk hadden. Het was voor de leerlingen de laatste, echte schooldag. Wat ik nog heb kunnen doen is de rapporten invullen met de punten en wat puntenlijsten dicteren en gemiddeldes berekenen enzo. Moet ook gebeuren uiteraard. In de namiddag was het wat loom en de leerkracht waar ik bij stond wou per se dat ik ze liedjes leerde, ma ja, ook goed, mijn inspiratie van het moment was niet zo gigantisch. Ze hebben dan maar zelf gezongen en na een halfuur ben ik wel naar buiten gegaan. Mijn oren en mijn hoofd, jongens jongens. Ik heb mij dan wat bij de kleutertjes gezet, wat wel grappig was. Die blijven zo enorm onder de indruk van ‘mzungus’ :). Opnieuw heb ik mij laten doen door een schoen die open was, waardoor er al vlug een stuk of tien passeerden. Het was eigenlijk heel leuk zonder echt specifieke dingen gedaan te hebben. Gewoon de lach van die kindjes als je iets doet of vertelt, fantastisch. Het was uiteindelijk kwart voor 6 tegen dat we ’s avonds terug vertrokken. Wat best wel kan tellen, en wat best ook te merken was. Niet alleen qua vermoeidheid maar ook merkbaar in een behoorlijk uitgelopen down-moment waardoor ik best een avond verknald heb. Ik kom mijzelf hier ook weer dagelijks tientallen keren tegen, wat best gigantisch confronterend is, en het enige wat ik kan proberen is eruit leren en het voorkomen in de toekomst. Maar dat vraagt tijd. Tijd. En nog eens tijd. Hopelijk krijg ik die ook.

Hoewel het morgen geen school is, trekken we toch nog eens richting school om een schommel te proberen installeren. De leerkrachten moeten ook aanwezig zijn dus wij gaan ook nog eens langs é.