Dag 3

De eerste nacht in Kenia verliep heel rustig. :) Wat een bed zeg. Ik ben zeker dat er met gemak nog tien kleine negertjes naast mij konden slapen. Maar misschien probeer ik dat toch beter niet uit… Ik werd wakker van wat regen en besloot om rond het toch deftige uur half 10 op te staan. De eerste bekende Keniaan was een feit! Athumani was de blaren uit het zwembad aan het vissen. Geen haar veranderd (alleen een paar kinderen rijker) de typisch vriendelijke, goedlachse Athumani :) Leuk leuk. Ik dacht dat Maxim nog in een diepe slaap was maar al snel bleek dat hij al gedoucht was en toch al minstens anderhalf uur wakker was. Oeps. Ondertussen was mijn tante naar het dorp vertrokken maar wou ze terugkeren om ons mee te nemen want ze wou graag alles kunnen tonen en uitleggen (wat haar ook beter lukt dan mij natuurlijk :)). Na een ontbijtje met boterhammen en confituur en melk (hoe Belgisch klinkt dat niet?) trokken we dus richting het dorp Maweni waar het schooltje staat. Dat ligt eigenlijk simpelweg een straat verder dan waar wij logeren dus ver moesten we niet stappen. Beter nog, we waren decadent met de auto :) Maar ik geloof dat daar een reden voor was waar ik nu even niet meer kan op komen… Ik moet eerlijk zeggen dat ik bijna achterover viel toen ik de school zag. Echt een gigantisch gebouw. We passeerden langs alle klasjes, de refter en de plaats waar ze koken. De ‘kokkin’ was bezig met ‘porrage’ (geeeen idee hoe je dat schrijft :p) maar dat is dus wat de kinderen iedere dag te drinken/eten krijgen in de voormiddag. Een brei die bestaat uit maïs, suiker, water en ‘Blue Band’. Het woord boter is daar niet bekend, ze spreken altijd over dat merk. :)

Zoals jullie merken ben ik aan het spreken over ‘de school’ dus er is nog steeds les, tot eind juli namelijk. Dat wil zeggen dat we zeker gaan kunnen langsgaan om af en toe de handen uit de mouwen te steken.
A ja, ik kreeg plots een idee, namelijk om dingen die eigenlijk niet in het verhaal horen aan te duiden met ‘ook dit nog’ waaronder ik dan mijn anekdote zet, dan kan je erna gewoon verder lezen.

Ook dit nog! ;-)

/ De eerste mens die we op school tegenkwamen was Ibrahim, ik citeer hoe mijn tante mij voorstelde: “Ibrahim! This is Lien, my niece, she’s single!” Slecht plan, slecht plan. Maar gelukkig was de uitleg van mijn tante dat ze had beloofd om iedere single aan hem te tonen. Vanaf morgen hoop ik dus dat het laatste stuk wegvalt. /

Ja de school zeg. Ik vraag me ergens wel af hoeveel de kinderen daar leren want de gedachtegang van Kenianen is soms nauwelijks te volgen. Een geniaal voorbeeld hiervan: even geleden was er iemand in het dorp of op school geweest die ging proberen om het systeem van voorbehoedsmiddelen uit te leggen. In een continent als Afrika kan dat wel eens handig zijn natuurlijk. Hoe had ze dat nu aangepakt: ze had simpelweg een stok genomen om uit te leggen hoe je een condoom moet gebruiken. Een tijd later wou ze natuurlijk checken of iedereen wel begrepen had wat ze juist had uitgelegd en die meisjes knikten vol overgave en vertelden dat ze in de hoek van hun kamer een stok met een condoom over hadden gezet… Seriously! :D Te gek voor woorden toch. Dat is dus wel een groot probleem hier, je moet eigenlijk alle mogelijke stappen bedenken waar een Keniaan zou kunnen opkomen om te zorgen dat ze het niet verkeerd begrijpen. Werkelijk niet te geloven. Alles gebeurt dus ook letterlijk zoals ze het zien of horen.

Er zijn dan nog Franse toeristen toegekomen waar mijn tante een beetje rondleiding aan gaf. Al vlug was er het eerste überemotionele moment: we kwamen in een klas waar al die kinderen ‘we are the world’ begonnen zingen. Niet alleen mooi gedaan maar gewoon heel aangrijpend. Het was als een ketting dat de tranen vloeiden en ik ben eigenlijk een klein beetje verder gaan staan.

Halverwege ons bezoek aan de school zijn we ook even naar een steengroeve gaan kijken waar we dus zagen hoe de mensen werkelijk stenen uit de grond kappen waar later huizen van gebouwd worden. Heel indrukwekkend. Het duurt volgens mij een halfjaar om een huis zoals bij ons te kappen, als dat het systeem zou zijn. Heel absurd eigenlijk. Maar de huizen hier zijn dan ook niet uit steen, of toch niet in het dorp.

Na het schoolbezoek zijn wij in Rainbow (ons verblijf dat ik dus vanaf nu zo afkort) iets gaan eten om erna geld te gaan wisselen in de bank en vlees voor ’s avonds te kopen (haha). We zijn ook internetgegevens gaan kopen waardoor we nu dus kunnen posten :).

Terug aangekomen in Rainbow was er plots bezoek: Jackson! Ook hij was eigenlijk niet veel veranderd (en Michael die ik eerder die dag zag, nog minder.) Maar toch kreeg ik van allebei te horen dat ik wel veel veranderd was. Met de slag wist ik niet of het een compliment was of niet, maar laten we zeggen van ja :). Na een babbel waar we op de hoogte werden gebracht van de laatste nieuwtjes hier was het al te doen: powercut. Toen ik dat woord hoorde viel het mij in dat het inderdaad een van de meest gebruikte woorden van mijn vorige vakantie was. De elektriciteit valt heel erg vaak uit. Maar hé, wij hebben er hier in ons verblijf… Een straat verder is het nog wat anders…

Na een kleine wandeling hebben we heel even gezwommen en erna gekookt. Of toch geprobeerd :D Van de winkel hadden we ‘kippenburgers’ mee maar die hebben we wijselijk niet opgegeten. Het smaakte niet opperbest en Maxim had opgemerkt dat ze toch wel in februari verpakt waren (maar ze zouden nog goed zijn tot in augustus en de voedselinspectie had het goedgekeurd… Right.) We beslisten te overleven op rijst en tomaten.

Maxim vond het eerder een detail en niet echt noemenswaardig voor mijn blog, maar ik zou toch graag vermelden dat ik met 4-0 gewonnen heb in 4 op een rij. Ik ben een krak, werkelijk, daag mij maar uit! :)

Ik heb mij vandaag ook suf gezocht op het begin van ‘scoobiedoos’ , je weet wel, die draadjes die een rage waren bijna 10 jaar geleden :). Ik heb al het internet geraadpleegd, maar zonder succes.

Bon mijn verslagen zijn te lang jong :D Maar dat is nog het begin é. Ik denk dat het binnenkort wel zal minderen. Maar het moet nog leesbaar blijven ook uiteraard.
Hopelijk heb ik die grens nog niet overschreden :D

Tot de volgende!