Dag 23, 24 & 25

Dag 23: 08/08/2010

Er is toch wel sprake van een kleine vertraging maar hier komt dan het finale stukje Kenia verslag. Onze laatste volledige dag in Kenia was op zich redelijk goed gepland: in de voormiddag om de laatste souvenirs gaan, ’s middags iets gaan eten en in de namiddag zalig naar het strand. Al vlug werden we weer geconfronteerd met de Keniaanse planningen die dus langs geen kanten stroken met de onze :) De voormiddag verliep zoals verwacht en het afscheid nemen begon toch al op gang te komen. Rond 14u zou Raphael nog eens langskomen, het sponsorkindje van mijn oma. We hadden eigenlijk al wat gerekend dat ie er dus in het beste geval tegen 15u zou zijn, maar tot onze grote verbazing stond ie er om 12u! Hij was even weggelopen uit de kerk en we voelden al aankomen dat het ergens de bedoeling was dat wij meegingen voor het tweede deel… Weg planning, op naar Ukunda.

Daar waren we getuige van praktijken die ik enkel nog maar op tv had gezien in heel bizarre films. De kerk zag er totaal niet uit als een kerk en die priester was uitzinnig. We mochten niet direct binnen omdat ze aan het bidden (?) waren maar dat was een geschreeuw van jewelste. Even later slopen we binnen en zagen we een hele hoop mensen vooraan staan met hun handen in de lucht waarvan een vrouw plots begon te tieren (alsof de duivel in haar zat en op het punt stond haar lichaam te verlaten). Daarna viel ze ook op de grond en moesten ze haar met handen en voeten een beetje verder leggen… Maxim en ik waren er toch niet volledig gerust in en vroegen om toch terug naar buiten te gaan :)

Na de mis gingen we nog eens naar Raphael zijn huis, waar hij ook speciaal op aandrong. Ze hebben daar totaal niet veel maar toch wil iedereen heel graag tonen waar en hoe ze leven. Ze hadden twee kamertjes, die, als je ze samen legt, net niet zo groot zijn als onze living. Raphael vertelde dat ze 3000 shilling huur moesten betalen per maand. Niet te geloven, dat is minstens een maandloon van een van zijn ouders, en dan hebben ze nog geen eten en niets.

Rond 14u probeerden we zo beleefd mogelijk weg te geraken om toch eerst nog iets te kunnen eten en dan naar het strand te gaan. Op de weg naar het strand was er iets waar we eens wilden gaan eten en daar hebben we tegen kwart na 3 toch een pizza kunnen eten. Direct zwemmen zat er dus niet echt in.

Toen we in Rainbow een handdoek en ‘zwemgerief’ waren gaan halen zag ik plots Alex in de tegengestelde richting van het strand lopen (wat dus niet bepaald het plan was, maar zoals ik al zei, plannen doe je daar beter niet). Hij moest ‘even’ terug naar Ukunda waardoor we dan maar gewoon alleen richting strand zijn vertrokken, even later nog vergezeld door Bilo (en wat beach boys en Masai’s).

Het weer was geweldig trouwens. De zon heeft heel de dag goed haar best gedaan en de temperatuur van de oceaan was fantastisch. Ideaal afscheid dus.

De avond verliep wat in ups en downs. Ik had totaal geen zin om mijn valies te maken en door een biljoenste misverstand heb ik twee uur zitten wachten op bezoek. De eerste (en vreemd genoeg voorlopig laatste) tranen zijn gevloeid toen Jackson afscheid kwam nemen. We hebben hem deze keer niet zo veel gezien maar ergens wisten we dat we hem altijd konden bellen als het nodig was of als we een probleem hadden.
Later op de avond kwamen ook nog Alex en Wababah die ons tegen middernacht nog probeerden mee te krijgen naar 40 thieves, maar we hadden besloten om de volgende ochtend vroeg op te staan om nog een paar stops te doen om afscheid te nemen. Ik had ergens ook schrik dat hetzelfde scenario als mijn laatste Shakatak avond twee jaar geleden zich zou herhalen (wat neerkwam op uren wenen) dus liever afscheid nemen met een vrolijke noot.

Dag 24: 09/08/2010 & Dag 25: 10/08/2010

Maandagochtend werd ik om 7u gewekt door gigantische regenbuien. Geen ramp aangezien we iets later toch planden om op te staan. Ik moet zeggen dat ik er eigenlijk geen problemen mee had, het gaf mij ergens het gevoel dat het tijd was om naar huis te gaan (hoewel het dat eigenlijk nooit is). De taxi ging tegen 11.30u in Rainbow zijn dus we hadden nog even de tijd om onze laatste spullen weg te steken en nog eens een toertje te doen in het dorp.

Onze eerste stop werd Kebene. We zijn er toch regelmatig langs geweest en de kinderen waren zo fantastisch dat we zeker nog eens afscheid wilden nemen. We hadden wel niet verwacht dat iedereen ging samen geroepen worden waardoor we voor de x-ste keer nog eens moesten speechen :). Ontzettend lief hoe ze reageerden en na dertien keer herhalen ‘goed we zijn dan eens door’, zetten we onze tocht verder naar de school waar klas 7 en 8 al terug les moesten volgen. We wilden ook nog eens goeiendag zeggen aan de directeur met wie we toch veel contact hebben gehad. Ook daar zijn ze erg fan van speechen en mochten we nog eens in klas 7 en 8 ons zegje gaan doen.

Ondertussen was het buiten nog steeds enorm aan het gieten en stelden we een limiet in qua tijd om te schuilen in de school (straks waren we te laat voor onze taxi! Waar we op zich allebei niet zot veel problemen mee zouden hebben :))

Terug in Rainbow hadden we nog de tijd om onze boterhammen voor de dag te smeren en de laatste dingen te regelen.

Tot daar plots, een halfuur vroeger dan verwacht, de taxichauffeur al stond!
Korte pijn dan maar, we hadden van iedereen afscheid kunnen nemen en de hoop laten varen dat er nog surprise acts zouden verschijnen om ons uit te wuiven :).

Achteraf bleek het niet slecht dat de taxi te vroeg was want we hebben enorm lang moeten aanschuiven voor de ferry. We kwamen wel volgens plan toe in de luchthaven, 2u op voorhand, waar alles heel stil, neerslachtig maar probleemloos verliep.
Het wachten kon beginnen, de reis van minimum 22u was begonnen.

Tot onze grote verbazing kwam er iemand een klein uur voor onze eerste vliegrit ‘Ethiopian Airlines’ roepen. Ik begreep er niets meer van. We gingen dus gaan vragen hoe het zat en iemand vertelde ons doodleuk ‘a ja, het vliegtuig is hier al, het is wat vroeger toegekomen’. Gevolg, we zijn bijna een uur vroeger vertrokken… (Het was wel eerst met het kleine vliegtuigje, een man of 30, dus eenvoudig om te controleren of iedereen mee was). Het nadeel was wel dat onze 5u die we in Adis Ababa moesten wachten zo nog langer werden (en tot overmaat van ramp is ons vliegtuig daar later dan verwacht vertrokken…).

Het wachten was heel lastig en ik voelde mij opnieuw echt niet goed. Gelukkig zijn de gevolgen nu beperkt gebleven maar mijn maag was echt de kluts kwijt.

Toen we aan het wachten waren op het vliegtuig merkten Maxim en ik op dat er enorm veel blanke ouders met melkchocolade kinderen rondliepen. We wisten allebei dat moeder natuur zulke wonderen niet kan verrichten dus waren eigenlijk wel benieuwd. Een andere man was ons voor en ik hoorde een vrouw zeggen dat er een hele groep naar Kenia was gegaan om allemaal kindjes uit een bepaald weeshuis te adopteren. Even dacht ik ‘daar gaat onze nachtrust’ maar het is enorm goed meegevallen (qua gehuil en zo dan toch). Het slapen zelf verliep in halfuurtjes of zo maar ja, wat wil je op een vliegtuig.

Het vervelendste vond ik dat we in Parijs eigenlijk ons uurwerk nog een uur moesten terugdraaien, nóg een uur extra dat we moesten vullen (want tegen dat mijn hoofd heel het systeem doorhad…). We kwamen wel volgens planning toe in Parijs maar wat een gedoe dat we daar nog een uur moesten wachten om dan 30 min te vliegen (10 min opstijgen, 10 min in de lucht, 10 min dalen).

Ik had eigenlijk schrik om toe te komen in Brussel en had er absoluut geen zin in. In het vliegtuig zelf was het nog een beetje ontkenning maar landen maakte het wel definitief.

We hadden al gespeculeerd over het ontvangstcomité dat ons zou opwachten maar ik zag het dus niet zitten om in de aankomsthal toe te komen. Ik wist dat als er niemand stond, ik gewoon de eerste, beste vlucht terug nam :)

Behoorlijk vlug hoorde ik mijn mama mijn naam roepen en zal de terugvlucht dus nog even moeten wachten :)

Ik had verwacht dat ik extremer ging reageren toen ik terug in het land was maar het was enkel mijn maag en mijn lichaam die tegenwerkten. De dinsdag werd verder een heel lome dag die ik probeerde te doorspartelen.